Morgunblaðið - 13.12.1988, Qupperneq 69

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 13. DESEMBER 1988
69
son var vissulega ekki allra maður.
Hann var ekki maður sem stóð á
torgum og predikaði skoðanir sínar
né hafði þörf á því að láta á sér
bera. En hann var samt maður sem
gat miðlað. Hann gat miðlað af
reynslu sinni og þekkingu. Hann
var náttúrugreindur maður sem
bætti sér það á skorti í skólagöngu
með miklum bókalestri og leit að
þekkingu. Áhugasvið hans var ótrú-
lega víðfemt og þekking hans á
mörgum sviðum mikil. Það var nán-
ast sama um hvað var rætt, aldrei
var komið að tómum kofunum hjá
honum. Hann hafði mikinn áhuga
á ferðalögum og á seinni árum og
ferðaðist víða, bæði innanlands og
utan. Og hann var ekki sá ferða-
maður sem horfir blindum augum
á það sem fyrir augu ber. Hann
drakk í sig fróðleik og þekkingu
um sögu og landafræði þeirra staða
sem hann heimsótti og geymdi hana
í minni sér og minningu. Hið sama
átti við um Sigurveigu, en þau hjón
voru sem lifandi alfræðibækur sem
kunnu svör við hinum ótrúlegustu
spumingum. Sæmundi þótti vænt
um þá staði sem hann heimsótti og
fann hvemig saga þeirra og fegurð
göfguðu hann. Hann bar hlýjar til-
finningar til lands síns og hafði
jafnframt áhyggjur af ágengni við
það. Fáum stöðum unni hann meira
en Þórsmörk sem hann sagði einn
fegursta stað sem hann hefði aug-
um litið enda fór hann margar ferð-
ir þangað.
Sæmundur L. Jóhannesson var á
margan hátt sérstakur maður.
Hann var barn síns tíma og ekkert
efamál er að sú barátta sem hann
háði fyrir sér og sínum þegar í
æsku mótaði skaphöfn hans. Yfír-
borðið virkaði stundum hrjúft en
undir því sló stórt og gott hjarta.
Samviskusemi og heiðarleiki mót-
uðu öll hans störf og allar athafnir
hans. Hann vildi ekki vera fyrir
neinum, ekki gera á hlut nokkurs
en hann vildi líka búa að sínu og
vera sjálfum sér nógur. Sjálfsagi
var honum eðlislægur og gerði hann
kröfur til annarra vom þær jafnan
minni en hann gerði til sjálfs sín.
Áföll og mótlæti sem hann varð
fyrir í lífínu bar hann með reisn
þótt stundimar væm erfiðar eins
og þegar hann missti bróður sinn
sem lést þegar hann var rösklega
þrítugur og son sinn sem lést þegar
hann var rúmlega fertugur. Hann
flíkaði ekki tilfinningum síum og
bar þær ekki á torg og vafalaust
hefur mörgum fundist erfitt að
nálgast hann og þekkja hann. En
stundum segir þögnin meira en
mörg orð. Stundum sýna athafnir
meira en flest annað.
Lengst af ævi sinnar var Sæ-
mundur mikið hreystimenni. Lang-
ar gönguferðir og líkamsæfingar
stundaði hann daglega, einkum eft-
ir að hann hætti störfum, og þegar
hann var kominn á áttræðisaldur
munaði hann ekki um í fjallgöngum
að ganga af sér menn sem vom á
besta skeiði. Það var honum mikið
áfall er hann veiktist alvarlega fyr-
ir þremur ámm og gat lítið hreyft
sig eftir það. Andlegum mætti
sínum og reisn hélt hann þó fram
til hinstu stundar. Hann var eins
og tréð sem skáldið Stephan G.
Stephanson lýsti í ljóði sínu — bogn-
aði aldreij brotnaði í, bylnum stóra
seinast. I sjúklegu sini var Sæ-
mundur lengst af á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfírði. Naut hann þar
einstaklega góðrar umönnunar og
skal þetta tækifæri notað fyrir hönd
fjölskyldu hans að þakka starfs-
fólkinu fyrir þá alúð og hlýju sem
það sýndi honum.
Með Sæmundi L. Jóhannessyni
er genginn góður maður. Maður
þeirrar kynslóðar sem lagði þjóðinni
hvað mest til. Fyrir okkur sem feng-
um að kynnast honum verður hann
ímynd þrautseigju, heiðarleika og
samviskusemi og það er gott að
geyma slíka minningu. Við sem trú-
um að til sé hærra tilverustig, að
til sé Drottinn sem tekur við þeim
bömum sínum sem burtkölluð eru
frá jarðvist, vitum að þær móttökur
sem Sæmundur hefur fengið er
hann gekk inn í fögnuð Herra síns
hafa verið góðar. Minning hans mun
lifa með okkur og þakklæti fyrir
að fá að kynnast honum.
Steinar J. Lúðvíksson
Minning:
Krislján Jónsson fyrr
vemndi skólastjóri
Hinn 2. þ.m. lést í Reykjavík
Kristján Jónsson, fyrrum skólastjóri
bamaskólans í Hnífsdal, á 92. ald-
ursári. Kristján var fæddur að Eyri
í Seyðisfirði við ísafjarðardjúp 18.
ágúst 1897. Foreldrar hans vom
Jón Jakobsson og Kristjana Krist-
jánsdóttir, sem um langan aldur
bjuggu að Eyri. Ásamt búskap var
faðir Kristjáns formaður á eigin
bátij eins og títt var meðal bænda
við Isaijarðardjúp á þeim tíma. Auk
Kristjáns eignuðust þau hjónin Jón
Jakobsson og Kristjana íjórar dæt-
ur.
Á bamdóms- og unglingsárum
Kristjáns áttu flestir, a.m.k. í sveit-
um landsins, ekki kost á annarri
menntun en takmarkaðri kennslu í
svonefndum farskólum. Það kom
fljótléga í ljós, að Kristjáni voru
fjölþættar og góðar gáfur gefnar.
Að farskólanámi loknu fór Kristján
til náms í Flensborgarskólanum í
Hafnarfirði og lauk þaðan gagn-
fræðaprófi vorið 1915. Og enn stóð
hugur hans til frekari menntunar
og útskrifaðist Kristján frá Kenn-
araskóla íslands vorið 1919. Að
loknu kennaranámi var Kristjáni
veitt staða skólastjóra við Bama-
skólann í Hnífsdal og hóf þar störf
þegar um haustið. Gegndi hann því
starfi samfleytt í 48 ár eða til vors-
ins 1967, er hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir, svo sem lög
mæla fyrir. Hann kenndi þó við
skólann í nokkur ár eftir að hann
lét af störfum sem skólastjóri.
Árið 1932 kvæntist Kristján
Sigríði Ólöfu Kjartansdóttur, sem
einnig var kennaramenntuð. Bar
kynnum þeirra saman er Sigríður
hóf kennslu við skólann. Sigríður
var kennari við skólann 1929-’42.
Hún var dóttir Kjartans Guðmunds-
sonar bónda og hreppstjóra í
Fremri-Hnífsdal og konu hans,
Kristjönu Þorvarðardóttur. Meðal
bræðra hennar voru athafnamenn-
imir Sigurður, Jónas, Valdimar og
Kjartán Þorvarðarsynir.
Þau Sigríður og Kristján eignuð-
ust fimm mannvænleg böm. Þau
eru: Kjartan Bjami verkfræðingur,
kvæntur Jóhönnu Valdimarsdóttur;
Kristjana, húsmóðir, gift Halldóri
Inga Hallgrímssyni verkstjóra;
Elísabet, húsmóðir, gift Sveini
Frímannssyni bátasmið; Kristján
Sigurður bifvélavirki, kvæntur
Kristínu Þóm Gísladóttur, og Jón
Kristinn, vélvirki, kvæntur Ingi-
björgu Steinunni Einarsdóttur.
Bamaböm Kristjáns og Sigríðar eru
15. Sigríður lést árið 1956. Seinni
kona Kristjáns var Guðrún Helga
Jónsdóttir, ættuð frá Austflörðum.
Hún lést árið.1984. Báðar reyndust
þær Sigríður og Helga Kristjáni
traustir og góðir lífsförunautar, sem
bjuggu honum og bömunum heim-
ili, þar sem umhyggjan sat í fyrir-
rúmi.
Þótt aðalstarf Kristjáns hafi alla
starfsævi verið uppfræðsla bama,
voru önnur þau störf, er hann innti
af höndum, varla veigaminni að
vöxtum, þótt flest þeirra hafi verið
lítt eða ólaunuð. Hann var alla tíð
mikill félagsmálamaður, enda hlóð-
ust á hann slík störf alla hans
starfsævi vegna hæfileika hans og
þess trausts er hann naut. Hann
gerðist þegar að námi loknu virkur
og ötull félagi í ungmennafélaginu
Þróttur í Hnífsdal, sem vann með
miklum krafti að hinum margvís-
legustu framfaramálum byggðar-
lagsins. Hann var kjörinn í hrepps-
nefnd Eyrarhrepps árið 1925 og
átti þar sæti til ársins 1937 og síðan
aftur á árunum 1946-’54. Hann
varð hreppstjóri í Hnífsdal fyrsta
árið 1923 og gegndi því nokkur ár.
Varð síðan hreppstjóri aftur árið
1954 og gegndi því starfi, þar til
Eyrarhreppur var sameinaður ísa-
fjarðarkaupstað. Fjölmörgum öðr-
um trúnaðarstörfum gegndi Krist-
ján, sem samferða- og samstarfs-
maður hans um áratugaskeið, Einar
Steindórsson, rekur í ágætri af-
mælisgrein um Kristján áttræðan.
Frá bemskuárum undirritaðs er
Kristján, auk uppfræðslunnar,
minnisstæðastur sem burðarás þeg-
ar menningarlífs, sem blómgaðist á
bestu æviárum hans í Hnífsdal.
Hann var tónlistarmaður ágætur,
að mestu sjálfmenntaður, en mun
um nokkum tíma hafa notið
kennslu í orgelleik hjá Jónasi Tóm-
assyni, tónskáldi á ísafírði. Hann
varð organisti í Hnífsdalssókn árið
1926 og gegndi því starfi óslitið til
ársins 1973, eða í nær hálfa öld,
við miklar vinsældir sóknarpresta
og sóknarbama. Hann var aðaldrif-
kraftur næstum alls félagslífs
Hnífsdælinga, færði upp leikrit,
annaðist upplestur og sá um alla
tónlist, jafnt á fagnaðarsamkomum
heimamanna sem á íjölskylduhá-
tíðum þar sem hljóðfæri vom til
staðar. Það má því segja að Krist-
ján hafí meir en nokkur annar tek-
ið þátt bæði í gleði og sorg alls
Leiðrétting
í minningargrein um Scherlottu
J. Jónsdóttur hér í Morgunblaðinu
á laugardag er sagt frá bömum
hennar og tengdabömum. Misritað-
ist föðumafn Margrétar, eiginkonu
Sigurðar, sonar hinnar látnu. Hann
býr í Ólafsvík. Margrét er Magnús-
dóttir. Hjörtur, bróðir Scherlottu,
sem getið er í minningarorðunum,
fórst með togara sem hét Gullfoss,
út af Snæfellsnesi veturinn 1941
en ekki gl. Gullfossi eins og misrit-
aðist í greininni. Hann fórst ekki.
þorra þeirra, sem Hnífsdal byggðu
um 60 ára skeið. Nemendur hans
náðu yfir þijár kynslóðir.
Árið 1981 fluttu þau Kristján og
seinni kona hans, Guðrún Helga,
til Reykjavíkur, en eins og áður
segir lést hún í Reylqavík árið 1984.
Síðustu æviárin dvaldi Kristján á
Hrafnistu. Þar lét hann ekki sitt
eftir liggja hvað félagslífið snerti.
Hann aðstoðaði þar við guðsþjón-
ustur um 5 ára skeið og við fjölda-
söng á kvöldvökum þeirra er þar
búa.
Hér hefur verið stiklað á stóm í
æviferli Kristjáns Jónssonar fyrmm
skólastjóra. Hann var meðalmaður
á hæð, hraustur, yfirlætislaus, kvik-
ur og léttur í spori fram undir það
síðasta. Maður sem naut virðingar
og trausts samferðafólks síns. Óll
hans störf vom með eindæmum
giftudijúg og til heilla samborgur-
unum.
Ég hygg að ég mæli fyrir munn
flestra ef ekki allra, sem nutu
'fræðslu og leiðbeininga hans og
Sigríðar á bemskuárunum, þegar
ég flyt þeim nú báðum alúðar-
þakkir að leiðarlokum.
Við systkinin og fóstursystkinin
fæmm eftirlifandi bömum og öðr-
um vandamönnum innilegar samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning
Kristjáns Jónssonar.
Þorvarður Alfonsson
t
Alúöarþakkir fyrir auösýnda samúð og vináttu við andlát og jarðar-
för eiginmanns míns, föður okkar, fósturföður, tengdaföður og afa,
HAFSTEINS BALDVINSSONAR,
Fjölnisvegi 16.
Sigrfður Ásgeirsdóttir,
Ásgeir Hannes Eirfksson, Valgerður Hjartardóttir,
Baldvin Hafsteinsson, Björg Viggósdóttir,
Elfn J. G. Hafsteinsdóttir, Haukur G. Gunnarsson
og barnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og jarðarför
KRISTJÁNS JÓNSSONAR
fyrrv. skólastjóra,
Hnffsdal.
Kjartan Kristjánsson,
Kristjana Kristjánsdóttir,
Elfsabet Kristjánsdóttir,
Jón Kr. Kristjánsson,
Kristján S. Kristjánsson,
Jóhanna Valdimarsdóttír,
Halldór Ingi Hallgrfmsson,
Sveinn Frfmannsson,
Ingibjörg S. Einarsdóttir,
Kristfn Þóra Gfsladóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
móður minnar og systur okkar,
MARGRÉTAR JÓNSDÓTTUR
frá GunnhlldargerAI.
Sórstakar þakkir til Sigurðar Björnssonar, laeknis, og annars
starfsfólks á deild 2-A, Landakotsspitala.
UrAur Gunnarsdóttir,
Þráinn Jónsson,
Ólafur Jónsson,
Sofffa Jónsdóttir,
GuArún Jónsdóttir,
Þórunn Jónsdóttir,
Sesselja Jónsdóttfr,
Jóndóra Jónsdóttir.
t
Þökkum innilega samúð og hlýhug er okkur var sýnd við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR JÓNÍNU GUNNARSDÓTTUR
IJósmóður,
frá BakkagerAi,
FurugerA11.
RagnhelAur Kristinsdóttlr, Anton Jónsson,
Hreinn Kristinsson, GuArún Helgadóttir,
Anna Kristinsdóttir, / Ingimar Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu okkur samúö og
hlýhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns, föður, tengdaföð-
ur og afa,
Séra Jóns Árna SigurAssonar
fyrrv. sóknarprests f Grindavfk,
Keilugranda 8,
Reykjavfk.
Sérstakar þakkir til sóknarnefndar og kvenfélags Grindavíkur.
Guö blessi ykkur.
Jóna Sigurjónsdóttir.
Valborg Ó. Jónsdóttlr, Börkur Þ. Arnljótsson,
GuAlaug R. Jónsdóttir, Margeir Á. Jónsson,
Árni Þ. Jónsson, GuArún Halla Gunnarsdóttlr
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og jarðar-
för móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGURVEIGAR M. KRISTJÁNSDÓTTUR,
Mjóeyri,
EsklfirAi.
Börn, tengdabörn, barnabörn og langömmubörn.