Morgunblaðið - 17.05.1997, Blaðsíða 38

<J8 LAUGARDAGUR 17. MAÍ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
+
GUÐLAUG GUÐRUN
VILHJÁLMSDÓTTIR
+ Guðlaug Guð-
rún Vilhjálms-
dóttir, Unna, hús-
freyja á Brekkum
III í Mýrdal, fæddist
á Stóru Heiði 22.
september 1932.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Hjallatúni
11. maí síðastliðinn,
þar sem hún hafði
dvalið síðustu fimm
árin. Foreldrar
hennar voru hjónin
Vilhjálmur Á.
Magnússon, f. 11.
maí 1889, d. 7. nóv.
1970, og Arndís Kristjánsdóttir,
f. 25. júlí 1897, d. 19. júní 1973.
Systkini Guðlaugar eru: Magn-
ús, f. 9. desember 1927, d. 27.
september 1987, Jónína Kristín,
f. 29. mars 1929, Kristján, f. 14.
júlí 1930, d. 10. aprfl 1997, Bára
Gerður, f. 31. ágúst 1935, Hjör-
dís Vilborg, f. 9. júní 1938, Ás-
laug Halla, f. 3. maí 1940, og
Alda, f. 12. apríl 1942.
Guðiaug, eða Unna eins og
hún var alltaf kölluð, giftist
Halldóri Jóhannessyni, bónda á
^ Brekkum III, f. 17. deember
1925. Foreldrar hans voru hjón-
in Jóhannes Stígs-
son, f. 20. mars 1884,
d. 18. apríl 1934, og
Jónína Helga Hró-
bjartsdóttir, f. 18.
október 1894, d. 26.
júlí 1980.
Unna og Halldór
eignuðust sex börn,
þau eru: 1) Ómar
Heiðar, f. 7. mars
1954, kvæntur Guð-
rúnu S. Ingvarsdótt-
ur, þau eiga fjögur
börn. 2) Helga, f.17.
júní 1955, gift Ög-
mundi Ólafssyni,
þau eiga þijú börn. 3) Arnar
Viggó, f. 21. júlí 1958, kvæntur
Hrafnhildi S. Guðmundsdóttur,
þau eiga þijú börn. 4) Jóhannes,
f. 8. nóvember 1960, kvæntur
Unni Sigurðardóttur. 5) Sævar,
f. 18. september 1965, sambýlis-
kona hans er Halla Guðlaug
Emilsdóttir, þau eiga þijú börn.
6) Hafdís, f. 18. september 1965,
d. 12. mars 1995, gift Þorsteini
Þorkelssyni, þau áttu eitt barn.
Guðlaug, Unna, verður jarð-
sungin frá Skeiðflatarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.00.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(Vald. Briem.)
Þegar kemur að kveðjustundu er
margt sem leitar á hugann. Miklir
...frfiðleikar undanfarin ár hafa
sljóvgað minningar frá æskuárum
og uppvexti en vissulega er margs
að minnast.
Mamma var okkur öllum einstök
móðir og félagi. Heimilið og fjöi-
skyldan var allt hennar líf og það
sem hún lifði fyrir. Alltaf var lagt
kapp á að heimilið væri hreint og
strokið og börnin vel til fara.
Mamma var ákaflega myndarleg í
höndum og saumaði og pijónaði
flestar flíkur á bamahópinn sinn. Á
stóm heimili þarf mikið að borða
og alltaf lagði hún mikið upp úr að
eiga vel til með kaffinu og þegar
gesti bar að garði var yfirleitt borið
myndarlega fram meðlætið. Með
öllu þessu var sinnt útiverkum af
alúð og dugnaði og gengið í öll verk.
Snemma lærðum við að taka þátt
í verkum heimilisins bæði úti og
inni og þótti öllum sjálfsagt. Ein-
hvern veginn var eins og við lærðum
til flestra verka án fyrirhafnar.
Mamma var ákaflega trúuð og
kenndi okkur bænir sem við biðjum
enn í dag og kennum bömum okk-
ar. Hún hjálpaði okkur við heima-
námið og voru þær óteljandi stund-
irnar sem hún las fyrir okkur landa-
fræði, kristinfræði og sögu og hlýddi
okkur yfir fyrir prófin. Alltaf var
lögð áhersla á að við stæðum okkur
vel og kæmum vel fram án þess þó
að gera til okkar of miklar kröfur.
jVið lærðum snemma að bera virð-
ingu fyrir foreldmm okkar og hvort
öðm. Allt þetta hefur verið okkur
dýrmætt veganesti út í lífið sem við
þökkum nú af heilum hug.
En alltof snemma dró ský fyrir
sólu og erfiðleikar tóku við. Heilsa
mömmu bilaði og erfitt var fyrir
duglega, ósérhlífna konu að standa
frammi fyrir því að geta ekki geng-
ið í öll verk á sama hátt og áður.
Á þessum árum vomm við systkinin
að fara að heiman eitt af öðra, bæði
í skóla og til að stofna okkar eigin
heimili. Fækkaði þá í heimili og
samhliða því vom færri til að vinna
verkin. En góða skapið, trúin og
dugnaðurinn bilaði ekki og áfram
var barist harðri baráttu.
Þegar mamma gat ekki lengur
sinnt verkum sínum réðu þau pabbi
stúlkur á heimilið henni til aðstoð-
ar. Var þannig haldið áfram í nokk-
uð mörg ár en með tímanum varð
erfiðara að fá stúlkur til starfa við
þessar aðstæður. Við reyndum að
létta undir en tími okkar og aðstæð-
ur settu sín takmörk.
Þegar svo var komið að mamma
þurfti umönnun allan sólarhringinn
fór hún á dvaiarheimilið Hjallatún
þar sem hún hefur dvalið undanfarin
fimm ár. Alltaf var pabbi hennar
stoð og stytta og gerði allt sem í
hans valdi stóð til að létta henni stríð-
ið. Allar þær stundir sem hann hefur
setið hjá henni og stytt henni stund-
ir vom henni ómetanlegar og verða
aldrei þakkaðar eins og það er vert.
Hennar ánægjustundir vom að fá
bömin og bamabömin í heimsókn
og fá að fylgjast með lífi okkar og
störfum og uppvexti bamanna.
Það var því mikið áfall fyrir
mömmu og fjölskylduna alla þegar
Hafdís systir okkar lést svo sviplega
fyrir rúmiega tveimur áram ásamt
ungum syni sínum og nær fullburða
dóttur í móðurkviði.
Samt var það hún, þrátt fyrir
SVEINN
BJÖRNSSON
+ Sveinn M. Björnsson fædd-
ist á Skálum á Langanesi
19. febrúar 1925. Hann lést á
Landspítalanum 28. apríl síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Hallgrímskirkju 9. maí.
Sveinn Björnsson horfínn af sjón-
arsviðinu. Bærinn og þjóðin fátæk-
ari. Þekkjum engan sem var jafn-
ingi hans í bæjar- og listalífinu.
Beinskeyttur, einlægur, gaman-
samur og ljúfur smekkmaður, -
æðrulaus og ástríðufullur meistari
í lífínu og listinni til hinstu stund-
ar. Hans er og verður sárt saknað
en minning um einstakan mann og
verkin hans munu lifa.
Oft var eins og Sveinn væri ekki
af þessum heimi. Litirnir hans voru
svo bjartir og skærir, útgeislunin
sterk. Ávallt var hann gráma þessa
lífs yfirsterkari. Þannig þekktum
við hann og þannig munum við
minnast hans.
Blessuð sé minning Sveins
Björnssonar.
Einar Már, Susanne
og Matthías Már.
MINNINGAR
allt sem hún þurfti að bera, sem var
okkur styrkur í þessari miklu sorg
og gaf okkur kraft til að takast á
við lífið á ný.
Elsku mamma, þrátt fyrir veik-
indi í mörg ár varst þú kölluð frá
okkur svo óvænt. Síðustu vikurnar
vora oft mjög erfiðar en samt var
ekkert sem benti til að dauðinn
væri í nánd. Við þökkum guði fyrir
að stríði þínu er lokið og að þú hef-
ur verið leyst frá þrautum. Nú vitum
við að þér líður vel og þú ert nú
meðal ástvina þinna sem þú og við
öll söknum svo mikið. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Öllum þeim fjölmörgu, sem í
gegnum árin hafa annast mömmu
í veikindum hennar færum við bestu
þakkir.
Elsku pabbi, við eigum þér svo
mikið að þakka. Hvemig þú hefur
reynst mömmu og okkur öllum er
eitthvað sem varla verður lýst með
oðrum. Megi góður guð styrkja þig
í sorg þinni.
Elsku mamma, við kveðjum þig
með bæn sem þú kenndir okkur og
við báðum svo oft saman:
Ó, sólarfaðir, sipdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum því, sem böl og voði grandar.
(Matth. Johcumson.)
Ómar, Helga, Amar,
Jóhannes og Sævar.
Það er mér minnisstætt er ég
hitti hana Unnu í fyrsta skipti. Ég
hafði þá nokkru áður hafíð sambúð
með dóttur hennar Hafdísi. Hún
hafði sagt mér að móðir sín væri
með sjúkdóm og ætti erfítt sökum
þess. En það sem ég tók fyrst eftir
þegar ég hitti hana var skopskynið.
Þrátt fyrir baráttu hennar við erfið-
an sjúkdóm þá mátti alltaf greina
stríðnisglampann í augum hennar.
Hún gat alltaf gert grín að tengda-
syninum þegar hann kom í heim-
sókn. Ég er ekki frá því að þetta
skopskyn hennar hafi gert henni líf-
ið léttara við hinar erfiðu aðstæður
sem hún lifði við. Þjökuð af erfiðum
sjúkdómi var það harkan og skop-
skynið sem gerði henni kleift að
takast á við lífið.
Bæði fyrir og eftir að við misstum
þau Hafdísi og Halldór var gott að
koma og heimsækja hana. Hvort
sem það var að Brekkum eða á
Hjallatúni. Hún hafði alltaf skoðan-
ir á þeim málum sem upp komu
hveiju sinni. Og alltaf var hún að
lesa eða hlusta á lestur annarra á
bókum. Henni var ekkert óviðkom-
andi varðandi sína nánustu og var
með alla afmælisdaga og tilefni á
hreinu. Hennar verður sárt saknað.
Drottinn blessi minningu Guðlaugar
Vilhjálmsdóttur.
Faðir ljósanna,
lífsins rósanna,
lýstu landinu kalda.
Vertu oss fáum,
fátækum smáum,
líkn í lífsstríði alda. (E Jochi)
Þorsteinn Þorkelsson.
Hún Unna systir mín er dáin, en
svo var hún alltaf kölluð. Mig lang-
ar að minnast hennar þar sem ég
sit hér og skrifa við kertaljós, að
minnast bróður okkar sem kvaddi
þennan heim fyrir rétt mánuði. Mig
langar að láta hugann reika til ungl-
ingsára minna þegar ég var hjá
þeim hjónum Halldóri og Unnu. Þau
vora að byija búskap á Brekkum
III. Þau voru að byggja sér íbúð-
arhús og voru í bráðabirgðahúsnæði
á meðan. Ég var að passa þeirra
fyrsta barn og það var alveg yndis-
iegt að fá að taka þátt í þessari
uppbyggingu búsins þau sumur sem
ég valdi hjá þeim.
Það var gott að vera hjá þér, allt-
af létt í lund. Síðar kom ég oft í
heimsókn með fjölskylduna mína og
var alltaf tekið vel á móti okkur.
Þú varst húsmóðir á stóra heimili
og áttuð þið hjónin sex börn, en
heilsan brast fyrir 20 áram. Þá
greindist þú með þann sjúkdóm sem
þú ert búin að bera síðan og síðustu
árin alveg rúmliggjandi. Fyrir um
tveimur árum varðst þú og fjöl-
skylda þín fyrir þeirri miklu sorg
að missá Hafdísi og bömin hennar,
en Unna mín, þú barðist eins og
hetja og alltaf gastu gefið okkur
einhver spaugsyrði þegar við kom-
um svo maður fór með bros á vör,
hversu illa sem þér leið og kraftur-
inn orðinn lftill. Én nú er þessu stríði
lokið og þú komin tii annarra heim-
kynna.
Elsku Unna mín, þakka þér fyrir
allt og allt.
Halldóri, börnum og íjölskyldum
þeirra vottum við, ég og fjölskylda
mín, okkar dýpstu samúð.
Þú Guð sem stýrir stjama her
og stjómar veröldinni
í straumi lífsins stýr þú mér
með sterkri hendi þinni.
(Vald. Briem.)
Alda.
Með hlýhug, virðingu og söknuði
minnist ég Unnu, tengdamóður
minnar og hugsa um allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Hún vildi helst hafa allan barnahóp-
inn sinn sem næst sér, og umvafði
hún okkur öll með einstakri móður-
hlýju. Og elsku Halldór minn, með
sorg í hjarta en ríkur af góðum
minningum kveður þú nú lífsföra-
naut þinn. Guð styrki þig.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(H. Laxness).
Elsku Unna mín, hafðu þökk
fyrir allt.
Nú lifir þú sæl, í sönnum friðarheimi,
ég samgleðst þér, með vinum þínum þar.
En minninguna í mínum huga geymi
mér er hún hvöt til sannrar menningar.
(S.G.)
Guðrún S. Ingvarsdóttir.
Nú er hún amma dáin. Hún er
farin til Hafdísar og bamanna, til
Kristjáns bróður síns, foreldra sinng.
og annarra látinna ástvina. Líklega
líður henni best þar og hefur von-
andi fengið bót meina sinna sem
hún þjáðist af svo lengi.
Þrátt fyrir veikindi sín reyndi
amma yfirleitt að sækja helstu fjöl-
skyldufundi, s.s. fermingar, afmæli
og grillveisluna árlegu þar sem allt-
af var glatt á hjalla. Framan af kom
hún í afmæli hjá bamabörnunum
sínum en reyndarr ekki síðustu árin.
Þegar eitthvað var um að vera hjá
fjölskyldunni kom yfírleitt upp í
hugann hvort amma kæmist. Þegar
hún komst, sem hún reyndi alltaf,
kom yfír mann viss léttir.
Á síðasta ári kom amma í heim-
sókn í Suður-Hvamm að skoða hús-
ið eftir allar framkvæmdimar. Hún
var mjög hrifin af öllu saman en
var hrædd um að við fengjum víð-
áttubijálæði þar sem við höfðum
búið í svo þröngu húsnæði áður.
Amma vildi yfirleitt hjálpa þó hún
gæti það kannski ekki. Ég man eitt
sinn, þegar ég var í heimsókn hjá
henni á Brekkum, þá 8-9 ára göm-
ul, og var að lesa í lestrarbókinni
minni að hún vildi endilega aðstoða
mig, þó hún væri rúmföst og varla
í ástandi til þess.
Mér fannst oft með ólíkindum
hversu vel henni tókst að halda sér
til. Hún vildi alltaf vera vel til höfð
og klæddí sig upp við minnsta tilefni.
Barnabörnin elskaði hún mikið
og var hún ailtaf ánægð þegar við
komum í heimsókn, hvort sem það
var að Brekkum eða að Hjallatúni.
Yfírleitt átti hún eitthvað gotterí í
skúffunni sinni og tóku því allir feg-
ins hendi, sérstaklega Hróbjartur,
litli bróðir. Þegar hann frétti að
amma væri dáin spurði hann
mömmu: „Á ég þá enga ömmu?“
Að vísu verða ekki fleiri heim-
sóknimar til hennar ömmu en hún
mun alltaf vera hjá okkur í hjartanu
og svo er ég viss um að hún mun
fylgjast vel með fjölskyldunni frá
himnum. Guð geymi þig, elsku
amma.
Elsku afi, Guð styrki þig og okk-
ur öll á sorgarstund. Guð blessi
ykkur öll.
F.h. systkinanna í Suður-Hvammi,
Heiðdís Inga Ómarsdóttir.
Elsku amma. Nú ertu þú farin
frá okkur. Heimsóknirnar á Hjalla-
tún verða ekki fleiri, að minnsta
kosti ekki til þín. Við trúum því að
látnir ástvinir hafí tekið á móti þér
þarna hinumegin og að hjá þeim
líði þér vel.
Þótt veikindin væru mikil trúðum
við því að þú yrði alltaf hjá okkur,
en svo reyndist ekki vera og eins
og stendur einhvers staðar „enginn
sleppur lifandi frá lífínu". Þetta
gerðist svo snöggt að við trúum því
varla enn að þú sért farin frá okk-
ur. Þótt heimsóknum okkar til þín
hafí fækkað síðustu ár, a.m.k. hjá
okkur eldri systkinunum, var alltaf
jafn gott að koma til þín. Þú varst
alltaf svo jákvæð og vildir gera allt
og stundum kom manni það á óvart
hversu sjálfstæð þú í rauninni varst.
En nú, þegar þú hefur kvatt okk-
ur í þessum heimi, eigum við eftir
minningar um þig, minningar sem
munu alltaf lifa í okkur. Við gleym-
um þér aldrei, elsku amma okkar.
Guð geymi þig og styrki alla í sorg-
inni.
Þín barnabörn
Ólafur, Unna Björg
og Brynjar.
Þá streyma minningarnar fram.
Hugurinn reikar heim í Mýrdalinn.
Sunnudagsbíltúrarnir voru frægir í
minni fjölskyldu. Þeir vora á þijá
vegu. Það var keyrt austur á sand
eða það var farið í Reynishverfið
að Hólunum, eða svo kölluðum við
Reynishóla hjá Lauga og Rögnu. Á
þeirri leið var líka farið að Teiga-
gerði til Önnu og Einars, en svo
var þriðja leiðin og hún lá að Brekk-
um III. Og hún var sú sem farin
var oftast, þegar ég man eftir og
jafnframt sú skemmtilegasta. Þar
bjó systir hennar mömmu hún
Unna. Hún Unna var sú skemmti-
legasta kona sem ég þekkti sem
barn. Þar var allt leyfílegt eða svo
segja minningarnar mér. Það var
nú byijað á að heilsa, svo var
skroppið í skóhornið við klósettið.
Þar vora mátaðir allir skór heimilis-
manna hvort sem þeir voru of litlir
eða stórir. Á þeim var þrammað
fram og aftur ganginn, svo heppni
var að ekki hlaust beinbrot af. Aldr-
ei heyrðist æðruorð frá húsráðand-
anum þó ekki færi hér hljóðlátasta
stýrið í fjölskyldunni. Svo var kíkt
inn í stofu, athugað hvort eitthvað
hefði breyst síðan síðast. Þá lá leið-
in upp á loft. Þar var kíkt á dótið
og gluggað i nokkrar bækur. Þá
var kallað: „Kaffí, gjörið svo vel.“
Og þvílíkt veisluborð! Það er ekkert
sem jafnast á við randalínuna (þá
brúnu) hennar Unnu og þá kom að
rúsínunni í pylsuendanum. Unna
stóð með kaffikönnuna fyrir framan
mig, litla stýrið: „Má bjóða þér
kaffi?“ Ég varð á svipinn eins og
köttur sem komist hafði í ijóma-
skál. Ég leit hálf sigrihrósandi til
mömmu og pabba og sagði: „Já,
takk.“ Þetta leyfðist aðeins hjá
Unnu.
Hún Unna kom fram við mig
eins og fullorðna manneskju og því
á ég aldrei eftir að gleyma. Svona
framkoma gagnvart börnum er
mjög sjaldgæf. Og svo var hlaupið
út í §ós að athuga hvort eitthvað
hefði bæst við eða breyst, pínulítið
hoppað í heyinu í hlöðunni, kíkt í
hænsnahúsið og atast smá í hænsn-
unum, horft á flotta jeppann hans
Halldórs, Austin Gypsy og þá fór .
að líða að heimför. Enn einn
skemmtilegi sunnudaginn var liðinn
og hægt að fara að hlakka til næsta
sunnudagsbíltúrs. Bara að það væri
farið að Brekkum III líka þá!
Unna mín, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr it sama:
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getr.
(Úr Hávamálum).
Kæra Halldór, Ómar, Helga,
Arnar, Jóhannes, Sævar og fjöl-
skyldur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Arndís í Ólafsvík.