Morgunblaðið - 16.04.1997, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 16. APRÍL 1997 35
KRISTJAN ÞORIR
ÓLAFSSON
Þórir
frá
+ Kristján
Ólafsson
Patreksfirði var
fæddur í Reykjavík
4. ágúst 1924. Hann
lést á heimili sínu í
Hafnarfirði 6. aprí!
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Oddný
Sölvadóttir, f.
28.12. 1897, d. 5.8.
1994, og Ólafur
Kristjánsson, f.
21.7. 1896, d. 1.4.
1973. Kristján var
elstur af níu systk-
inum en þau eru; Borghildur
Sólveig, f. 29.1. 1926; Þórunn,
f. 5.9. 1927; Stefán, f. 8.7. 1929;
Haraldur, f. 25.5. 1931; Oddný,
f. 10.7. 1932; Ingólfur, f. 22.3.
1935; Elísabet Kristín, f. 20.2.
1939; Sigríður Helga, f. 21.7.
1941; fóstursystir Kolbrún Guð-
jónsdóttir, f. 5.6. 1944, og hálf-
systir, Hulda Ólafsdóttir.
Kristján kvæntist Kristrúnu
Kristófersdóttur frá Bíldudal,
f. 17.9. 1920, d. 31.12. 1985, í
Reykjavík. Er þau giftu sig var
hún ekkja með þrjú börn og
gekk Kristján þeim í föðurstað.
Þau voru: A) Ingibjörg Hall-
dóra, f. 4.12. 1944, d. 22.11.
1969, hún átti tvö börn; Elías,
f. 18.7. 1964, hann á þrjú börn
og Söndru, f. 2.9. 1966, d. 17.2.
1997. B) Bryndís, f. 2.5. 1947,
d. 27.5. 1984, sonur hennar,
Kristján Þór, f. 29.5. 1971. C)
Pétur Þór, f. 26.7. 1948, d. 11.3.
1982. Kristján og Kristrún
Elsku Kristján, okkur langar með
nokkrum fátæklegum orðum að
kveðja þig og þakka þér um leið
fyrir allar ánægjulegu samveru-
stundirnar sl. ár. Kynni okkar af
þér hófust eftir að þú fórst að búa
með ömmu Dísu í Erluhrauni 3.
Síðan jukust þau með hveiju ári,
enda hafðir þú mikið að gefa. Allt-
af varst þú boðinn og búinn að rétta
okkur og öllum hjálparhönd og aldr-
ei sáum við þig skipta skapi.
Við vitum að ykkur ömmu Dísu
leið mjög vel saman og þið áttuð
margar góðar stundir. Það var
meðal annars orðinn árlegur við-
burður hjá ykkur að fara til Kanarí-
eyja snemma árs, síðan að fara
norður í bústað og til Akureyrar á
sumrin. Þið nutuð þess svo vel að
ferðast saman.
Fyrir komandi sumar voruð þið
búin að ráðgera marga hluti, meðal
annars ætluðum við að fara með
ykkur norður í bústað og vera ykk-
ur innan handar við að dytta að
bústaðnum. Við vitum að þar leið
þér mjög vel og vildir þú helst dvelja
þar stóran hluta sumars. Þú varst
óþreytandi við að laga bústaðinn
hennar ömmu Dísu og gera það sem
gera þurfti.
Að lokum viljum við sérstaklega
þakka þér fyrir hana Helgu
Guðnýju okkar, sem við vitum að
þið amma Dísa snerust í kringum.
Það var mikil blessun fyrir hana
að fá að kynnast þér og vera hjá
ykkur á meðan mamma var að
vinna. Hún hefði ekki getað haft
það betra. Þið dönsuðuð við hana,
fóruð með hana út að ganga, í bílt-
úra og margt fleira. Það var ómet-
anlegt að eiga ykkur að og Helga
Guðný var svo ánægð og glöð hjá
ykkur. Það var svo komið að lokum
að Helga Guðný var farin að biðja
um að fá að fara til ömmu Dísu
og afa Kristjáns (eins og hún kall-
aði þig alltaf) eftir að mamma
hætti að vinna. Þá vildi hún fá að
fara ein og mamma átti ekki að
koma með, því hún vildi hafa ykkur
fyrir sig.
Það er margs að minnast á svona
stundu en efst í hugum okkar er
þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og njóta góðmennsku
þinnar.
eignuðust tvö börn:
A) Sigríður, f. 11.6.
1956, maki Erling-
ur Sveinn Haralds-
son, f. 14.7. 1954,
börn þeirra Sveinn
Þórir, Pétur Þór og
Brynjar Ingi. B)
Kristófer, f. 19.11.
1957, maki Kolbrún
Dröfn Jónsdóttir, f.
22.9. 1959, börn
þeirra Kristófer,
Kristrún og Krist-
ján Arnar. Kristján
ættleiddi Kristján
Þór, son Bryndísar.
Kristján og Kristrún bjuggu á
Bíidudal til ársins 1966 en flutt-
ust þá í Kópavog.
Sambýliskona Kristjáns frá
1991 er Branddís Guðmunds-
dóttir frá Bæ í Steingrímsfirði,
f. 28.4. 1928. Sonur hennar er
Guðmundur Grétar Bjarnason,
f. 23.7. 1946. Kona hans er
Guðný Sigríður Elíasdóttir, f.
13.9. 1947. Börn þeirra eru:
Elías Bjarni, Gunnar Ingi og
Margrét Ólöf.
Kristján stundaði nám við
Gagnfræðaskóla Akureyrar
1940-1941 og sótti vélstjóra-
námskeið 1943. Hann starfaði
á bátum sem vélstjóri af og til
en lengst af vann hann sem
vörubílstjóri hjá Þrótti. Einnig
stundaði hann ökukennslu en
vann síðustu 12 árin sem bíl-
stjóri hjá Landvélum.
Útför Kristjáns fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Elsku amma Dísa og aðrir að-
standendur, megi góður Guð styrkja
ykkur í sorg ykkar.
Lát karlmennskunnar hug minn hita
og hjartað veika finna það og vita
að eftir vetri alltaf kemur vor.
Að baki lífsins biður dauðans vetur,
á bak við hann er annað vor, sem getur
látið oss ganga aftur æskuspor.
(J.J.S.)
Elías, Sigríður, Helga Guðný
og Vilhjálmur Grétar.
Sunnudaginn 6. apríl síðastliðinn
fékk ég þær hörmulegu fréttir að
Kristján hennar ömmu væri dáinn.
Hann var mér góður vinur og fé-
lagi. Á þessari stundu vakna upp
margar skemmtilegar minningar
um þennan góða mann. Á þeim
stutta tíma sem kynni mín af honum
stóðu, gaf hann mikið af sér. Hann
var lífsglaður og mjög hjálpsamur
maður. Mér er efst í huga þakk-
læti til hans fyrir að koma inn í líf
ömmu og hugsa svona vel um hana
og vera henni svona góður félagi.
Allar þær ferðir sem þau fóru sam-
an til útlanda og norður í bústað
veittu þeim svo mikla ánægju og
gleði.
Elsku amma mín, missir þinn er
mikill en eftir lifir minningin um
góðan mann í hjörtum okkar allra.
Megi Guð gefa þér styrk í þessari
miklu sorg. Einnig vil ég votta börn-
um Kristjáns, fjöskyldum þeirra og
öðrum ástvinum dýpstu samúð
mína. Þar með kveð ég þennan
góða vin. Blessuð sé minning hans.
Þau Ijós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera besta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
sem kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(F.G.Þ.)
Gunnar Ingi Guðmundsson.
Er kemur að leiðarlokum og
kveðjustund, er svo margs að minn-
ast. Mér er þakklæti efst í huga
fyrir vináttu, er ég kveð góðan vin.
Kristjáni kynntist ég fyrir rúmum
þremur árum, þar sem hann var
sambýlismaður Branddísar, ömmu
unnusta míns. Mér finnst eins og
þessi stuttu kynni hafi varað alla
ævi. Hann gaf mikið af sér, var lífs-
glaður og einlægur maður, og alltaf
var stutt í brosið og húmorinn.
Þessi tími hefur verið mér dýrmæt-
ur, að sækja þau heim, sjá ánægju
þeirra og lífsgleði. Viss hlýja
umlukti þau. Þeirri hlýju fann mað-
ur fyrir er maður nálgaðist hlýlegt
heimili þeirra. Að hitta þau kvöld-
stund og ræða lífið og tilveruna,
hlusta á Kristján segja okkur sögur
frá veiðiferðum sínum eða bara af
því sem til féll þetta kvöld.
Kristján var dugnaðarmaður og
sat ekki auðum höndum. Alltaf var
hann boðinn og búinn að rétta
manni hjálparhönd. Hann var mjög
SIGURÐUR
SIG URÐSSON
+ Sigurður Sig-
urðsson var
fæddur í Hafnarfirði
27. janúar 1920.
Hann lést á heimili
sínu 3. apríl síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 11. apríl.
Sigurður Sigurðsson
var þjóðsagnapersóna í
lifanda lífi. íþróttalýs-
ingar hans í útvarpi
gleymast ekki þeim sem
á hlýddu. Þar fór saman
myndræn lýsing, réttsýni
og
stemmning. Þegar ég var að alast
upp var Utvarpið og hét í beinni
útsendingu. íþróttalýsingar Sigurð-
ar voru fastur liður í tilverunni.
Mér er minnisstæðust lýsing Sig-
urðar á hinum magnaða leik Vals
og Benfica á Laugardalsvelli 1968.
Stemmningin komst vel til skila,
leiklýsingin lifandi að vanda. Ég
hygg að margir aðrir en þau 20
þúsund sem á vellinum voru, muni
glöggt eftir þessum leik. Sigurður
Sigurðsson sá til þess.
Eg hóf störf á Út-
varpinu vorið 1982. Þá
var Sigurður löngu
hættur íþróttafrétta-
mennsku, raunar kom-
inn á eftirlaun, en vann
innlendar fréttir í
afleysingum. Þar kom
um sumarið að ég þurfti
með skömmum fyrir-
vara að takast á við
beinar lýsingar af kapp-
leikjum. Þetta höfðu þá
aðeins Sigurður, Jón
Ásgeirsson, Hermann
Gunnarsson og Bjarni
Felixson stundað. Þeg-
ar nær dró fyrstu lýs-
ingu var spennan illbærileg. Sigurður
gaf sig að mér, og spurði hvort ég
væri spenntur. Svarið var: „Jahá.“
Þá sagði Siggi: „Ég var alltaf spennt-
ur, fram á síðasta dag.“ Síðan tók
hann mig með í kaffi og kamel og
gaf góð ráð. Heilræði hans þykir mér
jafnvænt um nú og þá. Mér þótti líka
mikill heiður að þessi jarl íþróttaf-
réttamennskunnar gerðist lærimeist-
ari minn.
Siggi var tíður gestur á Útvarpinu
eftir að hann hætti að standa þar
vaktir, skrifaði útdrátt úr forystu-
barngóður maður, sonur minn eign-
aðist þar góðan langafa, sem var
hrifinn frá okkur allt of fljótt. Fyr-
ir hönd sonar míns þakka ég honum
af alhug fyrir að hafa verið honum
svona góður afi. Mér finnst ég hafa
verið mjög lánsöm manneskja að
fá að kynnast honum og Branddísi,
og hafa hlotið þann heiður að eiga
með þeim góðar stundir.
Það er sárt að þú skulir nú vera
farinn svona snögglega og fyrir-
varalaust og horfinn sjónum okkar.
En þrátt fyrir það trúum við því
og huggum okkur við það að þú
haldir áfram að lifa í eilífisdal á
æðra tilverustigi, þar sem þér er
ætlað að gegna einhvetju mikil-
vægu hlutverki og getur fylgst með
okkur áfrma.
Elsku Branddís mín, missir þinn
er mikill. Megi góður guð styrkja,
vernda og hjálpa þér að horfa fram
á veginn bjarta í þessari miklu sorg.
Söknuður okkar er mikill, en við
skulum hlúa að minningunum um
yndislegan mann og vona að guð
gefi að þær minningar verði smátt
og smátt sorginni yfirsterkari.
Branddísi, íjölskyldu hennar,
börnum Kristjáns og íjölskyldum
þeirra og öðrum ástvinum hans
votta ég mína dýpstu samúð. Guð
veri með ykkur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Kristján, minning þín mun
ætíð lifa áfram í huga mínum.
Dýrleif Olafsdóttir.
Að leiðarlokum leitar hugurinn
til horfinna daga. Á þessari stundu
finnst mér næstum ótrúlegt, að það
séu orðin tæp fjörutíu ár síðan við
Kristján unnum saman nokkur
sumur í brúarvinnu, ég enn á ungl-
ingsaldri en Kristján orðinn fulltíða
maður. Tel ég það vera mikla gæfu,
að við deildum saman tjaldi þessi
sumur í brúarvinnunni. Komst ég
fljótt að því hvað Kristján var mik-
ill mannkostamaður og að gott var
að eiga hann að vini. Á vetrarvertíð-
um reri Kristján sem vélstjóri á bát
og keyrði ég fyrir hann vörubíl, sem
hann átti, og landaði í úr bátnum.
Kristján var sonur hjónanna
Oddnýjar Sölvadóttur og Ólafs
Kristjánssonar. Kvæntist hann
Kristrúnu Kristófersdóttur og eign-
uðust þau tvö börn, Sigríði og Krist-
ófer. Er þau Kristrún kynntust var
hún ekkja með þijú ung börn en
hún hafði misst mann sinn úr sjúk-
dómi, sem margir nánir ættingjar
hans höfðu einnig andast úr. Atti
sá sjúkdómur síðar eftir að höggva
stór skörð í fjölskylduna. Kristján
gekk þessum börnum í föðurstað
en þau voru:
Ingibjörg, f. 4. des. 1944, d. í
sept. 1969. Lét hún eftir sig tvö
börn, Elías og Söndru. Sandra lést
17. febr. sl. og hafði hún á undan-
förnum árum háð baráttu við þann
sjúkdóm, sem hijáði þessa fjöl-
skyldu, og hefur verið skammt
stórra högga í milli.
Bryndís, f. 2. maí 1947, d. 27.
jan. 1984. Hún lét eftir sig eitt
barn, Kristján Þór, sem ólst upp
að mestu leyti hjá Dúddu og Krist-
jáni vegna veikinda Bryndísar en
einnig dvöldu börn Ingibjargar mik-
ið hjá þeim.
Pétur Þór, f. 26. júlí 1948, d. 11.
apríl 1982.
Kristján og Dúdda, eins og hún
var ævinlega kölluð, bjuggu á Orra-
stöðum á Bíldudal. Húsið stóð á
sérlega fallegum stað og man ég
sérstaklega eftir útsýninu yfir höfn-
ina úr eldhúsinu og einnig hinum
fallega garði, sem umkringdi húsið,
með læknum Köldubunu, sem unun
var að heyra í á kyrrlátum kvöldum.
Gestrisni og hlýjar móttökur mættu
manni alltaf hvenær og hvar sem
maður kom til þeirra hjóna, hvort
sem það var á Bíldudal eða í Kópa-
vogi en þangað fluttust þau þegar
sjúkdómurinn lagðist á Ingibjörgu.
Við hjónin komum þangað oft
og minnumst við margra, góðra
stunda með þeim og börnum þeirra.
Dúdda var mikil kona í orðsins
fyllstu merkingu og sýndi hún ótrú-
legt þrek í veikindum barna sinna.
Kristján var hin styrka stoð, sem
stóð og studdi við bakið á fjölskyldu
sinni en þau hjónin áttu láni að
fagna í börnum sínum og barna-
börnum. Kristrún lést 31. des. 1985.
Sambýliskona Kristjáns hin síð-
ari ár var Branddís Guðmundsdótt-
ir og var það mikið gæfuspor fyrir
þau að kynnast. Hafa þau átt góð
ár saman. Þau ferðuðust mikið,
bæði innanlands sem utan, og er
missir hennar mikill. Höfum við
notið vináttu þeirra beggja. En
minningin um góðan dreng mun
lifa. Við hjónin sendum allri fjöl-
skyldu hans okkar hugheilu samúð-
arkveðjur.
Allra okkar kynna
er ánægjulegt að minnast.
Mér finnst slíkum mönnum
mannbætandi að kynnast.
(Kristján Árnason.)
Gunnlaugur Fjólar
Gunnlaugsson, Steinunn
Bjarnadóttir.
greinum dagblaðanna, og hafði tíma
til að spjalla. Með okkur tókst góður
vinskapur. Alltaf átti Siggi góð ráð
ef eftir því var leitað, og sagði mis-
kunnarlaust til um það sem betur
mátti fara. Eftir að hann hætti störf-
um heimsótti ég hann öðru hvoru
og kynntist Sissu. Það fór ekki fram-
hjá neinum að með þeim hjónum var
einstaklega kært.
Sigurður var einn fjögurra stofn-
enda Samtaka íþróttafréttamanna
árið 1956. Hinir voru Frímann
Helgason, Hallur Símonarson og
Atli Steinarsson. Frímann og Sig-
urður eru nú horfnir á braut. Eg
starfaði í stjórn samtakanna í rúman
áratug, sótti norræna og alþjóðlega
fundi. Sigurður átti marga góða vini
í starfinu erlendis, einkum á Norður-
löndum. Marga þeirra hitti ég og
náði að kynnast sumum. Flestir
kunnu að segja frá Sigurði og
skemmtilegum atvikum úr samveru
og vináttu fyrri ára. Sigurður var
virtur í þessu félagsstarfi, og var
sæmdur gullmerkjum samtakanna
hér á landi og í Finnlandi, og Al-
þjóðasamtakanna AIPS.
Minnisstæðust er mér saga sem
Stig Haggblom, formaður finnsku
samtakanna um langa hríð, sagði
af Sigurði á norrænni ráðstefnu í
Finnlandi uppúr 1960. Þar hafði
staðið mikil veisla, og Kekkonen
Finnlandsforseti var væntanlegur.
Stig sagðist hafa haft áhyggjur af
því hvort ráðstefnugestir væru í
nógu flnu standi til að hitta forset-
ann. Formenn íþróttafréttamanna-
samtaka Norðurlandanna fimm
skiptu með sér veislustjórn á þessum
ráðstefnum, og Sigurður var veislu-
stjóri í þetta sinn. Taldi hann enga
ástæðu til óróa. Kekkonen kom og
kastaði lauslega kveðju á viðstadda,
en stökk til þegar hann sá Sigurð
og heilsaði innilega. Þeir Sigurður
þekktust vel frá laxveiðiferðum Kek-
konens til íslands. Stig sagði að
hvorki hefði Sigurði brugðist veislu-
stjórnin né heimsmennskan. En
sumir hefðu viljað sjá meira af for-
setanum sem sat á tali við íslending-
inn nær allt kvöldið.
Styttuna fögru, sem íþróttamaður
ársins tekur við ár hvert, keyptu
þeir stofnendurnir frá Ameríku af
litlum efnum samtakanna, en slíkir
gripir voru mjög dýrir í þann tíð.
Sigurður hitti okkur íþróttafrétta-
menn á hveiju ári allt undir það síð-
asta við afhendingu hennar. Urðu
þá fagnaðarfundir. Þeir verða ekki
fleiri, hér eftir mun jarlinn fylgjast
með úr efstu stúku. Við félagarnir
sem höfum starfað sem lengst í
íþróttafréttum á Ríkisútvarpinu,
undirritaðu-, Bjarni Felixson, Ingólf-
ur Hannesson og Arnar Björnsson
kveðjum Sigurð með söknuði, og
vottum Sissu og fjölskyldunni inni-
lega samúð. Blessuð sé minning
brautryðjandans Sigurðar Sigurðs-
sonar.
Samúel Örn Erlingsson.