Morgunblaðið - 10.05.1994, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 10. MAÍ 1994 37
kom aldrei. Það hafði komið upp
vandamál og ívar gekk í málið, þann-
ig var hann alltaf, til í að hjálpa.
Þegar ég talaði við hann daginn eft-
ir spurði ég hann af hveiju hann
hefði ekki komið að ná í mig. „Hvað
ertu að æsa þig, kallinn minn, ég
gleymdi þér. Var ekki kominn tími
á bað hjá þér?“ Svo hló hann, og ég
hló með.
Nú mun enginn kalla mig Lúffa
og Lalla pabba. Enginn íbbi frændi
til að púrra mann upp. Grín hjá okk-
ur. Hann átti að heita Var en prestur-
inn sagði: Allir í var, af því að her-
flugvél flaug yfir. Ég átti að heita
Rus en mamma missti mig og prest-
urinn sagði: Þarna lá Rus.
Ég er að kveðja mjög traustan og
góðan vin. Þá koma upp í hugann
orð úr Spámanninum eftir Kahlil
Gibran: Skamma stund mun ég hvíl-
ast í faðmi vindanna og síðan verða
endurborinn af nýrri móður.
íbbi frændi, ég mun minnast þín
í skræpóttu buxunum á fullu gasi
að rétta bíla skellihlæjandi.
Jóhanna, ég votta þér samúð mína,
þú ert heppin að eiga svo góða að —
föður þinn, tengdaforeldra, ættingja
og vini, sem munu ásamt góðum
guði styrkja þig í þessari raun.
Lárus Jónsson.
í dag er borinn til grafar ívar
frændi minn, sem lést svo sviplega
á björtum góðviðrisdegi þegar enginn
gat átt von á. Aðeins nokkrum dög-
um áður hafði ég hitt hann og þegið
af honum greiða út af bíl mínum og
það ekki í fyrsta skipti. Þá var ívar
glaður eins og var hans eðli. Aldrei
hitti ég hann öðru vísi en í góðu
skapi og var hann að vonum vinsæll
og elskaður af okkur, sem vorum svo
lánsöm að þekkja hann og eiga hann
að.
Jafn sárt fínnst mér að missa ívar
og minningin um hann er góð. Ég
bið Guð almáttugan að styrkja for-
eldra, tvíburabróður og systkini, eig-
inkonu hans og dætur í sorg þeirra
og hjálpa þeim að finna gleðina á
ný. Einungis þannig get ég hugsað
mér hinstu ósk ívars. Bjartsýnn og
jákvæður og alltaf glaður lifði hann
og hamingjusamur maður dó hann.
Blessuð sé dýrmæt minning hans.
Páll Jónsson.
Það var alltaf jafn gaman að hitta
ívar Amórsson. Andrúmsloftið varð
léttara. Allur geðstirðleiki var víðs
fjarri. Börn hændust að honum
áreynslulaust.
En léttlyndi hans átti ekkert skylt
við kæruleysi. ívar frændi minn kom
mér fyrir sjónir sem glaðlyndur al-
vörumaður. Glaðlyndur var hann,
það blasti við, en hann var líka al-
vörumaður í allri merkingu; sam-
viskusamur, ósérhlífinn og greiðvik-
inn svo af bar. Hann var í stuttu
máli einn af þeim mönnum sem læt-
ur betur að leysa vandamál en búa
þau til.
ÞatÞer þungbærara en orð fá lýst
að þessi harðduglegi sómamaður
skuli hrifinn burt tæplega þrítugur
að aldri. Það er þungbært og það
er óréttlátt finnst okkur sem ekki
skiljum hinstu rök. Við getum fátt
annað en snúið okkur til þess sem
öllu stýrir í bæn um líkn. Bæn um
styrk og sálarfrið handa ungri ekkju,
dætrunum þremur, systkinum og
foreldrum. Megi Guð allrar huggunar
styrkja þau.
Þrátt fyrir myrkur sorgarinnar
lýsa minningarnar um góðan dreng
í dýpstu merkingu þeirra orða. Þær
minningar veita yl og birtu. Þær
geta veitt kraft og birtu til þess að
bera hið þungbæra, taka því sem
ekki verður breytt, hlúa að þeim sem
áfram lifa. Innilegustu samúð-
arkveðjur frá okkur Kristínu og Jó-
hannesi Páli. Blessuð sé minning
ívars Amórssonar.
Sigurður Pálsson.
Við hlökkuðum til að fá ívar Arn-
órsson og fjölskyldu hans í heimsókn
síðdegis laugardaginn 30. apríl eins
og fastmælum var bundið. Við viss-
um ekki að hann var búinn að kveðja
okkur hinstu kveðju, vissum það
ekki fyrr en okkur bárust þau skelfi-
legu tíðindi að hann hefði látist af
slysförum þá um daginn. Dauðinn
hafði hrifsað til sín ungan mann í
blóma lífsins frá eiginkonu og böm-
um, ættingjum og vinum.
Tildrögin að dauða ívars voru
táknræn fyrir líf hans og framkomu.
Hann ætlaði að gera erlendum ferða-
manni þann greiða að aka honum á
snjósleða í veg fyrir hópinn sem
ferðamaðurinn hafði orðið viðskila
við. Rakst fyrir tilviljun á þennan
ókunna mann sem var í vandræðum
og bauð strax fram hjálp. En dauð-
inn lá í leyni og hremmdi þá báða.
Hjálpsemi, greiðvikni og ljúfmennska
var Ivari í blóð borinn. Og hann beið
ekki eftir því að vera beðinn um
aðstoð heldur hringdi hann eða kom
í heimsókn, glaður og kátur, og
spurði hvort hann gæti ekki gert
þetta eða hitt okkur til hægðarauka.
ívar Amórsson var okkur afar kær
vinur og félagi. Við minnumst allra
ánægjustundanna í návist hans með
þakklæti. Hann gaf okkur mikið af
örlæti hjarta síns eins og svo mörgum
öðrum. Við minnumst hljóðra stunda
í sumarbústaðnum þegar ívar fékkst
loksins til þess að sitja auðum hönd-
um og hlusta á vindinn. Hann sem
aldrei gat verið verklaus. Við minn-
umst prakkaralegrar kátínu hans við
spilaborðið, einbeitni hans við skákt-
ölvuna, umhyggju hans og ástar í
garð eiginkonu og bama.
ívar var meðalmaður á hæð og
myndarlegur á velli, ljós á hár og
samsvaraði sér vel. Hann var skjótur
til svars og skjótur til verka. Þegar
kallið kom var hann fyrir skömmu
orðinn framkvæmdastjóri bílaverk-
stæðis sem hann átti með föður sín-
um. Ekki er vafi á að þar hefðu eigin-
leikar hans hjálpsemin og greiðviknin
notið sín við að greiða götu annarra.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjalfr it sama;
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getr.
Við hjónin sendum eiginkonu og
bömum sem og öðrum aðstandend-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Jón og Ólöf.
Okkur langar að minnast Ivars í
nokkrum orðum héðan frá Kaup-
mannahöfn.
Það er einkennilegt að hugsa til
þess að þegar við héldum utan eftir
jólafríið vorum við að kveðja ívar í
síðasta sinn. Það er erfítt að fá svona
fréttir frá íslandi og geta ekki verið
hjá fjölskyldunni á svona stundu.
Þegar Ivar kom inn í fjölskylduna
mína var hann fljótur að vinna hylli
hennar enda opinn og skemmtilegur
persónuleiki sem gaman var að vera
með og hafa í kringum sig. Sérstak-
lega er okkur í fersku minni sögu-
snilli hans sem við fengum svo oft
að njóta. Hann lék alltaf á als oddi
þegar við hittumst og var hann oftar
en ekki fmmkvöðull að því sem fjöl-
skyldan gerði saman. Þá fengum við
einnig að kynnast því hve orkumikill
ívar var, en hann unni sér sjaldan
hvíldar og var alltaf tilbúinn að rétta
hjálparhönd.
Það er líka þannig sem við komum
til með að muna hann.
Elsku Jóhanna, Silja, Katrín og
Eva Karen, það verður ekki auðvelt
að sætta sig við að hann sé farinn
frá okkur en við verðum bara að
liugsa að hann sé komin á betri stað.
Við samhryggjumst ykkur og öllum
aðstandendum innilega. Megi minn-
ing hans lifa meðal okkar svo lengi
sem við lifum.
Alida Jakobsdóttir, Helgi
og Súsanna.
Það kom strákur í bíl til að sækja
Jóhönnu stóru systur. Við, þessi
yngri, urðum spennt. Svo þegar við
hittum strákinn Ivar í fyrsta sinn var
hann feiminn. Það var fljótt að breyt-
ast; hann var aldrei aftur feiminn.
Ivar var sá hressasti, skemmtileg-
asti og hjálpsamasti. Tengslin urðu
þannig að við gátum leitað til hans
hvenær sem var, með hvað sem var.
ívar var alltaf reiðubúinn. Hann gat
hriflð alla með sér. Og fengið alla
til að opna sig og gefa af sér í leik
og gleði. Léttleikinn er gjöfin sem
hann gaf okkur og mun fylgja okkur
alla ævi.
fvar gaf okkur líka annað, dæturn-
ar þtjár, og gerði foreldra okkar að
afa og ömmu.
Við viljum þakka fyrir þessi tíu
ár sem við fengum að vera með ívari.
MINNIIMGAR
Við biðjum Guð að varðveita Jó-
hönnu, dæturnar, foreldra hans og
systkini, þau hafa misst mikið.
Systkinin Melbæ 38
og makar.
Gleði og sorg, hversu skammt
getur verið þar á milli. Að hann ívar,
káti og hressi vinur okkar, gleðigjaf-
inn sjálfur, skuli vera dáinn, því er
erfitt að trúa.
Nú eru tíu ár síðan við kynntumst
honum, þegar hann og Jóhanna
frænka okkar fundu hvort annað.
Oft hittumst við öll fjölskyldan við
ýmis tækifæri og var þá glatt á
hjalla. Ekki brást það að ívar var
hrókur alls fagnaðar og eru eftir-
minnileg uppátækin hans, skoðanir
hans og orðheppni.
Ógleymanlegar eru sameiginlegar
ferðir fjölskyldunnar til margra ára
á hveiju sumri í Kjósina. Þá brá ívar
sér í ýmis gervi og skemmti hinum,
einn sér eða í félagi við aðra. Hann
flutti frumsamdar sögur, brá sér í
leikaragervi eða söng. Það var sama
hvar borið var niður, alltaf var ívar
tilbúinn að taka þátt í öllu og hlátur-
inn hans, honum gleymum við ekki.
Oft kom ívar með fjölskylduna,
Jóhönnu og dæturnar, hingað til
okkar í Keflavík og kom þá fyrir að
Katrín og Eva Karen dvöldu hjá
okkur næturlangt, okkur til mikillar
ánægju. Oft birtist ívar óvænt hjá
okkur ef hann átti erindi á Suðurnes-
in vegna vinnu sinnar og ávallt hafði
hann tíma til að setjast niður og fá
kaffi og spjalla. Það er erfitt til þess
að hugsa að þessar heimsóknir hans
verða ekki fleiri, en það er bjart yfir
minningu góðs drengs.
Við kveðjum kæran vin með mikl-
um söknuði og biðjum góðan Guð
að styrkja Jóhönnu, dætumar og
alla aðra aðstandendur ívars í þeirra
þungu sorg. Hugur okkar er hjá
þeim.
Inga Brynja, Halldór, Sigrún
Gróa, Magnús og Sigurbjörg.
Þegar við hjónin fluttum heim til
íslands eftir nokkurra ára dvöl er-
lendis bjuggum við nokkrar vikur hjá
tengdaforeldum mínum í Alftatröð
5. I risinu bjuggu ung hjón með sex
ára tvíbura, jafnaldra syni okkar
Orra. Þá hófust kynni, sem urðu
undirstaða að góðum tengslum fjöl-
skyldna okkur.
Þó drengimir okkar væm góðir
leikfélagar á þeim bemskuáram sem
Orri var í daggæslu í Kópavogi, var
það fyrst er þeir hófu nám í gagn-
fræðaskólanum Víghól að vináttu-
böndin voru hnýtt í þeim sérstaklega
trausta og góða vinahópi sem synir
okkar æ síðan hafa tilheyrt.
Þeir sem era svo lánsamir að börn-
in lenda í samhentum heilbrigðum
vinahópi þekkja hve mikil gæfa það
er fyrir foreldra. Vinimir verða sem
hluti af fjölskyldunni og gifturík lífs-
ganga þeirra verður manns eigin
gleði. Þeirrar gleði höfum við Sverrir
verið svo lánsöm að njóta fram að
þessu. Höggið reið yfír svo óvænt,
skelfilegt, óskiljanlegt. Ungur fjöl-
skyldumaður hrifinn burt í mesta
blóma lífsins, að þessu sinni einn úr
hópnum okkar. Harmafregnin vakti
okkur öllum djúpa sorg og sú stað-
reynd að hann á aldrei aftur eftir
að birtast í dyranum bjartur á svip
með glettni í auga, fá sér kaffibolla
í eldhúskróknum og slá á létta
strengi er sársaukafull.
ívar og Páll vora framburðir
Betsýar ívarsdóttur og Arnórs Páls-
sonar, yngri börn þeirra era Ágúst
og Elísabet. Eftir gagnfræðaskólann
hóf ívar nám í Iðnskólanum í Reykja-
vík og lauk þaðan námi 1985. Hann
varð meistari í bifreiðasmíð 1993. Á
árunum 1984 til 1991 vann hann á
bifreiðaverkstæðunum Kyndli og
Brimborg, en eftir það á Alp-bíla-
verkstæði föður síns og var hann
nýlega orðinn meðeigandi að því.
Það var mikið gæfuspor þegar
ívar giftist Jóhönnu Steinsdóttur 18.
apríl 1987 og það gæfuspor átti eft-
ir að hafa áhrif inn í okkar fjöl-
skyldu. Þau Jóhanna eignuðust tvær
dætur, Katrínu sem er á sjötta ári
og Evu Karen sem er þriggja ára.
Áður hafði ívar eignast dóttur með
Hallgerði Thorlacíus, Silju sem er á
tólfta ári. Silja hefur dvalið mikið
hjá Jóhönnu og föður sínum og var
mjög hænd að honum.
í gegnum Jóhönnu átti Orri eftir
að kynnast konuefni sínu sem er
besta vinkona Jóhönnu og ekki
minnkaði hin djúpa vinátta við þetta
aukna samband.
Eftir að ívar lauk námi áttum við
hjónin hauk í horni þar sem hann
var. Það var alveg sama á hvaða
viðviki við þurftum að halda með
bílana okkar, það þurfti ekki annað
en slá á símann til ívars og hann
sá um það sem til stóð. Það var líka
einstaklega mikils virði fyrir okkur
þegar Orri var fjarverandi erlendis
við nám og síðar störf, að fá tvíbur-
ana í heimsókn til að fá fréttir og
segja frá sínum högum og framtíð-
aráformum.
Það er næstum sárt nú að hugsa
um hve þeir bræðurnir voru sam-
rýndir, því við gerum okkur Ijóst hve
missir Palla er mikill. Á sorgarstund
er gott að eiga góðar minningar.
Strákamir í skólasprelli, strákarnir
í skellinöðrustandi með því fjöri og
ákefð sem ríkti í bílskúmum á þeim
árum. Strákamir með hausana ofan
í vélinni á hvor annars bíl, eða undir
bíl þegar það tímabil rann upp.
Strákamir glaðir og eftirvæntingar-
fullir á leið í útilegu eða ferðalag.
En ekki síst strákarnir allir saman
í eldhúskróknum og glaðværðin og
lífsgleðin allsráðandi. Þá eins og
ávallt gat ívar haldið okkur föngnum
með frásagnarlist sinni og skop-
skyni. Aldrei ólund, aldrei rifrildi.
Okkur verður alltaf minnistæð frá-
bær ræðan sem Ivar hélt á brúð-
kaupsdegi Geimýjar og Orra og
skemmtiatriði þeirra vinanna sem
þeir settu á svið í kjölfarið. Besta
minningin verður þó alltaf hve þessi
ungi heimilisvinur var traustur og
vandaður og hversu dugmikill fjöl-
skyldufaðir hann reyndist, því föð-
urhlutverkið axlaði hann afar ungur.
Kæra Betsý og Amór, þig getið ver-
ið svo stolt af lífshlaupi þessa góða
drengs sem er hrifinn brott svo
snemma. Á þessari erfiðu kveðju-
stund langar okkur Sverri að þakka
allar góðar samverastundir, hlýhug
og vináttu sem við og ekki síst Jón
Einar yngsti sonur okkar nutum af
hálfu Ivars. Líka þar sýndi ívar hvað
í honum bjó, með því að hlaupa í
skarðið fyrir fjarverandi vin sinn og
sýna yngri bróður hans bróðurþel og
hjálpsemi. Fyrir allt þetta þökkum
við. Ég flyt einnig innilegar kveðjur
Sigríðar tengdamóður minnar og
hennar barna, sem votta samúð sína
á kveðjustund.
Megi guð styrkja ykkur öll, Jó-
hönnu, dæturnar, foreldrana, systk-
inin og vinina.
Blessuð sé minningin um traustan
vin og góðan dreng.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið,
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Okkur langar með nokkram orðum
að minnast æskuvinar okkar.
Við kynntumst tvíburabræðranum
ívari og Palla á unglingsáram okk-
t
KROSSAR
Á LEIÐI
Framleiði krossa á leiði.
Útvega skilti ef með þarf.
Upplýsingar í síma 91 -73513.
ar. Margs er að minnast frá liðnum
tíma eins og stundirnar sem við átt-
um með ívari og Palla þegar þeir
vora að bóna bíla í bílskúrnum á
Digranesvegi og síðar í Hlaðbrekku
í Kópavogi. Og allar þær stundir sem
við áttum í góðra vina hópi. Ætíð
var stutt í brosið og hláturinn hjá
ívari. Hann var einn af þeim sem
geislaði af fjöri og smitaði út frá sér.
ívar eignaðist ungur að aldri dótt-
ur, Silju, og axlaði þar með meiri
ábyrgð en við jafnaldrar hans. Síðar
kvæntist hann yndislegri stúlku, Jó-
hönnu Steinsdóttur, og eignaðist með
henni tvær dætur þær Katrínu og
Evu Karen.
Elsku Jóhanna, Palli, dætur, for-
eldrar, systkini og aðrir ástvinir, við
vottum ykkur innilega samúð. Megi
Guð blessa ykkur og veita ykkur
styrk í ykkar miklu sorg. __
Berglind, Kristín Ösp og
Elísabet.
Okkur setti hljóð þegar sú sorgar-
fregn barst að ívar, sonur vina okk-
ar Betsyar og Arnórs hefði látist af
slysförum hinn 30. apríl sl. Upp í
hugann koma minningar um tápmik-
inn, brosmildan ungling sem alltaf
hafði nóg fyrir stafni.
Lífsgleðin og jákvæðnin í fyrir-
rúmi, allt eins og best varð á kosið
enda fjölskyldan samhent í leik og
starfi.
Snemma kom í ljós að þeir bræð-
urnir, ívar, Palli og Gústi, voru
gæddir einstakri ljúfmennsku og
vinnusemi. Ungir tóku þeir til hen4»*-
inni í fjölskyldufyrirtækinu, ALP-
bflaleigunni, og aldrei þótti neitt til-
tökumál að veita aðstoð hveijum
þeim sem á þurfti að halda. Enginn
fór bónleiður til búðar.
Samheldni bræðranna og systur-
innar Elísabetar er sem órofa heild
í hugum okkar.
Brátt varð unglingurinn að at-
orkusömum ungum manni með fram-
tíðardrauma um nám og störf, stað-
ráðinn í að sjá vel fyrir eiginkonu
sinni, Jóhönnu, og dætranum.
ívar lauk námi í bifreiðasmíði Of?
stundaði þau störf síðustu árin í fjöl-
skyldufyrirtækinu. Með dugnaði og
eljusemi jukust umsvif og fyrirtækið
flutti í nýtt og betra húsnæði. Fram-
tíðardraumurinn um fullbúið rétt-
inga- og sprautuverkstæði var orðinn
að veruleika þar sem þekking ívars
kom að fullum notum.
En skjótt skipast veður í lofti. Svo
skyndilega og svo óvænt verður sak-
laus skemmtun á björtum degi að
þungbærri raun og vinurinn ungi
kvaddur úr þessari jarðvist til nýrra
heimkynna.
Sorgin er sár og söknuðurinn mik-
ill. Við stöndum álengdar og hugsum
hlýtt til okkar kæru vina.
Við kveðjum góðan dreng og þökk-.
um honum samfylgdina. Eiginkonu
hans, Jóhönnu, dætranum Silju,
Katrínu og Evu Karen, ástkærum
foreldrum, systkinum, ömmu og afa
og öðram ástvinum vottum við okkar
dýpstu samúð og biðjum góðan Guð
að veita þeim styrk á sorgarstundu.
Ásta og Ævar.
Fleiri minningargreinar um ívar
Arnórsson bíða birtingar og
munu birtast næstu daga.
Blómostofa
Friófinm
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
tilkl. 22,- e*
Skreytingar vi5 öll tilefni.