Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Blaðsíða 29

eiga þau sjálf þaíi aðdráttarafl eða
seiðmagn og vekja um leið þann eftir-
þanka eða enduróm að undan því
verður ekki komizt að leita uppi á-
stæðurnar til þessa áhrifavalds og
gera sér grein fyrir þeim. Það er með
öðrum orðum svo, að kvæði sem eru
jafn einföld og ljós í hugsun og
streyma auðveldlega til manns, hafa
samtímis eitthvað ótilkvæmilegt í sér,
og einmitt þetta ótilkvæma er svo sárt
að geta ekki höndlað eða fest augu á,
og því fremur þegar kvæðin eru ein-
faldleikinn sjálfur og skilningur á
þeim ætti að liggja opinn fyrir aug-
um.
Látum vera þó að heilli mann
kvæði eins og Ur þögn og nótt þar
sem glitofnar samdregnar myndir
leiða að sér athygli og vekja um leið
hugarfögnuð:
Á bakkanum er sóley
og blágresi og víðir
í iitbrigðaleik viS blæinn
og ljósiS á fljótinu
og hver hugvakin skynjun glæðir
aðra:
Hólminn siglir laufsegli
fram löSurhvítt fljótiS
og myndirnar streyma og bera í sér
hrynjandi og eðlisdrætti fljótsins:
Um gráar æSar
grjótsins um taugar
hvers blóms hrynur
fótatak fljótsins
sem fer og er
EilífS fleygrar stundar
og ásamt því að náttúran hefur kall-
að skáldið heim til sín og myndir
kvæðisins fela í sér unað hennar og
leyndardóma glæðir skáldið þær lífi
frá sjálfum sér, svo að ekkert er eðli-
legra í kvæðislok en það fljúgi sjálft
inn í mynd ljóðsins og ríki þar eilíf-
lega:
söngfugl á öxl landsins
Hér er maður umleikinn hinum al-
kunnu töfrum Snorra Hjartarsonar
úr fyrri ljóðabókum hans, fegurðar-
skrúði orðs og hljóma, litbrigðum
máls og mynda, einhverri seiðþungri
hrynjandi, stuðlaföllum innan úr
Eddu, ásamt næmri náttúruskynjun í
upphafningu hugans. Maður sættir
sig því við að það séu þessar skáld-
legu litríku myndir úr náttúrunni,
hið einstaka orðaval og sjálfur mál-
blærinn og djúpskyggnin sem áhrif-
um valdi, og því vekur kvæðið ekki
óróa heldur fögnuS í brjósti, ef til
vill lika vegna þess aS þaS befur eitt-
hvað gamalkunnugt og heimalegt við
sig, eða eitthvaS sem menn þekkja
frá Snorra áður.
Allt öðru máli gegnir um fyrsta
kvæði bókarinnar Þrátt fyrir nepju.
ÞaS er í rauninni eins bert og nakið
og bversdagslegt sem IjóS getur ver-
ið, jafnvel á takmörkum að hægt sé
að nefna það ljóð, amk. mjög svo
prósaískt og þurrt. Ekki vantar að
það sé auðskilið, en laust við litríki
og ilm, aðeins ljós mvnd í einfald-
235