Morgunblaðið - 24.09.1987, Page 54

54
JÍORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGÚR 24. SÉPTEMBER 1987
„íslenskur kór
sló í gegn“
Frá söngferð Karlakórsins Fóstbræðra til Mið-Evrópu í maí og-júní sl.
Árla morguns, miðvikudaginn
27. maí sl. lagði Karlakórinn Fóst-
bræður upp í söngferð til Mið-
Evrópu. Það hafði verið æft af
kappi fram á máudagskvöld, enda
stóð talsvert til: í Þýskalandi átti
að taka þátt í alþjóðlegri kóra-
keppni sem fram fór á listahátíð í
Lindenholzhausen og þaðan var
svo meiningin að halda í tónleika-
og skoðunarferð suður um Þýska-
land til Austurríkis og Ungverja-
lands. Nokkrir „Gamlir Fóstbræð-
ur“ komu á þessa síðustu æfingu
fyrir ferðina, þeirra á meðal Krist-
inn Hallsson, óperusöngvari og
innfæddur Fóstbróðir og Magnús
Guðmundsson frá Hvítárbakka,
einn þessara makalausu baritóna
kórsins. Þegar Magnús var inntur
eftir því hvers vegna hann starfaði
ekki með að þessu sinni, sagði
hann að einhvem tíma yrðu menn
að fá að hlusta á þennan ágæta
kór, það væri ekki nema sann-
gjamt. í æfingarhléi mátti sjá
dómkirkjuprestinn, séra Hjalta
Guðmundsson, þjóna Fóstbræðrum
sínum, þar sem hann var að enda
við að raða kaffibollunum í upp-
þvottavélina. „Ja, við skiptum
þessu niður á raddirnar," sagði
hann, „eina viku í einu. Og þar sem
við í 2. bassa áttum síðustu viku
fannst okkur réttast að taka mánu-
daginn líka. Það tók því ekki að
vera að rugla blessaða tenórana
neitt í ríminu svona fyrir einn dag.“
En það var kl. 5 að morgni fyrr-
greindan miðvikudag að Fóst-
bræður lögðu af stað frá
Fóstbræðraheimilinu. Morguninn
var eins fagur og íslenskur maí-
morgunn getur verið. Glampandi
sólskin, logn og blíða og loftið svo
tært að Snæfellsjökull sindraði í
lausu lofti þegar litið var til vest-
urs um leið og þeir „gamlir"
Fóstbræður voru kvaddir er höfðu
lagt á sig að fylgja félögum sínum
úr hlaði Fóstbræðraheimilisins. Og
áfram hélt ævintýrið. Það var ekki
verið að vandræðast í gegnum
r.eitt vamarliðshlið, þ_ar sem út-
lenskir dátar gefa Islendingum
náðarsamlegast leyfí til að aka um
eigið land til að komast út á hálf-
ameríska flugstöð á Keflavíkur-
flugvelli. Ekki aldeilis! Nú var ekið
sem leið lá rakleiðis að Flugstöð
Leifs Eiríkssonar, þess er nam land
í Ameríku og lifði það sem betur
fer ekki að dæmið snerist við. Og
kl. sjö hóf fuglinn Rósa DC-855
FLB sig til flugs og stefndi suð-
austur yfir Atlantshaf. Að þessu
sinni voru konur kórmanna með í
förinni enda, eins og fyrr var get-
ið, ferðin sumpart hugsuð sem
skoðunar- og skemmtiferð. Þá var
og með kómum splunkunýr og
komungur einsöngvari, Gunrar
Guðbjömsson tenórsöngvari.
Reyndar hafði hann þegar getið
sér gott orð á erlendri grund, er
hann söng með litlum íslenskum
einsöngvarakór á Norðurlöndunum
í fyrra, þá aðeins tvítugur að aldri
og hlaut feikilega góða dóma fyr-
ir. Jónas Ingimundarson var
píanóleikari kórsins í ferðmni, sem
svo oft endranær. Stjórnandi kórs-
ins var Ragnar Bjömsson.
Eftir tæplega þriggja stunda
flug lenti DC-855 þota Flugleiða,
öðru nafni Rósa, á Lúxemborgar-
flugvelli í rigingarsudda og heldur
kalsömu veðri. Var ekki laust við
að þess háttar veðurfar kæmi
nokkuð flatt upp á sóldekraða ís-
lendinga nýkomna norðan frá landi
elds og ísa, og var margur kórmað-
urinn bara á léttum jakkafötum
þegar tekið var lagið á Hertorgi
fyrir íslendingafélagið í Lúxem-
borg og aðra regnþjáða Lúxem-
borgara er norpuðu í nepjunni
þarna suðurfrá. En áfram var hald-
ið og eigi tafið lengur í ríki
stórhertogans af Lúxemborg en
nauðsyn krafði. — Þó heldur leng-
ur en til stóð, því góða stund var
beðið eftir fararstjórum tveimur,
er slást skyldu í förina þarna um
leið og stigið var á landi í hertoga-
dæminu, en þeirra hlutverk var að
leiða kórmenn og konur þeirra í
allan sannleik um Germani og
Rómveija, Vandali og Vest-Gota,
kastala og kirkjur, landafræði og
landbúnaði í þeim frægu héruðum
er leið þeirra lá um. En þeir hinir
góðu menn létu ekki sjá sig og
hefur reyndar lítið til þeirra spurst
síðan. Gilti nú að gefa ímyndunar-
aflinu lausan tauminn og sjá í anda
riddara ríða um dáfögur Rínar-
héruð og eðlar frúr þrevja vang-
bleikar stundimar langar hátt upp
í óvígum kastalavirkjunum. Sumar
stungu sig á hesputijám og styttu
sér stundimar með því að sofa í
hundrað ár. En sumar tóku inn
eitur sem þær geymdu í kapseli
innanklæða, þegar annar kom en
sá er hugurinn girntist og gerðist
fjölþreifirm um of. En það var rign-
ing í Móseldal og þokubakkar
héngu á köstulunum við Rín svo
að ævintýrin urðu innhverf og
brátt höfðu ýmsir fengið sér blund
sem höfðu lítið sofið sumarbjarta
nóttina áður heima á íslandi.
Ég gleymdi að geta þess, hérna
áðan, að þó fararstjórarnir út-
lensku létu á sér standa þarna í
Lúxemborg, þá voru það aðrir sem
vissu hvað til síns friðar heyrði.
Tveir föngulegir langferðabílar
biðu Fóstbræðra á Lúxemborgar-
flugvelli djúpmosagrænir að lit,
auglýsandi Icelandair í bak og fyr-
ir. Þessum glæsivögnum fylgdu að
sjálfsögðu tveir vagnstjórar,
heimamenn þar í Lúxemborg. Hét
annar René, maður eitthvað innan
við þrítugt. Hinn var Monsieur
Fernand, maður á fimmtugsaldri,
franskur að ætt og uppruna. Var
sá fyrir þeim félögum og í raun-
inni kapteinn á tvíeyki þessu.
Fyrsti áfangastaður Fóstbræðra
og föruneytis þeirra í Þýskalandi
var smábær sem heitir Bad Ems.
Stendur hann á bökkum árinnar
Lahn skammt þaðan frá er hún
fellur í Rín. Þetta er fjarska fal-
legur bær í ævintýralegu umhverfi.
Eins og nafnið ber með sér eru
þar stunduð heilsuböð og hafa ver-
ið stunduð öldum saman. Meira
að segja — ef marka má upplýsing-
ar innfæddra — allt frá dögum
Rómveija, en ummerki eftir þá
mátti sjá þama eins og víðar í
Þýskalandi. Þó aðeins séu um ell-
efu þúsund íbúar í Bad Ems trónir
þar logagyllt og uppljómað spilavíti
út í miðri á þar sem það stendur
á nesi er skagar út í ána. Ýmislegt
fleira bar vitni um þá gesti sem
venja eða hafa vanið komur sínar
í heilsuböðin góðu í Bad Ems. Var
ekki óalgengt að sjá nöfn eins og
Keisaraþetta og Kjörfurstahitt.
Frá Bad Ems er líka boðið upp á
skemmtisiglingar upp eftir ánum
Lahn, Rín og Mósel og er vart
hægt að hugsa sér neitt rómantísk-
ara en að sigla eftir Rínardalnum
í fögru veðri um hásumarið. Bú-
staður Fóstbræðra og þeirra fólks
hét hvorki meira né minna en M.C.
I. — Hotel Staatliches Kurhaus
Bad Ems. Þetta var stórt, gamalt
og glæsilegt hótel með alls konar
lystisemdum eins og sundlaugum
og sánaböðum, tónleika- og dans-
sölum. Og þarna var tekið á móti
ferðalöngunum með kampavíns-
glasi.
Á Hótel Staatliches Kurhaus
undu Fóstbræður og fylgdarlið hag
sínum vel í eina fimm daga. Að
vísu fannst mönnum veðráttan
meira í ætt við reykvíska sumar-
veðráttu en þeir hefðu hugsað sér
mið-evrópskt sumar. Alltaf sama
rigningin og rosinn. Og ekki er því
að leyna að ansi fannst sumum
næða um sig þegar farið var í
Rínarsiglingu einn daginn. Ekki
batnaði kvefið sem hafði komið í
hráslaganum í Lúxemborg. Það er
hætt við því að fagurt umhverfi
máist út og frægar söguslóðir verði
hversdagslegar á gráum rigningar-
dögum og þekkjum við það íslend-
ingar manna best, hvað landið
okkar getur skipt um svip við veðr-
áttuna. En þarna áttu Fóstbræður
annað erindi en að glápa og góna
á fallegt útsýni eðá fræga kastala.
Þeir voru þama fyrst og fremst
komnir til að taka þátt í alþjóð-
legri kórakeppni á tónlistarhátíð í
Lindenholzhausen.
Lindenholzhausen er þijú þús-
und manna bær í næsta nágrenni
við og er reyndar innan borgar-
marka Limborgar. En sjálf er
Limborg lítil borg með aðeins
fimmtán, sextán þúsund íbúa, en
ákaflega falleg. Þá gefur m.a. að
líta 750 ára dómkirkju þeirra Lim-
borgar, ólíka öðrum merkum
kirkjum frá svipuðum tíma og slóð-
um að því leyti að hún er bæði
litfögur og að í henni blandast
saman gotneskur og rómverskur
stíll. Limborgurum hefur einnig
tekist að varðveita elsta bæjar-
hlutann feikilega vel. Þar er grind
húsanna gerð af viði, oft fagurlega
sveigðum, hafði svo verið hlaðið
upp í grindina með steini og síðan
múrhúðað þannig að t.imburgrindin
sker sig út úr hvítri múrhúðinni,
oft brún- eða svart- eða jafnvel
rauðmáluð. Reyndar má sjá þess
háttar hús víða 5 Þýskalandi og
öðrum Evrópulöndum, eins og þeir
vita sem til þekkja. Stundum er
önnur eða þriðja hæð húsanna
stærri að flatarmáli en sú fyrir
neðan og skagar þá sú efri fram
yfír þá neðri. Og þar sem svo
stendur á og götur eru mjög þröng-
ar þá mætast húsin við efri
hæðirnar. — En það var í Linden-
hozhausen sem Harmonie Festival
’87 fór fram. Þetta var í annað
sinn að stofnað var til þessarar
tónlistarhátíðar og alþjóðlegrar
kórakeppni í Lindenhozhausen við
Limburg. Fyrri hátíðin af þessu
tagi fór fram árið 1981.
Undirbúningurinn að hátíðinni
að þessu sinni mun hafa tekið ein
fímm ár. Og að sögn aðstandenda
er þetta umsvifamesta kórakeppni
sem farið hefur fram í Þýskalandi
til þessa. Þanra komu fram kórar
hvaðanæva að úr heiminum og í
kynningarbæklingi um Harmonie
Festival ’87 er því haldið fram að
þar komi svo til eingöngu fram
kórar sem hafa getið sér orðstírs
á erlendri grund, þeirra á meðal
séu alþjóðlegir verðlaunakórar og
heimsfrægir kórar. Þarna komu
Fóstbræður taka lagið á opnunardegi Harmonie Festival '87.
Meðal einsöngvara kórsins var Björn Emilsson, sem ásamt Eiríki Tryggvasyni og Ara
Ólafssyni kom beint úr röðum kórmanna í einsöngvarahlutverk með kórnum að þessu
sinni.
Eiginkonur Fóstbræðra bíða þrautgóðar eftir þvi að komi að bændum þeirra í keppn-
inni. Má sjá sumar í regnblautum yfirhöfnum og rigningin dundi á tjaldinu svo ekki
var alltaf víst hvorir höfðu betur, kórarnir eða dynurinn í rigningunni.