Morgunn - 01.06.1946, Qupperneq 48

38
MORGUNN
þá, sem reynsluna hafa mesta, til trúar á framhaldslíf og
sambandið sem möguleika, er öðru hvoru sé fyrir hendi.
Það, sem skilur sálarrannsóknamennina frá spíritistunum,
er misjafnt magn varúðar gagnvart nýjum fyrirbrigð-
um.miklu fremur það en mismunur á skoðunum, þegar til
kastanna kemur.
En spíritisminn er víðtækara málefni en sannfæring
ein um framhaldslíf og samband við annan heim, eins og
kristindómurinn var annað og meira en blátt áfram trú
á upprisuna. Raunar eru þó fyrirbrigðin grundvöllur beggja,
spíritismans og kristindómsins.
Spíritisminn er átrúnaður eða trúarbrögð, sem boða
faðemi Guðs, bræðralag mannanna, persónulega ábyrgð
einstaklingsins, laun eða refsingu fyrir það, sem unnið er
í jarðlífinu, og endalausa þróun. Spíritisminn er ein grein
kristindómsins, eins og t. d. grísk-kaþólska kirkjan, sú
rómversk-kaþólska og sú anglikanska eru það. Og þegar
vér lesum rit kirkjufeðranna fyrir kirkjuþingið í Níkeu
— rit hinna miklu manna frá þrem fyrstu öldum kristn-
innar — freistast maður til að álykta, ef miðað er við
trú þeirra, sem á fyrstu öldunum lifðu eftir Krist, að trú
spíritistanna sé kristilegri en trú flestra kristinna trúar-
félaga nú á tímum. Vissulega má líta á spíritismann sem
endurvakning hins sanna kristindóms, þar sem kirkjudeild-
imar hafa nú sokkið niður í sams konar steinrunnið aftur-
hald, sem Gyðingarnir höfðu forðum sokkið í og Kristur
kom til að berjast gegn. Þar sem „rétttrúnaðurinn“ hafði
því sem næst glatað trú sinni, eins og sjá má í 5. kap. bókar
þessarar, urðu spíritistarnir að hrinda af stað hreyfingu,
sem boðaði þau sannindi, sem ekki var lengur skýlaust
boðaður frá predikunarstólum „rétttrúnaðarins“.
Spíritismann hefur ekki skort andstæðinga, en svo fer
ævinlega nýjum sannleika. Efnishyggjumennirnir, bæði
utan kirkjunnar og innan hennar, sögðu, að annað tveggja
gætu þessi fyrirbrigði ekki gerzt, eða þá, að þau mætti
skýra, án þess nokkrir andar væru þar að verki. En þessir