Úrval - 01.02.1971, Blaðsíða 106

104
ÚRVAL
mátti ekki fljúga innan þeirra. Því
var það nauðsynlegt, að ég flygi
eins nálægt þeim og unnt var, þeg-
ar ég beygði. (Því lengra sem ég
flygi frá þeim, þeim mun lengri
yrði flugleið mín og því lengri
flugtíma tæki flugið. Þannig mundu
möguleikar mínir á því að hnekkja
hraðametinu minnka talsvertl. Það
var starf flugumferðarstjórans
Francis Lionnets að segja mér,
hvenær ég skyldi beygja og hve-
nær ég skyldi þrengja beygjuna
eða víkka hana. Hann gat „séð“ hin
ákveðnu kennileiti á ratsjárskermi
sínum. En ég gat aftur á móti áð-
eins séð mælaborðið og svolitla
rönd af himninum.
Ég fór í nokkrar reynsluflugferð-
ir eftir flugbraut þessari vikuna
eftir komu mína til Istres. Það kom
strax í ljós, að ég mundi geta
hnekkt hraðameti Jacaueline Coch-
rans, sem var 784.34 mílur á
klukkustund, því að ég náði alltaf
1054 mílna hraða á flugleið þessari.
En flugvélin gat gert enn betur, og
það gat ég reyndar líka. En nú var
orðinn stuttur tími til stefnu. Flug-
herinn hafði lánað okkur þotuna í
nákvæmlega eina viku. 22. júní var
síðasti dagurinn, sem við höfðum
umráðarétt yfir henni.
Þann morgun gerði ég mitt ýtr-
asta til þess að hnekkja metinu.
Allt gekk stórkostlega vel, þangað
til kom að því augnabliki, er ég
skyldi hefja beygjuna yfir bænum
Arles, sem var eitt af mínum kenni
leitum. Ég flaug fyrir innan það
kennileiti í stað þess að fljúga fyr-
ir utan það, Flug þetta var því
ógilt.
Ég reyndi að fá mér lúr eftir
hádegið, en mér kom varla dúr á
auga. Og klukkan 4.30 vorum við
öll komin aftur út á flugvöll. Nú
skyldi síðasta tilraun mín hefjast.
Ég klæddi mig í flugmannsbúning-
inn. Flugtakið var ósköp venjulegt.
Það hafði verið ráðgert, að ég
hækkaði flugið og yki hraðann
fyrst. Og þegar ég var komin upp
í 20.000 fet, sprengdi ég hljóðmúr-
inn. Brátt var ég komin í æskilega
hæð, þ. e. 38.500 fet, hátt uppi í
dimmbláu loftinu. Nú lagði ég aft-
ur af stað til Istres, en þaðan hafði
ég lagt af stað í flugið. Ég heyrði
skipun flugprófunarverkfræðings-
ins: „Settu afturbrennara í sam-
band“.
Vinstri hönd mín teygði sig eftir
svarta handfanginu, sem mundi
auka flugkraft þotunnar um 30%,
og ýtti honum fast út á við. Ég fann
geysilega hraðaaukningu samstund-
is. Það var eins og mér væri hrint
áfram.
„Leið 245. Afturbrennari settur í
samband," tilkynnti ég flugvallar-
starfsmönnunum með hjálp fjar-
skiptatækja minna. Og svo sagði ég
við sjálfa mig: „Nú erum við að
leggja af stað.“
Svo heyrðist rödd Lionnets. Hann
fylgdist svo vel með mér í ratsjár-
skermi sínum, að ekki skeikaði ein-
um millimetra. „Asúr 21,“ sagði
hann og notaði dullykilnafn mitt,
„fimm gráðum til hægri. Þú ert nú
20 kílómetrum frá brottfararstaðn-
um.“
Ég æddi beint áfram með 1240
mílna hraða og bensíngjöfina í
botni. Augu mín flugu líka með