Búnaðarrit - 01.01.1952, Blaðsíða 183
BÚNAÐARRIT
181
inni. Þar seni rúmt var í högunum, lítið af hrossum
og fátt fé, gætti þessa minna. Sauðburður gekk vel, og
lambahöld urðu góð yfirleitt. Allvíða varð þó vart
við máttleysi í lömbunum nýbornum, er reyndist víða
stafa af skorti á E bætiefni, og var læknað með gjöf
á því, ef nógu tímanlega var til þess gripið.
Köl voru mikil í túnum og valllendi, og*telja ýmsir
t. d. Rangvellingar, að þau hafi verið meiri en 1918,
en aðrir, t. d. Borgfirðingar, að svo mikil hafi þau
nú ekki verið, að þau jafnist við kalárið mikla 1918.
Þar mun þó mjótt á milli.
Sunnanlands bar langmest á kali á flötu landi,
sem vatn hafði staðið á í apríl og maí, en þá þiðnaði
nokkuð, og var %—1 þumlungs þykkt lag þítt. Þegar
vatnið, sem stóð eins og tjörn yfir öllu, l'raus og rætur
jurtanna voru fastar í klaltanum, tognuðu þær og
slitnuðu síðan, þegar efsta lagið fraus. Mátli víða fara
með hendi um rótarslitin og koma með í henni ca.
Vi" þykkt jarðlag, hvar í voru efri hlutar rótanná.
Vestan-, norðan- og austanlands sáust kölin í brekk-
um og hólum, þar sem leysingavatn, sem þiðnaði að
deginum, hafði runnið, en svo frosið að nóttunni.
Búnaðarfélag íslands bað Ingólf Davíðsson og hér-
aðsráðunautana að gera athuganir á því, hvaða gras-
tegundir lifðu eftir í kalskellunum, og ef hægt væri
með samanburði við jaðarsvæði kalskellanna, hvaða
grastegundir hefðu lielzt dáið í þeim.
Þessar athuganir leiddu í ljós, að snarrótarpuntur,
vallarsveifgras, skriðlíngresi, háliðagras og túnvingull
lifðu víðast hvar í kalskellunum, en þó misjafnt, en
vallarf oxgras, rýgresi, axhnoðapuntur, hásvcif gras,
titulingresi og smári virtust horfin með öllu, en vera
þeirra i jöðrum kalskellnanna í kring virtist gefa til
kynna, að þau liefðu verið í kalskellunum en dáið þar
og dauði þeirra orsakaði hinn gisna gróður kalskelln-
anria. Og víða virtisl heyfall venju fremur rýrt, gróður