Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Blaðsíða 23

EilífS fleygrar stundar
í ljós í kvæði eins og Fallhlífar Ijóðs
míns þar sem hærur biðukollunnar,
er minna á fölnuð orð „en það eru
fræ“ (í miður skemmtilegri líkingu
„fallhlífar Ijóðs míns“), vekja í
skynjun hans og hugsun hverjamynd-
ina af annarri í ótal sveiflum og leiftr-
um, og er gaman að fylgja þessu hug-
arflugi eftir og hinum margbreyti-
legu myndum og hversu samofin eru
eða runnin í eitt fyrirbæri efnis og
anda:
OriVin sem líða af vörnm mínnm
loðin af andardrælti og hrími
erti léttari en visin hönd mín
bau eru léttari en vindurinn
sem gnýr um veðraðan steininn
Vetrarstormarnir þyrla þeim til himins
ásamt þurru hismi hveitiakranna
sem þreskivélarnar hrækja út úr sér
Dulbúin frjó tungu minnar dreifast fyrir
öllum vindum
dúðuð loðfeldi af hvítnandi reyk
Eins og rjúpan klæðist snjónum
eins og snjórinn hylur fræið
sem er horfið niður í jiirðina
Spunahljóð tímans dregur athygli þína að
vindgnauðimi
og hvernig vatnið flýgur af hverfisteininum
Þú hvarflar augum miili himinskautanna
]iar sem auð vetrarbrautin fjarlægist þig
inn í myrkrið
og inn í móðu táranna
Og síðan þetta fagra lokaerindi:
Eitthvað mjúkt féll á hönd þína
Einhver mildur blær flökti þér í vitum
A miðjum vetri byrjuðu lækirnir að snökta
og losa um klakaböndin. Þú heyrðir í
fjarska
léttan vængjaþyt sem af aðvífandi
fyrirheitum
Þér flaug um myrkvaðan huga
fleyg hending úr týndu viðlagi
sem vakti hjartslátt þinn
— hina voldugti hrynjandi blóðs þíns
Undir öllu þessu býr hinn djúpi
skilningur og skarpa sjón á andstæð-
ur og einingu, á sjálfa verðandina
sem byltist í „reikulum myndum“,
og sveifluköstin verða eins og sjálft
form kvæðanna. Þessi díalektiski
skilningur sýnir Hannesi undir hinn
falska hjúp og gyllingu hlutanna þar
sem staðreyndirnar eru falsaðar og
jafnvel sannleikurinn farðaður og
smurður áður tímabært þyki að bera
hann á torgin, sýnir honum á bak við
hina glæstu ásýnd borgarinnar þar-
sem „svimháir skýjakljúfar
hneppa að sér bláu húminu
líkt og sigurkufli
með gullhnöppum
sem að lokum verða stjörnur
þó að það sem við augum blasir sé
reyndar
skógur marmarahvítra legsteina
dökknandi af ellimóðu húmi
En hann veit líka um byltingaröflin
sem blunda undir hvítu yfirskini
borgarinnar og hvernig þeir kraftar
verða virkjaðir, því að það er aðeins
hinum ljósfælnu uglum hulið,
hvernig þjóðir og fljót eru virkjuð
í gljúfrum og öngstrætum horga
229