Morgunblaðið - 23.02.1985, Blaðsíða 37

37
MORGUNBLADIÐ, LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 1985
Bryngerður B. Frí-
mannsdóttir — Minning
Fædd 6. ágúst 1895
Dáin 2. febrúar 1985
Nú er langamma mín í Færeyj-
um dáin, tæplega níræð. Gerða
amma, eins og við kölluðum hana.
Hún lést í sjúkrahúsi í Klaksvík,
2. febrúar, eftir mikil veíkindi.
Ég get ekki skrifað tæmandi
æviágrip, en mig langar til að
minnast hennar og þakka henni
fyrir allt.
Hún fæddist á Húsavík 6. ágúst
1895, dóttir hjónanna Sigríðar
Sigmundsdóttur og Frímanns
Benediktssonar. En þau Sigríður
og Frímann fluttust seinna út í
Grímsey og bjuggu þar.
Það fyrsta sem ég man eftir
ömmu eru falleg jólakort sem við
systkinin fengum alltaf frá Fær-
eyjum á jólunum. Svo skrifaðist
mamma alltaf á við hana, og stöku
sinnum kom hún líka að ferðast til
íslands og þá oftast til Grímseyj-
ar.
Gerða langamma og langafi
Baldvin Sigurbjörnsson, sem lést
1966 þá 72 ára, bjuggu í Grímsey
og eignuðust þar fyrstu börnin,
þrjá syni. Þau tóku sig upp þaðan
árið 1921 og fluttu til Færeyja.
Langafi fór reyndar á undan en
amma á eftir með tvo yngri dreng-
ina, en sá elsti, Víkingur, afi minn,
varð eftir í Grímsey hjá móður-
fólki sínu.
Langamma var ailtaf dugleg,
kjarkmikil og trúuð. Og það hefur
áreiðanlega þurft mikinn dugnað
og kjark til að kveðja foreldra,
systkini og lítinn son úti í Gríms-
ey og vita ekki hvenær eða hvort
þau sæjust aftur og vita ekkert
hvernig ferðalagið gengi eða
hvernig nýja landið myndi reynast
þeim.
Þetta var árið 1921 og samgöng-
ur vondar og oft þurfti að bíða
dögum og vikum saman eftir að
ferð félli.
Hún lagði af stað með póstbátn-
um sem flutti þau til Siglufjarðar,
þá með togara til Hafnarfjarðar
og síðan vöruflutningaskipinu
Botníu til Þórshafnar í Færeyjum
eftir að þau voru búin að bíða
lengi í Reykjavík. Og svo var bið í
Þórshöfn í um tvær vikur eftir að
gæfi til Klaksvíkur, þangað sem
ferðinni var heitið.
Loks í Klaksvík hittist fjöl-
skyldan eftir 7 mánaða aðskilnað.
Þau byggðu húsið sitt í Klaksvík
þar sem heitir í Víkum. Amma var
alltaf virt af Klaksvíkingum og
margt yngra fólkið þar kallaði
hana Gerðu ömmu. Hún var þó
alltaf íslensk í sér og saknaði
gamla landsins þó henni liði vel í
Færeyjum.
Langamma og langafi eignuðust
7 börn úti í Færeyjum, ólu upp 2
barnabörn að auki og hefur ekki
þurft lítið til, því afi var oft mán-
uðum saman úti á sjó og amma þá
ein með börnin.
Nú eru 4 barnanna látin. Þau
eru: Víkingur, afi minn, sem fyrst
bjó í Grímsey en síðan á Húsavík,
lést 1981. Benedikt, sem var næst-
elstur og bjó í Klaksvík, lést 1978.
Frits Emil, sem var yngstur, lést
að mig minnir um þrítugt, þá bú-
settur í Danmörku. Og fimmta
barnið, drengur, lést skömmu eftir
fæðingu.
Hin börnin eru: Sigmundur, sem
býr í Njarðvík, Sigríður Lilja, sem
býr í Þórshöfn í Færeyjum, Krist-
ín, Frímann og Sigurbjörg, sem öll
búa í Klaksvík, og Ermenga (tví-
buri á móti Sigurbjörgu) sem býr í
Ameríku. Auk þess átti Baldvin
einn son, Ingólf, sem býr í Ólafs-
firði. Afkomendurnir eru orðnir
margir og dreifðir víða. Nægir þar
að nefna: ísland, Færeyjar, Dan-
mörk, Ameríku og kannski víðar.
Gerða amma kom í síðasta sinn
til íslands árið 1976. Og þegar hún
var stödd þá í Grímsey ásamt
Kristínu dóttur sinni og tengda-
syni, talaðist svo til að ég færi
með þeim til Færeyja til að vinna
í einn vetur. Þá var ég 18 ára. Ég
sló til og aldrei hef ég séð eftir því:
Ég bjó hjá ömmu sem þá var orðin
ein í húsi og vann á daginn í
frystihúsi þar á staðnum.
Ég á ekkert nema góðar og fal-
legar minningar um ömmu mína
og dvölina hjá henni. Hún var mér
svo óendanlega góð. Hún var alltaf
kát og dugleg. Við sátum oft og
töluðum um allt milli himins og
jarðar og skellihlógum eins og
bestu vinkonur, þar var ekkert
kynslóðabil. Ég var hjá henni í
rúmt ár, eða frá því í október 1976
og fram í nóvember 1977, nema
hvað ég skrapp heim í Grímsey í 2
mánuði sumarið 1977.
Mér fannst ég eiga orðið þarna
heima og saknaði hennar mikið og
Færeyja yfirleitt.
Við skrifuðumst þó alltaf á og
nú seinni árin skrifaði oft einhver
fyrir hana þegar sjónin fór að bila.
Ég ætlaði að koma fljótlega til
hennar í heimsókn en það dróst í 7
ár. Ég kom svo síðastliðið sumar
ásamt eiginmanni, syni og systur
minni. Og mikið var nú gaman að
koma aftur. Hún var jafndugleg
og áður, þrátt fyrir mikil veikindi
undanfarið og við áttum ógleym-
anlegar stundir og ennþá gat hún
hlegið og gert að gamni sinu.
Ég kveð nú elsku ömmu mína og
bið Guð að blessa hana.
Börnum hennar og aðstandend-
um sendi ég samúðarkveðjur. Ég
mun alltaf eiga bjarta og fagra
minningu um ömmu.
Inga Þorláksdóttir
Minning:
Björg Magnúsdóttir
frá Túngarði
Fædd 8. júní 1888
Dáin 2. febrúar 1985
Þegar ég frétti lát Bjargar rifj-
aðist upp fyrir mér fjöldi af minn-
ingum frá þeim tíma, þegar ég var
í návist hennar, bæði sem gestur á
heimili hennar í Túngarði og
Reykjavík, ekki síst þegar hún var
gestur á mínu heimili í Stóru-
Tungu.
Björg Magnúsdóttir fæddist í
Knarrarhöfn í Hvammssveit í
Dalasýslu. Foreldrar hennar voru
sæmdarhjónin Soffía Gestsdóttir
og Magnús Friðriksson. Fjögurra
ára, eða 1892, fluttist hún með for-
eldrum sínum að Arnarbæli á
Fellsströnd, þar dvaldist hún til
ársins 1903 að hún fluttist með
þeim að Staðarfelli 15 ára, ferm-
ingarárið.
Hún minntist oft á veru sína í
Arnarbæli, víðsýnið, fuglalífið og
dýrðina á vorin. Það var fyrir
henni eins og mörgum öðrum, að
„hugurinn þangað þrengist lengi,
er þeirra fögur æskan bjó“.
Hún lærði að sauma á Isafirði.
Ljósmóðurfræðina lærði hún
rúmlega tvítug í Reykjavík. Tók
próf í henni árið 1910. Að því
loknu kom hún heim. Upp úr þessu
tók hún við ljósmóðurstörfum á
Fellsströnd og var þar ljósmóðir í
41 ár við ágætan orðstír.
Björg giftist Magnúsi Jónassyni
frá Köldukinn á Fellsströnd árið
1917 og byrjuðu þau búskap í Tún-
garði. Magnús hafði stundað nám
við Gagnfræðaskólann á Akur-
eyri, prýðilegur maður. Þau
bjuggu myndarbúi í Túngarði í 34
ár, þar til þau fluttust til Reykja-
víkur. Heimili þeirra var í Drápu-
hlíð 41.
Eftir 5 ára búskap í Túngarði
eignuðust þau Björg og Magnús
dóttur, Soffíu Þuríði, og ári síðar
fæddist þeim drengur, Gestur.
Björg og Magnús kostuðu börnin
sín til mennta. Þau eru bæði há-
menntað úrvalsfólk.
Mann sinn missti Björg 1965.
Hún bjó eftir það með börnum
sínum, þangað til hún fluttist að
Hrafnistu. Þar dvaldi hún í 7 ár til
dauðadags.
Björg var stórgáfuð, mikilhæf
og mannkostarík kona. Hún var
hjartahlý, alúðleg, greiðug og
gestrisin. Hún var falleg fyrsta
flokks kona í sjón og reynd. Það
var bjart og hlýtt í kringum hana.
Fórnfýsi, tryggð, trúmennsku og
ábyrgðartilfinningu átti hún í rík-
um mæli. Hún var ein af þeim
konum, sem ekki er hægt að
gleyma.
Það var alveg sama hvernig
veðrið var, hvort heldur það var að
nóttu eða degi, hvort það var ösku-
bylur og kolamyrkur eða sunnan-
ófæra um hávetur, aldrei var hægt
að merkja það, að Björg brysti
kjark. Hún var mikil trúkona og
fór með vandamálin sín til Drott-
ins, því hún vissi að Hann mundi
leysa þau, enda brást það aldrei.
Hún vissi, að þeim er allt mögu-
legt, sem treysta Drottni.
Það var krafturinn frá honum,
sem alltaf var með henni og fleytti
henni yfir alla erfiðleikana, og það
alveg sérstaklega þegar útlitið var
eitthvað óhagstætt, á erfiðustu
stundum.
Það þótti öllum vænt um
Björgu, bæði körlum og konum.
Konurnar treystu henni. Hún
trúði á Guð og treysti honum, svo
þetta fór allt vel. Ég heyrði konu
segja það, að sér fyndist bara allt
búið, þegar Björg væri komin til
hennar.
Það er svo oft í lífinu, sem menn
verða ráðþrota, en allir sem elska
Jesúm Krist verða aldrei ráðþrota,
því þeir varpa öllum sínum
áhyggjum upp á Jesúm. Það dug-
ar. Kraftur Drottins nær yfir öll
takmörk tilverunnar og getur ver-
ið víða samtímis. En þeir sem ekki
treysta Jesúm, eru eins og stýris-
laust skip í ólgusjó úti á reginhafi.
Björg átti mikinn auð í trúnni á
Jesúm Krist. Hún vissi að það er
eini óforgengilegi auðurinn, sem
endist um alla eilífð. Þennan auð
þyrftu allir að eiga. Hún vissi líka,
að sá sem á efasemdalausa trú á
Krist, hann þarfnast einskis frek-
ar.
Björg tók fjórum sinnum á móti
börnum á mínu heimili. Það kom
einu sinni fyrir hættulegt tilfelli,
það var tvísýnt um líf barnsins.
En trú Bjargar á Drottin, snar-
ræði hennar og kjarkur björguðu
barninu. Það eru engar tölur til
yfir það, hvað Björg hefur bjargað
mörgum börnum. Sá getur allt,
sem trúna hefur. Það kom stund-
um fyrir, þegar Björg var í yfir-
setuerindum, að hún þvoði þvotta,
svo hægt yrði að láta hreint á rúm
konunnar. Það voru misjafnar
kringumstæður á heimilum, fá-
tæktar vegna og vegna ýmiss kon-
ar erfiðleika. Stundum kom hún
með föt af sínu heimili til að bæta
úr brýnustu nauðsyn. Hún hugsaði
aldrei um það, þó hún sjálf væri
syfjuð og þreytt, nei, hún hugsaði
bara um það að gera allt, sem hún
gæti, til þess að barni og móður
mætti líða sem best, eftir öllum
hugsanlegum kringumstæðum.
Björg var prýðileg ljósmóðir,
miðað við aðstæður þá. Það vant-
aði stundum svo voða margt, víða
sniðinn þröngur stakkur. Þrátt
fyrir allt lýsti Björg upp heimilin
með alúð og gleði. Hún hirti um
allt, sem hún ætti það sjálf.
Aldrei tók hún pening fyrir það
sem hún gerði.
Að endingu þökkum við Stóru-
Tungu-hjónin, Guðrún og Pétur,
Björgu fyrir allt, sem hún gerði
fyrir Guðrúnu og börnin og öll
hennar störf á heimilinu. Við
þökkum henni alla tryggð, alúð og
umhyggju. Já, við þökkum henni
alveg sérstaklega fyrir traustu
handtökin hennar, þegar dóttir
okkar fæddist og alla framkomu á
erfiðum stundum.
Svo kveðjum við Björgu í hinsta
sinn og óskum henni alls hins
besta í landi eilífðarinnar.
Guð blessi minningu hennar.
Pétur Ólafsson
LYKILLINN AÐ VANDAÐRI LITPRENTUN
'éááÉÉM g§g iðGREGLA
MorgunblaAiA/Kj&rtan Aöalsteinsson.
Þorvaldur Jóhannesson sýslufulltrúi, Seyðisfirði, Gylfi Guðjónsson
arkitekt, Gísli Guðmundsson yfirlögregluþjónn, dómsmálaráðuneyti,
Egill Ragnarsson yfirlögregluþjónn Seyðisfirði, Hjalti Zophoníasson
deildarstjóri dómsmálaráðuneytinu og Sigurður Helgason sýslumaður,
við inngang nýju lögreglustöðvarinnar.
Seyðisfjörður:
Ný lögreglustöð form-
lega tekin í notkun
SejÖHTiröi, 19. febráar.
SÍÐASTLIÐINN laugardag var hér formlega tekin í notkun ný
lögreglustöð. Hið nýja hús stendur við Hafnargötu, innan við hús Pósts
og síma. Lögreglustöðin nýja er hin glæsilegasta bygging, teiknuð og
hönnuð af Gylfa Guðjónssyni, arkitekt.
í húsinu er mjög góð aðstaða rúmum 4 milljónum kr. en bók-
fyrir lögregluna og starfsemi
hennar, en segja má að aðbúnað-
ur lögreglunnar hér hafi verið
heldur bágborinn i alllangan
tíma, og skemmst er að minnast
er húsnæði það er lögreglan
hafði aðsetur sitt í fauk á haf út
í miklu hvassviðri í desember
1981. Síðan hefur lögreglan verið
til húsa i íbúðarbragga Sildar-
verksmiðja rikisins, en fanga-
geymslurnar hafa verið i all-
langan tíma í kjallara sundlaug-
arinnar.
í nýju lögreglustöðinni eru
þrír fangaklefar og góð aðstaða
fyrir bíla og búnað lögreglunnar.
Þar er einnig rúmgott skrif-
stofuherbergi auk kaffistofu.
Framkvæmdir við bygginguna
hófust haustið 1983 og var lokið
sl. haust. Byggingameistari og
aðalverktaki var Garðar Ey-
mundsson en Leifur Haraldsson
sá um raflagnir. Pipulagnir og
járnavinnu sá Vélsmiðjan Stál
um, málningu Magnús Pálsson
málarameistari og Brúnás hf.
annaðist innréttingasmíði.
Kostnaðaráætlun við verkið nam
fært verð byggingarinnar er lið-
lega 5 milljónir.
Við vígslu stöðvarinnar bauð
Sigurður Helgason, sýslumaður
Norður-Múlasýslu og bæjarfó-
geti á Seyðisfirði, gesti vel-
komna. Hann rakti í máli sínu
sögu sýslumanna Austurlands
frá árinu 1779. Kom fram í máli
hans að embætti sýslumanns
fluttist til Seyðisfjarðar 1870 og
hefur verið þar síðan. Sigurður
sagði að með tilkomu þessarar
nýju lögreglustöðvar stórbatnaði
öll aðstaða lögreglunnar til þess
að rækja starf sitt og skyldur
sem best af hendi og um leið
virðing borgaranna gagnvart
störfum hennar. Hjalti Zophani-
asson, deildarstjóri í dómsmála-
ráðuneytinu, flutti kveðjur
dómsmálaráðherra og óskaði
embættinu til hamingju með
nýja húsnæðið.
Fulltrúi bæjarfógeta á Seyð-
isfirði er Þorvaldur Jóhannes-
son. Fastráðnir lögreglumenn
eru tveir auk héraðslögreglu-
manna.
Ólafur Már.