Búnaðarrit - 01.01.1952, Blaðsíða 139
BÚNAÐARRIT
137
margt komi aí' góðum hrútum úr Kelduhverfi, sé
vandlega valið, því að í þann hrepp fór við fjárskiptin
allmargt af ágætuin hrútum frá Holti, Laxárdal og
fleiri hæjum í Þistilfirði.
Ýmsir bændur í Svarfaðardal létu það í Ijós við mig,
að þetta nýja fé tæki langt fram gamla stofninum,
sem eytt var. Samt munu þeir, sem áttu þar hezt
ræktað fé fyrir fjárskiptin, verða að rækta alllengi
hinn nýja stofn, til þess að fá aftur jafnkynfast og
kostamikið fé og þeir áttu.
Dctlvikurhreppur. Sýning var þar ágætlega sólt og
hrútarnir jafnbetri en í Svarfaðardalshreppi, einkum
að því leyli, að hlutfallslega fleira var af ágætum hrút-
um á Dalvík. Þessir hrútar voru líka ættaðir úr Keldu-
hverfi, og má yfirleitt sama um þá segja og hrútana
í Svarfaðardal. Sá bezli var Jökull Ara á Arnarfelli,
frá Víkingavatni. Eins og tafla A sýnir, þá voru heztu
hrútarnir á Dalvík ættaðir frá Keldunesi, Víkingavatni,
Tóvegg, Hóli og Fjöllum í Kelduhverfi.
Ólafsfjörður. Þar var sýning sæmilega sótt. Aðeins
3 hrútar hlutu þar I. verðlaun. Sá langbezti var Laxi
Þórðar á Þóroddsstað, frá kynbótabúi Jóns á Laxa-
mýri, mjög vænn og ágætlega gerður. Hinir tveir voru
frá Engidal, báðir kostamiklir einstaklingar.
Hrútarnir í Ólafsfirði voru flestir ættaðir af Tjör-
nesi og frá Húsavílc. Margir þeirra voru allvænir, en
flestir of lausholda til þess að ná háum verðlaunum.
Enginn getur sagt um það með nokkurri vissu,
hvort Eyfirðingum reynist betur féð af vestfirzka eða
norður-þingeyska stofninum, en yfir að líta er þing-
eyska féð ræktarlegra, fegurra og ullarbetra. líg álít,
að bændur í Eyjafirði ættu ekki að blanda þcssum
stofnum samah til framtímgunar fyrst um sinn. En
þegár þeir hafa fjölgað fénu upp í þá tölu, sem talin
er hæfileg, þá er líklegl að hafa mætti hag af því að