Morgunblaðið - 11.03.1998, Blaðsíða 33

_____________MIÐVIKUDAGUR 11. MARZ 1998 3||i
Smári Sigurðsson og félagar komu fyrstir
að fímmmenningunum í snjóhúsinu
Þetta eru hörku-
naglar sem
brug'öust rétt við
„ÞEIR urðu óskaplega kátir þegar
við komum, þeir voru kaldir en þetta
eru ungir og hraustir strákar og það
amaði ekkert stórvægilegt að þeim.
Þetta eru hörkunaglar sem gerðu
það sem réttast var, koma sér í skjól
og grafa sig í fönn,“ sagði Smári Sig-
urðsson úr Hjálparsveit skáta á
Akureyri sem ásamt félögum sínum
Hreiðari Hreiðarssyni og Jóni
Trausta Bjömssyni komu fyrsti að
snjóhúsi fimmmenninganna frá Dal-
vík á Nýjabæjarfjalh í fyrrinótt.
Smári og félagar voru kallaðir út
til leitai- um kvöldmatarleytið á
sunnudagskvöld og byrjuðu á að aka
á vélsleðum inn Þormóðsstaðadal
upp í skálann Landakot og skoðuðu
öll gil og skompur sem þeir þekktu á
þessum slóðum á leið sinni. Ur
Landakoti fóm þeir í skála Lands-
virkjunar, Galtaból, og þá að Sand-
búðum. Á ferð sinni skoðuðu þeir all-
ar nýjustu slóðir sem þeir sáu en
ferðalangar höfðu verið þarna á ferð
um helgina, ef svo hefði farið að Dal-
víkingarnir hefðu villst inn á slíkar
slóðir. Þá lá leiðin aftur í Laugafell
með ýmsum útúrdúrum í gil og
skorninga. Síðan fóru þeir félagar og
athuguðu Geldingsárdrög sem
ganga inn úr Skagafírði og loks í
skálann Grána sem er í Austurdal í
Skagafirði. Úr Grána héldu þeir í
Eyjafjarðardalsbotn og fóru ofan í
botninn en urðu einskis varir. Næst
lá leiðin í stór og mikil gil sem ganga
vestan úr Bleiksmýrardal og í skál-
ann Bleik sem þar er áður en farið
var í Landakot. „Þar tók ég mér
pásu, var alveg búinn í höndunum,
en félagar mínir eru miklir járnkarl-
ar og héldu för sinni áfram,“ sagði
Smári.
Tók sig upp gamall þrái
Þegar þeir höfðu farið um Hvann-
árdal komu þeir til baka að nýju og
fengu þremenningarnir þá þær
fréttir að þrír mannanna væru
komnir til byggða en hinir hefðust
við í snjóhúsi. Lá þá leið félaganna á
vélsleðum að Berglandi við Urðar-
vötn í vestanverðum Eyjafirði og var
þá að sögn Smára komið gjörsam-
lega glórulaust veður þannig að und-^
ir öllum venjulegum ki-ingumstæð-
um hefðu þeir hafst þar við. Létu
þeir veðrið þó ekki aftra för sinni og
héldu að Litlakoti en áttu í mesta
bash með að finna skálann vegna
veðurhamsins. I Litlakoti vora þrír
björgunarsveitai-menn úr Skaga-
firði. Fram til kl. 22 á mánudags-
kvöld vora þeir allir veðurtepptii' í
skálanum. „Við gátum ekki hugsað
þá hugsun til enda að piltamir
myndu hggja úti eina nótt enn vit-
andi ekkert um afdrif félaga sinna og
lögðu því allt kapp á að komast til
þeirra. Við fórum út og börðum sleð-
ana í gang,“ sagði Smári. „Það má
eiginlega segja að það hafi tekið sigr
upp gamall þrái, við vildum klárá
þetta mál.“
Ekki auðvelt ferðalag
Sleði eins Skagfirðingsins bilaði
og héldu þeir því til baka í skálann.
Veðrið var afar slæmt, skyggni ekk-
ert og ferðin sóttist seint. Oku þeir
eftir fjallsrindum og eggjum og
þurfti að fara yfir grjót og rifskafla.
„Þetta var ekki auðvelt ferðalag,"
sagði Smári. Að lokum sáu þeir þó
grilla í vélsleða Dalvíkinganna sem
voru dreifðir í brekkunni, en þehé'
höfðust við á fjallshrygg og höfðu
grafið sig í snjóhengju.
„Við vorum nestislitlir eftir þetta
ferðalag, en áttum kaffi og eitthvað
smávegis að borða, lánuðum þeim
svefnpoka og sokka og annan búnað
sem við vorum með og þeim fór
strax að líða betur,“ sagði Smári.
Nokkrum klukkustundum síðar
komu gönguskíðamenn að snjóhús-
inu og nokkru síðar snjóbíllinn sem
flutti Dalvíkingana til byggða en þá
hafði veðrið skánað mikið.
MORGUNBLAÐIÐ
) var eftir 36 tíma vist í snjóhúsi
Morgunblaðið/RAX
Jalvíkingarnir að halda til síns heima. Frá vinstri: Haukur Gunnarsson, Hlini Gíslason, Stefán Gunnarsson, Birkir
Bragason, Gunnar Gunnarsson og Hörður Másson.
sér út og ætlað að senda á loft neyð-
arblys. Þá var skyggni nánast ekkert,
glóralaust fárviðri og töldu þeir þá
ekki ástæðu til að eyða blysi í óþarfa.
Þeir Birkir og Stefán sögðu að-
spurðir af hverju þeir hefðu ekki allir
átta farið saman af fjallinu að þá
ákvörðun hefði hópurinn tekið sam-
eiginlega og ekki væri annað um hana
að segja en að þeir hefðu farið niður
sem einna best hefðu verið skóaðir.
En hvað fannst Birki erfiðast við bið-
ina?_
„Eg hugsaði heim, um fjölskylduna,
konu og börn. En tíminn var hins veg-
ar ekki lengi að líða og við stöppuðum
stálinu hver í annan. Við vorum líka
duglegir að berja hver annan og börð-
um okkur til hita og höfðum reynt að
hafa snjóhúsið eins lítið og unnt var
til að geta verið þétt saman. Nei, við
fóram ekki sameiginlega með bænir
og ræddum það ekkert, ég veit ekki
hvað hver og einn hefur hugsað innra
með sér.“
Félagarnir segjast andlega þokka-
lega vel staddir, allir væra þreyttir og
þeirri stund fegnastir að komast í
hvílu. Þeir kváðust síðan ætla að fara
yfir málið og kanna hvaða lærdóm
mætti draga af þessari reynslu.
Illviðri á
15 mínútum
Stefán Gunnarsson sagði frábær-
lega vel hafa verið staðið að öllum að-
gerðum. Kváðust hann og Birkir vilja
koma á framfæri þakklæti fyrir hönd
alls hópsins fyrir það hversu margir
hefðu lagt mikið á sig fyrir þá. „Mesta
sjokkið er að raska ró svo margra,“
sagði Stefá.i og var spurður um
ástæðu þess að þeir ætluðu út með
Eyjafirði að vestan en ekki að austan
eins og einhverjir hefðu talið. Sagði
hann ferðaáætlun þeirra ekki hafa
verið mjög fastmótaða og veður verið
gott; því hefði allt átt að ganga upp.
„Veðrið var í raun frábært en síðan
brestur á illviðri á fimmtán mínútum.
Við reyndum að koma okkur fyrir í
skjóli við sleðana fyrst í stað síðdegis
á sunnudag en síðar færðum við þá
dálítið og grófum okkur í snjóinn. Það
tók óratíma og vorum við ekki búnir
að koma okkur fyrir fyrr en um fimm-
leytið á mánudagsmorgni," sagði
hann. Eftir stutta hvíld héldu svo þre-
menningarnir niður af fjallinu en hin-
ir biðu björgunarmanna.
ir og þrekaðir en 1 þokkalegu ástandi
samt.
Aðfaranótt þriðjudags
Björgunarsveitarmenn hlúa að
fimmmenningunum. Kannað hvort
þyrlu sé fært að fljúga á vettvang með
björgunarmenn eða að flytja mennina
til byggða. Fallið frá því vegna veðurs
og ákveðið að skoða málið með birt-
ingu. Fleúi skíða- og vélsleðamenn ná
á staðinn á næstu tveimur tímum og
era með þurran fatnað og meiri vistir.
Ákveðið að hreyfa ekki mennina úr
snjóbyrginu en bíða frekar snjóbílsins
úr Öxnadal. Veður tekur að ganga nið-
ur.
Þriðjudagur kl. 05.15
Snjóbíllinn kemur á vettvang.
Þriðjudagur kl. 05.35
Snjóbíllinn snýr til byggða sömu
leið með mennina.
Þriðjudagur kl. 07.00
Vélsleðamenn sem fyrstir komu á
vettvang koma í miðstöðina.
Þriðjudagur kl. 07.30
Ljóst að þyrlan getur ekki athafnað
sig vegna veðurs.
Þriðjudagur kl. 08.30
Hluti börgunarsveitarmanna af höf-
uðborgarsvæðinu heldur suður á ný
með áætlunarflugi.
Þriðjudagur kl. 09.45
Björgunarmenn úr Djúpadal koma í
björgunarmiðstöðina.
Þriðjudagur kl. 11.10
Snjóbíll kemur í Sesselíubúð og lagt
af stað með Dalvíkinga í jeppum áleið-
is til Akureyrai'.
Þriðjudagur á hádegi
Björgunai-menn koma á Fjórðungs-
sjúkrahúsið á Akureyri með Dalvík-
ingana.
Þriðjudagur kl. 13.30
Dalvíkingarnir útski-ifaðir. Björg-
unarmenn Ijúka verkefni sínu með
skýrslugerð.
Faðir bræðra sem höfðust við í snjóhiisinu á Þorbjarnarbungnm
•gnnar-
•tskurn
-2_____l_____
Morgunblaðið/RAX
mennina fimm í snjóhúsið rennur hér
á Öxnadalsheiði laust eftir klukk-
ermorgun.
Litlakoti sem er sunnarlega á Nýja-
bæjarfjalli en höfðu haldið áfram
nokkra fyrir miðnætti.
Þriðjudagur kl. 01.20
Vélsleðamennirnir þrír tilkynna
stjórnstöð að Dalvíkingarnir séu kald-
+
Morgnnblaðið/KiTstj án
GUNNAR GUNNARSSON, faðir þeirra Hauks og Gunnars sem höfðust
við í snjóhúsi við erfiðar aðstæður í 36 klukkustundir, ásamt Birgi syni
sínum á Akureyri í gær.
Frábært starf
bj örgunar sveita
Hann sagði það hafa verið fjöl-
skyldunni ómetanlegur styrkur að
geta leitað til björgunarsveitanna
eftir upplýsingum. „Það hjálpaði
manni mikið og dreif mann áfram
að vera í góðu sambandi. Og
björgunarsveitamennirnir unnu
lireint frábært starf, sama hvar á
það er litið og við erum mjög
þakklát.“
Gunnar sagðist hafa haldið að
þessu væri að ljúka þegar félagar
þeirra komu til byggða á sunnudag.
„En þá tók við annar erfiður tími **
þar til þeir fúndust í nótt, (fyrrinótt)
og enn lengri tími þar til við vissum
að þeir væru komnir í bfl en þá var
komið ft'am á morgun.“
Gunnar sagði að synirnir, sem
væru að nálgast þrítugsaldurinn,
hafi frá unglingsárum starfað sinn
í hvorri björgunarsveitinni á Dal- K
vík og því reynt ýmislegt.

Trúðum
ekki öðru
en þeir
myndu
skila sér
„VIÐ misstum aldrei vonina og
trúðum ekki öðru en þeir myndu
skila sér,“ sagði Gunnar Gunnars-
son, faðir þeirra Ilauks og Gunn-
ars, sem voru í hópi fimmmenning-
anna frá Dalvík sem höfðust við í
snjóhúsinu á sunnudag. Þriðji
bróðirinn, Birgir, var einnig í
ferðahópi Dalvíkinganna inn á há-
lendið en hann fór með jeppa úr
Laugafelli til byggða á sunnudag.
Það urðu því miklir fagnaðar-
fundir er foreldrar þeirra, Gunnar
og Stella Hauksdóttir, og bróðir
hittu þá á slysadeild FSA í gær-
dag. „Það er ekki hægt að lýsa
allri þessari bið og öllum þessum
tíma í einu orði. Þetta er í raun
ólýsanlegt og vonandi eigum við
aldrei eftir að upplifa neitt þessu
líkt aftur,“ sagði Gunnar faðir
þeirra í samtali við Morgunblaðið.