Morgunblaðið - 13.12.1986, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. DESEMBER 1986
Pólýfónkórinn og Sinfóníuhljómsveit Islands flytja Messías í Hallgrímskirkju á fimmtudagskvöldið undir stjórn Ingólfs Guðbrandssonar.
uoe&oiinsuitti 'iimid
Teikning/Rut Rebekka
the Lord og í Why do the nati-
ons og The trumpet shall sound
var söngur hans mjög öruggur
og vel útfærður. Sópransöng-
konan Maureen Brathwaite söng
mjög fallega, sérlega síðustu
aríuna If God is for us. Sigríður
Ella Magnúsdóttir söng af glæsi-
leik og t.d. O thou that tellest
good tidings to Zion einkar ljúf-
lega. Það er í raun óþarfi að
tilgreina nokkuð sérstaklega og
yrði auk þess of langt mál, þar
sem um er að ræða verk er tek-
ur hátt á þriðja tíma að flytja.
Rétt er þó að geta þess að hlut-
ur hljómsveitarinnar í þessu
verki er ekki hvað minnstur og
að leika nærri stanslaust í þijá
tíma með slíkum ágætum, sem
raun varð á að þessu sinni, ber
að þakka sérstaklega. Stjóm-
andanum, Ingólfi Guðbrands-
syni, verður seint þakkað
framlag hans til söngmenntar í
þessu Iandi. Áheyrendur þakka
honum með því að sækja tón-
leika kórsins af hreinni ástríðu
og þörf. Þar í er fólgin sú viður-
kenning að starf Ingólfs og
Pólýfónkórsins hafi ávaxtast
eins og segir í dæmisögunni og
sannaðist í glæsilegum flutningi
Messíasar að þessu sinni.
Messías
Tónlist
Jón Asgeirsson
í bráðum þijátíu ár hefur
Pólýfónkórinn staðið fyrir stór-
tíðindum í flutningi kórtónlistar
hér á landi, auk þess sem söng-
tækni sú sem einkennt hefur
kórinn frá upphafí markaði
tímamót í söngsögu íslendinga.
Atlas þessara tíðenda er að
öllum ólöstuðum stjórnandi
kórsins, Ingólfur Guðbrandsson,
og nú uppsker hann laun erfiðis
síns og stýrir kór sínum í fyrstu
stórkirkju okkar íslendinga, og
syngur söngelskum mönnum
dýrðarverkið Messías eftir
Hándel. Sér til fulltingis hefur
hann Sinfóníuhljómsveit íslands
og einsöngvarana Maureen
Brathwaite, Ian Partridge, Peter
Coleman-Wright frá Englandi
en einnig Sigríði Ellu Magnús-
dóttur er stendur nú sem oft
áður við hlið Ingólfs og syngur
með sínum kór. Nú hafði verið
gerð á sú breyting, að kór og
hljómsveit var stillt upp í altaris-
kapellunni og hefur sú ráðstöfun
augljóslega góð áhrif. Sennilega
mætti kórinn standa örlítið
hærra og loka á þann hátt af
rýmið að baki altarisins. Það
sem vakti athygli á þessum tón-
leikum var hversu skírlega
hljómaði í strengjasveitinni. Það
væri sannarlega fróðlegt að
heyra hljóðfæratónlist flutta á
altarispallinum. En flutningur
verks eins og Messíasar er ekki
aðeins það sem hljómgun húss-
ins er, heldur er stefnt saman
hópi manna með margvíslega
þekkingu og reynslu, er samein-
ast í flutningi þeirra tónhug-
mynda er Hándel ritaði niður
að hausti til, árið 1741. Þannig
tengist nú tíðarsaga okkar ís-
lendinga nærri tvö hundruð og
fimmtíu ára gömlu verki, sem
samið var suður í Englandi um
það bil hundrað árum eftir að
Hallgrímur gerðist prestur við
Hvalsneskirkju. Sagan stefnir
öllu saman til einnar niðurstöðu
og eins og gamla fólkið sagði,
þá vitum við ekki á hvaða stundu
við mælum. Pólýfónkórinn
hljómaði mjög vel og sérlega var
tenórinn í kómum fallegur.
Hvað sem veldur, var altinn
frekar veikur og sömuleiðis
bassinn. Heildarhljómur kórsins
var hins vegar góður og áhrifa-
mikill. Einsöngvaramir vom
einnig góðir en nokkuð mis-
hljómandi í styrk, hvort sem
staðsetningin veldur þar ein-
hveiju eða hljómstyrkur söngv-
aranna. Tenórinn Ian Partridge
opnaði kórbókina með Comfort
ye. Hann söng mjög fallega og
í raun furðulegt hversu hljóm-
þýður söngur hans komst vel til
skila. Bassinn Peter Coleman-
Wright söng því næst Thus saith
-■r- ■

Morgunblaðið/Ragnar Axelsson
Stjórnandanum, Ingólfi Guðbrandssyni, einsöngvurum og hljómsveit var fagnað lengi
og innilega í lok tónleikanna. Frá vinstri: Peter Coleman-Wright, Ian Partridge, Sigríð-
ur Ella Magnúsdóttir, Maureen Brathwaite og Ingólfur.