Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Blaðsíða 46

Tímarit Máls og menningar
það sé gaman að sjá sjóinn lirynja af árablöSunum, þarf aS vera sólskin.
Hvudninn er hún nú aftur vísan sem hann Símon orti? Æi, ég man þaS ekki.
ÞaS var eitthvaS um hrynjandi rínarglóS og álfaslóS. Símon er skáld. ÞaS er
Ingólfur hnísubani ekki.
AS sjá þenna sjó. — Eins og vatnssúpa. Eins og blanda. Eins og fúl sýru-
blanda.
Svo róum viS suSur aS boSunum.
Ég held þaS hafi veriS ég sem fyrstur kom auga á selinn, eSa var þaS hún
Valka? Nema eitt er víst, þaS var hann Simon sem læddi þessu útúr sér:
Mér sýnist eitthvaS lifandi þarna í voginum.
Ingólfur hnísubani er farinn aS hamla. Hann segir: Mikil lifandis fyrir-
munun er aS horfa uppí kjaftinn á þér maSur. Allar geiflurnar brenndar.
Ætli þaS sé ekki selkópur í bandi Ingi minn?
HvaSan af landinu ertu eiginlega upprunninn maSur, aS þú skulir aldrei
geta haldiS kjafti?
Ur HrútafirSinum, segir Símon.
Nú, ætlarSu J)á ekki aS rassgatast viS aS róa aS selnum?
Ef þetta skyldi nú vera urta Ingi minn, hvaS eigum viS þá aS gera?
RóSu, öskraSi Ingólfur.
Þá væri nú kannski rétt viS reyndum aS ná henni lifandi Ingi minn.
Hvudninn skro er J)aS eiginlega sem þú tyggur maSur?
Og skera utan af henni bandiS.
RóSu, segi ég, tanngeiflukjaftur.
En Símon geispar aSeins.
Ja, þessi Símon.
ÞaS reynast vera tveir selir í bandinu, annar dauSur, hinn ungur, urtan
og kópurinn hennar, dauSur.
ÞaS tekur ekki langan tíma aS losa kópinn. Hann er efst í netinu, lítiS
flæktur. Ingólfur veltir honum innyfir borSstokkinn. ÞaS gljáir á steingráan
skrokkinn á honum og feitan, og þaS lekur frammúr honum sjór.
Nú er aS snúa sér aS því aS bjarga urtunni. Hún hefur flækt sig fremst
í netinu og aSeins á öSrum hreifanum.
Ingólfur stendur í skutnum meS reiddan stjaka. Meira á bak, kallar hann
til ræSaranna.
Meira á bak, tuldrar Símon, og dýfir svo hraustlega í árinni, aS hann
nærri J)ví hringsnýr bátnum í því eina og sama togi.
Ingólfur riSar viS og hlunkast niSur á stýrisþóftuna.
252