Úrval - 01.02.1971, Blaðsíða 67

6í>
ÍNDÍÁNAR GRÁTA EKKI
átti ég að segja? Ég fann, að það
komu tár fram í augu mér, þegar ég
horfði í augu henni.
„Indíánar gráta ekki,“ sagði hún í
umvöndunarrómi.
Loks kom síðasti dagur dvalar-
innar í tjaldbúðunum. Við tókum
upp byrgin snemma morguns og
tíndum saman allt okkar hafurtask
og löbbuðum síðan að fánastönginni,
þar sem halda skyldi fund ættflokk-
anna. Það var 39.5 stiga hiti þennan
dag. Við sátum í kringum risavax-
inn tjaldbúðaeld að hætti Indíána.
Skátaforingi, herra Mack að nafni,
skrambi þrifalegur karl, var að
halda ræðu: „Við munum öll halda
heim með dýrmætar minningar um
þessar ástkæru tjaldbúðir okkar . .“
Ég er nú reyndar ekki mikið gef-
in fyrir ræður, svo að ég tók að
hamast við að klóra mér undir
brjóstahaldaranum og leit aftur og
aftur á úrið til þess að vita, hvað
tímanum liði. Klukkan fjögur átti
langferðabíllinn að koma og flytja
mig heim ... beint heim í baðher-
bergið mitt með öllum innanhúss-
þægindunum . . . beint í yndislegt,
heitt bað.
Smám saman gerði ég mér grein
fyrir því, að fólk var nú tekið að
gefa mér hornauga. Ég leit í kring-
um mig. Telpurnar mínar brostu
blítt til mín. Ég áleit, að ég yrði að
taka mig á og taka betur eftir ræðu
skátaforingjans. „ ... Þetta er í
fyrsta skipti í sögu tjaldbúðanna, að
sami flokkurinn hefur unnið öll þrjú
verðlaunin.
Verðlaun til handa „Bezta útlag-
anum“ eru veitt Hlaupandi hind,
henni Susie,’* Susie gekk nú inn í
hringinn til þess að taka við verð-
laununum með ljósa tíkarspenana
standandi beint út í loftið. „Hlaup-
andi hind bjargaði öllum tjaldbúð-
unum með því að moka mold á eld,
sem kom upp á salerni númer 3.
Annars hefði allt brunnið hér til
kaldra kola. Þakka þér fyrir það,
hversu fljót þú varst að hugsa og
taka ákvörðun, Hlaupandi hind.
Dýraverndunarverðlaunin eru
veitt Hvíta skýi, henni Julie, fyrir
að hafa sýnt dýrum góðvild og farið
vel með, þau.“ Hvíta ský gekk stolt
inn í miðjan hringinn. „Hvíta ský
fann nautssnák, sem var illilega
særður. Hún hjúkraði honum og
færði honum mat, þangað til hann
hafði náð sér svo vel, að hann gat
byrjað að veiða sér til matar.1
Herra Mack hélt áfram ræðu
sinni: „Ég gekk um allar tjaldbúð-
irnar á hverjum degi og skoðaði
hinar snotru tjaldbúðir með snyrti-
legu byrgjunum þar sem snyrtilega
var gengið frá öllum útbúnaði og
unnum sýningargripum komið fyr-
ir á smekklegan hátt. Það var eins
og hinar ýmsu tjaldbúðir væru
klipptar út úr tímaritsauglýsingu,
þ.e a.s. mér fannst það, þangað til
ég rakst á einar sérstakar tjaldbúð-
ir.
Jæja, þá kemur það! hugsaði ég.
„Þessar tjaldbúðir gátu aðeins
státað af skökku byrgi, sem hékk
aðeins uppi. Þar gat að líta ýmis
skilti, svo sem „Sjáið snákaholuva ..
kostar eina fenjajurt (æt jurt, er
vex í mýrlendi). Á öðru skilti gat
að ] íta: Gefið afgangsskordýr ykkar
til hjálpar hungruðum nautssnák.
Birgdirnar voru allar á tj;ái og