Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.1998, Blaðsíða 19

Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 1998
17
starfsfólk sat að kaffidrykkju að
frystihúsið varð nánast alelda á
skömmum tíma. Eldsupptök
upplýstust aldrei en talið var að
eldurinn hefði átt upptök sín í
vélasal. I febrúar 1986 brann síð-
an Breiðfirðingabúð sem kölluð
var og kom þá í ljós að um
íkveikju hafði verið að ræða, eldur
hafði verið borinn að umbúða-
geymslu fyrirtækisins. Bruninn í
júní 1983 var fyrirtækinu mikið
áfall og Rögnvaldur hefur sagt svo
frá sjálfur að sjaidan um ævina
hafi hann staðið í erfiðari og
óvissari sporum. Til hvaða ráða
skyldi gripið? Sjálfur var hann
hálfsjötugur og kominn af léttasta
skeiði og það þurfti mikinn kjark
og áræði til að leggja af stað á nýj-
an leik. En glöggskyggni hans
brást honum ekki þá fremur en
fyrr. An þess að hika ákvað hann
að byggja upp nýtt frystihús við
Rifshöfn. Og fyrir það hvað
hann var fljótur að átta sig varð
honum meira úr tryggingafénu,
það nýttist honum betur til end-
urbyggingar, fjármagnskostnaður
varð lægri fyrir vikið og árið 1985
eru þeir feðgar Rögnvaldur og
Ólafur sonur hans búnir að koma
upp starfhæfu frystihúsi inní Rifi.
Þangað fluttist nú öll vinnsla og
hraðfrysting sjávarafurða en salt-
fiskverkunin hélt áfram á Hell-
issandi í þeim húsum sem enn
voru þar uppistandandi. Skreiðin
var þá að mestu dottin upp fyrir
vegna hruns á Nígeríumarkaði.
Árið 1983 féldt hraðfrystihúsið
rækjuvinnsluleyfi og hefur unnið
rækju síðan. Skömmu síðar var
Rögnvaldur Ólafsson og Hrað-
frystihús Hellissands komið í al-
gjört forystuhlutverk í hraðfrysti-
iðnaði á Snæfellsnesi. Enda
hafði þá hallað undan fæti hjá
mörgum öðrum sem lögðu hrað-
frystiiðnað fyrir sig. Rögnvaldur
Ólafsson taldi sjálfur að það hefði
verið eitt mesta lán þessa fyrirtæk-
is, Hraðfrystihúss Hellissands,
hvað það bjó yfir miklu af góðu
og traustu starfsfólki úr þorpinu
sem vann fyrirtækinu vel, -gekk
það þegjandi að vinnu sinni og
var ákaflega traust og góður
vinnukraftur. Það þurfti ekkert
að hugsa um það eða líta eftir því.
Dæmi um slíka menn voru t.d.:
Guðbjartur Þorvarðarson, Guð-
laugur Alexandersson, Magnús
Ólafsson, Friðbjörn Ásbjörnsson
og Valdimar Bjarnason og fjöl-
margir aðrir bæði karlar og konur
sem of langt mál er að telja upp.
Talsverðir flutningar voru alltaf
með fisk hér á milli bæjarhlutanna
og voru leigðir bílar til þeirra
flutninga, þeir sem helst stóðu í
flutningum voru: Halldór Bene-
diktsson sem var aðalbílstjóri
frystihússins, Kristján Guð-
mundsson í Móabæ, Tryggvi Eð-
varðsson, sem vann mikið fyrir
frystihúsið, Kristinn Haraldsson,
Gísli Ketilsson, áður en hann
tók við afgreiðslu Olíufélagsins,
Kristófer Snæbjörnsson á Hellu,
Elvar Sigurðsson.
Guðmundur Gíslason frá Fögru-
brekku og Ingi Dóri Einarsson.
Vörubíllinn sem nú er í gangi var
keyptur árið 1981. Áður hafði
frystihúsið átt tvo vörubíla. Ann-
an bílinn átti það með Stefáni Jó-
hanni Sigurðssyni en síðar var
keyptur bíll af Halldóri Bene-
diktssyni. Eftir að bíllinn var
keyptur 1981 hætti frystihúsið að
leigja bíla.
Allur fiskur var seldur í gegnum
SH og alltaf var aðaláherslan á
frystinguna. Á tímabili var mikið
selt á Rússlandsmarkað, það voru
7 punda pakkningar og gat verið
dálítill ruslfiskur. Rússarnir vildu
hann gjarnan. Alltaf var dálítið
selt til Englands og síðar tóku
Bandaríkin við og þá fóru gæða-
kröfur mikið að breytast. Þótt
rækjuleyfi væri gefið út fyrir húsið
árið 1983 var ekki hafin rækju-
vinnsla af neinni alvöru fyrr en
eftir 1990.
Andrés Jónsson segir að í þau
45 ár sem hafi unnið íyrir Hrað-
frystihús Hellissands hafi hann
gengið í allt sem þurft hefur á að
halda. Hann hafi verið verkamað-
ur og bílstjóri og unnið að öðru
sem til hafi fallið. Auk þess hafi
hann verið þarna bæði vélstjóri og
verkstjóri og alltaf fallið jafnvel að
vinna fyrir Hraðfrystihús Hell-
issands. Ekki síst mat hann vin-
áttu Rögnvaldar Ólafssonar mik-
ils. Það hafi verið ómetanlegt að
eiga slíkan húsbónda og atvinnu-
rekanda.
Frásögn Elvars
Sigurðssonar vélstjóra
Elvar er fæddur í Reykjavík árið
1935 en fluttist vestur á Hell-
issand árið 1958. Hann hóf störf
á Gufuskálum en árið 1966 réðist
hann til hraðfrystihússins og
starfaði þar samfellt í það sinn til
1973. I 11 ár rak hann svo eigið
verkstæði niður í Naustabúð en
fór þá að vinna fyrir frystihúsið
aftur og gerði það meðan hann
hafði heilsu til. Að sögn Elvars
voru í gamla frystihúsinu tvær
gamlar vélar en stóra aðalvélin var
nýleg. Þegar frystihúsið brann
1983 stóð til að fara endurnýja
vélakostinn. Þessar vélar voru alls
ekki slæmar þótt gamlar væru.
Eftir brunann voru gömlu vélarn-
ar gerðar upp og yfirfarnar og
fluttar inní Rif. -Hann segir að
honum hafi alltaf fundist það dá-
lítill galli við þetta nýja og glæsi-
lega hús í Rifi hvað vélasalnum og
verkstæðinu var ætlað lítið pláss.
Á þeim árum sem hann vann fyrir
hraðfrystihúsið vann Rögnvaldur
aðallega á skrifstofunni, ýmist í
Breiðfirðingabúð og seinna útí
Bárðarási 10 eða heima hjá sér.
Elvar segir sér hafa líkað vel við
Rögnvald og það hafi verið gott
að vinna fyrir hann. Hann var
heiðursmaður. Allt stóð eins og
stafur á bók. Hann þurfti ekki
einu sinni að skrifa það hjá sér,
auk þess var hann mikill félagi