Morgunblaðið - 28.04.1998, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 28. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN
FRÍMANNSDÓTTIR
+ Guðrún Frí-
mannsdóttir
fæddist í Reykjavík
15. janúar 1943.
Hún lést á Landspít-
alanum hinn 18.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Margrét Stef-
ánsdóttir, f.
1914, og Frímann
Helgason, f. 21.8.
1907, d. 29.11. 1972.
Guðrún átti einn
bróður, Höskuld
Frímannsson, f.
12.11. 1949, kvæntur Jóhönnu
Viborg og eiga þau þrjú börn.
Einnig átti hún hálfsystur,
Hönnu Frímannsdóttur, f. 25.8.
1936, gift Heiðari Ástvaldssyni
og eiga þau einn son.
Hinn 26. september 1964 gift-
ist Guðrún Ferdinand Alfreðs-
syni arkitekt, f. 17.9. 1937. Börn
þeirra eru: 1) Frímann Ari, f.
22.2. 1967, sambýliskona hans
er Sigurveig Ágústsdóttir, f. 8.1.
1977, og eiga þau eina dóttur,
Guðrúnu Ósk, f. 6.1.
1998; 2) Helga Mar-
grét, f. 14.8. 1969; 3)
Kristinn Alfreð, f.
20.9. 1978.
Guðrún lauk
kennaraprófi frá
Kennaraskóla Is-
lands vorið 1964. Á
árunum 1956-64
lagði hún stund á
tónlistarnám í Tón-
listarskólanum í
Reykjavík og siðan
var hún við nám í pí-
anóleik í Badische
Hochschule fiir Musik 1965-66.
Píanókennaraprófi lauk hún ár-
ið 1972 frá Tónlistarskólanum í
Reykjavík. Guðrún var píanó-
kennari í Tónmenntaskólanum í
Reykjavík frá 1968 til æviloka.
Hún gegndi trúnaðarstörfum
meðal starfsfélaga sinna og sat
um skeið í stjórn og varastjórn
Félags tónlistarkennara.
Utfor Guðrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það er ekki ávallt sem hið góða
> sigrar. Það er sama hvað líkaminn
er sterkur og sálin frjó. Heilbrigt líf-
erni Guðrúnar Frimannsdóttur sem
aldrei ánetjaðist áfengi eða tóbaki
nægði ekki til að verjast ágangi
óvættarinnar með löngu klærnar.
Fyrir tveimur árum kenndi Guðrún
sér meins sem vinir hennar og
vandamenn vonuðust til að hún hefði
náð að sigrast á. Svo kom reið-
arslagið í febrúar 1997. Hún hringdi
þá í mig. Við tókum tal saman á létt-
ari nótunum eins og við vorum vön.
^ Þegar ég innti hana eftir heilsufar-
inu sagði hún mér hvernig komið
væri fyrir sér en að hún gæti lítið í
þessu gert. Hún sagðist vita að
læknarnir gerðu það sem þeir gætu
og á það treysti hún, meira væri
ekki hægt að gera. Hún talaði um
hvemig komið væri eins og þetta
væri eðlilegur hlutur.
Eg hef á tilfinningunni að Guðrún
hafi oft þurft að hughreysta vinina
þegar þeir ætluðu að hughreysta
hana og þrekið sem hún sýndi í veik-
indum sínum var ótrúlegt. Allan
sinn veikindatíma var hún, eins og
ávallt áður, miklu frekar gefandi en
þiggjandi í öllum sínum samskiptum
við aðra. Léttleikinn og gamansemin
var alltaf til staðar og aldrei var
^ neina vorkunnsemi við sjálfa sig að
finna.
Ég þekkti þessa eftirlætisbróður-
dóttur mína frá fæðingu og var
fyrstu árin hennar hálfgerður
heimagangur á heimili foreldra
hennar.
Hún hefur alltaf verið í miklu
uppáhaldi hjá mér. Það var reyndar
ekkert einsdæmi því hún var eins
konar fyrirmyndar samnefnari
barna okkar systkinanna. Yngsta
kynslóðin kunni líka að meta hana.
Þetta kom t.d. í ljós þegar við hjónin
vorum að minnast á Guðrúnu og eitt
barnabamið heyrði til okkar og
spurði hvort við væram að tala um
konuna sem kæmi alltaf upp til
. þeirra krakkanna þegar hún kæmi í
heimsókn. Guðrún vildi líka kynnast
þeim yngstu.
Guðrún var afskaplega ljúf og hið
blíða bros hennar var ávallt til stað-
ar. Það var gaman að rökræða við
hana, sérstaklega ef henni fannst
maður vera of dómharður. Þá var
hún til með að spyrja hvort þetta
eða hitt hefði nú verið alveg svona
slæmt. Þannig fékk hún mann til að
draga í land svo lítið bæri á.
Hún var vön að koma í heimsókn
á afmælisdögum okkar hjónanna.
Þess vegna var það að börn okkar
■> hjónanna þekktu hana betur er hin
frændsystkinin enda hefur það kom-
ið í ljós við fráfall hennar að þau
mátu hana mikils.
Guðrún og systkini hennar misstu
föður sinn, Frímann Helgason,
snögglega árið 1972. Það má segja
að síðan hafi Guðrún tekið við um-
önnun móður sinnar, Margrétar
"^Stefánsdóttur, á vissan hátt.
Eitt af síðustu verkum Guðrúnar
áður en hún dó var að koma móður
sinni til læknis vegna fótameins sem
hrjáði hana mjög. Sýnir þetta hvern
hug hún bar til móður sinnar. Sam-
band þeirra mæðgna var einstakt.
Svo bar við að Guðrún varð amma
fyrir nokkram mánuðum þegar
Frímann Ari, framburður hennar,
og Sigurveig, kona hans, eignuðust
dóttur sem skírð var Guðrún Ósk.
Svo að þar kemur ný Guðrún
Frímannsdóttir þegar Guðrún
Frímannsdóttir kveður.
Fjölskylda Guðrúnar var við dán-
arbeð hennar er hún andaðist. Þar
hafa farið hljóðar sorgarkveðjur um
hugi viðstaddra í bland við kyrrlátar
minningar alls þess fagra sem Guð-
rún skilur eftir sig hjá þeim sem eft-
ir lifa.
Við hjónin, börn okkar og bama-
börn sendum þér, Ferdinand, og
börnum þínum, svo og öðram að-
standendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Kristinn Helgason.
Af öllum þeim gæðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
til ánægjuauka
er vináttan
dýrmætust.
(Epíkúros)
Guðrún Frímannsdóttir, eða
Rúna eins og hún var jafnan kölluð
af sínum nánustu, er látin langt um
aldur fram. Þegar við hittum hana
fyrst, fyrir nær fimmtíu árum í
barnaskóla, bundust þau vináttu-
bönd sem héldust æ síðan. Rúna var
falleg kona, yst sem innst. I vöggu-
gjöf hlaut hún alla þá kosti sem
prýtt geta eina manneskju. Hún var
vel greind, skapgóð en fóst fyrir
þegar það átti við. Hún var hjarta-
hlý og heilbrigða skynsemi hafði
hún í ríkum mæli. Rúna var listræn
og skemmtileg og kunni öðrum
fremur þá list að greina kjarnann
frá hisminu. Hún var samviskusöm
og réttlát og leitaði alltaf að því
besta í fari samferðamanna sinna.
Hún ræktaði þessa mannkosti sína
allt lífíð en aldrei komu þeir betur
fram en í veikindum hennar þar sem
æðraleysi hennar var allt um faðm-
andi.
Lífsbókin sem Rúna skilur eftir
verður okkur hinum óbrigðult upp-
sláttarrit um réttlátt og fallegt líf.
Það era forréttindi að hafa fengið að
eiga hana að vini og fyrir það þökk-
um við.
Við sendum ástvinum Rúnu okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um þann sem öllu ræður að veita
þeim styrk um ókomna tíð.
Birna og Herdís.
Hlýja, mýkt og gleði kemur í hug-
ann þegar ég hugsa til samkennara
míns og vinu, Guðrúnar Frímanns-
dóttur. Þannig var Rúna, hún sýndi
öllum vinarþel, talaði aldrei illa um
nokkurn mann, var alltaf heil og ljúf
í tilsvörum til nemenda sinna og
samkennara. Nemendur hennar
túlkuðu bros hennar og birtu í tón-
listarflutningi sínum, þó ung væru
að árum.
Mér kemur í hug bæn, _sem ég
nota oft við börnin mín: „Ég óska
þér þess eins, að hvert sem leið þín
liggur muni þreytt hjörtu gleðjast
yfir brosi þínu og líf í skugga njóta
sólar um sinn, að leið þín verði ljósa-
braut sem engils spor um myrka
nótt.“ En þannig var hún Rúna.
Allt lífið erum við að læra, en mis-
þungur virðist þessi skóli lífsins og
alltaf er erfitt að kveðja. Ég sendi
samúðarkveðjur til fjölskyldu henn-
ar og þakka samfylgdina, bros þín
er yljuðu sálarkima mínum. Góða
ferð inn í eilífðina, elsku Rúna mín.
Þegar þú hefur hafið flug
um himinvegu þína,
sendi ég með þér heilan hug
og hjartans kveðju mína.
(Herdís og Ólína.)
Erla Stefánsdóttir.
Smávinir fagrir, foldar skart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
(Jónas Hallgr.)
Ungu fólki er mikils virði að eiga
góða og trausta vini. Ekki síst þegar
vinirnir era allt í senn umhyggju-
samir, nærgætnir og skemmtilegir.
Fyrir nær 40 árum lágu leiðir okkar
saman í Kennaraskóla Islands. Það
ríkti strax góður andi í bekknum
okkar, hver einstaklingur fékk að
njóta sín eins og hann var.
Hún Rúna, sem við kveðjum með
söknuði í dag, átti svo sannarlega
stóran þátt í að byggja upp góð og
jákvæð samskipti meðal okkar
bekkjarsystkinanna. Það var svo
margt í fasi hennar og persónuleika
sem gerði að gott var að vera í ná-
vist hennar.
Skóla lauk, en vináttan hélst og
hefur fengið að þroskast og dafna.
Saumaklúbburinn varð vettvangur-
inn og höfum við bekkjarsysturnar
hist mánaðarlega í öll þessi ár.
Tengslin era sterk og einlæg. Það er
lán að eiga athvarf í góðum vina-
hópi.
Snemma kom í ljós að það var
Rúna, sem átti hvað drýgstan þátt í
að halda hópnum saman. Hún gerði
það á sinn elskulega og ljúfa hátt,
með glettni og umhyggju sem henni
var svo lagið að sýna. Rúna kunni þá
list að hlusta og gleðjast með öðram
og umfram allt hafði hún áhuga á
öllu sem fram fór í þjóðfélaginu og
naut þess að ræða hin margvísleg-
ustu mál.
Hún var sterk og heil í allri sinni
framkomu, hafði ríka réttlætiskennd
og átti auðvelt með að koma skoðun-
um sínum í orð, gætti alltaf hófs og
særði engan. Störfum sínum öllum
sinnti hún af alúð og vænti þess að
aðrir gerðu slíkt hið sama.
Rúna bar með sér íslenska arf-
leifð eins og hún gerist best. Um-
hyggja hennr fyrir ástvinum sínum
og fjölskyldu var einstök. Missir
þeirra er mikill og þeim biðjum við
styrks á erfiðri stundu.
Á kveðjustund þökkum við inni-
lega allar samverastundirnar,
traustið og vináttuna.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig,
- hægur er dúr á daggarnótt -,
dreymi þig ijósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgr.)
Blessuð sé minning Guðrúnar
Frímannsdóttur.
Bekkjarsystur úr KI.
Með örfáum orðum vil ég minnast
Guðrúnar Frímannsdóttur, vinkonu
minnar og kennara. Guðrún var
fyrsti píanókennarinn minn og
kenndi mér í Tónmenntaskóla
Reykjavíkur í sjö ár. Á þessum tíma
mynduðust á milli okkar sterk bönd.
Þegar ég minnist Guðrúnar er svo
margt, sem kemur upp í huga mér.
Guðrún var falleg kona, með falleg-
an persónuleika og framkomu. Hún
tók á móti nemendum sínum með
bros á vör og hlýju handabandi.
Guðrún hafði svo mikið að gefa. Hún
var frábær kennari, blíð en um leið
ákveðin. Hún gerði píanónámið svo
lifandi og skernmtilegt. Eitt lítið lag
varð svo spennandi eftir að hún
hafði spilað það og útskýrt á
skemmtilegan máta fyrir unga nem-
andanum. Til dæmis sagði hún nem-
andanum að ímynda sér laufblað,
sem feykist um úti í vindinum, og
líkja eftir því við túlkun lagsins.
Þegar um danslag var að ræða sagði
hún: „Nú spila ég og þú dansar," og
svo gleymdum við okkur í kennslu-
stofunni, hún spilandi danslagið og
litli nemandinn skoppandi um alla
stofuna. Ég fór alltaf alsæl úr píanó-
tímum hjá Guðrúnu. Hún kenndi
mér svo margt um lífið og tónlistina.
Guðrún var einstök kona, sem ég
mun taka mér til fyrirmyndar. Ég
mun búa að öllu sem hún kenndi
mér alla daga. Það er mikill heiður
að hafa fengið að kynnast svona
stórkostlegri persónu, sem þurfti að
fara frá okkur allt of snemma.
Ég votta fjölskyldu og vinum
Guðrúnar Frímannsdóttur mína
dýpstu samúð.
Sigríður Ósk Kristjánsdóttir.
Við andlát Guðrúnar Frímanns-
dóttur er mér efst í huga þakklæti
fyrir kynni af einstakri konu. Um
margra ára skeið vorum við Guðrún
samkennarar. Jafnframt unnum við
saman að félagsmálum tónlistar-
skólakennara. Guðrún sat í fyrstu
stjórn Félags tónlistarkennara árin
1973 til 1976 og síðan í varastjórn
þess frá 1981 til 1985 og aftur 1991
til 1994. Þá hafði félagið gengið í
Kennarasamband Islands og sat
Guðrún í skólamálaráði þess árin
1991 til 1994. Hún gegndi starfi
trúnaðarmanns Kennarasambands
Islands í skóla sínum af samvisku-
semi og áhuga og bar velferð sam-
kennara og nemenda sinna mjög
fyrir brjósti.
Hún hafði mikinn áhuga fyrir þró-
un tónlistarkennslu í landinu og tók
þátt í umræðum um skólamál og
uppeldismál af miklum áhuga, ein-
lægni og skynsemi. Hún var glettin
og sérstaklega orðheppin í tilsvör-
um.
Ríkur þáttur í fari Guðrúnar var
umhyggja hennar fyrir öðrum.
Fyrst og síðast var það fjölskylda
hennar og móðir sem nutu þess, en
hún gleymdi heldur ekki öðram og
spurði oft eftir börnum okkar,
hvernig þeim vegnaði og liði.
Ég flyt hér þakklæti stjórnar Fé-
lags tónlistarskólakennara fyrir þátt
hennar í starfi félagsins, góðar til-
lögur og velvilja.
Ég sakna sárt trúnaðarvinkonu,
sem ávallt gaf sér tíma til spjalls og
ráðlegginga.
Ég og fjölskylda mín sendum
móður hennar Margréti, Ferdinand,
Kristni, Helgu Margi'éti, Frímanni
og fjölskyldu einlægar samúðar-
kveðjur og biðjum ykkur Guðs
blessunar.
Sigríður Sveinsdóttir, formaður
Félags tónlistarskólakennara.
Kveðja frá samkennurum í
Tónmenntaskóla Reykjavíkur
Okkar kæra vinkona og samkenn-
ari Guðrún Frímannsdóttir er látin
langt um aldur fram.
Hún greindist með illvígan sjúk-
dóm fyrir tveimui' árum og háði
hetjulega baráttu, sem þó virtist
ekki buga lífsgleði hennar og út-
geislun. Hún tók örlögum sínum af
sama æðraleysi og sömu yfirvegun
sem einkenndi öll hennar störf og
lífsviðhorf.
Guðrún var Ijómandi góður píanó-
leikari og ástsæll píanókennari. Hún
náði vel til nemenda sinna með já-
kvæðu og hlýju fasi og bar hag
þeirra ávallt fyrir brjósti. Hún hafði
einstakt lag á að hvetja þá til dáða
og var sérlega vandvirkur kennari.
Naut hún trausts og vii’ðingar nem-
enda, foreldra og samkennara, sem
öll syrgja góðan vin.
Á kennarastofunni var oft glatt á
hjalla og var það ekki síst vegna
kímni Guðrúnar og hnyttinna til-
svara og þegar umræður snerast um
kennsluna og skólamál reyndist
skynsemi hennar og greind okkur
kennurum vel.
Vinsældii' Guðrúnar meðal sam-
starfsmanna og" einstök réttsýni
leiddu til þess að henni vora falin
margvísleg trúnaðarstörf í Tón-
menntaskólanum og fyrir Félag tón-
listarskólakennara.
Tónlistaráhugi hennar beindist
ekki eingöngu að píanóinu, hún hafði
prýðilega söngrödd og var félagi í
Söngsveitinni Fílharmóníu um ára-
bil. Hún var einnig dyggur tónleika-
gestur og hlustandi tónlistar af
ýmsu tagi.
Guðrún var gæfumanneskja. Hún
var farsæl í starfi og átti yndislega
fjölskyldu sem skipaði æðsta sess í
lífi hennar. Velferð fjölskyldunnar
var henni ávallt efst í huga.
Við samkennarar Guðrúnar í Tón-
menntaskólanum þökkum henni
góða og trygga vináttu og sendum
Ferdinand og fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Hvað getur sautján ára unglingur
sagt þegar svo stór áhrifavaldur í lífi
manns er hrifinn á brott. Ég var níu
ára gamall þegar fundum okkar
Guðrúnar bar saman. Við sátum hlið
við hlið tvisvar í viku í næstum sjö
ár. Hún tók þátt í gleði minni og
sorgum, hvatti mig til dáða, sama
hversu vel eða illa ég hafði æft mig.
Fyrir mér verður Guðrún ætíð
ímynd prúðmennsku, hógværðar og
glæsileika. Ég þakka fyrir allt það
góða veganesti sem hún veitti mér.
Guð blessi minningu Guðrúnar
Frímannsdóttur.
Hjörtur Hjartarson.
DAGBJÖRT
HANNESDÓTTIR
+ Dagbjört Hann-
esdóttir fæddist
á Núpsstað í Skafta-
fellssýslu 29. októ-
ber 1905. Hún lést á
Patreksfjarðarspít-
ala 8. apríl síðastlið-
inn og fór útfór
hennar fram frá
Fossvogskirkju 20.
apríl.
Elsku langamma.
Við kveðjum þig með
miklum söknuði. Það
var svo gott að hafa
langömmu, sem var alltaf heima,
koma við eftir skóla og fá sér kæfu-
brauð og mjólk og spjalla. Þú sast í
eldhúsinu og prjónaðir, passaðir
upp á að okkur væri aldrei kalt,
staflarnir af sokkunum og vettling-
unum. Megi góður Guð geyma þig.
Hávarður Orn, Matthías Leo.
Ég var í Reykjavík
þegar ég frétti þessi
sorglegu tíðindi, að
amma á Kaldabakka
væri dáin. Ég hugsaði
oft hvernig væri hægt
að vera alltaf brosandi
og hlæjandi, hvað sem
bjátaði á, alltaf svo já-
kvæð. Ég man alltaf
eftir flatkökunum og
ég tala nú ekki um
kæfuna. Þegar búið var
að raða í sig, alltaf
sendur heim með smá
stafla og yfírleitt
fylgdu sokkar eða vett-
lingar með. Elsku amma, það var
svo gaman að sitja og spjalla við
þig. Þú vissir svo margt, pínu
þrjósk, maður fór alltaf frá þér í
góðu skapi. Þú sannaðir oft að hlát-
urinn lengir lífið. Brosið þitt geymi
ég í hjarta mér alla tíð.
Erna Hávarðsdóttir.