Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Blaðsíða 47
G'rála urtubörn
Meiddirðu þig lngi minn, segir Símon.
Minna á bak, öskrar Ingólfur. Það er ægilegur glampi í augunum í honum.
Mimia á bak, segir Símon og stingur á. Róðu Valka.
Eg er að róa maður. Láttu ekki eins og þú sért vitlaus.
Minna á stjórn, grenjar Ingólfur og er staðinn upp.
Minna á stjórn, tuldrar Símon og rær bakföllum.
Báturinn fer í hring.
Meira á stjórn, minna á bak. Minna á stjórn, meira á bak. Meira á stjórn,
meira á bak, minna á bak, minna á bak. Minna á stjórn. Beint nú. Hvurslags
er þetta. Ætlið þið aldrei að komast að selnum?
Urtan þyrlar upp sjónum, alltaf í rúmu stjakafæri við bátinn.
Ég læði út úr mér: Hvudninn væri að fara að landtoginu Ingólfur og
draga alla trossuna uppá sker?
Hann biður mig með óprenthæfu orðbragði að halda mér saman.
Mikill lifandis djöfull er að heyra í þér bölvið Ingólfur, og barnið stendur
við hliðina á þér.
Haltu kjafti Valgerður. Meira á sljórn.
Meira á stjórn Valka, umlar í Símoni.
Minna á bak Símon kjaftur og hangtu ekki svona niður í klofið á þér
eins og úldin læpa. Þarna þú, segir hann og horfir á mig eins og hann sé
að höggva af mér hausinn með augunum. Hjálpaðu kellingunni að liræra
í þessari vogarrassgörn. Minna á stjórn.
Loksins tekst honum að slæma stjakanum í netið rétt við hreifana á urt-
unni. En hin sundlipra kópamóðir tekur þá svo snöggt viðbragð, að veiði-
manninum skreppa fætur. Hann slöngvast flatur niður á borðstokkinn án
þess þó að missa stjakans, og án þess að bölva hið minnsta. Hann bara stynur
svolítið.
Lá eins og hnisa, tuldrar Símon.
Guð stuðji þig Ingólfur, segir Valgerður. Meiddirðu jiig ekki maður?
Andskotans óhemja er þessi urtufjandi.
Nú er eftir sú þrautin sem þyngst er, og það er að losa urtuna lifandi úr
handinu. Hægt en öruggt dregur Ingólfur liana að skutnum. Hún er öll í
kafi og ekki mikil læti í henni í fyrstunni, en þegar hún finnur hreifana
losna við sjóinn, tekur hún snöggt viðbragð, rekur upp hausinn, leitast við
að ná til fjanda síns með opnum kjaftinum, en tekst það ekki veslings grey-
inu. Fyrr en löng stund er liðin, hefur Ingólfur hnísubani skorið bandstreng-
inn af hreifa hennar og sleppt henni lausri. Hún er ekki lengi í kafi, en
253