Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 70

68
herbergi hjúkrunarkonunnar. ,,Vilj -
ið þér ekki setjast hérna, meðan ég
næ í hjúkrunarkonuna?“
Þegar ég fór til að ná í hjúkrunar-
konuna, tók ég eftir því, að konan
kom á eftir mér, og nú var maður-
inn hennar með henni. Litlu síðar
birtist hjúkrunarkonan.
„Þetta eru foreldrarnir," sagði ég.
„Frú Walshe,“ sagði hjúkrunar-
konan, „barnið yðar er alvarlega
veikt. Dr. Hamilton er hjá því núna.
Það er í súrefnistjaldi og hefur ný-
lega fengið inngjöf til að örva hjart-
að. Við gerum allt, sem í okkar valdi
stendur, en þetta er erfið barátta
fyrir veslings barnið. Þér getið far-
ið inn til þess stutta stund, þegar
læknirinn er kominn út.“
Konan starði á hana vantrúuð,
þangað til maður hennar lagði hönd-
ina á öxl henni þá fór hún að snökta.
„Ég skal færa yður tesopa,"
muldraði ég og vonaðist til, að þau
færu aftur þangað sem þau hittu
mig. Síðan hvarf ég fegins hugar inn
í eldhús deildarinnar. Ó, guð, ekki
taka það, ekki taka það,“ sagði ég
upphátt, er ég kom þangað inn.
Hjónin stóðu enn á ganginum, er
ég kom út úr eldhúsinu. Þegar ég
nálgaðist þau, opnuðust dyr á einni
sjúkrastofunni, og dr. Hamilton kom
út fölur og gugginn. Frú Walshe
hraðaði sér í áttina til hans.
„Hefur hún einhverja von, lækn-
ir?“ spurði hún.
„Nei,“ muldraði hann stuttlega og
gekk fram hjá henni.
Hjónin hröðuðu sér inn í sjúkra-
stofuna, og ég gat heyrt niðurbælt
snökt, um leið og ég hraðaði mér
ÚRVAL
inn í vinnuherbergið til þess að
leggja bakkann frá mér.
Með þá hugsun efst í huga, að
koma mér burt, áður en tilfinning-
arnar yfirbuguðu mig, ýtti ég opinni
hurðinni inn í þvottaherbergið. Og
þar grét ég yfir barni, sem ég hafði
aldrei séð. Hvernig gat guð fengið
það af sér að taka það burt frá móð-
ur sinni svona snemma? Hvernig
gat barnalæknirinn verið svona
stuttur í spuna við veslings konuna,
sem er að glata barni sínu?
Þá fann ég hönd hvíla þétt á,öxl
mér.
„Herðið yður upp, stúlka mín.
Þetta er eitt af því, sem við getum
aldrei vanizt. Guð má vita, að við
höfum gert allt, sem unnt var, fyrir
barnið. Á slíkum stundum þykir
mér jafnvel fyrir því, að ég skyldi
velja mér barnasjúkdóma að sér-
grein.“
Nú fór ég að skilja. Allir læknar,
hversu góðir sem þeir kunna að
vera, eru gæddir mannlegum til-
finningum. Hinn frægi læknir var
þreyttur, og hér inn í vinnuherberg-
inu gat hann leyft sér að vera eins
og venjulegur maður. Hann kveikti
í tveimur sígarettum, rétti mér aðra
og sagði:
„Farið og reykið þetta einhvers
staðar þar sem enginn sér til. Þá líð-
ur yður betur. Hjúkrunarkonan vill
að þér komið með líkvagn hingað
eftir um það bil tíu mínútur. Hún
segir, að þér getið látið hann fyrir
utan dyrnar. Henni finnst ekki rétt
að neyða ykkur byrjendurna til að
horfast í augu við skelfingar dauð-
ans,“ bætti hann við með daufu
brosi og hvarf á braut.