Morgunblaðið - 27.10.1994, Blaðsíða 32

-82 FIMMTUDAGUR 27. OKTÓBER 1994
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
MARKÚSSON
+ Guðmundur
Markússon
fæddist í Reykjavík
13. april 1946. For-
eldrar hans eru þau
Markús Guðmunds-
son skipstjóri og
Hallfríður Brynj-
ólfsdóttir. Systkini
Guðmundar eru
Unnur, f. 1947,
Brynjólfur, f. 1949,
Jörundur, f. 1951
•-* og tvíburarnir
Markús Sveinn og
Erlendur, f. 1957.
Guðmundur kvænt-
ist haustið 1968 eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Guðríði Kjartans-
dóttur. Þau eignuðust þrjú
börn: Markús, f. 6. ágúst 1968,
M.Sc. I rafmagnsverkfræði,
Davíð, f. 21. janúar 1972,
stud.jur. við HI, Krisljönu Guð-
rúnu, f. 2. október 1976, nema
við Kvennaskólann í Reykjavík.
Guðmundur varð stúdent frá
VÍ 1967, cand.juris frá HÍ 1973,
hdl. 1974, hrl. 1981. Hann starf-
aði sem fulltrúi á Málflutnings-
skrifstofu Árna Guðjónssonar
hrl. og Ragnars Aðalsteinsson-
ar hrl. í Reykjavík 1973-1975,
en síðan hjá Árna Guðjónssyni
hrl. til 1992. Hann hóf rekstur
eigin málflutningsskrifstofu í
Reykjavík í desember 1992.
Útför Guðmundar fer fram frá
Dómkirkjunni i Reykjavík í
dag.
Þú.gafst mér skýin og fjöllin
og guð til að styrkja mig.
Ég fann ei, hvað lífið var faprt,
fyrr en ég elskaði þig.
Ég fæddist til ljóssins og lífsins,
er lærði eg að unna þér,
og ást mín fær ekki fólnað
fyrr en með sjálfum mér.
(Sigurður Nordal)
Frá eiginkonu.
Þegar við Ragnar Aðalsteinsson
hrl. hófum að reka málflutnings-
skrifstofu saman árið 1973 báðum
við kennara lagadeildar háskólans
að benda okkur á hæfasta nemand-
ann, sem hægt væri að fá til starfa
sem fulltrúa á skrifstofu okkar.
•^vbendingin virtist auðveld. Guð-
mundur Markússon, sem var að
ljúka lagaprófi með glæsilegri fyrstu
einkunn, fékk þau ummæli, að ef
við gætum fengið hann til starfa
yrði ekki á betra kosið. Sjálfur vissi
ég að hann var sonur hins nafntog-
aða aflaskipstjóra Markúsar Guð-
mundssonar, sonar Guðmundar
Markússonar sem á sama hátt var
fremstur aflamanna og brauðtryðj-
anda fiskveiða í Barentshafi, en
slíka menn hafði ég dáð frá því ég
var unglingur í Vestmannaeyjum
og skynjaði hvemig auðæfi þjóðar-
innar eru dregin úr sjó.
Guðmundur hóf því störf og
reyndist hann hamhleypa til starfa
^eins og hann átti kyn til. Þegar við
Ragnar aðskildum rekstur okkar
1975 varð það úr að Guðmundur
varð eftir á minni skrifstofu í Garða-
stræti 17 og entist sú skipan mála
til ársins 1992 er Guðmundur stofn-
setti eigin skrifstofu í Túngötu 5.
Hafði hann þá verið í hálfu starfi
undanfarið.
Guðmundur var mikill stærðfræð-
ingur og nýttist sá hæfíleiki vel við
flókin tölfræðileg mál, þ. á m.
skiptamál og vaxtaútreikninga.
Þegar keyptar vom tölvur á skrif-
- stofuna kom það í hlut Guðmundar
að koma á fót ýmsum „kerfum",
sem nauðsynlegt er orðið að elta til
þess að vera í nothæfu sambandi
við önnur tölvukerfi viðskiptavina
og annarra sem háðir em orðnir
þessari tískutækni. Guðmundur
varð snillingur í meðferð þessara
galdratækja sem ég lærði aldrei á
og vildi ekki reyna, enda orðinn
úreltur og gamaldags.
í ágústmánuði 1987
varð Guðmundur fyjir
miklu og þungu áfalli
þegar í höfði hans
greindist illkynja æxli.
Með skurðaðgerð tókst
færustu læknum að
ijarlægja æxlið að
mestu. Eftir það tók
við erfíð geisla- og
lyfjameðferð, svo og
önnur höfuðskurðað-
gerð, en ávallt var
fylgst með hvort náðst
hefði að fullu fyrir
meinið. Um tíma leit
svo út að þegar liðið
höfðu nokkur ár vom bæði hann
og aðrir bjartsýnir á að þetta myndi
ekki taka sig upp að nýju. Nú á
haustdögum, eftir sjö ár, fór þó svo
að meinið gróf um sig og lagði þenn-
an góða dreng að velli aðeins 48
ára gamlan.
Guðmundur var mikill og góður
skákmaður og era nú með skömmu
millibili fallnir í valinn tveir hæfustu
skákmenn lögmanna. Guðmundur
var einnig mjög slyngur golfmaður.
Hann stundaði þá íþrótt mikið með
kollegum sínum í lögmannastétt og
skipulagði mörg golfmót fyrir lög-
mannafélagið.
Ekkju Guðmundar, börnum
þeirra, Markúsi, Davið og Kristjönu
Guðrúnu, foreldrum og öðmm ást-
vinum votta ég einlæga samúð.
Árni Guðjónsson.
Faðir minn hafði oft orð á því,
að vinátta væri skraut lífsins. Það
er sjaldgæfara en hitt, að vinátta
takist með mönnum eftir að fullorð-
insámm er náð.
Svo ánægjulega tókst til með
vináttu okkar Guðmundar Markús-
sonar, að kunningsskapur varð að
einlægri vináttu. Atvikin sem lágu
til þess vom næsta óvenjuleg, en
þau að eiginkona hans, Guðríður
Kjartansdóttir, varð skólasystir mín
í spænsku í Námsflokkunum fyrir
nærri hálfum öðram áratug. Við
þtjú skólasystkin hennar fórum
stundum yfir námsefnið á heimili
þeirra. Mættum við þar alltaf gest-
risni og ljúfmennsku húsráðenda.
Mér er minnisstætt, er ég hitti
Guðmund fyrst og sagði að það
væri talsvert á mann lagt að vera
alnafni afa síns, ekki síst ef um
mikla kempu væri að ræða, en ég
hafði hitt afa hans Guðmund Mark-
ússon togaraskipstjóra á yngri
áram mínum og varð hann mér
minnisstæður, vörpulegur að vallar-
sýn. Guðmundur bar nafn afa síns
með rentu, glæsimenni, æðmlaus
og hlýr maður.
Spánn og allt spænskt var eitt
af áhugamálum, sem tengdi okkur
saman. Þótt ég þættist sæmilegur
í skák, datt mér aldrei í hug, að
reýna við Guðmund í íþróttinni, því
slíkt orð fór af honum í listinni.
Hann var líka afbragðs kylfmgur,
en þá íþrótt kann ég ekki.
Fyrir sjö árum gekkst Guðmund-
ur undir mikla aðgerð vegna
krabbameins og tókst þá ekki með
öllu að komast fyrir heilaæxli. Aft-
ur var gerð skurðaðgerð fjómm
árum seinna og var aðdáunarvert
með hvílíku jafnaðargeði og karl-
mennsku hann bar þann skugga,
sem yfir honum hvíldi.
Stundum ræddum við starfsgrein
okkar og er mér minnisstæð sú ríka
réttlætiskennd, sem var í huga hans
ogskarpskyggni.
í ágúst sl., er þau hjónin komu
úr síðustu Spánarferð sinni, var
hann glaður og reifur yfir farinni
ferð. Ekki datt mér þá í hug, að
innan tveggja mánaða væri hann
allur af völdum þessa vágests.
Með Guðmundi Markússyni er
genginn góður maður og vandaður,
langt um aldur fram og er mikil
eftirsjá og harmur að fjölskyldu
hans kveðinn.
Með orðum þessum vil ég votta
eiginkonu hans, dóttur, sonum
tveim og vandamönnum mína ein-
lægustu samúð.
Góður lögmaður og flekklaus
hefur kvatt.
Gunnlaugur Þórðarson.
Það var haustið 1964. Ég var að
hefja nám í 4. bekk Verslunarskól-
ans eftir ársdvöl erlendis sem skipti-
nemi. Ég kom í fyrstu kennslu-
stund, eitthvað seinn fyrir, sá auðan
stól í ötustu röð og var boðið þar
sæti af háum, myndarlegum pilti,
Guðmundi Markússyni. Þama hóf-
ust kynni okkar Gúnna, eins og
hann var ávallt kallaður, og við urð:
um sessunautar næstu þrjú árin. í
Verslunarskólanum var stofnáð til
kynna og vináttubanda, sem hafa
haldist mjög vel allt fram á þennan
dag. Upp á ýmsu var tekið og margs
skemmtilegs er að minnast, utan
skóla sem innan, og vinátta okkar
Gúnna varð mjög traust og góð.
Við lásum oft saman, einkum fyrir
próf, en hann var góður og vel skipu-
lagður námsmaður.
Það sem batt vináttu okkar
Gúnna hvað traustustum böndum
var sameiginlegur íþróttaáhugi okk-
ar. Gúnni var mikill KR-ingur og
hafði leikið með yngri flokkum fé-
lagsins í fótbolta, en hann var góð-
ur alhliða íþróttamaður, hraustur
og kappsamur, og hefði getað náð
langt í mörgum íþróttagreinum.
Hann var einnig áhugasamur um
andlegu íþróttirnar skák og brids,
einkum var skákin honum hugleikin
og gerði hann mikið af því að tefla.
Núna síðustu árin var golfið í fyrsta
sæti hjá Gúnna og hefur hann mörg
undanfarin ár séð um golfmót á
vegum Lögmannafélagsins og
keppni lögmanna við aðra starfs-
hópa. Er mér nú sérstaklega minn-
isstæður ánægjulegur júnídagur sl.
sumar í fögm landslagi við Hvítá á
Kiðjabergsvelli í Grímsnesi í keppni
við endurskoðendur. Þar stjórnaði
Gúnni af sinni röggsemi. Hans var
hins vegar sárt saknað á lögmanna-
mótum á Leimnni við Keflavík fyrr
í haust. Gúnni á sinn stóra þátt í
því, að ég tók að reyna golfíþróttina
og verð ég honum ætíð þakklátur
fyrir það.
Eftir stúdentsprófið lögðum við
Gúnni báðir Ieið okkar í lagadeildina
í Háskóla íslands. Það voru nú ekki
samantekin ráð hjá okkur að fara
þangað og hvomgur hafði held ég
gengið með lögfræðinginn í magan-
um lengi, en námið sóttist ágæt-
lega. Að loknu embættisprófi í lög-
fræði, vorið 1973, sneri Gúnni sér
þegar að lögmannsstörfum, sem
urðu hans ævistarf. Gúnni var góður
lögmaður, samviskusamur og hugði
vel að hagsmunum skjólstæðinga
sinna. Hann var glöggur og mál-
efnalegur og staðfastur, ef því var
að skipta. Leiðir okkar lágu enn
saman skömmu eftir útskrift, er við
fluttum báðir okkar fyrsta prófmál
fyrir héraðsdómi og komu góðir
hæfileikar hans sem málflytjanda
þá þegar í ljós.
Gúnni var mikill fyölskyldumaður
og gæfumaður í sínu einkalífi. Hann
kvæntist skólasystur okkar úr
Versló, Guðríði Kjartansdóttur, á
öðm ári í Háskólanum og bömin
þeirra þrjú em mikið mannkosta-
fólk. Missir þeirra er mikill við
ótímabært fráfall hans núna, en
samstaða fjölskyldunnar er sterk og
kom það vel í ljós, er hinn illvígi
sjúkdómur, sem ekki spyr um aldur
né aðstæður og svo oft hefur sigur,
uppgötvaðist fyrst hjá Gúnna fyrir
um sjö árum. Hann var mjög ákveð-
inn að beijast til þrautar gegn þess-
um vágesti og skyldu skapgerð og
aðrir eiginleikar skipta miklu í slíkri
baráttu, þá hafði Gúnni þá til að
bera, sem hljóta að duga hvað best.
Mikinn kjark og þrautseigju, yfir-
vegun og æðruleysi. Gúnni barðist
líka af mikilli hugprýði og lét okkur
vinina ekki finna fyrir sínum veik-
indum, af tilliti við okkur.
Gúmmi skrifaði stöku í 4. bekkj-
arbókina mína í Versló, sem mig
langar nú að endursenda honum.
Þakka samveruna þér,
þú er mér í minni.
Aldrei okkar gleymast mér
afbragðsgóðu kynni.
Kær vinur, skólabróðir og kollega
hefur kvatt, en minningin um góðan
dreng lifir ávallt með okkur. For-
sjóninni þakka ég fyrir að hafa
eignast hann að vini. Fjölskyldu
hans sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Ólafur Gústafsson.
Með fáeinum orðum -viljum við
samstarfsfólk Guðmundar Markús-
sonar minnast hans og þakka hon-
um samstarfið í þau hartnær tvö
ár, sem hann var með okkur á
Túngötu 5.
Guðmundur kom í okkar hóp á
haustmánuðum 1993, er hann
stofnaði sína eigin lögmannsstofu,
eftir áralanga vem hjá Áma Guð-
jónssyni hrl. á Garðastræti 17. Við
þekktum auðvitað Guðmund eftir
langa vera í lögmennskunni og
kynntumst honum enn betur eftir
að hann kom til okkar. Það er
hægt að fullyrða að aldrei brá
skugga á samvinnu okkar þennan
tíma. Guðmundur var enda með
eindæmum dagfarsprúður maður
og þægilegur í allri umgengni.
Vinnusemi hans var einstök og sú
alúð sem hann lagði við öll mál til
hreinnar fyrirmyndar og studd
góðri lagaþekkingu. Það er engum
vafa uridirorpið að þeir sem kusu
Guðmund sér til aðstoðar fengu
farsælan málsvara.
Áhugamál Guðmundar vom
margvísleg og yfir kaffinu var
óspart rætt um knattspyrnu, sem
hann þekkti út og inn, tónlist, sem
honum var mjög hugleikin, einkum
óperutónlist, svo ekki sé minnst á
golfíð. Guðmundur var óumdeilan-
lega forystumaður golfara í lög-
fræðingastétt og sá um að stjórna
golfmótum þeirra.
Tölvuþekking Guðmundar var í
okkar augum með eindæmum og
oft var leitað til hans um úrræði í
þeim efnum, og brást hann ekki
fremur en í öðm.
Það fór ekki framhjá okkur. að
síðustu mánuðina var Guðmundi
brugðið, þó okkur renndi ekki í
gmn hversu alvarlegt málið væri.
Guðmundur flíkaði ekki veikindum
sínum og tókst á við þau af aðdáun-
arverðu æðruleysi og bar ekki
hugsanir sínar á torg.
Við kveðjum Guðmund Markús-
son með söknuði. Með honum er
genginn góður drengur.
Eiginkonu hans, börnum og öðr-
um ættingjum er vottuð samúð
okkar.
Samstarfsfólk á Túngötu 5.
Kveðja frá _
samstúdentum í VÍ 1967
Guðmundur Markússon hæsta-
réttarlögmaður er látinn 48 ára að
aldri.
Hann hafði um nokkurra ára
skeið háð harða baráttu við illvígan
sjúkdóm en varð að lokum að játa
sig sigraðan.
Að loknu skyldunámi settist
Guðmundur í Verslunarskóla ís-
lands og lauk þaðan stúdentsprófi
með góðum vitnisburði sex árum
síðar vorið 1967.
Þetta vor útskrifuðust 35 stúd-
entar frá lærdómsdeildinni í Versló
og þar sem hópurinn er ekki stærri
en raun ber vitni gefur augaleið
að kynni nemenda voru náin og
góður vinskapur tókst með okkur
skólasystkinunum.
Árin í Versló voru-góð ár og
skemmtilegur tími. Félagslífíð var
fjörugt og margt var brallað og þar
lét Gúnni, eins og hann var ávallt
kallaður, sitt ekki eftir liggja og
tók virkan þátt.
Hann var mikill áhugamaður um
íþróttir, var góður knattspyrnu-
maður og skákmeistari bekkjarins.
Á seinni árum var það svo golfið
sem átti hug hans allan og náði
hann fljótt góðum tökum á þeirri
erfiðu en skemmtilegu íþrótt og í
árlegri keppni sem við nokkrir fé-
lagarnir í Versló höfum haft með
okkur nokkur undanfarin ár var
hann ókrýndur sigurvegari. Gúnni
var vinsæll og vel látinn meðal
skólasystkina sinna og sérstaklega
góður og traustur félagi og okkur
er í fersku minni hve hress og kát-
ur hann var og bar sig vel þrátt
fyrir veikindin þegar haldið var upp
á 25 ára stúdentsafmælið í Viðey
vorið 1992 og það er þannig sem
við skólasystkinin úr Versló mun-
um geyma í hugum okkar minning-
una um Gúnna og þökkum jafn-
framt fyrir allar ánægjustundimar
sem við áttum saman í Versló og
síðar þegar hópurinn hefur hist.
Það er því með söknuði og harmi
sem Guðmundur er kvaddur, en
sárastur er harmur hans riánustu,
eiginkonu, barna og annarra að-
standenda, og eru þeim hér með
sendar innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðmundar
Markússonar.
ÁSLAUG
HELGADÓTTIR
+ Áslaug Helgadóttir fæddist
á Staðarhöfða í Innri-Akra-
neshreppi 23. mars 1920. Hún
andaðist á Landspítalanum í
Reykjavík 19. október síðastlið-
inn. Foreldrar hennar voru
hjónin Helgi Björnsson ojg Ág-
ústína Þórarinsdóttir. Aslaug
var næstyngst fjögurra systk-
ina. Eftirlifandi systir Áslaugar
er Unnur Helgadóttir, sauma-
kona í Reykjavík, en Björn og
Aðalheiður Kristín eru bæði Iát-
in. Til tíu ára aldurs ólst Áslaug
upp þjá foreldrum sínum en
fluttist þá að Gerði í sömu sveit
til frændkonu sinnar, Sigríðar
ÁSLAUGU kynntist ég fyrst á upp-
vaxtarámm mínum í Apóteki Aust-
urbæjar en þangað réðst hún til
starfa árið 1953 eftir að hafa um
árabil verið aðstoðarstúlka á heimili
foreldra minna. Heimili okkar var
þá á efstu hæð apóteksins og mynd-
uðust því óhjákvæmilega náin tengsl
á milli okkar systkinanna og starfs-
fólks apóteksins, sérstaklega við
Áslaugu. Foreldrar mínir báru strax
mikið traust til Áslaugar og því var
hún iðulega fengin til að hafa auga
með okkur systkinum og til að
hlaupa undir bagga þegar þess þurfti
við á heimilinu.
Áslaug var í lífi okkar systkinanna
sem staðgengill foreldra okkar og
Jónsdóttur og manns hennar
Bjarna Jónssonar og bjó þar til
átján ára aldurs. Þá flutti hún
til Reykjavíkur, til systur Sigríð-
ar, Sigurdísar Jónsdóttur og
manns hennar Ingibergs Þor-
kelssonar þar sem hún dvaldi
næstu fjögur árin. í stríðslok
hóf hún störf sem aðstoðar-
stúlka á heimili Karls Lúðvíks-
sonar lyfjafræðings og konu
hans Svanhildar J. Þorsteins-
dóttur. Árið 1953 var hún ráðin
til starfa í Apóteki Austurbæjar
þar sem hún vann allt til ársins
1992. Útför hennar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag.
fylgdist ætíð vel með velferð okkar
eftir að við uxum úr grasi. seinna
er við hófum sumarstörf, ýmist sem
sendlar eða aðstoðarfólk í apótekinu,
leiddi hún okkur vel inn í þau og
upplýsti um þá ábyrgð sem felst í
því að vinna í apóteki. Hún sóttist
ekki eftir metorðum eða titlum í
starfi sínu, heldur vann það af ein-
stakri samviskusemi og heiðarleika.
Þannig stuðlaði hún að velgengni
fyrirtækisins sem óx úr engu í það
að vera eitt það stærsta sinnar teg-
undar á landinu.
Lagni hennar og viðmót við við-
skiptavini, jafnt sem samstarfsfólk
sitt, var einstakt. Viðmót hennar
leiddi til þess að apótekið varð vin-