Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 69

KRAFTAVERKIÐ Á SJÚKRASTOFUNNI
67
irhjúki'unarkonuna lesa dagskýrsl-
una fyrir yfirvökukonuna.
„Jæja, þetta virðist ætla að verða
róleg nótt. Þú skalt notfæra þér
það, — það verður hvort eð er nóg
að gera bráðum,“ sagði hún and-
varpandi. Yfirhjúkrunai'konan bauð
síðan yfirvökukonunni góða nótt og
gekk síðan fram hjá mér án þess
að virða mig viðlits.
Þegar ég barði að dyrum, spurði
vökukonan alvarlega: „Hver er
það?“
„Ég heiti Hart,“ svaraði ég.
„Og hvað hafið þér starfað lengi
hér á sjúkrahúsinu?“
Þegar hún heyrði svar mitt, and-
varpaði hún.
„Ó, af hverju í ósköpunum er
alltaf verið að senda mér nýliða á
næturvaktina! Það er erfitt fyrir
sjúklingana og ekki síður erfitt fyr-
ir ykkur, veslings stúlkurnar.“
Ég sagði henni, að ég réði engu
þar um, en hún sinnti því engu.
„Þér skuluð byrja sem aðstoðar-
hjúkrunarkona. Hjálpið stúlkunum
á einkastofunum, þangað tii ég sendi
yður eitthvað annað.“
Mér fannst ég vera ósköp utan-
gátta og óþörf, þegar ég labbaði á
eftir tveimur hjúkrunarkonum, sem
bersýnilega þörfnuðust engrar
hjálpar.
Þegar sjúklingarnir voru sofnaðir
og við búnar að brjóta sængurfötin,
sem komu frá þvottahúsinu síðari
hluta dagsins, sátum við fram að
miðnætti við að setja gasbindi í
stálkassa, þar sem átti að dauð-
hreinsa þau. Síðan aðstoðaði ég við
að útbúa mat á tvo bakka fyrir
yfirvökukonuna og umsjónarhjúkr-
unarkonuna á deildinni, þar sem við
vorum.
Yfirvökukonan heilsaði mér vin-
gjarnlegar en áður, þegar ég færði
henni matinn.
„Ungfrú Hart,“ sagði hún alúð-
lega, „mig langar að biðja yður að
fara til hjúkrunarkonunnar á Bai'-
low-deildinni. Það er lítið barn þar,
sem er mjög veikt. Þér getið verið
þar til aðstoðar, þar til ég sendi eft-
ir yður.“
Ég kleif upp alla þrjá stigana og
gekk til barnadeildarinnar og gaf
mig fram við hjúkrunarkonuna, sem
þar var að starfi. Hún var lágvaxin
og feitlagin, með góðlegt andlit og
talaði með skozkum hreim.
„Það er þriggja mánaða smábarn,
sem kom hingað fárveikt í gær. Dr.
Hamilton er hjá því núna, en það á
víst ekki langt eftir ólifað. Veslings
litla barnið. Við urðum að skíra
hana áðan, svo hún færi ekki nafn-
laus aftur. Ég hugsa, að foreldrarn-
ir komi bráðum. Ég vona bara, að
þau komi nógu snemma til að sjá
barnið á lífi.“ Og þar með hvarf
hún inn í eina sjúkrastofuna.
Ég fór þegar í stað að brjóta sam-
an ósköpin öll af lökum og öðrum
sængurfatnaði og var að hugsa um
það, hvernig ungbörn dæju.
Þá voru dyrnar opnaðar.
„Hvar er hún? Hvar er barnið
mitt, hjúkrunarkona?“ spurði ung
kona með skelfingu í röddinni.
„Eruð þér frú Walshe?“ spurði ég
varfærnislega.
„Já. Er hún ennþá..Hún hik-
aði við.
,Ég veit það því miður ekki, frú
Walshe,“ sagði ég og leiddi hana að