Úrval - 01.02.1971, Blaðsíða 41

BURT BACHARACH...
39
að vera það auðvelt, að venjulegt
fólk eigi auðvelt með að raula það.
Allir geta byrjað að raula „Alfie“.
En hverjir treysta sér til að halda
áfram? Lög Bacharachs eru aðeins
fyrir atvinnufólk. Og það eru ekki
allir atvinnusöngvarar, sem ráða við
þau. „Maður verður blátt áfram að
vera tónlistarskólagenginn til þess
að geta sungið Bacharach," segir
hin fræga söngkona Dionne War-
wick, sem stundaði einmitt tónlist-
arnám við Hart College í West
Hartford í Connecticutfylki, þegar
Bacharach uppgötvaði hana árið
1962. „Tónlist hans er háskólagráð-
an mín,“ segir hún.
„Ég hef aldrei ætlað mér það fyr-
ir fram að brjóta neinar reglur,
sagði Bacharach nýlega, er ég ræddi
við hann í sólskininu úti við sund-
laugina í húsi því, sem hann hefur
tekið á leigu í Beverly Hills í Los
Angeles, en þar býr hann ásamt
konu sinni, leikkonunni Angie Dick-
inson, og fjögurra ára dóttur þeirra,
Nikki að nafni. „Það er einmitt mitt
sérstaka vandamál, að allt það, sem
kailað er óvenjulegt eða óeðlilegt,
virðist mér vera ósköp venjulegt og
eðlilegt.“
Bacharach fylgist með hinni sí-
breytilegu veröld tónlistar nútím-
ans eins og hungrað ljón. Og hann
sýnir tafarlaust viðbrögð við. hverri
breytingu. „Þegar rock-n-roll-tón-
listin spratt fram,“ segir hann „þá
fór hún fram hjá „yfirvöldunum".
En unglingarnir höfðu betri smekk.
Þau höfðu á réttu að standa, hvað
tónlistina þeirra snerti. Það sem
þau sögðu um gildi hljómfallsins,
hefur staðizt. Þau höfðu rétt fyrir,
hvað snerti varanlegt gildi þessarar
tónlistar.“ í tónlist hans er að finna
öll hljóð og allar hljómfallstegund-
ir okkar tíma, bylgju rafeindatón-
lístarinnar, rokkhljómfallið, hljóm-
fall Brasilíu, rafmagnað hljómfall
„rhythm and blues“-tón listarinnar,
heitan ákafa trúarvakningarsöngv-
aranna. Og árangur allra þessara
samtímaáhrifa er eitt heildar-
„hljóð“, sem er eingöngu hans eig-
ið. Það er hrjúft fremur en mjúk-
légt, það er líkamlegt fremur en til-
finninganlegt. Það er fremur mál
líkamans en hjartans. Það fær mann
til þess að langa til að dansa frem-
ur en að syngja.
„Þegar ég get ekki sofnað, veit ég
yfirleitt, að það er eitthvað að fæð-
ast,“ segir hann. „Það er mjög já-
kvætt merki, jafnvel þótt ég sé orð-
inn alveg örmagna næsta morgun.
Það, sem ég heyri er hrein laglína,
ekki hljómfall. Ég skrifa aldrei sitj-
andi við píanóið. Maður má ekki
láta hendurnar fjötra sig. Þær munu
leita hins þekkta og hefðbundna.
Þær munu veiða þig í gildru með
þeim snotru hljómum, sem þær
mynda. Því betri píanóleikari sem
maður er, þeim mun auðveldara er
að lokast inni í gildru. Það er
heppilegt, að ég skuli ekki vera
sérstaklega góður píanóleikari."
Að áliti Bacharachs, sem hefur
hlotið tónlistarmenntun í hefð-
bundnum stíl, er lagið aðeins fyrsta
skrefið. „Mér þykir meira gaman að
vinna við hljómplötuupptökuna,“
segir hann. Hann skrifar nóturnar
fyrir hin ýmsu hljóðfæri hljóm-
sveitarinnar, stjórnar henni, sér um
„blöndun“ segulbanda og hefur