Morgunblaðið - 14.02.1998, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Halldóra
Jónsdóttir
fæddist á Selfossi 7.
mars 1994. Hún lést
föstudaginn 6.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Jón Lúðvíksson,
f. 6. júlí 1957, og
Þorbjörg Hjaltalín
Halldórsdóttir, f. 5.
aprfl 1960. Halldóra
átti tvö systkini,
Hreiðar, f. 13.
janúar 1981, og
Sóleyju, f. 26.
september 1984.
títfór Halldóru fer fram frá
Selfosskirkju í dag, og hefst
athöfnin klukkan 15.30.
Hún Halldóra litla frænka mín er
dáin. Þetta voru fréttir sem enginn
átti von á að heyra, enda hugsar
enginn út í það að lítil böm muni
deyja á undan okkur fullorðna fólk-
inu. En slys gera ekki boð á undan
sér og vegir Guðs eru órannsakan-
legir.
Ég hitti hana síðast á Þorláks-
. wiessu heima hjá afa og ömmu
hennar, Halldóri og Sóleyju, í hinni
árlegu skötuveislu sem þau halda
handa öllum þeim skyldmennum
sem vilja koma. Minning mín sem
ég á um Halldóru er frá því að ég
tók þessa fallegu stelpu í fangið og
var að spjalla við hana. Hún var
svolítið feimin en horfði alltaf fram-
an í mig þegar ég spurði um eitt-
hvað og svörin komu bara með því
að kinka kolli, annaðhvort já eða
nei. Þessi minning um Halldóru
„ mun alltaf verða í huga mér.
‘ Nú er hún komin til Guðs og veit
ég það að mamma mín og
langamma hennar Ingimunda hafa
tekið á móti þessari litlu
englastelpu.
Guð veri með þér, Halldóra mín.
drátt,
til ódáinsheimanna vonar.
(Einar Ben.)
Ingimunda frænka
og ijölskylda.
Það var síðla vetrar árið 1994 að
Halldóra, yngst móðursystkina-
barna okkar, kom í heiminn, okkur
hinum til mikillar gleði. Var hún
skírð Halldóra í höfuðið á móðurafa
sínum. Okkur systkinum er það sér-
lega minnisstætt hversu ötul systk-
ini hennar voru að sinna þessum
nýja meðlimi fjölskyldunnar, og var
það eftirtektarvert hve Halldóru
leið vel með Hreiðari sínum.
Eftir því sem Halldóra dafnaði
tók hún æ meira að sér símavörslu á
heimilinu, en það kom varla fyrir er
við hringdum að ekki þyrfti aðeins
að rabba um dægurmálin við Hall-
dóru, áður en tókst að telja hana á
að hleypa pabba eða mömmu í sím-
ann.
Eitt sinn, er hún kom í helgarfrí
til Ellu frænku, fóru þau Ella og
Bogi með hana niður að Tjöm til að
gefa öndunum. Mættu þau sposk
þangað með fullan poka af brauði til
að gefa og sá Halldóra um dreif-
ingu, en hún fór þannig fram: „Eitt
fyrir bra bra og eitt fyrir mig ...“
Halldóra litla var varkár í mann-
legum samskiptum og þurfti hún
svolítið að skoða stóra fólkið áður
en armar voru opnaðir. Þó er okkur
það öllum minnisstætt og hugljúft
hve opin og móttækileg hún var,
síðustu vikur sinnar stuttu ævi.
Pú ert yndið mitt yngsta og besta,
þú ert ástarhnossið mitt nýtt.
Pú ert Sólrún á suðurhæðum,
þú ert sumarblómið mitt frítt.
Þú ert ljósið sem lifnaði síðast,
þú ert löngunar minnar hlín.
Þú ert allt, sem ég áður þráði,
þú ert ósk - þú ert óskin mín.
(Guðmundur Bjömsson)
Elsku Bjagga, Nonni, Hreiðar og
Sóley, hún Halldóra litla er komin
heim til Jesú og situr í skjóli hans,
vissulega fyrr en við hefðum viljað,
en eins og svo oft hefur verið mælt:
vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Megi Drottinn Guð styrkja ykkur
og hjálpa um ókomna framtíð.
Þórunn Elín og Finnbogi,
Hrafnhildur og Hersir
Freyr, Halldór og Jóhanna.
Það slokknaði ljósið á einni ör-
skotsstund, mig umlukti myrkrið
svarta, ég sá ekkert lengra þegar
fregnin barst að Halldóra litla væri
dáin.
Ég vil þakka þessi fáu ár sem við
áttum saman. Þetta er skrítið líf. Þú
komst svo oft í heimsókn með
mömmu og pabba og stundum tók-
um við spil saman en okkur þótti
svo gaman að spila og þar náðum
við vel saman. Svo allt í einu er ekk-
ertj aðeins tóm.
Ég veit að afi hefur tekið vel á
móti þér og þá spilar hann við þig
og verndar. Hafðu þökk fyrir okkar
stuttu kynni. Guð blessi mömmu og
pabba, Sóleyju systur og Hreiðar
bróður þinn.
Sofðu rótt, litla vinan mín.
Amma Gunna.
Elsku litla frænka. Mig langar að
HALLDORA
JÓNSDÓTTIR
Elsku Bjagga,
Nonni, Hreiðar og
Sóley. Megi Guð
styrkja ykkur og vera
með ykkur á þessari
raunastundu.
Og þvi er oss erfitt að dæma
þann dóm,
að dauðinn sé hryggðarefni,
þó ljósin slokkni og blikni
blóm. -
Er ei bjartara land fyrir stefni?
Þér foreldrar grátið, en grátið
lágt,
við gröfina dóttur og sonar,
því allt, sem á líf og andar-
+ Þorbergur Jón
Þórarinsson
fæddist í Nýjabæ á
Eyrarbakka 10. júlí
1915. Hann lést í
Sjúkrahúsi Suður-
lands 1. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Oddný
Magnúsdóttir og Þór-
arinn Einarsson.
Hann var einn af átta
systkinum.
Eiginkona Þor-
bergs Jóns var Guð-
rún Guðjónsdóttir, f.
16.3. 1913. Börn
hennar eru Vilmundur Þórir
Kristinsson, f. 31.10. 1937, Sig-
urður Einir Kristinsson, f. 30.9.
1939 og Gunnbjörg Helga Krist-
insdóttir, f. 30.9. 1939.
títför Þorbergs fer fram frá
3F Eyrarbakkakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Mig langar að skrifa nokkur orð
um hann Jón minn. Jón ólst upp í
Stfgprýði á Eyrarbakka. Hann fór
ungur til sjós og var mörg ár á tog-
urum. Hann vann ýmiskonar land-
vinnu. Nokkur ár var hann í plast-
verksmiðju, á Eyrarbakka í Fiski-
veri og síðustu árin vann hann í Alp-
an.
Ég kynntist Jóni árið 1956 en það
ár fór hann að verða gestur á okkar
heimili, hjá mömmu og okkur
■fcystkinunum. Síðan flytur hann til
mömmu 1957, en þá er hún að verða
ein eftir á heimilinu, unglingamir
hennar að fara að heiman og eignast
sinn maka og heimili. Hann Jón kom
til hennar mömmu eins og engill af
himnum sendur. Hún var búin að
eiga mjög erfíð ár, einsömul að ala
upp þrjú lítii böm. Pabba missti hún
4’ftir átta ára sambúð og litla bamið
þeirra missti hún sama árið og hann
dó, 1945. Þá var mamma
32 ára. Mamma átti það
skilið að henni færi að
líða vel. Hann Jón sá vel
um það að mamma hefði
það gott og að henni liði
vel. Það var mjög kært á
milli þeirra. Jón var góð-
ur maður og áttu þau 42
góð ár saman. Þau ferð-
uðust mikið saman á sín-
um bestu árum, bæði
með minni íjölskyldu og
bróður Jóns, honum
Einari. Þau höfðu mjög
gaman af ferðalögum.
Jón var örlátur, alltaf að
kaupa eitthvað, ekkert mátti vanta í
ferðalögin og svona var mamma líka.
Jón var alltaf mjög góður við mig og
mína fjölskyldu og eigum við honum
margt að þakka. Jón átti ekki böm
en hann átti einn uppáhalds sólar-
geisla, það er sonur minn, Jón Rún-
ar. Hann var mikiil uppáhalds
drengur hjá afa sínum, enda dvaldi
hann mikið á heimili þeirra. Hann
ber nafnið hans og mömmu.
Síðustu fímm árin hans Jóns voru
honum erfið, þegar heilsan fór að
bresta og hann þurfti oft að fara á
spítala. Arið 1996 fer hann á elli-
heimilið á Eyrarbakka, þá er hann
orðinn svo lasinn að hann gat ekki
verið lengur heima hjá mömmu. Ari
seinna fór hún til hans á elliheimilið.
Þar voru þau saman í fimm mánuði.
Hann veiktist 2. janúar og var flutt-
ur í Sjúkrahús Suðurlands og lést
þar 1. febrúar sl.
Nú er komið að leiðarlokum, kæri
Jón minn. Ég þakka þér fyrir öll árin
sem þú gafst henni mömmu, svo hlý
og góð, og ég þakka þér innilega fyr-
ir allt sem þú sýndir mér, Gísla og
börnunum okkar.
Ég kveð þig með söknuði.
Helga Kristinsddttir.
Mig langar að minnast í fáum orð-
um elskulegs afa míns, Jóns Þóarins-
sonar, sem lést í Sjúkrahúsi Suður-
lands 1. febrúar sl.
Það eru margar góðar minningar
sem koma upp í huga mér þegar ég
skrifa þessa grein og ekki hægt að
skrifa þær allar hér. En þó er margt
sem stendur uppúr, þegar ég hugsa
um öll árin min hjá ykkur ömmu. Ég
minnist þess alltaf þegar þú varst að
vinna í plastiðjunni, hve oft ég fór á
móti þér og beið fyrir utan eftir því að
þú kæmir í mat og stundum kíktum
við í kindakofann okkar áður en við
fórum að borða. Ég gleymi aldrei
þegar þú gafst mér einu sinni lamb;
við vorum í réttunum uppi á engjum
og þú leyfðir mér að velja lamb úr
réttinni og ég valdi fallegasta lambið
og var rígmontinn með það.
Margir voru veiðitúramir sem við
fórum í, með kaffí og smurt með okk-
ur og verið á veiðum fram á kvöld
með misjöfnum árangri en við sögð-
um alltaf að við hefðum misst af þeim
stóra.
Ekki má gleyma öllum jólunum
okkar saman, frá því ég var tveggja
ára og þangað til ég var átján ára, það
voru ógleymanlegar stundir. Það
væri endalaust hægt að telja upp og
margs að minnast, en við geymum
það og varðveitum hjá okkur.
Elsku afí minn, það var mér mjög
dýrmætt að ég skyldi vera hjá þér
síðustu nóttina og morguninn sem þú
lifðir. Ég er viss um að þú vissir af
mér hjá þér.
Jæja elsku afi minn, þá er komið að
því að kveðja. Ég og mín fjölskylda
þökkum þér allar þær yndislegu
stundir sem þú gafst okkur öllum
með þér og við vitum að þér h'ður vel
þar sem þú ert, og ert alltaf með okk-
ur. Hvíl í friði, elsku afi.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur,
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Jón Rúnar Gíslason.
ÞORBERGUR JÓN
ÞÓRARINSSON
minnast þín í nokkrum orðum. Mér
er alltaf svo minnisstætt þegar ég
var að hringja austur í ykkur. Eins
og venjulega vildir þú fá að svara.
Þegar þú þekktir röddina varst þú
vön að spyrja mig hvenær ég kæmi
að klippa þig stutt. Þessi litla
minning kemur alltaf upp í huga
mér þegar ég hugsa tíl þín, og fær
mig alltaf til að brosa.
Elsku Bjagga, Nonni, Hreiðar og
Sóley. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Megi Guð styrkja ykkur og
vernda.
Guðrún Helga frænka.
Sú fregn að Halldóra litla væri
dáin kom eins og reiðarslag yfir mig
sem og allra aðra sem til hennar
þekktu. Af hverju þarf lítið barn
sem var rétt að byrja lífið, alveg að
verða fjögurra ára, að deyja? Þessu
verður kannski best svarað með því
að segja að þeir deyja ungir sem
guðirnir elska.
Halldóra var, eins og svo mörg
börn sem ég hef haft ánægju af að
þekkja, svona pínulítið hrædd við
þennan risastóra mann sem kallað-
ist Sæmi frændi, henni fannst
svona best að vera í hæfilegri fjar-
lægð frá þessum manni eða láta
pabba og mömmu halda á sér svona
til öryggis, fyrst hann er svona stór
þá hlýtur hann að borða mikið,
maður tekur nú engan sjéns á því.
En upp úr áramótunum var ég
staddur á heimili þínu eina kvöld-
stund og þá blasti nú annar tónn
við, þú skríktir af kátínu við það að
ég kitlaði þig og stríddi og þú
svaraðir í sömu mynt eins og ekk-
ert hefði í skorist. Ég var þakklátur
fyrir þessa kvöldstund þá, en ein-
hvem veginn verður hún miklu
meira virði eftir að þessi hræðilegi
atburður átti sér stað og þessa
kvöldstund kemur maður til með að
muna alla ævi, kvöldið sem þú
skríktir af kátinu við að stríða þess-
um frænda þínum sem eftir allt var
ekki svo skelfilegur.
Halldóra er nú farin til himna og
er án efa tekið vel á móti henni af
öðrum ástvinum sem fallið hafa frá.
Elsku Nonni, Tobba, Hreiðar og
Sóley, þið glímið nú við mikla sorg
og bið ég Guð um að styrkja ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Sæmundur.
Litla frænka mín hún Halldóra er
dáin.
Mér þótti undurvænt um hana.
Hún var svo fíngerð og falleg. Þeg-
ar ég kom í heimsókn til frændfólks
míns á Selfossi, var alltaf tekið svo
vel á móti mér.
Það er svo sniðugt að við
frændsystkinin þau eldri, erum á
sama aldri, Hreiðar og Gummi
bróðir minn jafngamlir og ég og
Sóley jafngamlar. En svo ruglaðist
allt því mamma eignaðsit litlu syst-
ur mína fjórum árum áður en Hall-
dóra kom í heiminn. Mér þótti svo
gaman að fylgjast með- henni, hún
var svo ósköp feimin. Þegar ég gisti
á Selfossi tók það yfirleitt sólar-
hring þar til hún Halldóra tók sig til
og spjallaði við mig, hún horfði bara
rannsakandi á mig og hlustaði.
Henni Halldóru þótti gaman að
syngja, hún átti vísnabók sem hún
þvældist um með og vildi fá okkur
til að syngja með sér. Mér er eitt
svo minnisstætt. Það var þegar við
Sóley fórum eitt sinn út og vorum í
burtu í u.þ.b. tvær klukkustundir.
Þegar við komum aftur inn kom
Halldóra hlaupandi á móti okkur og
faðmaði okkur svo fast að sér að það
var eins og við hefðum verið mánuð
í burtu.
Þessa daga hugsa ég mikið um
þær stundir sem ég hef átt með
Halldóru. En einhvem veginn kem-
ur alltaf sama mynd upp í hgua
mér, hvemig hún hélt á glasinu sínu
þegar hún drakk mjólkina sína,
svona með báðum litlu höndunum
sínum.
Megi góður Guð styrkja ykkur,
elsku Bjagga, Nonni, Hreiðar og
Sóley. Ég flyt ykkur samúðarkveðj-
ur frá pabba mínum sem er erlend-
is. Ég mun ávallt geyma minningu
Halldóru í hjarta mtnu.
Arna Atladóttir.
Kæm vinir, við biðjum góðan Guð
að vaka yfir ykkur og gefa ykkur
styrk.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Pét.)
Við sendum ykkur innilegar sam-
úðarkveðjur._
Ólöf Inga og Magnús.
Ég kveð þig heitu hjarta.
- Minn hugur klökkur er.
Ég veit, að leið þín liggur
svo langt í burt frá mér.
Mér ljómar Ijós í hjarta,
- sem lýsir harmaský,
þá lífsins kyndla kveikti
þín kynning björt og hlý.
Og þegar vorið vermir
9g vekur blómin sín.
í hjartans helgilundum
þá hlær mér minning þín.
(Jón Þórðarson.)
Elsku Halldóra, nú ert þú hjá Guði
og ég veit að þér líður vel. Þú munt
alltaf vera í hjarta okkar.
Þín frænka,
Þórunn Benný.
Kveðja frá Leikskólanum
Álfheimum
Ó, faðir gjör mig sigursálm,
eitt signað trúarlag,
sem afli blæs í brotinn hálm
og breytir nótt í dag.
(M. Joch.)
Það er föstudagur, hádegisbil,
enn ein vinnuvikan á enda og við
tölum um hvað tíminn sé fljótur að
líða. Börn og starfsfólk þakka sam-
veru dagsins og óskir um góða
helgi eru gagnkvæmar. I dag sæk-
ir stóri bróðir Halldóru í leikskól-
ann eins og svo oft áður, þau leika
sér í fataherberginu, kveðja og
halda heim.
Litlu seinna heyrist í sírenum í
bænum okkar, það er óþægilegt,
Selfoss er enn þá það lítill bær að
okkur bregður. Hvað er nú að ger-
ast? Um miðjan dag fáum við af
því fregnir að það hafi orðið um-
ferðarslys „fyrir utan Á“ og Hall-
dóra hafi látist. Tíminn, sem var
svo fljótur að líða, stoppar. Allt
verður hjóm eitt augnablik. Við
lútum höfði.
Halldóra byrjaði í Leikskólanum
Álfheimum í október 1995, hún
hafði því verið hér í nær tvö og hálft
ár. Halldóra var afskaplega hljóð-
látt barn, stillt og prúð, og leysti öll
sín verkefni af mikilli rósemi og yf-
irvegun. Hún var ljúfur þátttakandi
í leik og starfi barnanna og á síð-
ustu vikum hafði hún myndað sterk
vinatengsl við ákveðna einstaklinga
í barnahópnum. Þótt hún væri ekki
margmál í leikskólanum var hún op-
inská við sitt heimafólk, sagði frá
atburðum dagsins, söng og kunni
leikskólalögin og var glöð og ánægð
með veru sína hér.
Elsku Halldóra, það er erfítt að
sætta sig við að þú munir aldrei
koma aftur í Álfheima, en við trúum
því að þú sért mætt í annan leik-
skóla á æðri stigum og þar munum
við hittast þegar okkar tími kemur.
Við söknum þín.
En litill engffl
leið á skýjum
röðuls nýrisins,
reifaður gullblæjum.
Andliti bb'ðu,
björtum augum
fríðan breiddi faðm
mót fbður ljósa.
(Sveinbj. Egilsson.)
Við vottum foreldrum Halldóru,
systkinum og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð og biðjum al-
góðan Guð að gefa þeim styrk, von
og trú svo þeim megi takast að taka
því sem orðið er með æðruleysi.