Búnaðarrit - 01.01.1952, Blaðsíða 50
48
BÚNAÐARRIT
lengi að leita að stað, sem hafði hann til sölu. Afl-
miklar vélar, sem ýmist ganga fyrir hráolíu eða
bensíni, plægja nú upp grassvörðinn, herfi af ýmsum
gerðum, valin eftir jarðvegi og aðstöðu og dregin af
sterkum aflvélum, saxa og mylja flögin unz þau eru
hæf til að sú í þau grasfræi. Þau eru síðan völtuð og
gróa upp og verða að túni. Bændurnir hafa myndað
ræktunarsambönd, og eiga í sameiningu stærri og dýr-
ari vélarnar, og vinna með þeim i félagsvinnu þann
tíma ársins, sem jörð er þýð. Jafnframt eru skurð-
gröfur komnar, sem sumar eru eign ríkisins — A’éla-
sjóðs — er leigir þær ræktunarsamböndunum, en
aðrar eign ræktunarsambandanna sjálfra. Aðstaðan
til að framkvæma jarðabæturnar er þvi öll önnur en
hún var og að engu sambærileg. Þessi þróun hefur
komið smám saman, en þó mest á síðasta tug aldar-
helmingsins.
Svipuð hefur þróunin orðið í heyskapnum. Sláttu-
vélarnar útbreiddust smátt og smátt eftir þvi sem á
aldarhelminginn leið og nú eru þær á nálægt %
byggðu jarðanna, en ennþá aflar fimmti liver hóndi á
íslandi heyjanna eingöngu með orfi og ljá.
í kjölfar sláttuvélanna komu rakstrarvélar, múga-
vélar o. s. frv., svo á fjölmörgum bæjum er allur
heyskapurinn orðinn vélrænn og á öðrum að miklu
leiti. Komnar eru vélar, er slá, safna heyinu í vagn
um leið, keyra það heim, og blása því inn i votheys-
geymsluna. Aðrar taka þurra flekkinn, safna lionum
saman og aka heyinu heim, og hlása því inn í hlöð-
una. Aðstaða bændanna til öflunar heyjanna er því
við lok þessa fyrri helmings tuttugustu aldarinnar
ákaflega misjöfn.
Sumir eru enn að hjakka með orfum sínum, á
þýfðum túnurn og lélegum engjum, raka heyinu sam-
an í flekki, snúa og snúa því, þar til það er þurrt,
sæla, breiða yfir, binda, reiða heim, velta upp í heyið,