Búnaðarrit - 01.01.1952, Blaðsíða 147
BÚNAÐARRIT
145
ir hrútunum að dæma er nýja féð mun lakara, en
vonandi tekst að rækta upp úr því gott fé. Má treysta
Skógstrendingum betur til þess en mörgum öðrum. Þeir
hafa áhugann og mikla reynslu í fjárrækt. Það mun
víðast snúast á J)á sveifina eftir fjárskiptin, að þeir,
sem áttu vel ræktað fé, munu verða fyrstir lil þess
að rækta upp kostamikið fé úr hinum nýja stofni.
Kolbcinsstaðahrcppur. I þessum hreppi var sýning-
in prýðilega sótt. Hrútarnir voru aðeins lakar gerðir
en á Skógarströnd. Bezti hrúturinn var dæmdur Sveinn
Guðmundar á Heggsstöðum, frá Sveinseyri, ágætlega
gerður og allvænn einstaklingur. Næstur honum stóð
Kollur Kjartans í Haukatungu, frá Fremri-Hvestu í
Dalahreppi, gjörfulegur hrútur, vel gerður, holdgóður,
en háfættari en skyldi. Snígill Gísla í Mýrdal, frá Klúku
í Dalahreppi, er einnig vel gerður. Drellir Úlfars i
Miðgörðum, sjá töflu E, vakti umtal á sýningunni.
Ýmsir höfðu horn í síðu hans, sakir þess hve lítil-
mótlegur hann var ásýndum, smár, stuttleitur, ullar-
stuttur, krapphyrndur og hvítleitur í andliti. Þegar
þessi hrútur var veginn og skoðaður vandlega, kom
annað í Ijós en útlitið benti til við fyrstu sýn. Drellir
vóg 73 kg, sem var mjög mikið miðað við stærð hans.
Hann hafði stutta og svera fætur, sveran, sívalan
brjóstkassa, fram úr skarandi vöðvafyllt læri og var
allur holdmikill. Þrátt fyrir of stutta ull varð að veita
honum I. verðlaun, sem ýmsir töldu liann þó ekki
verðskulda. Ég bíð eftir því, hvernig Drellir reynist.
> Get ég trúað því, að lömb undan honum reynist með
ágætum á hlóðvelli, einkum muni þau metast vel og
undan honum koma holdafé. Bændum hættir oft til
þess að láta augað blekkja sig við fjárval. Sá hrútur,
sem er stór, háfættur með síðan, brúsandi lagð og
gulur i andliti, er ofl tekinn fram yt'ir lágfættan, hnell-
inn, holdmikinn hrút, einkum þó, ef sá siðarncfndi er
minna gulur en hinn. Þctta er þrándur í götu margra
10