Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Side 54

Timarit Máls og menningar
„sey tj án-átj án-nítj án“
Hún ætti að leika sér að bolta. Það er betra að grípa hann. Hvar skyldi
hún hafa fundið þessa handsprengju. Enginn hefur látið svona barn fá hand-
sprengju. Að xninnsta kosti ekki öryggislausa. Þetta hlýtur að enda illa. Hún
er orðin svo þreytt.
„tuttugu-tuttugu og einn“
Hún grípur. Núna hvílir hún sig. Hún hallar sér upp að veggnum hvíta.
Blæs mæðinni. Hlær. Hlær á móti sprengjunni. Talar við sprengjuna. Syngur
við hana.
„Eg kann að grípa, ég kann að grípa.
Eg gríp þig alltaf, brúni bolti.
Þú ferð upp. Ég gríp þig.
Þú dettur ekki niður í grasið.
Ég gríp þig.
Ég kann að grípa, ég kann að grípa.
Sjáðu bara“.
„tuttugu og tveir-tuttugu og þrír“
Hún er byrjuð aftur. Hún lifir sig inn í leikinn. Samt er hún þreytt. Ég
vildi, að hún stæði enn upp við vegginn. Stæði í grasinu og hallaði sér upp
að hvíta veggnum. Ég vildi, að hún sæi bláa himininn. Ég vildi, að hún
hætti að leika sér að þessari sprengju og færi að tala við blómin og fiðrildin.
„tuttugu og fjórir ...“
Ég vissi það. Það var svo stutt síðan hún lærði að grípa. Samt var hún
lagin. Hún greip tuttugu og fjórum sinnum í röð. Sprengjan datt tuttugu og
fjórum sinnum í lófa hennar. Víst var hún lagin.
Nú er hún horfin. Þarna, þar sem gígurinn er, stóð hún áðan. Nú er þar
ekkert. Aðeins tægjur úr rauðum kjól. Moldugur silkiborði. Það renna
rauðir dropar niður hvíta vegginn. Hörmulegt. En — það er svo stutt síðan
hún lærði að grípa.
260