Morgunblaðið - 10.05.1994, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 10. MAÍ 1994
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
IVAR ARNORSSON
+ ívar Arnórsson bifreiða-
smiður fæddist í Reykjavík
2. júní 1965. Hann lést í vél-
•Meðaslysi í nágrenni Skjald-
breiðs 30. apríl síðastliðinn.
Foreldrar Ivars eru Arnór L.
Pálsson og Betsy ívarsdóttir.
Systkini hans eru þrjú: Páll,
tvíburabróðir hans, Ágúst,
fæddur 17. nóvember 1971, og
Elísabet, fædd 11. júní 1981.
ívar giftist Jóhönnu Steinsdótt-
ur 18. april 1987 og eiga þau
saman dæturnar Katrínu,
fædda 1. september 1988, og
Evu Karen, fædda 3. apríl 1991.
Fyrir hjónaband eignaðist hann
.. dótturina Silju, fædda 19. ágúst
'^1982. Hann rak ásamt föður
sinum Bifreiðaverkstæði og
Bílaleigu ALP. Jarðarför ívars
fer fram frá Hjallakirkju í
Kópavogi í dag.
Laugardagsmorguninn 30. apríl
heilsaði bjartur og fagur. Veðrið var
óvenju heiðskírt og margir hugsuðu
til þess með gleði að eyða deginum
til fjalla. Meðal þeirra voru bróður-
synir mínir tveir, þeir tvíburabræð-
urnir Páll og Ivar. Glaðir og ham-
ingjusamir lögðu þeir af stað til fjalla
til að njóta útivistar í stórbrotnu ríki
náttúrunnar eins og þeir gerðu svo
oft. En enginn ræður sínum nætur-
stað. Skelfileg frétt barst um slys,
ívar hafði látist, birta dagsins hvarf
í arigist og sorg.
ívar var einstakur drengur. Engan
þekki ég sem var jafn hress og hann,
alltaf í góðu skapi, alltaf reiðubúinn
að gera öðrum greiða, harðduglegur
og sívinnandi. Engin mál fannst ívari
svo erfið að ekki mætti takast að
leysa þau. Hann var einstaklega
ábyrgur og samviskusamur ungur
maður. Hugulsemi hans og ábyrgð
gagnvart Silju dóttur sinni, sem hann
„eignaðist aðeins 17 ára gamall, var
alveg einstök og þar stóð Jóhanna
með honum eins og í öllu öðru. Þau
voru henni sem bestu foreidrar og
mjög náin. Ivar var einstaklega
greiðvikinn og hjálpsamur. Oft naut
maður góðs af því, þegar bíllinn bil-
aði eða maður nennti ekki að þrífa
hann. Það var ósjaldan að hann
hringdi og sagði eitthvað á þessa
leið: „Hanna mín, mikið lifandis
ósköp og skelfing er nú gaman að
heyra í þér, þarftu ekki að láta
bóna?“ Svo kom hann og sótti bílinn,
þvoði hann og bónaði og kom svo
með hann til baka gljáandi og spegil-
fægðan. Dugnaðurinn og eljan var
óþrjótandi.
Ivars er sárt saknað, ekki bara
végna þess hvað hann gerði mörgum
greiða, heldur ekki síður vegna þess
hvað hann var skemmtilegur, orð-
heppinn og óskaplega hress og glaður.
Mestur er þó söknuður Jóhönnu,
dætranna, foreldra og systkina.
Ég bið góðan Guð að gefa þeim
v1
Erfidrvkkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð íallegir
salir og mjög
gpð þjónusta.
Upplýsingar
ísíma22322
FLUGLEIDIR
HÖTEL LOFTLEIBIt
styrk til að komast í
gegnum þessa miklu
sorg. Að lokum langar
mig til að sækja okkur
öllum styrk í eftirfar-
andi vers úr 121. Dav-
íðssálmi:
Ég hef augu mín til fjall-
anna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp fnín kemur frá
Drottni,
skapara himins og jarðar.
Drottinn mun vernda þig
fyrir öllu illu,
hann mun vemda sál þína.
Drottinn mun vemda útgöngu þína og inn-
göngu
héðan í frá og að eilífu.
Hanna frænka.
Laugardaginn 30. apríl hringdi
síminn hjá okkur, rétt eftir hádegið,
en við hjónin vorum að sinna vorverk-
um úti í garði og Gulla hafði sett
símann út í eldhúsglugga til þess að
við heyrðum í honum. Þetta símtal
er það erfiðasta, sem ég hefi upplif-
að, en þetta var Jóhanna dóttir okk-
ar, sem var í símanum og sagði:
,jPabbi, pabbi, hann ívar er dáinn.“
Ég reyni eki að lýsa því í orðum
hvernig mér varð við þessi orð Jó-
hönnu okkar.
í þau tíu ár sem við vorum þess
aðnjótandi að þekkja ívar Arnórsson,
munum við hann ekki öðruvísi en í
góðu skapi og var hann hrókur alls
fagnaðar, hvar sem við komum sam-
an, í sumarferðum, jólaboðum, um
áramót, í afmælisboðum og hinni
árlegu göngu, sem karlleggurinn í
fjölskyldunni fór saman. Við vorum
nýbúnir að ákveða næstu göngu 4.
júní og ætluðum við ívar að halda
upp á afmælin okkar um leið.
Ivar og Jóhanna giftu sig 18. apríl
1987 og áttu fallegt heimili í Lundar-
brekku 16 í Kópavogi. Þau eignuðust
saman þær Katrínu og Evu Karen,
en fyrir átti ívar Silju og var hann
einstaklega góður faðir.
Ivar var bifreiðasmíðameistari að
mennt og hafði nýverið opnað með
Arnóri föður sínum ALP-bifreiða-
verkstæðið, sem var honum mikið
kappsmál að gera sem best úr garði.
ívar var góður verkmaður og hafði
gott lag á að laða til sín viðskipti,
en þar kom til hin mikla eljusemi og
hjálpsemi, sem honum var í blóð
borin og hreif alla, sem honum
kynntust.
Margs er að minnast um ívar, góða
skapið, hjálpsemina og orðheppnina
og við eigum eftir að hafa hann hjá
okkur í huganum um ókomna fram-
tíð. Tíminn læknar sárin, en minning-
in lifir um góðan dreng.
Jóhanna, Silja, Katrín, Eva Karen,
Arnór, Betsy, Páll, Ágústa, Elísabet
og allir ættingjar og vinir, megi guð
vera ykkur styrkur í sorginni og
megi framtíðin verða ykkur björt og
hlý.
Steinn og Guðlaug.
Það var einu sinni strákur sem
ásamt tvíburabróður sínum fæddist
í þennan heim 2. júní 1965. Eitthvað
hafði nú bróðirinn verið áræðnari í
móðurkviði því stráksi þurfti að fara
í hitakassa til að jafna sig eftir ósköp-
in en hann braggaðist nú fljótt. Hann
sýndi snemma áhuga á bílum. Allt
snerist um þá og ekki var hann hár
í loftinu þegar hann fór að bóna og
þrífa þá ásamt tvíbbanum og að sjálf-
sögðu valdi hann sér það að ævi-
starfi að vinna við bíla. Hann var
glaðvær og hvar sem hann kom
smitaði hiátur hans nærstadda.
Sama hvað dundi á, alltaf fann hann
spaugilegu hliðarnar á öllu. Hann
hafði alveg sérstakt dálæti á að segja
frá, kryddaði iðulega vel til að
skemmta sjálfum sér og öðrum og
LEGSTEINAR
H€lLUHRfiUNI 14, HflFNflflFIRÐI. SÍMI 91-652707
gerði það svo skemmti-
lega að færustu gam-
anleikjahöfundar hefðu
roðnað við hliðina á
honum. Kvolds og
morgna hringdi hann í
tvíbbann sinn til að
segja honum skemmti-
sögur og ef við vorum
ekki heima brást ekki
að skilaboð voru á sím-
svaranum um það nýj-
asta.
Ekki var hann síðri
þegar í sönginn var
komið. Því þó söngur
væri langt í frá hans
sterkasta hlið notaði
hann sönginn óspart í góðum félags-
skap til að kitla hláturtaugamar,
tróð upp í veislum með vinum sínum,
söng manna hæst og dansaði hliðar-
kross með ýktum handahreyfingum.
Það fór aldrei á milli mála hvar hann
var því' honum lá ekki lágt rómur
og þegar hann gekk í hús fylgdi
honum hlátur hvert setn hann fór.
Svona var gleðigjafínn ívar. Blessuð
sé minning hans.
Ingibjörg Gréta, mágkona.
Tveir litlir drengir að leik. Líf og
fjör. Þeir þjóta um, tala einhver ósköp
og hlæja enn meir, skemmta sér
konunglega. Þeir einir virðast eiga
heiminn, veita öðrum enga athygli
og það skilur heldur enginn hvað
þeir eru að segja hvor öðrum, sem
er svona yfirmáta skemmtilegt. Þeir
eiga hvor annan og sitt eigið tungu-
mál. Það er helst mamma, sem hefur
stundum einhveija hugmynd um,
hvað litlu drengirnir hennar eru að
spjalla. Og hláturinn glymur og þeir
eru þotnir af stað svo hratt að vart
verður auga á fest. ívar og Palli.
En hvor er hvor? Þeir eru alveg eins.
Stebbi frændi reynir að góma annan
hvorn, þykist þekkja þá í sundur á
eyrunum. Eftir vandlega íhugun og
eymartog er kveðinn upp úrskurður:
„Þú ert þú.“ ívar og Palli. Þetta er
fyrsta minningamynd mín af tvíbura-
bræðrunum ívari og Páli.
Þeir bræður voru einstaklega sam-
rýndir. Þeir áttu góð bemsu- og
æskuár undir verndarvæng móður,
sem veitti þeim allan þann skilning
og kærleika, sem nokkur móðir getur
veitt bömum sínum. Föður sínum
voru þeir ekki aðeins hjartfólgnir
synir heldur og einnig miklir félagar
og vinir, enda fóru áhugamál þeirra
feðga saman á flestum sviðum. Hef-
ur öll fjölskyldan unnið saman að
uppbyggingu fyrirtæjjisins ALP-bíla-
leigunnar og nýverið settu þeir feðg-
ar, Ivar og Arnór, á fót bifreiðaverk-
stæði er ívar veitti forstöðu, enda
lærður bifreiðasmiður. Svo nánir
voru tvíburnamir að manni fannst
það nánast skrýtið, að þeir skildu
ekk fara sama menntaveg.
Þrátt fyrir mikla samheldni þeirra
bræðra varð lífsferill þeirra með
nokkuð ólíkum hætti er árin liðu.
Það var eins og ívari lægi meira á.
Hann lifði hratt og var hver stund
notuð til hins ítrasta. Atorkan og
athafnasemin var nær óþijótandi.
ívar var ávallt reiðubúinn að leysa
vanda annarra, veita aðstoð, veita
hjálp, jafnvel án þess að um væri
beðið. Hann einfaldlega framkvæmdi
hlutina. Hann var gæddur einstakri
kímnigáfu. Vegna hins glaða og hlýja
viðmóts eignaðist hann fjölmarga
vini á öllum aldri. Á eldri samferða-
mönnum lyftist brúnin, það var sleg-
ið á létta strengi og yngsta kynslóð-
in sótti huggun og traust til hans.
ívar eignaðist yndislega konu er
hann kvæntist Jóhönnu Steinsdóttur.
Þau elskuðu og virtu hvort annað
og voru einstaklega samhent um að
hlúa að öllum litlu stúlkunum sínum
þremur. Nutu þau þar dyggilegs
stuðnings fjölskyldna sinna. Það var
ánægjulegt að sjá þetta unga og
hamingjusama fólk, sem var auk
þess fullt ábyrgðar í garð barna sinna
og annarra vandamanna.
Það voru lífsglaðir, ungir menn,
sem lögðu í ferð, laugardaginn 30.
apríl sl. Nú skyldi njóta víðáttu og
frelsis á Qöllum. Á vegi þeirra varð
erlendur ferðalangur er leitaði iið-
sinnis þessara ungu manna. Að
sjálfsöðgu var slíkt mál auðsótt. Svo
fór, að ferð ívars og hins erlenda
gests varð önnur en fyrirhugað var.
í dag fylgjum við ívar Arnórssyni
örlítinn spöl af þeirri leið, sem bíður
okkar allra. Okkur finnst það ekki
tímabært og stöndum eftir ósátt við
örlögin, en þökkum fyrir það, sem
var gefið.
Ástvinum öllum eru sendar hug-
heilar samúðarkveðjur.
Guðbjörg Kristinsdóttir.
Hann ívar kom inn í líf okkar líkt
og hvellur, kominn inn á gafl hjá
fjölskyldunni með bjart bros og
glettnisglampa í bláum augum. En
hann hvarf þaðan líka með hvelli.
Tíu ár eru ekki langur tími en það
var fyrir tíu árum að stráklingur úr
Kópavoginum var farinn að kitla
hjartataugarnar í henni Jóhönnu
okkar. Forvitnin rak föðursystur
hennar til þess að renna fram hjá
ALP í Hlaðbrekkunni í þeirri von að
líta drenginn augum. Þá kom upp
vandamál, var þetta sá rétti, þeir
voru nefnilega tveir, næstum alveg
eins. Var þetta ívar eða var þetta
Páll? Það var spurningin. Við urðum
að bíða þess að Jóhanna kæmi með
hann heim og kynnti hann fyrir okk-
ur. Biðin varð heldur ekki löng og
hann kom ekki einn, hann hafði með
sér lítið telpukorn, hana Silju. Það
fór ekki fram hjá neinum að þarna
fór maður, stútfullur af krafti og
vinnusemi. ívar gekk ekki, hann
hljóp. í hvert sinn er við sáum tii
hans myndaði hann 80 gráður horn
við jörð. Þetta bar ferskan andblæ
inn í fjölskyldu fulla af hálfgerðum
silakeppum.
Kaupa íbúð? Hið minnsta mál.
Torfufellið varð fyrir valinu. Þar kom
unga fólkið sér fýrir eftir að hafa
búið saman í smátíma hjá .Gurúnu’
frænku á Bústaðaveginum. Þetta
með að koma sér fyrir var ef til vill
ekki eins einfalt og það leit út fyrir,
það vantaði allt til alls. Þá var að-
eins um eitt að ræða, gifta sig.
Brúðkaupsferð? Auðvitað var farið
í brúðkaupsferð til Spánar en hún
var svolítið sérstök, Palli bróðir og
Kiddi vinur fóru nefnilega með. Föð-
ursysturnar voru líka á Spáni þessar
vikur og fengu að taka þátt j glensi,
gríni og fjöri sem fýlgdi ívari og
fplögum hans. Þessi tími líður seint
úr minni.
Nú vantaði aðeins eitt til þess að
fullkomna myndina, bamunga. Hún
kom, hún Katrín, og litla fjölskyldan
púslaði sér inn í litlu íbúðina. Enn
bættist í hópinn, annað telpukom, en
kubburinn hún Eva Karen fyllti litla
svefnherbergið. Hvað var til ráða?
Ekkert mál, stærri íbúð og nú helst
í Kópavogi. Hún fannst, björt og fal-
leg í Lundarbrekkunni. Það var ekki
lengi verið að koma henni í gott stand
enda ekki við öðru að búast.
Ferðalög að sumri og stórfjöl-
skyldumót? Þar var ívar hrókur alls
fagnaðar. Alltaf til í alit, leiki, spil,
helst Uno Uno eða önnur hrekkju-
spil, gönguferðir og sundspretti í ísk-
öldum ám. Kvöldvökumar? Þar voru
gamanmál ívars orðin fastur liður á
dagskránni, okkur öllum til óbland-
innar ánægju. Hann átti svo auðvelt
með að sjá spaugilegu hliðina og
segja skemmtilega frá. Og aldrei
tókst honum betur upp en þegar
hann og hans fjölskylda voru yrkis-
efnið.
ívar og vinna? Krafturinn og út-
haldið var með eindæmum. Það var
segin saga að ef eitthvað var nefnt
þá var það gert. Sprakk á bílnum?
Þarf að þvo? Ekkert mál, sækjum,
sendum, Bílaþvottastöð ívars og
Palla. Skipta um hjólbarða? Selja
bílinn? Kaupa nýjan? Gera við? Bijóta
niður vegg? Það fór enginn bónleiður
til búðar hjá honum ívari.
ívar og nýja verkstæðið? Nú bar
nýrra við. í þriggja ára afmæli
yngsta telpukornsins var rætt um
vinnu og annríki en þá sagði minn
maður: „Nú er ég orðinn ráðsettur
og er bara heima hjá mér á kvöld-
in._“ Ráðsettur ívar! Þessa nýju hlið
á Ivari fáum við ekki að sjá, hvellur-
inn sá um það.
Guðrún (.Gurún’)
Halldórsdóttir.
Okkur systkinin langar að þakka
þér, ívar, fyrir þær stundir sem við
áttum saman. Við minnumst þín með
hlýju í hjarta.
Það var jákvæður maður á ferð
þar sem ívar fór. Gleði og hlátur
voru miklir vinir hans. Það gleður
okkur að vita til þess að hann hafi
komið miklu í verk í sínu lífi þrátt
fyrir að vera tekinn á brott svo allt-
of fljótt. Eignast góða konu og þess-
ar gullfallegu þijár dætur. Það er
erfitt fyrir okkur sem efir erum að
skilja almættið á svona stundum.
í minningu um góðan dreng.
Auður, Helga, Guðrún og Páll.
Ég hef þörf, og gilda ástæðu fyrir
því, að minnast vinar míns og frænda
Ivars Arnórssonar, sem lést af slys-
förum 30. apríl síðastliðinn. Hvers
vegna hann? Hvers vegna ljúfmenn-
ið, sem ávallt hjálpaði og gladdi sál-
artetur manns þegar líðan manns var
slæm? Þeim spurningum fær maður
aldrei svarað. Þegar ég læt hugann
reika tuttugu og sex, sjö ár aftur í
tímann koma upp úr minniningaalb-
úmi mínu tveir litir hnokkar, oftast
að stelast út af lóðinni út á götu í
ævintýraleit. Nokkru síðar var kall-
að: „Palli! ívar! Hvar eru þið? Komið
strax heim.“ Jú, það var mamma og
það var amma sém leituðu þeirra
tvíbura, fundu þá og veittu þeim
skjól og yl.
Svo liðu mörg ár þangað til ég
kynntist Ivari. Það var á bílaverk-
stæði ALP-bflaleigunnar, sem hann
átti á móti foreldrum sínum, þeim
Arnóri Lárusi Pálssyni -og Betsý
ívarsdóttur. Önnur börn þeirra hjóna
eru Páll, tvíburabróðir Ivars, Ágúst
og Elísabet.
Oft kom ég á verkstæðið til Ivars
frænda, sem hefur hugsað af alúð
um bíla mína undanfarin ár ásamt
Bergþóri Jónassyni vinnufélaga hans
og nánast alltaf boðið uppá kaffi og
meðlæti. Vinnustaður ívars speglað-
ist mjög af skapgerð hans, hlýju,
snyrtimennsku, dugnaði, samvisku-
semi og drenglyndi.
Og mikið hlýnaði mér um hjarta-
rætur þegar ég kom með bílinn minn,
fyrir nokkrum vikum, skemmdan
eftir árekstur, og bað Ivar um að
gera sem fyrst við hann. Sagði hann
það ekkert mál vera og kallaði mig
„besta frænda” og á verkbeiðnina
skrifaði hann ekki nafn mitt heldur
„frændi besti“.
Ivar var ávallt léttur í lund, sem
smitaði aðra sem nálægt honum fóru.
Votta ég eiginkonu hans, Jóhönnu
Steinsdóttur, og dætrum, þeim Silju,
Katrínu og Evu Karen, mína dýpstu
samúð, svo og foreldrum hans, systk-
inum og ömmu.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Halldór Lárusson.
Hvílíkur sorgardagur. Þetta er svo
ósanngjarnt. Af hveiju? Af hveiju?
Mér hefur aldrei brugðið eins mik-
ið og þegar Palli hringdi í mig. „ívar
er dáinn, hann lést í vélsleðaslysi."
Hvílík skelfing, maður á besta aldri,
nýbúinn að stækka verkstæðið með
föður sínum. Nóg að gera. Giftur
yndislegri konu, átti þijár dætur.
Framtíðin blasti við honum. En þeir
sem guðimir elska deyja ungir. Mér
finnst ekki skrýtið að ívar vinur
minn falli undir þá speki því hann
var alltaf tilbúinn að hjálpa þeim sem
minna máttu sín og vinum sínum var
hann alltaf mikill styrkur.
Ég kynntist Ivari þegar hann byij-
aði að læra bílaréttingar í Kyndli.
Ég fór svo að vinna í Ármúlanum
hjá Brimborg og skömmu síðar kom
ívar þangað líka. Við urðum strax
miklir vinir, ívar var alltaf hrókur
alls fagnaðar, hann sá alltaf eitthvað
gleðilegt og fyndið við allt. Eins og
þegar við vorum að tefla og hann
setti sígarettuna ofan í grape-dósina
mína, ég fékk mér sopa, stubburinn
kom upp í mig. ívar ætlaði aldrei
að hætta að hlæja. Það var mikill
keppnisandi í honum. Þegar við byij-
uðum að tefla gaf ég honum drottn-
inguna mína í forgjöf, en hann eign-
aðist skáktölvu og æfði sig og varð
betri en ég. Ég man þegar ég kom
í heimsókn til hans og Jóhanna var
að vinna, þá átti hann það til að leika
af sér svo ég ætti möguleika, svo
hló hann bara þegar ég minntist á
það við hann.
Einu sinni þegar ég sat í faðmi
fjölskyldunnar hringdi Ivar og sagði
mér að fara í sturtu því hann og
strákarnir væru að fara að skemmta
sér. Fáðu þér í glas, komum eftir
klukkutíma. Ég rauk í sturtu, fékk
mér í glas, ég vildi ekki missa af
gleði með „íbba frænda”, en hann