Morgunblaðið - 14.02.1998, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 1998 45
•!
I
I
]
1
I
1
:
i
í
ð
a
i
i
i
ð
i
ð
j
ð
j
i
i
i
í röð sex bama þeirra hjóna Ólafs
Sigurðssonar og Ástrósar Guð-
mundsdóttur frá Vatnskoti í
Þykkvabæ. Systkinin eru: Sigurð-
ur, Óli Agúst, Guðmundur,
Ágústína, Hugrún, og undirritað-
ur.
Það er sama hversu langt og
hversu oft hugurinn reikar til
æskuáranna, alltaf var Gummi ein-
hvers staðar nálægur. Hann var
snemma einskonar fyrirmynd,
hann spilaði á gítar og hann spilaði
á harmoniku og fannst mér það
jaðra við galdra þegar hann þandi
nikkuna, örlítið munnskakkur,
dreyminn á svip og stappaði niður
hægi*i fæti, svona svo til að við-
staddir væru ekki í neinum vafa
með taktinn og það var ekki spáð í
einhverjar heimspekilegar músík-
formúlur. Það var bara spilað frá
hjartanu. Gummi vann bæði á sjó
og í landi og það var ekki síst hann
sm lagði drögin að því að ég hef
starfað þetta lengi til sjós. Það var
nefnilega þannig að þegar hann
sagði sögur af sjónum og sérstak-
lega landlegum, að maður sat og
hlustaði opinmynntur og sá þetta
allt í rósrauðum ævintýraljóma. Þá
var á vetrarvertíðum róið stíft,
alltaf stoppað um páska, en laug-
ardaginn fyrir páska var alltaf róið
og ég var ekki hár í loftinu þegar
hann bauð mér með sér einn róður
sem var svo að fleiri róðrum og þá
komst maður að því að þessi rós-
rauði ævintýraljómi, hann fylgdi
ekki sjómennskunni, bara bláköld
alvaran og stritvinna. Hann vann
síðustu tuttugu árin hjá Lands-
virkjun, í Búrfellsvirkjun og tutt-
ugu ára viðvera hjá sama íyrirtæki
segir manni að þar hafi sko ekki
verið neinn meðalmaður á ferðinni.
Hann var nefnilega víkingur til
vinnu og eftirsóttur starfskraftur.
Það var mikið gæfuspor þegar
Gummi kynntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Ingibjörgu Guðmunds-
dóttur frá Langstöðum í Flóa. Þau
eignuðust fjögur börn, Sigrúnu,
Ástrósu, Guðleif og Elínborgu.
Inga stóð eins og klettur í hafi við
hlið hans þegar hann fékk á sig
stóra brotið í lífsins ólgusjó. Það
var alltaf gott og notalegt að koma
í heimsókn á Lambhagann þegar
maður átti leið í gegnum Selfoss.
Annars hafa heimsóknir þangað
verið strjálar undanfarin fjögur ár,
en ég og mín fjölskylda höfum búið
erlendis. Eg varð þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að tala við hann
Gumma aðeins tveimur dögum áð-
ur en hann lést og mun ég búa að
því lengi. Þá var spjallað um alla
skapaða hluti og honum fannst ég
vera langt og lengi að heiman frá
mínu fólki, og fullur bjartsýni ætl-
aði hann að hitta mig þegar ég
kæmi heim aftur. Við ákváðum að
talast við fljótlega, en það átti
hvorki fyrir mér að liggja, að fá að
heyra í honum aftur né sjá hann
framar. Ég kveð þig nú, elsku
bróðir, með þessum fátæklegu orð-
um og mér finnst örlögin vera
grimm við mig að ég fæ ekki að
fylgja þér síðasta spölinn, en það
er ekki gott við það að eiga þegar
það eru 2000 sjómflur í næsta land.
Við hittumst síðar, kæri vin, en
þar verður víst hvorki harmonikka
né gítar til að spila „Sestu héma
hjá mér“ en þangað sem ferðinni
er heitið hjá þér eru hörpur og við
verðum bara að læra að spila á
þær. Elsku Inga, Sigrún, Ásta,
Gulli og Elínborg, missir ykkar er
mikill og sorgin þung byrði að
bera og okkar missir er líka mikill.
Gummi var vænn drengur sem var
mikill vinur vina sinna og hefði líka
verið vinur óvina sinna ef hann
hefði átt einhverja.
Ég bið almættið að styrkja ykk-
ur og styðja á þessum erfiðu tím-
um, það er sagt að tíminn lækni
sár en þetta sár verður lengi að
gróa.
Kæri bróðir, þótt þú hafir yfir-
gefið þessa jarðvist mun minning
þín lifa björt og falleg um ljúfan
dreng, sem alltof snemma féll frá.
Um borð í L.V. Cristina Glacial,
Ásmundur Þórir Ólafsson.
GISLI, JON OG ARNI
ÞORS TEINSS YNIR
+ Gísli Þorsteinsson fæddist á
Litlu-Þúfu í Miklaholts-
hreppi 30. nóvember 1918.
Hann lést í Keflavík 4. febrúar
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Keflavíkurkirkju 13.
febrúar.
Jón Þorsteinsson frá Gilja-
hlíð fæddist í Hægindi í Reyk-
holtsdal 30. október 1929.
Hann lést 22. júní 1997 og var
jarðsettur í Reykholti 29. júní.
Hann var ókvæntur og barn-
laus.
Árni Þorsteinsson í Fljóts-
tungu fæddist í Hægindi í
Reykholtsdal 26. mai' 1927.
í gær var jarðsettur elskulegur
frændi minn, Gísli Þorsteinsson. Á
11 mánuðum hafa bræðurnir þrír
horfið okkur. Fyrstur lést faðir
minn, Ami, í mars, Jón í júní og
Gísli nú í febrúar. Ekki má minna
vera en minnast þeirra með
nokkrum línum.
Þeir áttu margt sameiginlegt.
Allir voru þeir einstaklega fróðir
um flesta hluti, nánast eins og
uppflettirit. Þá voru þeir líka glað-
ir og kátir og yngri bræðurnir
stríðnir, sérstaklega vist við systur
sínar. Þeir voru traustir, glöggir
og virtir af kostum sínum.
Sjálfsagt hefur það mótað systk-
inin að missa móður sína ung og
eiga í nokkur ár ekki fastan sama-
stað til lengdar, enda voru þau
samheldin og fylgdust vel hvert
með annars líðan.
Gísli fór upp úr tvítugu suður,
fyrst að Setbergi við Hafnarfjörð,
eins og reyndar bræðumir allir, en
fljótlega upp úr því til Keflavíkur
þar sem hann átti heima eftir það.
Hann bjó hjá Helgu fóðursystur
sinni meðan hún lifði en eftir það
var hann í fæði hjá Dýranni systur
sinni. Gísli vann lengi hjá Keflavík-
urbæ og ýmsir Keflvíkingar hafa
sagt mér að þeir hafi kynnst hon-
um í sumarvinnunni. Jafnvel
kynnst hjá honum kenningum sós-
íalista. Réttlætiskenndin var hon-
um eðlislæg eins og vinfestan og
hlýjan sem hann sýndi vinum og
ættingjum á sinn hljóðláta hátt.
Litlu frændfólki sýndi hann alltaf
hugulsemi þegar hann kom frá út-
löndum með eitthvað sjaldséð og
pakkarnir um jólin vora alltaf óút-
reiknanlegir og spennandi fyrir nú
utan allt nammið sem fylgdi með.
Ferðimar vora í og með til að leita
sér heilsubótar því Gísli var heilsu-
veill lengi. Eftir að hann hætti að
vinna fulla vinnu var heilsan betri
þangað til hjartað fór að gefa sig. I
aðgerð fór hann og eftir það sagð-
ist hann vera eins og nýr maður.
Því miður naut hann þess ekki
mjög lengi því hann fór að fínna
fyrir þeim sjúkdómi sem dró hann
til dauða.
Ámi var í miðið af systkinunum.
Hann varð bóndi í Fljótstungu í
Hvítársíðu. Áður hafði hann farið í
Bændaskólann á Hvanneyri og
unnið landbúnaðarstörf og fleira.
Þegar hann kom sem ráðsmaður
að Fljótstungu hafði móðir mín
verið.ékkja í fáein ár og átti ungan
son. Þau giftu sig 3. maí 1953 og
pabbi gekk Hirti bróður mínum í
fóðurstað. Það veit ég fyrir víst að
Hann lést 3. mars 1997 og var
jarðsettur á Gilsbakka 8. mars.
Kona hans er Ingibjörg Berg-
þórsdóttir, f. 27. ágúst 1930,
býr í Fljótstungu. Börn þeirra
eru: 1) Jónína Marta, f. 27. jan.
1959, gift Guðbirni Sigvalda-
syni. Eiga þau tvö börn og búa
í Mosfellsbæ. 2) Þorsteinn, f.
16. mars 1966, kvæntur Piu
Hesselvig og eiga þau þrjú
börn og búa í Danmörku. Fóst-
ursonur Árna er Hjörtur Berg-
þór Hjartarson, f. 14. maí 1955,
kvæntur Helgu Brynjólfsdótt-
ur. Þau eiga tvö börn og búa á
Selfossi.
meira að segja krakkar sem áttu
úrvalspabba öfunduðu mig af mín-
um, enda ástæða tíl: Aldrei var of
mikið að gera til að ganga með
htlu bami spöl til að sýna því
hreiður eða blóm sem spratt á
óvenjulegum stað eða óvenjuleg-
um tíma, útskýra skýjafarið og
himintunglin, fóðurþörf sauðfjár
eða styrjaldir í útlöndum, gamlar
og nýjar. Hann kenndi okkur líka
að lesa og prjóna. Allt var þetta
gert með hlýjum og glettnum tón.
Pabbi var fróðasti maður sem ég
vissi um. Þó var áhugi hans mestur
á ættfræði og þjóðlegum fróðleik.
Eins var fjárrækt og búskapur
honum hjartans mál enda tókst
honum að búa góðu búi á fjallajörð
og bæta hana á einhvem hátt á
hverju ári. Hátt í þrjátíu ár hafa
foreldrar mínir tekið á móti ferða-
mönnum og stundað margs konar
ferðaþjónustu og það jók enn á
víðsýni hans og þekkingu. Hann
var ákaflega bamgóður og dáður
af bamabömunum og þau eins og
fleiri eiga bágt með að skilja að
svona annars hraustur og stæltur
maður sé tekinn svona skyndilega
frá okkur.
Jón frændi minn lést í sumar.
Hann hafði bragðið búi sínu í
Giljahlíð í Flókadal þegar hann
vissi að hverju dró og flust í Borg-
arnes. í Giljahlíð hafði hann búið
síðan afi keypti jörðina 1947. Sig-
ríður systir hans var ráðskona,
fyrst hjá afa og síðan Jonna og bjó
með fjölskyldu sinni þar. Jonni fór
í Bændaskólann á Hólum og var
bóndi af lífi og sál. Kindumar hans
vora einstaklega fallegar og
frjósamar, kýmar farsælar og
hestamir góðir. Bræðumir mátust
stundum á kankvísan hátt um
heygjafir og holdafar búfjár, enda
báðir forðagæslumenn. Jonni var
ekki fýrirferðarmikill maður en
kátur og launfyndinn og hláturinn
smitandi. Hann var góður leikari
og tók þátt í leiksýningum í Reyk-
holtsdalnum og lék þá oftast gam-
anhlutverk.
Systkinabömum sínum var hann
einstaklega góður frændi og fylgd-
ist vel með okkur í leik og staifi.
Þessara góðu og gegnheilu heið-
ursmanna er sárt saknað.
Himnafaðirinn hefur líklega verið
orðinn uppiskroppa með menn
með þeirra eiginleika fyrst hann
tók þá alla til sín á svona stuttum
tíma.
Minningarnar lifa í hjörtum
okkar og ylja þeim sem eftir lifa.
Jónína Marta Árnadóttir.
MÁLFRÍÐUR
HELGADÓTTIR
+ Málfríður Helga-
dóttir var fædd í
Holti í Álftaveri 9.
júní 1907. Hún lést á
dvalarheimilinu
Garðvangi í Garði 6.
febrúar siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Helgi Brynjólfs-
son úr Álftaveri og
Guðlaug Einarsdóttir
frá Kerlingardal í
Mýrdal. Systkini Mál-
fríðar eru Eyrún sem
dvelst á Garðvangi,
Einar sem dvelst á
Grund og Helgi sem
er látinn. Kálfbræður hennar
voru Stefán og Áslaugur Stefáns-
synir sem báðir eru látnir.
Málfríður hóf sambúð 1931
með Þorbimi Sigurhanssyni vél-
stjóra, f. 7. febrúar 1896, frá
Stóm-Mörk, Vestur-Eyjafjöllum.
Hann lést 13. ágúst 1981. Hófu
þau búskap sinn í Narfakoti í
Innri-Njarðvík. Fluttust þau 1944
á Seltjarnarnesið og bjuggu
lengst af á Skóla-
braut 7. Þau eignuð-
ust tvö börn. Þau
eru: 1) Sigurhans, f.
1. desember 1931,
vélstjóri, kvæntur
Bám Einarsdóttur.
Börn þeirra em: I.
Örn, kvæntur Grétu
Lind, eiga þau einn
son. II. Aðalsteinn
kvæntur Helgu Elísa-
bet, eiga þau þrjú
börn. III. Hákon. IV.
Málfríður, gift
Sverri, eiga þau þrjú
börn. V. Þórir,
kvæntur Ester Rut, eiga þau tvær
dætur. 2) Peta Ása, f. 7.janúar
1938, d. 17.janúar 1994, gift
Braga Sigurðssyni. Börn þeirra
eru: I. Bjöm. II. Ásgeir. III. Eirík-
ur, kvæntur Sveindísi, eiga þau
þijú böm. IV. Sævar, á hann tvö
börn.
Utför Málfríðar verður gerð
frá Innri-Njarðvíkurkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Nú er elsku langamma okkar
dáin. Hún er farin upp til langafa
Bjössa og Petu dóttur sinnar og er
þar í friðsæld. Við munum ávallt
minnast ferða okkar suður með sjó
á elliheimilið til ömmu Fríðu.
Alltaf byrjaði amma á því að
spyrja okkur hvað hefði drifið á
daga okkar frá því við komum síð-
ast, hvemig okkur gengi í skólan-
um og í tómstundum okkar.
Á elliheimilinu hafði amma mjög
gaman af því að fóndra. Hún mál-
aði á dúka og bjó til ýmiss konar
skraut sem var svo fallegt og vel
gert hjá henni.
Við krakkamir biðum eftir því
þegar við komum að amma tæki
upp lykilinn að nammiskúffunni og
byði okkur mola sem máttu helst
ekki vera færri en tveir.
Með þessum fáu orðum viljum
við þakka fyrir að hafa fengið að
vera með þér svo ekki sé nú talað
um allan þann fróðleik sem þú
bjóst yfir um lífið og tilverana.
Kveðjum við þig nú með söknuði,
elsku amma Fríða. Megi ljósið
fylgja þér.
Þótt líkaminn falli að foldu
og felist sem stráið í moldu,
þá megnar Guðs miskunnarkraftur
af moldum að vekja hann aftur.
Og brátt mun sá konungur kalla,
sem kemur að fylla von alla.
Hann græðir á fegurri foldu
þau fræ, er hann sáði í moldu.
(Stefán Thor.)
Þín langömmuböm,
Helga Sólveig, Ómar Öm og
Rakel Yr Aðalsteinsböm.
GUNNAR HJÖRVAR
+ Gunnar Hjörvar, viðskipta-
fræðingur, var fæddur í
Reykjavík 17. desember 1919.
Hann lést hér í borg 29. desember
sfðastliðinn og fór útför hans fram
frá Dómkirkjunni 12. janúar.
Gunnars Hjörvars er mér skylt
að minnast, enda er mér það ljúft,
því að maðurinn var ljúfmenni og
ánægja hans jafnan sú mest, að
geta orðið mönnum að liði. Ég
kynntist honum aðeins, en þó mjög
lítillega, á unglingsáram mínum,
vegna kunningsskapar okkar Daða
bróður hans. En Daði er meðal
þeirra af skólabræðram mínum,
sem mér standa einna skýrast í
minni.
Gunnar gekk í Félag Nýals-
sinna, um 1978, og gerðist þar
brátt virkur, um fundasókn, um
flutning á fólki, og um skráningu
funda. Um kynni sín af Nýal sagði
hann, að þau hefðu hafist norður á
Holtavörðuheiði; hafði hann bók
þessa með sér í vegavinnuna, árið
1937, og hreifst hann þá mjög af
efni hennar og framsetningu.
Gunnar var ræðinn maður og
féll sjaldan niður samtal þar sem
hann var nærri, en hann gaf líka
ævinlega öðram rúm í samtali.
Daglegt viðmót hans var þannig,
að oft var hugarbót að því fyrir
aðra. Hann fræddi mig um margt
sem ég ekki vissi, einkanlega um
biblíuna og kristin fræði, en einnig
um brot úr sögu Reykjavíkur. Af
íslendingasögum minntist hann
oftast á Eyrbyggju. En hann hafði
verið í kristilegum félögum um
tíma, og virtist mér hann hafa
fylgst vel með skoðunum þeirra
þar. Hann leit á sig sem brot af
guðfræðingi, með réttu, að ég
hygg. Munurinn á hugsun vísinda-
mannsins og trúmannsins hafði
mér raunar verið hugstæður lengi,
en varð það mál þó enn betur Ijóst
við kynnin af Gunnari.
Ekki var laust við að Gunnar
gerðist orðhvatur stundum, þegar
honum bauð svo við að horfa, og
skal ég ekkert segja um, hvernig
mönnum hafi líkað. Stundum sagði
hann mér sögur af slíkum orða- >
skiptum sínum við eina og aðra. :
Það var þó ekki af hégómaskap, ■
heldur málefna vegna sem hann
lét slíkt eftir sér. Og það þurfti v
líka einbeittan mann til að halda
því fram, sem hann vanrækti ekki, |
að íslenska er hið göfgasta mál.
Afreksverk má telja hvemig f
Gunnar tók upp á segulbönd mið- f
ilsfundi um margra ára skeið, og |
las síðan efnið eftir bandinu og
skráði. Vann hann þetta verk af f
samviskusemi, nákvæmni og ger- f
hygli. Vinnubrögð hans vora frá- f;
bær. Efni þessara funda býst ég i
við að muni þykja mikilsvert, þeg- i
ar frá líður. *
Nokkram mánuðum áður en 1’
Gunnar dó bað hann mig að vera !
sér hjálplegur um akstur til kvöld-
funda. Ég lofaði en efndi ekki -
reyndar vora ástæður til þess, en \
þó þykir mönnum jafnan leitt, ef ,
þannig fer. Að vera nákvæmur og !
samviskusamur gerir mönnum 1
auðveldara að lifa í samræmi við í
tilgang lífsins, þegar kemur að
framhaldinu, líkamlegu lífi á öðr- 1
um hnöttum. Þau kaflaskipti era í
nú um garð gengin hjá Gunnari
Hjörvar, eins og hann hafði reynd- ’
ar búist við þeim, og óska ég hon-
um bestu heilla á þeirri framtíðar-
braut, sem fyrir honum liggur.
Þorsteinn Guðjónsson.