Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 127

125
þess að svo margt blökkufólk verð-
ur að greiða það dýru verði að vera
svart. Margir geta ekki fengið
vinnu. Margir hafa vanizt á eiturlyf.
Margir hafa orðið þjófar og aðrir
glæpamenn. Margir hafa glatað
tækifærinu til þess að lifa því lífi,
sem flestir hvítir Bandaríkjamenn
álíta sjálfsagðan hlut. Og því höfum
við öll sokkið niður í fen fátækra-
og framfærsludollara, sem eytt hef-
ur verið til einskis, örvæntingarfulls
ofbeldis, gagnlauss haturs og bit-
urra átaka. Um þetta ástand væri
rétt að viðhafa orð eins og svarts
borgara: „Þvílík synd, þvílíkt
tjón!“
Fannie Lou Hamer sagði við okk-
ur, þar sem hún sat á svölunum fyr-
ir framan hús sitt á sléttlendinu við
Mississippiána heima í Mississippi-
fylki: ,,Á meðan þið standið á hálsi
mér, verðið þið líka að standa niðri
í skurðinum. Ef þið hreyfið ykkur
rís ég upp úr skurðinum. En ég vil,
að við komumst öll upp úr skurð-
inum.“
Pablo Casals celloleikari segir iþessa sögu: „Árum saman lék ég i
öllum höfuðborgum Evrópu nema í Vin, þótt slíkt toljómi furðulega,
þar eð það var einmitt Vínarborg, hin mikla borg tónlistarinnar, sem
stóð hjarta mínu næst á tónlistarsviðinu. Mig langaði mi'kið til þess
að leika þar, en ég hafði bara ekki kjark til þess. 1 mínum augum var
Vínarborg hið .mikla musteri tónlistarinnar.
Loks tók ég boði um að leika þar. Ég toef aldrei fundið til slíks og
þvíliks kvíða á undan hljómleikum. Hljómleikahöllin var troðfull. Ég
dró bogann yfir strengina og ætlaði að fara að leika fyrstu tónana.
þegar ég fann bogann renna úr toendi mér mér til mikillar skelfingar.
Ég reyndi að ná örvæntingarfullu taki á toonum, en viðbragð mitt hafði
verið of snöggt. Boginn þaut úr toendi mér, oig ég fylgdist með honum
af óskaplegum hryllingi, er toann þaut yfir höfuð þeirra, sem sátu á
fremstu bekkjum. Það heyrðist ekkert hljóð í salnum. Einhver teygði
sig eftir boganum, þegar toann datt niður á milli sætaraðanna. Og
síðan var hann látinn ganga mann frá xnanni. Það ríkti enn sama
algera þögnin. Og það gerðist dálítið einkennilegt, meðan ég fylgdist
með ferð bogans i áttina til mín. Taugaóstyrkur minn hvarf algerlega.
Og þegar ég hafði loks fen.gið bogann, hóf ég að leika af algeru öryggi.
Og upp frá því lék ég í Vínarborg á hverju ári.“
Pablo Casals.
Maður einn segir við kunningja sinn: „Þegar konan mín gekk frá
öllum iarangrinum fyrir sumarleyfisferðina, skildi hún ekkert eftir
nema orðsendingu til mjólkursendilsins."