Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Qupperneq 33
uninni seni bregður upp alskæru ljósi
í síðustu hendingunum:
í myrkrið
John Keats
Tii stjarnanna
Fram að þessu er kvæðið lýsing á
húsinu, ytra og innra umhverfi, en
það ræðst ekki fyrr en í lokin með
þessari hugsun sem varpar ljósi fram
fyrir sig og bregður um leið upp ó-
gleymanlegri mynd og segir einfald-
an sannleika. Nú fær lika allt að
framan nýja merkingu: ungt líf,
kvöldhiminn og stórar fáar stjörnur.
John Keats er ein af þeim. Allt er líf
sem áður umhverfis hús hans,
iivít þrepin upp hæðina
ómandi af fjöllitu
ungu lífi
til vitnis um þá fjarstæðu að hann sé
dáinn. Allt skín í ljósi einnar hugs-
unar er sníður frásögnina, form og
hrynjandi við sitt hæfi og gerir kvæð-
ið að lifandi heild.
Þannig mætti rekja sig eftir kvæð-
unum og sýna hve samfelld þau eru,
búin innri styrkleika, oft eins og bál
af einum neista, einni hugsun, og
mætti þá ekki sízt minna á kvæðin
Svar og Fjallið, hve óviðjafnanleg
þau eru að áhrifum því að allt sam-
tendrast og flæðir í heildarmynd sem
bregður birtu yfir í kvæðislok.
EilíjÍS jlcygrar slundar
Hvað upplýsa þá hin nýju vinnu-
brögð eða þetta form um skáldið?
Hefur hann með því að snúa haki
við hefðhundnum háttum látið und-
an fyrir módernisma og samtíð sinni,
og hefur hann eins og flest yngri
skáldin sagt íslenzkri tradition stríð
á hendur? Og eru þá áhrif Ijóðanna
fólgin í því að þau fylgi straumi tízk
unnar? Það er gefið mál að hin unga
kynslóð eða módernisminn liafa
sveigt hann í átt til sín, á vissan hátt
og Snorri er mjög lesinn í erlendum
skáldskap, Norðurlanda sérílagi, og
hrifinn af enskum samtíðarskáldum
eins og Eliot og ekki sizt Auden, og
með því hefur smekkur hans vita-
skuld breytzt og runnið til skáldsins
nýir straumar svo að hann sér alla
ljóðagerð, forna og nýja, sín og ann-
arra, í nýju Ijósi og festir ekki að-
eins auga á því ytra heldur einhverju
innra eða dýpra. En þó að hann beiti
rími eða orðskrúði af meiri varfærni
en áður og hafi að vissu leyti sagt
skilið við hefðbundið form, fer því
í rauninni fjarri að hann hafi færzt
módernismanum að öðru leyti nær,
einmitt fremur fjarlægzt hann í átt
til klassiskrar stefnu, heiðríkju og
einfaldleika. Það er eitthvað annað
en andrúmsloft módernismans leiki
um þessa bók, miklu fremur er hún
andhverfa hans. Módernistar sjá al-
staðar flækjur og klifa á því hve
samtíðin sé flókin og margbrotin og
gera sér veröldina að óleysanlegri
239