Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.1998, Blaðsíða 74

72
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 1998
Guðlaugur Bergmann:
MÍN FYRSTA SJÓFERÐ
Messagutti á Ægi
Þetta sumar sem ég ætla að segja
hér frá ákvað ég að gerast sjómað-
ur. Ég lét munstra mig sem
messagutta á gamla Ægi. Skipið
var í síldarrannsóknum. Kolckur-
inn sagðist vona, að ég yrði ekki
eins og síðasti messagutti. Þeir
höfðu þurft að setja hann í land á
Þórshöfn og hann sagði að þeir
hefðu aldrei haft annan eins
ræfil um borð, svo fársjóveikur
hafði hann verið. Ég hló við
gortandi og kvað litla hættu á
því, þeir kæmu ekki til með að
þurfa að setja mig í land, -og
var allur á lofti. Að vísu taldi ég
mig þurfa að vera kokhraustan
til að fá vinnuna, -en dramb er
falli næst.
Gamli Ægir var með mikla
yfirbyggingu og valt mikið.
Tveir messar voru um borð; yf-
irmannsmessi og hásetamessi,
sem var frammí. Yfirbyggingin
með kokkhúsinu var um mitt
skip og þurfti því að fara tölu-
verðan spöl til að sækja mat-
inn. Það var mitt hlutverk, og
ég átti einnig að leggja á borð
fyrir hásetana.
Við vorum komnir rétt út úr
höfninni og vorum við Engey
þegar mér varð flökurt. Fljót-
lega heyri ég að strákarnir eru
farnir að tauta: Ég get ekki bet-
ur séð en nýi hásetamessinn sé
orðinn veikur - hvað eigum við að
gera?.
Mikið þarf ég að vera veikur til
að kasta upp. Ég gubba ekki fyrr
en ég er orðinn frávita af veikind-
um. En við vorum ekki komnir
nema út á miðjan Faxaflóa þegar
ég byrjaði að gubba.
Næstu sjö dagar voru meðal
þeirra hræðilegustu sem ég hef lif-
að. Allt var reynt til að bjarga
messaguttanum. Vélstjórinn kom
upp úr vélinni og sló mig með
blautum hanska. Þeir voru góðir
við mig, þeir hjálpuðu mér og
voru vondir við mig, en ekkert
gekk. Ég missti næstum því með-
vitund -yfir skólpfötunni þar sem
ég var að reyna að skúra, ég ældi
yíir hnífapörin hjá þeim, þeir
hentu mér upp í koju. Mér hefði
verið sama þó dallurinn hefði
sokkið með manni og mús.
Andfúll hvalur - Siglt
með vesaling í land
Þegar hér var komið sögu var
ákveðið með þennan dreng til
Vestmannaeyja og koma honum
frá borði, losna við þennan aum-
ingja. Þegar ég frétti þessa fyrir-
ætlun bráði dálítið af mér. Þetta
var að næturlagi og vorum að til-
raunaveiða síld. Hún var sett í
þrær þvert yfir þilfarið. Allt í einu
lentum við í hvalavöðu og allir
verða spenntir. Ég fer upp til að
skoða hvalina og fá mér hreint
loft til að vinna á móti flökur-
leikanum. Þar halla ég mér út
fyrir borðstokkinn og teyga að
mér ferska loftið. Kemur þá
ekki einn hvalurinn upp við
borðstokkinn og blæs, blæs
beint framan í mig. Fnykurinn
var slíkur að ég kúgaðist, og ég
gubbaði, gubbaði og gubbaði.
Ég rétt gat staulast niður í
koju.
Um morguninn sögðu þeir
naprir: Það er verið að stíma
með þig í land, reyndu nú,
drengur, að drulla þér
frammúr og gefa okkur að éta,
að minnsta kosti að sækja mat-
inn.
Ég ákvað að reyna þetta,
stikla yfir síldina, sæki bakk-
ann með matnum, staulast til
baka og stikla á plönkunum
yfir síldinni. Undiralda og ég
steyptist á bólakaf niður í síld-
ina. Maturinn fór náttúrlega
forgörðum, en mér var bjargað
upp úr síldinni, eiginlega var ég
veiddur upp úr henni.
Orðin sem sjómennirnir höfðu
um þann aumingja sem hafði ver-
ið samskipa þeim í viku eru ekki
til að hafa effir. Ógleymanlegum
vesaling var komið í land í Vest-
mannaeyjum.
Greinarhöfundur að flaka fisk
Verkalýðsfélag Snæfellsbæjar
óskar sjómönnum til hamingju
með daginnl