Morgunblaðið - 28.05.1992, Blaðsíða 44
44
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. MAI 1992
—------------------:--------------
Minning:
Kristín Hannesdóttir
frá Stóru-Sandvík
Fædd 12. júlí 1899
Dáin 17. maí 1992
Páll postuli segir: Verið minnugir
leiðtoga yðar sem Guðsorð hafa til
yðar talað: Virðið fyrir yður hvernig
ævi þeirra lauk og líkið eftir trú
þeirra. (Hebr. 13-7). Guð gaf Krist-
ínu Hannesdóttur langa lífdaga, en
hún lést á 93. aldursári á heimili
Hannesar, sonar síns og Margrétar,
hennar ágætu og trygglyndu
tengdadóttur.
Kristín átti því láni að fagna að
eignast góð böm og var hún umvaf-
in traustum fjölskylduböndum. Eftir
að Kristín flutti úr eigin íbúð var
hún jafn velkomin að dvelja hjá böm-
um sínum og þurfti aldrei í önnur
hús að venda, en lengst af var hún
búsett hjá Kiddý, dóttur sinni, og
Ragnari, tengdasyni sínum.
Kristín var frelsuð kona. Hún var
svo glöð og sannfærð í trúnni og
heilshugar að vitna fyrir öðrum um
náð og miskunn Drottins og um allt
það sem hún í gegnum árin hafði
af Guði þegið.
Það er mikil náðargjöf að vera
heilshugar í trúnni og fyrirverða sig
ekki fyrri fagnaðarboðskap frum-
kristninnar.
En í II. Kron. 16-9 segir: Því að
augu Drottins hvarfla um alla jörð-
ina til þess að hann megi sýna sig
máttugan þeim til hjálpar sem eru
heilshugar við hann.
Samkvæmt orðum og vitnisburði
Kristínar kynntist hún fyrst starfi
og bænum Guðrúnar Jónsdóttur í
Hafnarfirði, þegar maður hennar
veiktist af erfíðum sjúkdómi og sagði
hún frá því hvemig Drottinn hafði
heyrt undursamlega fyrirbænir Guð-
rúnar, en þjáningar af völdum sjúk-
dóms manns hennar gátu meðöl
ekki endalaust deyft. Eftir að Krist-
ín missti eiginmann sinn vann hún
utan heimilisins ýmis konar störf en
jafnframt vinnunni sótti hún sam-
komur sem þá voru í Hafnarfirði en
síðar í Hörgshlíð í Reykjavík. í
Hörgshlíð var hún um árabil virk í
þjónustunni ásamt Margréti tengda-
dóttur sinni og hafði Kristín bænir
og fyrirbænir á undum boðun fagn-
Fædd 8. júlí 1908
að Dáin 22. maí 1992
Mitt í því að náttúran er að klæð-
ast sínum fegursta skrúða, og sólar-
geislamir græða hin djúpu sár vetr-
arkuldans, barst mér fregn um iát
Liliar Auðunssonar.
Þegar líða tekur á ævina þurfum
við iðulega að sjá á bak samferða-
fólki sem okkur er kært.
í fyrstu gat ég ekki áttað mig á
því að Lili væri látin, hún sem var
daginn áður hjá mér, hress og kát.
Lili Hjördís fæddist í Danmörku
8. júlí 1908. Ung kom hún til ís-
lands ásamt vinkonu sinni til að
vinna hjá Guðrúnu, sem rak Hótel
Bjöminn í Hafnarfirði, en síðan eru
liðin meira en 60 ár.
Árið 1932 giftist Lili eftirlifandi
manni sínum, Þorsteini Auðunssyni
útgerðarmanni, og hafa þau búið
allan sinn búskap í Hafnarfirði.
Böm áttu þau engin en eina fóstur-
dóttur áttu þau, Láru, sem lést fyr-
ir rúmum mánuði og háði hún sitt
sjúkdómsstríð af einstæðri stillingu
og hugrekki. Hennar drengir, Þor-
steinn og Hjálmar, hafa verið auga-
steinar ömmu og afa.
Lili var einstaklega létt í lundu.
Viðmót hennar var ætíð hlýlegt og
fullt af góðlátlegri kímni.
Nú er komið að ferðalokum hjá
henni. Steini minn, Steini yngri og
Hjálmar, þið hafið mikið misst, en
minninguna um góða konu og
ömmu eigið þið um ókomna tíð.
aðarerindisins. Einnig var hún á
meðan heilsa hennar leyfði ótrúlega
afkastamikil að ganga í hús með
blaðið Fagnaðarboðann og bera vitni
fyrir þeim sem vildu tjáskipti, m.a.
að Kristur hafi dáið okkar syndar-
dauða á krossinum á Golgata fyrir
þá sem vilja þiggja friðþægingarverk
hans, byija nýtt líf í orði Guðs og
anda í skjóli iðrunar og syndafyrir-
gefningar.
Kristín var glæsileg kona og sér-
lega vel til fara, hress og skemmti-
leg og hafði frá mörgu að segja.
Drottinn var góður við hana, því hún
hélt minni sínu og andlegu atgervi
fram til hinstu stundar.
■Það hljóta að vera mikil viðbrigði
fyrir þá sem umgengust Kristínu að
njóta ekki lengur vitnisburða henn-
ar, þakkargjörða og lofgjörða Guði
ísraels í nafni Jesú Krists.
í Opinb. 14-13 segir: Og ég
heyrði rödd af himni sem sagði: Rita
þú: Sælir eru dánir, þeir sem í
Drottni deyja upp frá þessu. Já, seg-
ir andinn, þeir skulu fá hvíld frá
erfiði sínu, því að verk þeirra fylgja
þeim.
Iiinilegar samúðarkv.eðjur til
barna, barnabama, tengdabama og
fjölskyldu Kristínar Hannesdóttur.
Ásdís Erlingsdóttir.
Elskan hún amma er farin heim.
Þótt árin teldu brátt 93 var hún
heilbrigð og hress í andanum allt til
loka.
Hún var elskuð af öllum. Hún var
tilbúin, svo sæl og svo glöð. Hvílíkur
friður.
„Ég hef það dásamlegt, ég lifi í
himnaríki á jörð.“ Þetta var alltaf
hennar svar þegar maður spurði
hvernig hún hefði það. Svona vom
öll hennar viðhorf.
Trúin, bænin og þakkargjörðin
var hennar íjársjóður, og biblían
hennar bókmenntir, sem hún vitnaði
í og las alla daga.
Sæll er sá er situr í skjóli hins hæsta,
sá er gistir í skugga hins almáttga,
sá er segir við drottin:
„Hæli mitt og háborg,
Guð minn, er ég trúi á!“
(Davíðssálmur 91: 1-2)
Fæðast og deyja í forlögum
frekast lögboð ég veit,
elskast og skilja ástvinum
aðalsorg mestu leit,
verða að hverfa er veröldum
vissasta fyrirheit,
öðlast og missa er manninum
meðfætt á jarðar reit.
(Bólu-Hjálmar)
Didda.
Það er skammt stórra högga á
milli. Aðeins mánuði eftir lát móður
okkar kveðjum við ömmu okkar.
Ömmu sem var okkur stoð og stytta
og okkur alltaf svo góð.
Það er eins og sumir lifi til að
gefa. Gefandi af sjálfum sér hlýju
og kærleika. Þannig var hún amma
okkar sem öllum veitti jafnt af
hjartagæsku sinni. Amma sem
ræktaði vinskapinn svo mikið, alltaf
á ferð og flugi um bæinn þveran
og endilangan í heimsóknir til vina
og ættingja.
Hún amma skilur svo mikið eftir
sig. Hún lifír í okkur bræðrunum
og í öllum þeim sem fengu að kynn-
ast henni; góðvild hennar og glað-
værð, eiginleikar sem voru svo eftir-
tektarverðir í hennar persónu.
Það er huggun í sorginni að vita
að nú eru þær saman á ný, mæðg-
urnar, þær sem alltaf voru svo sam-
rýmdar. Þó er sárt að koma á
Blessunarorðin og krafturinn í
bænum hennar var einstakur. Alltaf
bað hún að blessun drottins drypi
yfir okkur eins og döggin og að við
nytum ávaxta trúarinnar. Þetta er
ómetanlegt veganesi okkur bömun-
um hennar en það vorum við öll,
hvort sem það voru ömmubörnin eða
langömmubömin.
Hún amma var einstök kona og
minningamar hrannast upp, bjartar
og ánægjulegar og minnist ég þeirra
allt aftur til bamæsku, hvort það
vom jól eða páskar, afmæli eða veisl-
ur, sunnudagar eða bara virkir dag-
ar. Alltaf nóg um að tala, gamli
tíminn eða líðandi stund. Alltaf
fylgdist hún með og gladdist yfír
öllum framförum til betri lífsgæða.
Alla daga klæddist hún hvítu og
þegar hún fór út úr húsi var settur
upp hvítur hattur og hvítir hanskar.
Þannig var hún alltaf, svo björt og
fín.
Allir sunnudagar vom helgidagar.
Hún fékk að fara á helgum degi og
ég tel það forréttindi mín að hafa
fengið að vera hjá henni í húsi for-
eldra minna á þessum helgidegi þeg-
ar hún kvaddi svo fallega. Engin
þjáning, bara friður.
Þrátt fyrir söknuðinn og tóma-
rúmið gleðjumst við hennar vegna.
Gráturinn og söknuðurinn er vegna
allra gleði- og hátíðastundanna sem
við höfum fengið að njóta í svo ríkum
mæli í svo mörg ár, en njótum nú
í minningunni, full af þakklæti.
Nú lifír hún í himnaríki.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta,
á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðist njóta.
(Davíðssálmur 23: 1-2)
Blessuð sé minning ömmu minnar.
Kristín Hannesdóttir
Kristín amma mætti eldsnemma
í vinnuna á Borginni og bjó til þetta
líka sterka kaffí sem hún var þekkt
fyrir. Fastagestunum í morgunkaff-
inu fannst kaffíð gott og söknuðu
hennar þegar hún var ekki í vinn-
unni. Hún vann öll sín störf með
bros á vör. Hún var lærlingskokkun-
um og -þjónunum sem móðir og
verndaði þá svo að þeim væri ekki
mismunað. Þeir urðu því kærir vinir
hennar. Enda studdi hún þá ef eitt-
hvað amaði að og gladdist síðar með
þeim þegar betur gekk. Til marks
um það spurðu margir af Borginni
um hana þegar við hittum þá og
Tunguveginn og hafa ekki ömmu
sína til að tala við.
Við bræður kveðjum nú ástkæra
ömmu okkar. Megi Guð styrkja afa
okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
heimsóttu hana á stórafmælum. Þar
má nefna Gulla og Ragga á Lauga-
ási og Svenna á Hótel Sögu. Þeir
fyrrnefndu tóku alltaf einkar vel á
móti ömmu þegar við fórum út á
hom með henni í mat. Þá var vikið
frá þeirri reglu að sjálfsafgreiðsla
væri á staðnum. Þeir báðir og allt
starfsfólkið þjónaði okkur alltaf til
borðs til heiðurs ömmu. Kristínu
ömmu fannst gaman að fara að
borða á Laugaási.
Þrátt fyrir langa og erfíða starfs-
ævi talaði hún alltaf um að lífið
hefði verið dans á rósum. Þennan
styrk sótti hún í trúna sem hún fann
þegar afí var veikur, en hann lést
árið 1946, aðeins 44 ára gamall.
Hann hét Sigurður J. Þorsteinsson
og var ættaður frá Eyjólfsstöðum í
Vatnsdal.
Hún starfaði í trúarsamfélagi í
Hafnarfirði og sótti samkomur, bæði
í Hafnarfírði og í Hörgshlíð í Reykja-
vík, þrisvar sinnum í viku í nær 50
ár þar sem Guðrún Jónsdóttir boð-
aði fagnaðarerindið. Margrét,
tengdadóttir hennar, var samstíga
henni í trúnni og það gladdi hana
mikið. Amma var líka einkar ósér-
hlífín. Alltaf voru einhveijir sem
annast þurfti. Til marks um það má
nefna að oft sætti hún færis á að
fylla bíl barna og barnabarna sem
sóttu hana á samkomu af farþegum
sem hún sá að erfitt áttu. Amma
Kristín bar út Fagnaðarboðann, sem
gefínn hefur verið út af trúarsamfé-
laginu um árabil, hvernig sem viðr-
aði. Þrátt fyrir langan vinnudag taldi
hún ekki eftir sér að dreifa orði
Drottins í 2-3 tíma að kvöldi til. Á
þeim ferðum eignaðist hún fjölda
vina sem síðar hafa spurst fyrir um
hana við hver tækifæri. Amma
treysti Drottni fyrir öllu og efaðist
aldrei um að hann fyndi bestu lausn-
ina ef vandamál kothu upp. Þess
vegna var hún aldrei áhyggjufull.
Hún las Biblíuna sína og bað fyrir
okkur öllum daglega. Líf hennar
snerist um bænimar og Biblíuna
eftir að hún fór á eftirlaun nær 75
ára. Hún var þó ekki sátt við að
hætta vinnu, enda leiddist henni allt-
af aðgerðarleysi og allt fram á þetta
ár var það nánast móðgun við hana
ef einhver ætlaði að yfírtaka uppva-
skið.
Þegar ég og Halldór bróðir vorum
krakkar bjó amma ásamt Axel syni
sínum á Reynimel og var aldrei köll-
uð annað en amma á Reynó. Þangað
var gaman að koma og glettast við
Axel og fá sælgæti og gos hjá ömmu.
Þegar hún heimsótti okkur á Lauga-
lækinn var veskið hennar alltaf vin-
sælt, því þar var um margt að velja
úr sjoppunni. Um það leyti sem hún
hætti að vinna flutti hún á Klepps-
veginn, en hún hafði íbúðaskipti við
Margréti Magnúsdóttir og Stefán
Hreiðarsson. Margrét og mamma
eru systkinabörn í báðar ættir og
tengslin milli fjölskyldnanna hafa
því alltaf verið mikil. íbúðin hennar
var björt og falleg með blúndugard-
ínum og blómateppum. Fyrir fimmL
án árum var loks kominn tími til að
amma fengi aðstoð við heimilisstörf-
in. Hún var nú ekki sátt við að vera
upp á einhvem komin en sættist á
að láta mér eftir íbúðina sína. Henni
leist nefnilega ekkert á það að ég
byggi í elsta steinhúsi Reykjavíkur,
á Framnesveginum. Fyrir henni var
húsið gamall kofi en fyrir mér var
það hús með sál. Það átti hún bágt
með að skilja, því fyrir henni voru
einungis nýir hlutir fallegir. Þannig
flutti ég inn í íbúðina hennar og hún
inn í gamla herbergið mitt á Lauga-
rásveginum. Þar hefur hún unað sér
vel í umsjá mömmu, umvafin mynd-
um af börnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum. Þegar ég sá
hana síðast fyrir mánuði minntist
hún enn einu sinni á að hún lifði í
himnaríki á jörðu. Mamma á miklar
þakkir skildar fyrir hve góð hún
hefur yerið ömmu í gegnum árin.
Amma hefur líka notið þess að heim-
sækja fjölskyldur Hannesar og
Möggu og Axels og Indu um helgar
og við hátíðleg tækifæri.
Þegar ég var unglingur var ég
uppreisnargjörn eins og táningar eru
oft. Það var ekki svo sjaldan að ég
hreytti ónotum í fjölskylduna sem
var oft þreytt á mér. Amma stóð
hiiis vegar alltaf með mér og lét sem
hún heyrði ekki geðvonskuna. Hún
var mér alltaf stoð og stytta. Ef
kunningjar mínir heimsóttu mig á
meðan pabbi og mamma voru ekki
heima lét hún sem að hún sæi ekki
hvað um var að vera. Ef mamma
spurði svo hvort það hefði verið partý
hjá Völu svaraði hún því til að „hún
hefði ekki heyrt neitt". Þannig hefur
hún alltaf verið okkur systkinunum
félagi sem við gátum treyst á. Það
var líka alltaf gaman að spjalla við
ömmu. Hún sagði mér oft sögur frá
því hún var ung og geislaði þá af
gleði minninganna. Á tvítugsaldri
var ég eitt sinn ein heima með báð-
um ömmum mínum, Kristínu og
Halldóru, og mikið var gaman hjá
okkur þremur. Þær töluðu um ýmis
atvik úr lífinu og við bárum saman
bækur okkar um hvernig tímarnir
hefðu breyst. Það er í raun ótrúlegt
hve miklar breytingar aldamótafólk-
ið hefur gengið í gegnum. Flest var
það alið upp í torfbæjum og vandist
við að ferðast á hestum. Síðan hefur
þetta fólk stokkið inn í bíla og flug-
vélar og sent geimfara til tunglsins.
Heimurinn hefur svo sannarlega
minnkað þessi síðustu 100 ár. Þessu
gerði amma sér grein fyrir og sagði
oft við mig að það væri ekki mikið
nú til dags að búa í útlöndum. Til
mín væri hægt að koma fljúgandi á
nokkrum klukkustundum.
Amma var mjög gjafmild og létt-
lynd. Oft hefur verið hlegið að sög-
unni þegar hún var ung að bera fram
góðgæti fyrir gest í Stóru-Sandvík.
Allt sem til var í búrinu hafði verið
tínt til en þrátt fyrir það hélt amma
áfram að bjóða meira því „nóg væri
til frammi“. Þetta hefur síðan verið
orðatiltæki í fjölskyldunni. Eftir að
amma varð ekkja og hafði fyrir 3
bömum að sjá voru þeir þó margir
sem hún reyndist stoð og stytta.
Húri var alltaf tilbúin að aðstoða þá
sem voru minnimáttar. Fleiri eru
orðatiltækin sem við höfum reglu-
lega á vörum okkar frá ákveðnum
atburðum í lífi ömmu. Eitt er „gam-
an að sjá ykkur svona einu sinni“
sem ömmu Kristínu varð að orði
þegar hún var eitt sinn að bjóða til
sín gestum.
Amma Kristín fylgdist vel með
með lestri dagblaða og ævisagna.
Hún hlustaði líka á fréttirnar og
viðtöl í útvarpinu og hafði ákveðnar
skoðanir á öllu sem var að gerast.
Ekki má gleyma ánægjunni sem hún
hafði af að hlusta á messumar og
Passíusálmana í útvarpinu. Hún
samgladdist mér mikið af að hafa
tækifæri til að mennta mig því ekki
voru skóladagarnir hennar margir á
hennar uppvaxtarárum og hana
hafði langað mikið til að læra. Þegar
ég flutti minn fyrsta fyrirlestur_ á
alþjóðlegri ráðstefnu í Háskóla ís-
lands fyrir 10 árum tók hún ekki
annað í mál en að vera viðstödd.
Það var heldur ekki uppákoma þegar
amma gekk í hátíðarsalinn fullan
af erlendum vísindamönnum, hvít-
klædd og með hatt til að hlusta á
dótturdóttur sína tala um jarðfræði
á máli sem hún ekki skildi. Hún kom
þó ekki ein því með henni voru
mamma, Magga Dóra systir og vin-
kona mín frá Austurríki. Mikið var
amma montin af mér. Hún var stolt-
ari af mér en nokkur annar í fjöl-
skyldunni þegar ég lauk doktors-
námi og sagði öllum frá því sem
heyra vildu. Það eru ekki nema fímm
ár síðan ég bauð henni með mér út
á Reykjanes að safna sýnum af
grjóti. Það fannst ömmu áhugavert,
enda vildi hún alltaf vita hvað ég
væri að fást við. Það eru margir sem
hafa dáðst af myndinni sem ég tók
Lili Hjördís Auð-
unsson — Minning