Búnaðarrit - 01.01.1952, Blaðsíða 97
B Ú N A Ð A R R I T
95
53 kg en 21. apríl 59,12 kg. Veturgömlu ærnar létt-
ust um 1,20 kg, voru nýtelcnar 50 kg, en í vor 48,80
kg. Þær voru fóðraðar með eldri ánum og það er mín
reynsla, að gefa þurfi mjög vel ef þær eiga að þyngj-
ast þegar svo er.
Mörgum hættir við, að vera of heimtufrekur og
óþolinmóður. Róm var ekki byggð á einum degi, og
svo er með kynbæturnar. Margir dæma allar kynbæt-
ur fyrst og fremst eftir vænleika lambanna í það og
skiptið. En þar er á valtan að róa. Það liafa dæmin
sýnt okkur. Áþreifanlegasta dæmið eru þingeysku
brútarnir, sem talsvert voru fluttir inn á tímabili.
Þeir gáfu í fyrstu mjög góðar vonir. Gerðu miklu
betri lömb til frálags en áður hafði þekkst. En fram-
haldið gaf ekki eins góða raun. Féð út af þeim reynd-
ist yfirleitt illa. Var þurftarfrekt og lingert og þoldi
ekki þau skilyrði, sem við liöfðum að bjóða. Þó efast
ég ekki um, að enn mætti fá vænni lömb til frálags
með slíkum hrútum, ef hægt væri að afla þeirra, en
bins vegar efast ég um, að rétt væri að hafa þá til
íramtímgunar.
Það er fyrir löngu vitað, að til þess að fá vænni
slátumlömb er eitt ráðið meðal annarra það, að leiða
sainan sem óskyldasta einstaklinga. Og víst er það
takmark allra kynbóta, að fá sem mestar og beztar
afurðir af bústofninum, en því aðeins verður því tak-
marki náð, að gera afurðirnar arðvissari. Að féð sé
ræktað með ákveðnu marki fyrir augum, en ekki með
því að l’ljúga á milli blóma. Þvi vakir það ekki ein-
göngu fyrir fjárræktarfélögunum, að framleiða væn
sláturlömb með óskyldum hrútum, heldur og fyrst og
fremst, að rækta féð. Festa þá kosti í stofninum, sein
við vitum að eru góðir og eftirsóknarverðir. Það á að
vera markið, að minum dómi. Þegar þvi marki er náð,
kemur annað af sjáll'u sér.