Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 122

120
ÚRVAL
valdi sér aðrar aðferðir til þess að
styðja og styrkja blökkufólk í bar-
áttu þess. Þegar hann var upp á sitt
bezta, þá voru tímarnir óiíkir því,
sem þeir eru núna, einnig í sagn-
fræðilegum skilningi. Hann hafði
lifað og starfað í þjóðfélagskerfi,
sem hann áleit vera það bezta fyrir
hann að lifa og starfa í. Ég elska
hann, og ég vona, að hann verði
allra karla elztur. En ég er rétt að
hefja lífið sem fulltíða maður, og
það er engin ástæða til þess, að ég
hafi sömu aðstöðu og hann og noti
sömu vopn og hann í baráttunni.
Richard Allen hefur byggt upp
fyrirtæki í Los Angeles. Og árs-
velta fyrirtœkis þessa er komin yf-
ir milljón dollara á ári, enda á hann
öll ytri tákn hinnar efnalegu vel-
gengni, dýran bíl, glœsilegt hús, og
hann er áhrifamaður í sínu hverfi.
Allt frá fyrstu bernskuárum mín-
um í Indianapolis langaði mig til
þess að gerast umsvifamikill í við-
skiptalífinu. Ég var aðeins 12 ára
gamall, þegar ég var kominn í
vinnu að skólatíma loknum. Og ég
hafði þegar byrjað atvinnurekstur
upp á eigin spýtur, þegar ég var
aðeins 14 ára. Pabbi lofaði mér að
aka einum af vörubílunum sínum.
Og hvenær sem ég notaði hann,
setti ég auglýsingaskilti á hann, þar
sem boðið var upp á sendiferðir og
skjóta þjónustu. Og fólk, sem sá
mig aka um í bíinum, kallaði til mín
og fól mér alls konar flutninga og
viðvik. Mér var að lærast það' þá
þegar, að það er hægt að lifa og
starfa inna kerfisins og jafnvel að
komast áfram. Aðstæður mínar og
viðhorf voru svipuð og hjá Gyð-
ingapilti, sem á matvörukaupmann
fyrir föður og vinnur í búðinni að
skólatíma loknum.
Þegar ég hafði lokið gagnfræða-
skólanámi í Indianapolis, fluttist ég
til systur minnar, sem bjó í blökku-
mannahverfinu Watts í Los Angeles.
Þar gekk ég í háskóla. Þá var sala
á segulbandstækjum að stóraukast,
svo að ég réð mig til starfa hjá fyr-
irtæki á þessu sviði. Vann ég þar í
þeirri deild, sem sá um gæðaprófun
á segulböndum. Síðan hóf ég einnig
skólanám og lagði þar stund á raf-
eindatækjahönnun, og að lokum hóf
ég störf hjá risafyrirtæki á þessu
sviði, sem var í eigu hvítra manna.
Einn af starfsfélögum mínum var
blökkumaðurinn Warren Gray. Við
Warren ræddum um ýmsa hluti og
fórum að velta vöngum yfir rekstri
fyrirtækisins, sem við unnum hjá,
og möguleikunum á þessu sviði. Við
gerðum okkur grein fyrir því, að við
gætum alveg eins grætt peninga
handa okkur sjálfum eins og handa
húsbóndanum. Því lögðum við fram
500 dollara hvor og stofnuðum fyr-
irtæki, sem fékk heitið American
Tape Duplicators. Ég hafði ekki
áhyggjur af því, hvort hvíta fólkið
mundi viðurkenna okkur og vilja
skipta við okkur, vegna þess að ég
vissi þegar, að það mun gera það,
ef varan sem maður býður er góð
og verðið hagstætt. Og ég vissi líka
að við gátum framleitt ódýrari og
betri vörur en keppinautarnir. Þar
að auki var ekki svo að skilja, að
við værum að finna upp hjólið á
nýjan leik. Við vorum bara að gera
það, sem hvítt fólk í Ameríku hefur
gert öldum saman. Við unnum.