Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 115

FERÐ UM HINA SVÖRTU AMERÍKU
113
gamall, þegar ég sá mann stórslasa
annan mann viljandi. Ég var vitni
að því, þegar drengur var stunginn
í andlitið. Það streymdi úr honum
blóðið. Ég hugsaði ekki sem svo:
,,Það er skömm að sjá þetta.“ Ég
vissi bara, að þetta var blákaldur
raunveruleikinn.
Eina ástæðan fyrir því að flokk-
ar þessir beita ofbeldi, er sú að
fólkið í innilokunarhverfunum er
einangrað og innilokað og getur
ekki brotizt út úr þessar einangrun.
Þegar það reynir það, getur það
hvergi fengið húsnæði. Þetta gerir
þessi innilokunarhverfi svertingja
að allsherjar verndargæzlusvæðum
fyrir fólk, sem þiggur opinberan
framfærslustyrk. Mann langar í
ýmislegt og mann vantar ýmislegt,
en maður getur ekki fengið neitt af
því, vegna þess að móðir manns
hefur ekki peninga nema rétt fyrir
húsnæði, fæði og öðrum allra nauð-
synlegustu lífsnauðsynjum. Og sé
móðir manns fyllibytta, getur mað-
ur ekki einu sinni verið viss um þak
yfir höfuðið eða matarbita. Og þá
verður maður að stela.
Þetta er samfélag, þar sem bar-
izt er upp á líf og dauða. Annað-
hvort lifir maður þetta af eða mað-
ur ferst. Þið verðið að gera ykkur
grein fyrir því, að svart fólk er
dautt, steindautt, skiljið þið? Það
hefur verið háð árásarstyrjöld gegn
okkur í 450 ár. Við höfum reynt allt,
bæði andlega hjálp og alls konar
samhjálp, en við höfum samt ekk-
ert, sem við getum gripið til —
ekkert nema ofbeldið. Við höfum
engu að tapa.
NÆSTI SKAMMTUR
James Allen:
Fyrir rúmum hundrað árum
mæltu hvítu samborgararnir sér
þvert um geð, þegar þeir sögðu við
svarta manninn: „Jæja þá, þú ert
frjáls!“ Svo var honum fengin
ferðataska. Svo var hann dreginn
burt úr umhverfi þar sem hann bjó
við kúgun og hræðilegar aðstæður,
sem hafa valdið honum næstum
óbætanlegu andlegu tjóni. Og hon-
um var hrint út í samfélag, sem
álitið er vera frjálst. Og það var
sagt við hann: „Jæja, reyndu nú að
bjargast á eigin spýtur.“
Það var þannig búist við því af
honum, að hann stæði sig og tæki
að tileinka sér alveg splunkunýtt
verðmætamat og lifði eftir því.
Hann átti að fara að keppa við
svarta og hvíta meðbræður sína um
lífsins gæði. Svo leit hvíta fólkið á
hann og hugsaði með sér: „Hvers
vegna rífur hann sig ekki upp úr
þessu sjálfur?“ Og þegar hann gat
það ekki, sagði það: „Við munum
halda honum uppi og sjá honum
fyrir þeim lágmarkslífskilyrðum,
sem drepa hjá honum alla löngun
eða getu til þess að beriast gegn
þjóðfélagskerfinu.“ Og þetta fyrir-
komulag kallaði það fátækrafram-
færi.
Og þarna hefur svarti maðurinn
svo dúsað öll þessi ár, þangað til
hann uppgötvaði skyndilega: Mér
getur tekizt að komast áfram og sjá
fyrir mér sjálfur! Ég þarf ekki að
gera neitt annað en að selja eiturlyf,
jafnvel þó að ég verði að selja mín-
um eigin börnum þau. Eitt sinn var
ástandið slíkt, að þegar stálpaður