Úrval - 01.11.1971, Blaðsíða 84

82
ara stiga eru svo ótal frávik, svo
sem kynvillingurinn sem af og til
stendur í ,,eðlilegu“ kynferðislegu
sambandi, og til eru konur jafnt
sem karlar, sem búa í hjónabandi,
eiga börn, en standa samt af og til
í kynvillingssambandi.
Flestir sérfræðingar eru þeirrar
skoðunar, að þeir tveir hópar mann-
eskja, sem eru annað hvort aðeins
kynvilltir eða aðeins „eðlilegir“, séu
haldnir fæstum innri geðflækjum,
aðeins vegna þess að kynferðislíf
þeirra er í föstum skorðum, og eng-
inn vafi þar á. Það fólk sem er hins
vegar mitt á milli þessara stiga, á í
mestum geðrænum vandamálum.
Það er ekki til nein ákveðin
,,gerð“ kynvillinga.
Meðal karlkyns kynvillinga fyrir-
finnast karlar með kvenlegt yfir-
bragð, og svo einnig mjög karl-
mannlegir menn. Alveg eins ogmeð-
al kynvilltra (einnig oft kallað lesb-
ískra) kvenna finnast oft konur sem
eru karlmannlegar í yfirbragði, og
einnig aðrar sem eru fagrar eins og
filmstjörnur. Hvort tilvikið sem er,
hegðar sér svo nákvæmlega eins og
annað fólk.
Eftir því sem bezt er vitað, þá er
tilhneiging til kynvillu ekki með-
fædd. Kynvillan er afleiðing um-
hverfisins sem viðkomandi bjó við
í bernsku, allt frá kornabarnsaldri
og fram til kynþroskaáranna, og
saman við þetta flététast svo alls
konar áhrif sem hver einstakur
verður fyrir eða upplifir. Þegar ég
athuga allar þær ævisögur sem ég
hef fengið frá kynvillingum í mínu
læknisstarfi, þá kemur í ljós, að
ÚRVAL
þessar sögur hafa allar viss atriði
sem líkjast hvert öðru.
Móðirin, sem ég nefndi í upphafi,
sagði mér sögu, sem hafði að geyma
mörg af þessum sameiginlegu ein-
kennum. Hjónband hennar var vont
alveg frá byrjun. „Maðurinn minn
var dæmigerður karlmaður“, sagði
hún, „hann var mjög oft úti með fé-
lögum sínum að spila eða skemmta
sér á veitingahúsum. Og þegar hann
loksins kom heim, þá rifumst við.
Þannig hef ég verið ein með son
minn mest eða allt okkar hjóna-
band. Hann hefur verið mér til mik-
illar huggunar og minn bezti vinur.
Hinsvegar kom þeim ekki vel
saman föður hans og honum. Dreng-
urinn var of veikgeðja og tilfinn-
inganæmur. Kannski hef ég vernd-
að hann of mikið. Hann vill helzt
vera heima hjá mér og hjálpa mér.
Og nágrannarnir hafa oft sagt: „En
hvað þetta er elskulegur og góður
drengur!"
Þetta er dæmigert umhverfi fjöl-
skyldu, sem kynvillingar geta
sprottið út úr. Milli hinnar vernd-
andi móður og hins áhugalausa eða
gagnrýna föður, sem bæði móðir og
sonur líta niður á. Þannig getur son-
urinn ekki fundið sér kynferðislega
fyrirmynd, og oftast skoðar hann
m,óðurina sem sína fyrirmynd.
Raunar eru margvíslegar breytingar
á þessu mynztri. Drengurinn sem
alla tíð er skammaður af því að
hann er villtur og óstýrilátur, eða
stúlkan sem faðirinn kemur fram
við eins og dreng — bæði þessi til-
vik geta fengið það á tilfinninguna
að foreldrar þeirra hefðu heldur
viljað eignast barn af andstæða