Úrval - 01.02.1971, Blaðsíða 109

ÉG LIFI FYRIR FLUGIÐ
107
vald á flugvélinni lengur.“
Ég veit ekki, hversu lengi ég var
meðvitundarlaus. Enginn veit það.
Kannske hafa það verið 30 sekúnd-
ur, kannske styttri tími.
Flugvélin gerði allt, sem henni
sýndist, meðan ég var meðvitund-
arlaus. Fyrst hlýtur hún að hafa
spunnið hraðar og hraðar, og svo
hlýtur hún að hafa farið að snar-
snúast á niðurleið, fljúga í lykkj-
um og síðan á hvolfi. f öllum þess-
um sveigjum og lykkjum minnkaði
hraðinn nokkuð. Því minnkaði mið-
flóttaaflshraðinn, og þá fékk ég
meðvitund aftur.
Ég gerði mér grein fyrir því, að
mennirnir niðri á flugvellinum
vissu ekki, hvað komið hafði fyrir
mig. Því sagði ég við þá: „Stélflatar-
stillingin er biluð. Stélflöturinn
festist í uppnefsstöðu."
Nú var ég búin að ná fullu valdi
á skynfærum mínum og tók því til
óspilltra málanna við að reyna allt,
sem ég vissi, að kynni að geta
stöðvað þennan hroðalega stélspuna
eða dregið mjög úr honum. f flug-
vél með beinum vængjum er mjög
auðvelt að stöðva eðlilegan spuna
með því að færa stillitækin aftur í
miðstöðu. En vængir Mystére IV-
þotunnar voru aftursveigðir, og
því báru tilraunir mínar engan ár-
angur. Ég snerist í allar áttir, fór
á hvolf, hrapaði og snarsnerist í
öllum hugsanlegum stellingum.
Skyndílega mínntist ég hádegis-
verðar, sem ég hafði snætt í Borde-
aux fyrir viku með starfsfélaga
mínum, sem hafði einmitt verið að
prófa þessa þotu. „Ég hef átt í
vandræðum með stélspunann,'1
hafði hann sagt. „Mundu það, Jac-
queline, að þú getur ekki stöðvað
hann á venjulegan hátt, heldur
verður þú fyrst að auka spunann
til hins ýtrasta með hjálp stýris-
stiga, stjórnstillitækja og allra ann-
arra hugsanlegra ráða. Þá mun
flugvélin fara í nefdýfu í stað stél-
dýfu. Og þá geturðu fært stillitæk-
in aftur í miðstöðu og stöðvað
þannig spunann.“
Mér er yfirleitt ekki um að taka
mér í munn orðið „kraftaverk“. En
hvað annað var hægt að kalla þá
tilviljun, að ég skyldi hafa hitt
þennan starfsfélaga minn fyrir
viku, og ennfremur þá tilviljun, að
hann hafði þegar prófað hvernig
Mystére IV-þotan hegðaði sér í
stélspuna, og hafði því lent í þess-
um vandræðum og leyst vandann?
Líf mitt var nú einmitt komið und-
ir öllu þessu. Hvað var það annað
en raunverulegt „kraftaverk"? Og
hverju átti ég að þakka þá stað-
reynd, að nokkrum dögum fyrir
þetta flug mitt hafði sama þotan
verið notuð til eldflaugaskots og að
vængjahólkarnir höfðu verið
styrktir af þeim sökum? Annars
hefði þotan alls ekki getað þolað
allar þessar furðulegu hreyfingar,
veltur og dýfingar, rykki og
skrykki. Hún hefði blátt áfram
gliðnað í sundur í loftinu.
Ég fór nú nákvæmlega eftir ráð-
leggingum þessa félaga míns. Og
stélspuninn varð eðlilegur á nýjan
leik. Og á einmitt réttu augnabliki
færði ég stillitækin aftur yfir í
miðstöðu, líkt og samkvæmt ósjálf-
ráðu viðbragði. Og allt fé-11 í ljúfa
löð. Flugvélin var enn í nefdýfu