Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Síða 82

Tímarit Mdls og hicnningát
frelsa þjóðirnar eina eftir eina eða í
hópum; knýja óvininn til að heyja
örðuga bardaga langt frá heimalandi
sínu; að svipta hann öllum birgða-
stöðvum sínum, þ. e. þeim landsvæð-
um sem eru honum háð.
Langt stríð
Þetta þýðir langt stríð. Og endur-
tökum það einusinni enn: vægðar-
laust stríð. Enginn ætti að gera sér
gyllivonir í upphafi, og enginn skyldi
hika við að leggja af stað vegna ótta
við þær afleiðingar sem kynnu að
bitna á þjóð hans. Það er næstum
eina sigurvon okkar. Við getum ekki
daufheyrzt við ákalli þessarar stund-
ar. Víetnam ákallar okkur með ótelj-
andi hetjudáðum sínum, með harm-
þrungnum og hversdagslegum dæm-
um dauða og baráttu fyrir lokasigri.
Þar þola hermenn imperíalismans
óþægindi þeirra sem eru vanir banda-
rískum lífsþægindum, en þurfa nú að
lifa í óvinveittu landi og í öryggis-
leysi, ófærir um að hreyfa sig án
þess að skynja að þeir ganga á óvina-
landi: — dauðinn bíður þeirra sem
bætta sér út fyrir víggirtar herstöðv-
arnar. Þeir þurfa að standa and-
spænis sívökulum fjandskap allrar
þjóðarinnar. Allt er þetta farið að
hafa áhrif innan Bandaríkj anna; þar
er hafin á ný barátta sem öll heims-
valdasinnuð ríki reyna að gera lítið
úr: stéttabarátta beima hjá Banda-
ríkjamönnum sjálfum.
200
oo
Hversu fljótt gætum við vænzt
bjartari framtíðar ef nýtt Víetnam
risi upp á tveimur, þremur eða fleiri
stöðum í heiminum, með sinn hlut í
manntjóni og harmleik, hversdagsleg-
um hetjuskap og árásum gegn im-
períalismanum, sem mundi neyðast
til að dreifa kröftum sinum andspæn-
is skyndilegum árásum og vaxandi
hatri allra þjóða heimsins!
Ef við gætum öll sameinazt og gerl
sókn okkar þróttmikla og nákvæma,
og aukið þar með áhrif hverskonar
stuðnings við hina stríðandi alþýðu
— hve skammt yrði að bíða þeirrar
mikilfenglegu framtíðar!
Allt fyrir baráttuna
Ef við, samankomnir á smáskækli
lieimskortsins, erum færir um að
gegna skyldu okkar og láta þessari
baráttu í té það litla af okkur sjálf-
um sem okkur er leyft að gefa — líf
okkar og dauða; ef sá dagur kemur
að við verðum að taka síðustu and-
vörpin í landi sem nú þegar tilheyrir
okkur, vökvuðu blóði okkar, lýsum
þá yfir því að við höfum gert okkur
fulla grein fyrir þýðingu athafna
okkar og að við lítum aðeins á okkur
sem hluta af hinum mikla her öreig-
anna. Við eru hreyknir af því að
hafa lært af byltingunni á Kúbu og
af fremsta leiðtoga liennar hinn mik-
ilfenglega lærdóm sem dreginn verð-
ur af afstöðu hans í þessum hluta
heimsins: „Hvaða máli skipta hættur