Morgunblaðið - 14.02.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 1998 39
LOVÍSA
BJÖRNSDÓTTIR
+ Lovísa Steinvör
Björnsdóttir
fæddist á Stóru-Seylu
í Skagafirði 13. mars
1916. Hún lést á
Sauðárkróki 29. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Björn L. Jónsson, f.
1879, d. 1943, og
Margrét Björnsdótt-
ir, f. 1881, d. 1970.
Systkini Lovísu eru
Jón, f. 1903, d. 1987.
Móðir hans var Stein-
vör Sigurjónsdóttir,
f. 1882, d. 1911. Jón
var kvæntur Sigríði Trjámanns-
dóttur, f. 1888, d. 1969. Þau áttu
einn son. Ingibjörg, f. 1917, gift
Guðmundi Stefánssyni, f. 1915, d.
1972. Halldór, f. 1921, kvæntur
Ástu Guðmundsdóttur, f. 1919.
Þau áttu sjö börn, þar af eru sex
álffl.
Árið 1935 giftist Lovísa Guð-
vini Óskari Jónssyni, f. 1907, d.
1987. Þau slitu samvistir. Þeirra
böm em: 1) Margrét, f. 1935.
Hún giftist Birai
Guðnasyni, f. 1929, d.
1992. Þeirra börn em
Óskar Guðvin, f.
1957, kvæntur Erlu
Kjartansdóttur, f.
1957. Þau eiga fjóra
syni. Guðni Ragnar, f.
1959, kvæntur Önnu
Marie Stefánsdóttur,
f. 1962. Guðni á eina
dóttur. Lovísa Birna,
f. 1959, gift Vigfúsi
Vigfússyni, f. 1959.
Þau eiga tvö börn.
Björn Jóhann, f. 1967,
f sambúð með Eddu
Traustadóttur, f. 1968. Þau eiga
einn son. 2) Eiður Birkir, f. 1940.
3) Ingibjörg Aðalheiður (Stella),
f. 1940.
Lovísa bjó á Stóru-Seylu til
1943 er hún flutti til Sauðárkróks
og hélt heimili með syni sínum og
var með matsölu meðan heilsan
leyfði.
Útför Lovfsu fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvfldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn Mð,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér lyá.
(H. Andrésd.)
Hún amma er dáin. Það kom eig-
inlega á óvart þrátt fyrir háan aldur
og mikil veikindi síðustu vikur æv-
innar. Hún hafði alla tíð þokkalega
heilsu og leit alltaf út fyrir að vera
yngri en hún var í raun. Við bjugg-
umst við að njóta samveru við hana
mun lengur, en eins og við erum
stöðugt minnt á þá ræður enginn
sínum næturstað.
Amma var höfðingi heim að
sækja, við vorum ekki fyrr komin
inn úr dyrunum en borðið var þakið
kökum og tertum. Síðan var spjall-
að um alla heima og geima en fáir
höfðu betra vald á samræðulistinni
en hún. Einnig hafði hún góða
kímnigáfu er við nutum á slíkum
stundum.
Hún lét alltaf mikið með okkur
barnabömin sín og síðar maka okk-
ar og böm og nutum við öll ein-
stakrar gjafmildi hennar. Tengda-
fjölskyldum okkar sýndi hún sem
og vinum og ættingjum sérstaka
hlýju og ræktarsemi. Hún fylgdist
mjög vel með okkur og tók virkan
þátt í lífi okkar bæði á sólarstund-
um og einnig er skugga bar á. Hún
MINNINGAR
var með á nótunum er fréttir og það
sem var að gerast í bæjarfélaginu
og þjóðfélaginu almennt bar á
góma. Hún hafði gaman af tónlist
og las mikið, gjaman ævisögur og
ljóð. Hún var hispurslaus, hrein-
skiptin en frekar hlédræg kona sem
vildi ekki berast á og þoldi illa sýnd-
armennsku.
Eftirminnileg eru jólaboðin þegar
fjölskyldan kom saman hjá henni á
jóladag á Freyjugötunni og síðar
Hólaveginum. Þá bauð hún upp á
kanil-súkklaðidrykkinn góða og
dýrindis veitingar, ekki síst
ömmukleinurnar og rjómapönnu-
kökumar sem aldrei klikkuðu.
Ósátt var hún ef ekki var tekið
hraustlega til matar síns og hélt við
værum eitthvað lasin ef ekki vom
kláraðir tveir diskar eða svo.
Síðustu árin átti hún stundum
erfitt með að sætta sig við breyttar
aðstæður er tíminn veldur. Henni
varð einnig tíðrætt um dauðann og
alla þá mörgu er famir vom á und-
an henni. Þá kom í ijós hve ljóð,
ævisögur og viðtalsþættir í útvarpi
vora henni mikils virði og styttu
henni stundimar. Einkum vom
henni hugleikin falleg ljóð eins og í
inngangi þessa greinarkorns.
Við færam sérstakar þakkir og
kveðjur frá Eiði, sjmi hennar, er bjó
með henni alla tíð og hugsaði um
hana af alúð og umhyggju.
Far þú í Mði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú h(jóta skalt
(V. Briem)
Barnabörn og Qölskyldur.
Okkur langar að minnast kærrar
föðursystur okkar með nokkram
orðum. Andlátið bar fremur snöggt
að þrátt fyrir að hún hefði átt við
vanheilsu að stríða um nokkurt
skeið og þá sérstaklega frá síðast-
liðnu hausti. Jólunum ætlaði hún að
eyða heima en sú von brást. Að
morgni jóladags var hún flutt á
sjúkrahúsið og komst ekki meira
heim.
Við minnumst hennar fyrir sér-
stakan artarskap við okkur systkin-
in alla tíð. Alltaf mundi hún eftir af-
mælunum okkar, þá var ekki nóg að
senda kveðju heldur fylgdu alltaf
blóm eða aðrar gjafir. Sama var á
öllum merkisstundum í lífi okkar,
svo og á jólum. Við undraðumst oft
hve stálminnug Lóa var. Henni var
gefið að halda því til hinstu stundar.
Mikil gestrisni var henni í blóð bor-
in og í hvert sinn er gesti bar að
garði var þeim veitt af mikilli rausn
og myndarbrag.
Lóa var stórbrotin kona, trygg-
lynd, ættrækin og vinamörg. Gjaf-
mild var hún með afbrigðum. Við og
foreldrar okkar þökkum henni sam-
fylgdina og allan artarskapinn fyrr
og síðar. Æja systir hennar sendir
hjartans kveðjur og þakkar henni
fýrir allt gott í gegnum árin.
FarþúíMöi,
Mður guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og al!t.“
(V. Briem.)
@texti: Við kveðjum Lóu í þeirri trú og
vissu að nú h'ði henni vel, þá jarðnesk þraut
að baki er. Biðjum Guð að gefa henni eilifan
Mð.
Af eilífðarþosi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir."
(E.Ben.)
Systkinin frá Stóm-Seylu.
Nú er Lóa frænka okkar látin.
Hún talaði við mig í síma úr sjúkra-
húsinu tveim kvöldum áður en hún
lést, en þar hafði hún dvalið meira
og minna síðan í desember sl. Mikið
hafði hún þráð að fá hvíldina, því í
mörg undanfarin ár átti hún við
veikindi að stríða.
Ung að áram giftist Lóa bónda-
syni úr sveitinni, Guðvin Jónssyni
frá Valadal, og bjuggu þau fyrst um
sinn á Stóra-Seylu og eignuðust þau
3 börn, Margréti og tvíburana Eið
og Stellu. En samvistir þeirra urðu
skammar og skildu þau að fáum ár-
um liðnum. Flutti Lóa þá út á Sauðv
árkrók, en Margrét dóttir hennar "
varð eftir á Seylu hjá afa og ömmu
sinni og ólst þar upp, en Eiður og
Stella fluttu með móður sinni til
Sauðárkróks tveim áram seinna.
Varð þá að ráði að sómahjónin Páll
Sigurðsson og kona hans, Guðrún
Magnúsdóttir, sem bjuggu í Keldu-
dal í Hegranesi tóku Stellu í fóstur
og ólst hún síðan upp þar ásamt
stóram bamahópi þeirra hjóna.
Naut hún þar besta atlætis til full-
orðinsára og er nú sjúkraliðið á
Sjúkrahúsi Skagfirðinga. Eiður bjó
alla tíð með móður sinni, en var frá*
8 ára aldri til fermingaraldurs á
sumrin hjá Jóni Björnssyni, bónda
og söngstjóra á Hafsteinsstöðum,
og konu hans Sigríði Trjámanns-
dóttur, en Jón var hálfbróðir Lóu.
Margrét dóttir Lóu giftist Birni
Guðnasyni, húsasmíðameistara á
Sauðárkróki, en hann lést fyrir fá-
um áram. Eignuðust þau 4 böm.
Eftir að Lóa flutti út sveitinni og
settist að á Sauðárkróki stundaði
hún ýmsa lausavinnu en síðar rak
hún matsölu og hafði nokkra menn í
fæði. Fór gott orð af öllum viður-
gjörningi og líkaði mönnum vel að
borða hjá henni, því þar ríkti mikil
snyrtimennska og góðvild í fram-
komu. Lóa eignaðist marga vini íf -
þeim tíma, sem héldu tryggð við
hana ævilangt.
Oft komum við og böm okkar í
Skagafjörð og alltaf var komið við
hjá Lóu og veitti hún ætíð rausnar-
lega. Viljum við þakka henni af alúð
fyrir allt sem hún gerði fyrir okkur.
Lóa var í raun mikill höfðingi og
mjög lík Margréti, móður sinni, og
foður, Bimi bónda og hreppstjóra á
Stóra-Seylu á umsvifamiklu heimili.
Þar fór saman óvenjumikil risna við
gesti og gangandi og vinnufólkið á
staðnum.
Við þökkum bömum hennar fyrir
vinarhug f okkar garð og sendum
þeim innilegar samúðarkveðjur frá
okkur.
Óskar Þórðarson og fjölskylda.
HERMANN
BJARNASON
í Vestmannaeyjum,
Kristbjörg, látin, bjó í
Neskaupstað, Jón
Sigfús, látinn, Bjarni
Halldór, býr í Nes-
kaupstað, Ragnar,
látinn, bjó í Vest-
mannaeyjum, Guð-
mundur, bvr í Nes-
kaupstað, Oskar, býr
í Reykjavík, og
Sverrir, býr í Hafnar-
firði.
Hermann var ógift-
ur og barnlaus.
Utför Hermanns fer
fram frá Selfoss-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Hermann
Bjarnason var
fæddur á Gerðistekk
í Norðfirði 23. janúar
1927. Hann lést á
Ljósheimum á Sel-
fossi 3. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans vom hjónin
Halldóra Jónsdóttir,
f. 9. júlí 1891, d. 7.
janúar 1970, og
Bjarai Sigfússon, f.
27. desember 1986,
d. 26. september
1941. Systkini hans
em: Guðný, býr á
Selfossi, Sigríður, látin, bjó í
Vestmannaeyjum, Guðfinna, býr
Látinn er elskulegur móðurbróð-
ir minn Hermann Bjamason eftir
erfið veikindi. Hann þjáðist af Park-
inson-sjúkdómi sem smám saman
dró úr honum lífsmáttinn. Fannst
mér erfitt að horfa á hann missa
smám saman mál og mátt. Her-
mann var ungur er hann missti foð-
ur sinn og tóku foreldrar mínir,
Guðný Bjarnadóttir og Aii Þorleifs-
son, fljótlega eftir það við búi á
Gerðistekk. Ég ólst því upp með
frænda mínum og var hann mér
ætíð góður. Þær vora margar
stundimar sem hann spilaði við mig
og stytti lítilli telpu stundir og alltaf
með sömu hógværðinni. Hann hafði
yndi af tónlist og þá helst harmon-
ikulögum, enda Bjarni afi minn góð-
ur harmonikuleikari.
Hermann vann við búskap og
sótti sjó á trillu með föður mínum.
Árið 1949 fluttu foreldrar mínir suð-
ur til Reykjavíkur. Hennann flutti
þá til móður sinnar í Sverrishús í
Neskaupstað og síðan að Skorra-
stað í Norðfirði og dvaldi þar í
nokkur ár. Hjá Guðmundi bróðui-
sínum bjó hann síðan til ársins 1961
að hann flutti aftur til foreldra
minna sem þá bjuggu í Gljúfurholti
í Ölfusi. Árið 1964 flutti hann með
foreldram mínum að Klausturhól-
um í Grímsnesi. Þau höfðu þá fest
kaup á þeirri jörð og bjuggu þar
miklu myndarbúi til ársins 1984 að
þau fluttu á Lóurima 6 á Selfossi.
Hann dvaldi hjá þeim allt þar til í
janúar 1997 að hann fer á hjúkrun-
arheimilið Ljósheima á Selfossi, þá
orðinn mjög mikill sjúklingur.
Hermann hafði ætíð mikið yndi af
göngu og meðan hann hafði heilsu
til fór hann daglega í gönguferðir
um Selfoss og gekk þá hratt.
Bömin mín og barnabömin átta
hafa einnig átt samleið með Her-
manni frá unga aldri og var mikið
ástríki milli þeirra og hans. Fyrir
mína hönd, Einars og afkomenda
minna færi ég honum bestu þakkir
fyrir samfylgdina og bið Guð að
blessa sálu hans. Innilegar þakkir
til foreldra minna og þá sérstaklega
til móður minnar sem annaðist hann
mest af öllum alla tíð af ótrúlegri
ástúð. Bestu þakkir til starfsfólks
Ljósheima á Selfossi og bið ég þeim
öllum guðsblessunar fyrir þeirra
störf.
Þegar ég leystur verð þrautunum fiá,
þegar ég sólfagra landinu á,
lifi og verð mínum lausnara þjá.
Það verður dásamleg dýrð handa mér.
(Lárus Halld.)
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð. Megi hann hvfla í
friði.
Dóra María Aradóttir.
Hemmi frændi minn er látinn eft-
ir erfið veikindi. Boðin um lát hans
skára mig djúpt í hjarta, en um leið
þakka ég fyrir þau mörgu ár sem ég
átti með honum. Fimm ára gömul
flutti ég að Klausturhólum til
ömmu, afa og Hemma frænda, en
hann var þar vinnumaður. Öll verk
sem hann tók sér fyrir hendur vann
hann vel, jafnvel þó að við stelpum-
ar væram að þvælast fyrir þar sem
við áttum ekki að vera. Okkur tókst
stundum að ergja hann, en voram
samstundis fljótar að forða okkur
því við vissum að Hemmi mundi
taka rækilega í okkur ef hann næði
til okkar. Þau voru mörg fimmtu-
dagskvöldin sem ég og Hemmi sát-
um uppi í herberginu hans og spil-
uðum Ólsen Ólsen, Löngu vitleysu
eða Svarta Pétur og hlustuðum á
útvarpsleikritið, en þá var nú ekk-
ert sjónvarp á fimmtudagskvöldum.
Alltaf átti Hemmi eitthvert nammi
sem lítil stelpa hafði ekkert á móti
að fá að smakka.
Mér er líka ofarlega í minni 23.
janúar 1977, en þá hélt Hermann
upp á fimmtugsafmælið sitt. Komu
vinir og ættingjar í kaffi og kökur
og mikið var um gjafir. Þar á meðal
var plötuspilari og harmonikuplöt-
ur, en eitt af því sem Hermann
hafði hvað mest gaman af var að
hlusta á tónlist. Kvöld þetta þegar
gestimir vora famir fóram við tvö
inn í stofu og þar reyndi Hemmi að
kenna frænku sinni að dansa við
harmonikutónlist. Þetta gekk nú
svona upp og ofan, en þessu kvöldi
mun ég seint gleyma.
Þegar við fluttum á Selfoss var
ekki eins mikið um að vera hjá Her-
manni, hann þurfti ekki lengur að
fara í fjósið eða fjárhúsin og ekki
var mikill heyskapur í garðinum, en
hann fann sér gott áhugamál, sem
var gönguferðir. Hermann gekk
bæinn endilangan og stundum oft á
dag.
En dagar líða og sólin sest. Með
áranum fóra veikindin að gera vart
við sig hjá Hermanni. Þau leiddu til
þess að gönguferðunum fækkaði
smám saman. Veikindi hans urðu
það alvarleg að hann varð að fara á
hjúkranarheimili og þar var reynt
að hugsa um hann eftir bestu getu.
Við heimsóttum hann eins oft og
mögulegt var og reyndum að stytta
honum stundir. Mikið varð hann
glaður ef fólk af yngri kynslóðinni
kom að heimsækja hann, enda hafði
Hermann mikið gaman af bömum
og þeirri gleði sem þeim fylgir. <T
Með þessum orðum vil ég þakka
Hemma fyrir þær samverastundir
sem við áttum og vona að honum líði
vel þar sem hann er nú. Guð blessi
hann og alla hans aðstandendur.
Hann hvfli í friði.
Kolbrún Dóra Gunnarsdóttir.

Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar ástkærrar móður
minnar, tengdamóður og ömmu,
ÞURÍÐAR JENNÝAR BJÖRNSSON,
áður tii heimilis að Garði
við Vatnsenda.
Hulda Björnsdóttir, Jón Hólm Einarsson,
Kolbrún Jónsdóttir,
Þuríður Jónsdóttir,
Rakel Jónsdóttir.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar móður okkar,
MAGNEU JÓH. INGVARSDÓTTUR,
Dalbraut 27.
Katrin og Inga Jóna
Sigurðardætur.