Búnaðarrit - 01.01.1952, Blaðsíða 42

40
BÚNAÐARRIT
Samanburðurinn er gerður eí'tir fasteignabókunum
1930 og 1940, en þær tölur, sem þar eru gefnar um
töðufallið, eru teknar af fasteignamatssnefndum
sýslnanna, og miðaðar við meðaltal af töðufeng ár-
anna kringum 1930 og 1940. Síðasta talan er tekin eftir
töðufengnum 1949. Af þessum skýrslum sést, hvernig
þeim jörðum fækkar stöðugt, sem lítinn töðufeng liafa,
en hinum fjölgar að sama skapi. Af skýrslunum sést
lika, að uppskeruaukningin hefur gengið nokkuð mis-
jafnt í sýslunum, og er þar margt, sem veldur, meðal
annars misjöfn aðstaða til nýræktar, sem gerir liana
misdýra á hinum ýmsu stöðum. Þó virðist það ekki
ráða mestu um það, live ört nýræktin gengur, heldur
venjur og áhugi bændanna sjálfra, en þeim er mis-
Ijós nauðsyn þess, að hafa stór tún í góðri rækt á jörð-
um sínum, og leggja sig því misjafnt frám við nýrækt-
ina. Og það veldur mestu um, hve misört miðar.
Árið 1949 skiptast jarðirnar á öllu landinu eftir
töðufalli, þannig að:
670 hafa undir 100 hesta af töðu.
1735 fá milli 101 og 200 hesta af töðu.
1380 fá milli 201 og 300 hesta af töðu.
816 í'á milli 301 og 400 hesta af töðu.
402 fá milli 401 og 500 hesta af töðu.
197 fá milli 501 og 600 hesta af töðu.
87 fá milli 601 og 700 hesta af töðu.
39 fá milli 701 og 800 hesta af töðu.
76 fá yfir 800 hesta af töðu.
Á næstu árum þurfa túnin bæði að batna i rækt og
stækka. Þó uppskeran af ha sé nú síðustu árin að
verða hin sama og hún var árin 1900—10, er það upp-
skera, sem enginn góður ræktunarmaður á að sætta
sig við. Minni uppskeru en 45 Iiesta af ha á enginn að
vera ánægður með. Og það er bóndanum enn meira
virði að fá túnið í góða rækt en að stækka það. Það
lækkar tilkostnaðinn við öflun heyhestsins um leið og