Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.1998, Síða 29

Sjómannadagsblað Snaefellsbæjar 1998 27
safnaðist ekki fyrir. Einnig rifum
við upp elsta fiskinn, viktuðum
hann og sendum hann inn í Garð
á meðan á þessum illviðris kafla
stóð því eldri var svo mikið pláss í
salthúsinu. Einn strákurinn hélt
dagbók og í henni stóð marga
daganna, stormur og rok af öllum
áttum, ofsa rok að vestan, sit
heima og skrifa bréf”
Eftir þessa löngu landlegu
fiskaðist mjög vel. Um mánaðar-
móti mars og apríl kom fyrir að
aðgerð og beitning náðu saman
svo að ekki tók því að fara úr föt-
unum. Einnig ef að lágsjávað var
þegar báturinn kom og aðeins
náðist að kasta bjóðunum upp en
fiskinn varð að láta í báta úti á
höfninni. Þá varð að ræna
bátum frá öðrum bólfær-
um og fylla þá að fisld, róa
þeim upp að bryggju og
vakta þá meðan féll að.
Kasta svo fiskinum upp úr
þeim og flytja þá svo að
sínu bólfæri aftur. Þetta
kom tvívegis fyrir þessa
vertíð enda vorum við
næsthæsti bátur.
Hvaðaformönnum
varst þú lengst með?
Ég var flestar vertíðir
með Guðjóni Illugasyni
bæði í Sandgerði og Hafn-
arfyrði. A Lagarfossi, Víðir og svo
Fiskaldetti. Haukur heitin Sig-
tryggsson var einnig leitgi með
Guðjóni á sjónum. Á stríðsárun-
um var fiskurinn yfirleitt kúttaður
og seldur í skip til Keflavíkur.
Vannst þú eitthvað við vega-
gerð?
Nei, ég vann ekkert við vega-
gerð en það var að sjálfsögðu unn-
ið mikið við það. Ja það var keyrt
fyrst yfir Fróðárheiði ef ég man
rétt árið 1928 og það mun hafa
verið Kristinn Guðmundsson frá
Straumfjarðartungu. Árið 1938
byrjaði ég að vinna hjá Búnaðar-
sambandinu við jarðvinnslu á
sumrin. Það var mikið um að vera
í þeim málum á þessum tíma.
Fyrst var ég með hesta við vinnsl-
una. Síðar stjórnaði ég dráttarvél
og það kom alltaf í minn hlut að
gera við hann þegar var bilað. Ég
hafði alltaf mikinn áhuga á vélum.
Ég var hjá Búnaðarsambandinu til
ársins 1945.
Hvencerflyturþú til Ólafs-
víkur?
Ég flyt sama ár til Olafsvíkur
og bý fyrst hjá Böðvari bróður
mínum á Borg og fer þá að vinna
hjá þeim bræðrum Bjarna og
Guðjóni sem áttu vélsmiðjuna
Sindra.
Áður hafði Böðvar bróðir Guð-
jóns hafið störf í Sindra og verið
við trésmíðar. Böðvar var mikill
smiður og hafði þá lært þá iðn í
Iðnskólanum og hann lærði hér
hjá Alexander Valentínussyni.
Sveinsstykkið hans var útihurð
fyrir Sveinsstaði en þar bjó þá
systir þeirra bræðra, Sólveig ásamt
manni sínum Bjarna Guðbjörns-
syni. Hann smíðaði einnig mikið
fyrir bændur í sveitinni. Hann átti
mikinn þátt í uppbyggingu Ólafs-
víkur. Böðvar smíðaði m.a. Ólafs-
víkurkirkju en hún var vígð 19.
nóvember 1967.
Segðu mér frá veru þinni í
Sindra.
Guðjón Sigurðsson fluttist árið
1923 til Ólafsvíkur innan frá
Brimilsvöllum. Hann var mikill
smiður og frumkvöðull í mörgu.
Hann átti td. fyrsta bílinn sem var
hér í Ólafsvík. Hann keypti sér
rennibekk norðan úr Húnavatns-
sýslu að var mér sagt og hann var
notaður í Sindra mjög langan
tíma. Það versta er að það er lík-
legast búið að henda honum núna
og það er miður. Þegar Bjarni
bróðir hans kom frá Þingeyri ráku
þeir saman Sindra. Þeir voru hinu
bestu menn að vinna fyrir. Guð-
jón meira alvörugefm en miklu
meiri strákur í Bjarna og
skemmtilegt að vinna með hon-
um.
Á þessum tíma 1945 þá eru
helstu útgerðarmenn þeir Halldór
Jónsson, Guðmundur Jensson og
Víglundur Jónsson. Þá var mest
stunduð hér lína og snurvoð.
Mesta vinnan var í kringum bát-
ana fyrir þessa menn. Þegar ég
byrjaði í Sindra störfuðu þar líka
Guðbrandur Vigfússon, Þórður
Þórðarson og Sigurður Tómasson.
Það var náttúrulega
ekki nútíma tækni á
þessum tíma. En þetta
kom allt. Fyrst vorum
við ekki með rafsuðu.
Þá var eina rafsuðan
niður í frystihúsi og
þar varð að rafsjóða
allt. Það var td. þegar
vélar bræddu úr sér þá
þurfti að slípa
sveifarásanna. Þá var
sett á þá sérstakt stykki
og innan í það sand-
pappír og hann nugg-
aður dag eftir dag og
hann slípaður þannig
niður. Þetta gat tekið langan tíma.
Upp úr 1950 þegar netaveiðar
byrjuðu hér þá var mikið að gera í
Sindra við að smíða bæði skífur
og dreka því að það sem byrjað
var með hélt ekki neitt. Drekarnir
voru þannig að það var bara ásinn
og síðan ein flaug sitt hvoru meg-
in. Dóri Jóns kom með einn
dreka uppí smiðju, sem hann fékk
fyrir sunnan, og það var farið að
hugsa þetta og síðan settist Bjarni
við að smíða og það heppnaðist
svona vel. Eins var með skífurnar,
þær voru flatar. Það varð að setja
rifflur innan í þær þannig gerðar
að gott væri að ná tóginu úr henni
aftur.
Á þessum árum var oft erfitt
með efni. Ég man eftir því að þeg-
ar togarinn enski Epine strandaði
við Dritvíkurflögur 1948 þá fór-
um við þangað og sóttum okkur
Guðjón að gera við fyrir Emanúel Guðmundsson.
Mynd: Ólafur Bjarnason