Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Síða 49

Gráta urlubörn
segja ungarnir. Étur selurinn okkur? Selurinn. ÞaS er nú helzt. Nei selurinn
étur ykkur ekki. Hann étur bara krabbana og grásleppuna og kannski skerja-
steinbítinn, ég veit það ekki. Nei, það er ekkert að óttast selkópinn.
Flestir eru kóparnir dauðir í böndunum, og svo rammflæktir, að maður
verður að draga alla trossuna uppá sker til að greiÖa þá úr. Það er kaldsamt
verk. Ég segi fyrir mig, ég geri lítið annað en blása í kaun meðan á svoleiðis
verki stendur. En Ingólfur hnísubani, sá er nú ekki kulvís. Svona, stattu ekki
í keng strákur, reyndu að gera eitthvað, Símon skrokjaftur úr Hrútafirðinum.
Komdu hingað og greiddu úr möskva áður en stráktyrðlingurinn drepst
fyrir framan nefið á þér. Næstum því alltaf fer það svoleiðis, að Símon
sem situr úti í báti hjá henni Völku, og á eiginlega ekkert að skifta sér af
öðru verki en róa, næstum því alltaf skal hann þurfa að staulast uppá skerið
til að leysa mig af hólmi við netagreiðsluna. Ég held hann sé ekki eins heit-
fengur og Ingólfur, minnstakosti á hann dálítið bágt með að halda uppi í
sér lóbakssósunni. Taumarnir leka niður á bringuna á honum, mér liggur
við að segja í stríðum straumum, en liann lætur sig ekki. Hann bregður flá
og bregður flá og bregður flá og bregöur flá. Þær ganga nærriþví eins og
skyltur í vefstól gegnum möskvana þangað til loksins að Ingólfi verður nóg
boðiö. Hann réttir úr kryppunni, horfir um stund dolfallinn á Símon og
segir svo:
Fara þeir svona að því, að greiða net í Hrútafirðinum?
Ja, þeir eru minnstakosti ekki lengi að hugsa sig um Ingi minn.
Ég sé það. Nú var ég búinn að greiða hálft bandið, og þú ert búinn að
hnýta það uppí sama göndulinn og þegar við byrjuðum.
Ég held bann ætli að berja Símon. Nei, hann kann víst ekki við það vegna
þess hvað maðurinn er stilltur. Símon reiðist aldrei. Hins vegar ber það við
þegar svona óhapp hendir, að hann hættir að greiöa, sezt niður í þangið
og segir þetta sé vonlaust verk Ingi minn. Viltu uppí þig? Alltaf greiðist
þó netið að lokum. Það er mikil list að greiða illa flækt selanet.
Sumstaðar eru kóparnir lifandi í netinu. Hægan nú, segir Ingólfur. Ekki
að lála liann flækja sig. Minna á bak. Róðu Salka. Og hann stjáklar frammí
harka með stjaka og skorðu. Stingtu á Símon svartikjaftur. Gott. Ágætt.
Það eina sem þið kunnið í Hrútafirðinum er að stinga á.
Það er furðulegt hvað Ingólfur er öllu jafna laginn við að rota þessa kópa.
Hann steinrotar þá í fyrsta höggi án þess þeir hafi buslað og göslað svo
nokkru nemi. Hann kippir þeim inní bátinn með einu snöggu handtaki og
segir mér að blóðga þá. Ég stíng þá í óstina inní bein. Þeir kippast við eins
255