Morgunblaðið - 19.09.1998, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 19. SEPTEMBER 1998 45
+ Sigfúsína Sigur-
laug Sveinsdótt-
ir fæddist á Steina-
flötuni í Siglufirði
18. ágúst 1910. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnuninni Siglu-
firði 9. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Geirlaug
Sigfúsdóttir, f. 3.7.
1882, d. 4.3. 1958,
og Sigvaldi Þor-
steinn Sveinn Jóns-
son, f. 12.9. 1883, d.
5.5. 1957 á Steina-
flötum í Siglufirði. Eignuðust
þau. sjö börn, tvö þeirra dóu í
æsku. Systkini Sigurlaugar
voru: Rannveig, f. 3.11. 1912, d.
2.8. 1938; Óskar, húsasmíða-
meistari, f. 6.5. 1916, d. 25.9.
1960; Sigurjón, arkitekt, f. 3.7.
1918, d. 1.11. 1972; og Helgi,
íþróttakennari, f. 3.7. 1918, d.
Mér er enn minnisstæð fyrsta
heimsókn okkar hjóna til Siglufjarð-
ar fyrir einhverjum 40 árum.
Það leyndi sér ekki að Steinaflat-
ir, æskuheimili konu minnar, var
einskonar miðpunktur bæjarins, svo
mikið var um innlit heimamanna
þangað, enda vel tekið á móti gest-
um og gangandi af þeirri einskærri
hjartahlýju sem þar mátti finna. At-
hygliverð fannst mér húsmóðirin
Geirlaug Sigfúsdóttir, hún var mikil
á velli, það gustaði af henni og hún
var öguð í fasi og yfirveguð .Eg trúi
því að enginn sem leitaði ráða hjá
henni, hafi farið bónleiður til búðar,
það er óhætt að segja að Geirlaug
hafi verið prímus mótor heimilisins.
Á Steinaflötum var hátt til lofts
og vítt til veggja, í mínum augum
var þetta sannkallað höfðingjaheim-
ili þar sem greiðasemin en ekki auð-
urinn var í fyrirrúmi. Skugga bar
þó á í þessari fyrstu heimsókn okk-
ar hjóna, þar sem eiginmaður Geir-
laugar, Sveinn, kenndur við hús sitt
lá þá banaleguna. Sveinn Jónsson
var landsþekktur bryggju- og þús-
undþjalasmiður þar nyrðra. Hann
var allra hugljúfi og eftirminnanleg-
ur persónuleiki, enda hefur verið
um hann fjallað víða, m.a. í Lesbók
Morgunblaðsins.
Þau hjón eignuðust sjö mann-
vænleg börn, tvö þeirra dóu í æsku,
en þau sem lifðu voru: Sigurlaug,
Rannveig, Óskar og tvíburarnir Sig-
urjón og Helgi, að auki ólst Septína
Einarsdóttir upp meðal
frændsystkina sinna eftir að móðir
hennar, systir Geirlaugar, lést. Eg
hefi þennan formála, því að með
Sigurlaugu, sem við kveðjum í dag,
er hið upprunalega Steinaflatafólk
allt gengið til feðra sinna, það er ef-
laust engin lognmolla kringum hana
Sillu mína nú á hinum himnesku
Steinaflötum, því Septína uppeldis-
systir og vinkona hennar heldur
upp á áttatíu og fimm ára afmæli
sitt í dag þar efra og sjálfur Sveinn
faðir þeiira systkina 115. ártíð sína
12. september. Því tek ég svo til
orða að Silla bar aldrei kvíðboða
fyrir dauðanum, enda er mér illa
brugðið hafi hún ekki sjálf verið bú-
in að ganga frá reytum sínum, sem
og öllu því er tilheyrir hennar
hinstu ferð á jörðu hér.
Silla, ein systkinanna, fluttist í
raun aldrei úr föðuhúsum, en eftir
að hún giftist Páli Jónssyni frá Dal-
vík, hinum mesta heiðursmanni,
eignuðust þau hjón hlýlegt hús nán-
ast við túnfótinn á Steinaílötum ,
þau voru því ófá sporin sem hún átti
daglega inn á æskuheimilið meðan
gömlu hjónin lifðu.
Þau hjónin eignuðust eina dóttir,
Rannveigu, sem lifir móður sína og
býr á Siglufirði. Henni vottum við
okkar dýpstu samúð við fráfall móð-
ur sinnar.
I mínum augum var Silla einstök
kona, fínlega vaxin og frá á fæti, allt
24.2. 1979. Einnig
ólust upp með Sig-
urlaugu systurdótt-
ir Geirlaugar, Sept-
ína, f. 19.9. 1913, d.
26.8. 1980 og syst-
urdóttir Sigurlaug-
ar, Emilía, f. 24.9.
1935.
Sigurlaug giftist
Páli Sigurvini Jóns-
syni frá Dalvík, f.
21.6. 1911, d. 18.2.
1982. Einkadóttir
þeirra er Rannveig,
f. 29.10. 1942. Hún
giftist Sigurði
Fanndal, en þau slitu samvist-
um. Börn hennar eru: 1) Hrönn,
f. 19.6. 1961, 2) Páll Sigfús, f.
16.8. 1965, 3) Guðný Erla, f. 2.2.
1971.4) Perla, f. 10.5. 1977.
Utför Sigurlaugar verður
gerð frá Siglufjarðarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
fram í andlátið. Hún var listamaður
í útsaumi og öðrum hannyrðum,
eins og allt það handbragð sem hún
skilur eftir ber vitni um. Mér er
sagt af eldra fólki að enginn hafi
haft undan Sillu við sfldarsöltun en
það ber saman við annað, henni féll
aldrei verk úr hendi, og sporlöt var
hún ekki í orðsins fyllstu merkingu.
Oftsinnis röbbuðum við Silla sam-
an um heima og geima við eldhús-
bekkinn á Þinghólsbrautinni, en
ekki minnist ég þess að hún nokkru
sinni legði frá sér hannyrðirnar
meðan á samræðum stóð.
Það var með ólíkindum hvað
þessar litlu sinabera hendur skiluðu
fínasta Harðangursmunstri og öðr-
um listahannyrðum, fram á síðustu
stund. Greiðvikin og hjálpsöm var
Sigurlaug með afbrigðum, kunni vel
að meta fyndist henni eitthvað fyrir
sig gert, þó svo að oftar trúi ég að
það hafi verið á hinn veginn, hún
vildi ekki skulda neinum neitt.
I mínum huga og hennar Millu
þinnar, eins og þú nefndir hana
jafnan, sem og barnanna okkar, lifir
þakklæti í hjörtum, þakklæti fyrir
samfylgdina og vinarhug þinn í okk-
ar garð.
Silla mín, þú kemur ekki með
Jóni á Sleitustöðum á Þinghóls-
brautina þetta haustið eins og til
stóð, og þú gerðir jafnan áður, en
við Milla finnum nærveru þína um
ókomin ár.
Með þessum orðum kveðjum við
þig og Steinaflatafólkið sem gengið
er, guð blessi minningu ykkar allra.
Einar Olgeirsson.
I dag er Silla frænka mín frá
Steinaflötum til moldar borin frá
Siglufjarðarkirkju, síðust fjögurra
systkina. Þar sem Rannveig amma,
systir Sillu, dó ung komu amma
mömmu og afi, Geirlaug og Sveinn,
henni í foreldra stað og ömmusystk-
ini mín, Silla, og tvíburarnir Helgi
og Sigurjón, henni ávallt í systkina
stað. Þess nutum við systkinin í
formi hlýju og umhyggju sem ætíð
stafaði frá þeim öllum. Mér era enn
í fersku minni sumrin á Sigló, þar
sem ég sem barn eyddi áhyggju-
lausu lífi ýmist hjá Sillu og Palla
heitnum manni hennar, Septínu
heitinni frænku, sem að mestu leyti
ólst upp á Steinaflötum, eða hjá
Helga heitnum og Steinunni konu
hans. Þau sumur voru full lífsgleði
og athafna í hópi hressilegs hóps
annarra bama og fullorðinna, sann-
kallaður draumur hvers ungs bams.
Silla hafði alla tíð mikið dálæti á
systkinum sínum og foreldrum,
enda mikil samstaða þeirra á milli
meðan allir lifðu. Þegar þau eitt af
öðru yfirgáfu hana og fóra á vit
himnaföðurins saknaði hún þeirra
því sárt. Hún talaði í seinni tíð oft
um, hve tilbúin hún væri að hverfa
til þeirra. Þrátt fyrir það var hún
mikil félagsvera og þótti gaman að
ferðast. Besta dæmið er kannski
þegar hún lét sig hafa það að heim-
sækja mig og fjölskyldu mína til
Gautaborgar ásamt foreldrum mín-
um í tilefni áttræðisafmælis síns.
Silla mín, það verður ekkert úr
fundum okkar í haust eins og við
töluðum um hér um daginn, en nú
eruð þið vonandi öll samankomin á
ný og njótið verunnar þar sem við
að lokum öll hittumst. Þakka þér
fyrir allar samverastundirnar, ég
mun lengi minnast sumranna með
ykkur Palla og kvistherbergisins
góða uppi á lofti á Hverfisgötunni.
Þinn frændi
Sveinn Geir Einarsson
og fjölskylda.
Það eru komin ansi mörg ár síðan
ég borðaði síðast „kjöt í tusku“ og
rabbabarasúpu hjá Palla afa og Sillu
ömmu svo skrítið sem það er, þá var
það það fyrsta sem mér datt í hug er
mamma hringdi í mig til að láta mig
vita að Silla amma væri látin.
Hún Silla amma var alveg ótrú-
legur persónuleiki. Ef ég ætti að
skrifa allt sem mér dettur í hug um
hana ömmu á þessari stundu þyrfti
ég að minnsta kosti allan sunnudags
Moggan, eins og hann legði sig.
Silla amma saumaði út eins og
hún væri ennþá í akkorði í síldinni
og skilur því eftir sig þvflíkt magn
af stórkostlegum listaverkum, eins
og dúkum, myndum, púðum eða
bara öllu sem má nefna sem hægt
er að sauma í. Mér fannst nú samt
alltaf jafn skrítið að sitja inní eld-
húsinu hjá ömmu, drekkandi volgt
malt, að fylgjast með.glimmerkross-
inum og nafninu á manneskjunni,
sem var nýdáin í bænum og átti að
jarða, þarna á hvítum vasaklút á
eldhúsborðinu, á meðan hún hamað-
ist á fótstignu Pfaff saumavélinni,
árgerð 1930, að sauma líkklæði í
stíl. Reyndar sagði mamma mér
einu sinni að hún gæti öragglega
opnað hannyrða- og sælgætisversl-
un þegar amma yrði öll. Litla húsið
+ Magnús Guð-
björn Guð-
mundsson frá Sól-
bakka í Súðavík í
Álftafirði, fæddur í
Drangavík í Árnes-
lireppi 28. ágúst
1930. Hann lést á
heimili Andreu
dóttur sinnar hinn
14. september síð-
astliðinn. Magnús
var Strandamaður,
sonur hjónanna
Ingibjargar S. Guð-
mundsdóttur frá
Kolbeinsvík og
Guðmundar Guðbrandssonar
frá Veiðileysu á Ströndum.
Systkini Magnúsar Guðbjarnar
voru níu talsins, þar af eru tvö
látin. Systkinin eru: 1) Sig-
mundur Kristberg f. 1915, d.
1980. 2) Karl Georg, f. 1918. 3)
Á fogru haustkvöldi þegar laufin
á trjánum skipta um lit, falla til
jarðar og verða aftur að moldu.
Þessu líkt tekur fyrir æviferil okkar
flestra.
Hann vinur okkar, Magnús Guð-
mundsson frá Sólbakka í Súðavík,
andaðist á heimili dóttur sinnar og
tengdasonar, Andreu og Ólafs, í
Bakkahjalla 15 í Kópavogi á fögru
haustkvöldi þegar sólin var að setj-
ast.
Við höfum öll nokkra hugmynd
um hvernig honum leið og við
hverju mátti búast, miðað við þann
sjúkdóm, sem oftar en ekki reynist
erfiður viðfangs. En manni bregður
ævinlega við andlátsfregnir, eins og
þær komi gjarnan á óvart. Þú, kæri
vinur, ert trúlega hvíldinni feginn.
Erfið veikindi að baki og við viljum
trúa því að þér líði vel í nýjum heim-
kynnum og mjúkar hendur konu
í Hverfisgötunni væri nefnilega fullt
af efnisbútum, garni og munstrum,
og svo væri ekki kjötbiti í
frystikistkunni, heldur væri hún
kjaftfull af konfektkössum.
Hún amma var nefnilega algjör
„gotteríisgrís" alla ævi. Hún var
þekkt fyrir það á sínum tíma í hús-
mæðraskólanum á ísafirði að borða
ekki matinn sinn, heldur dró hún
allar stelpurnar að landi er kom að
eftirréttinum.
Það má eiginlega segja að hún
hafi að mestu leyti farið í gegnum
lífið á konfekti og desertum. Aldrei
sá ég hana smakka vín, en ef maður
fór í heimsókn til hennar sem öku-
maður á bíl, þá varð maður að passi
sig á heimatilbúna ísnum hennar og
búðingum, því þar var ekki sjerríið
sparað!
Eins og Palli afi var ljúfur og ró-
legur, þá fór amma í gegnum lífið á
skapinu. Til dæmis gaf hún alltaf
smáfuglunum á veturna. Ég endur-
tek: smáfuglunum, en ekki dúfun-
um. Það gekk jafnan mikið á þegar
hún reyndi að stjórna því hvaða
fuglar fengju að setjast á snjóskafl-
inn fyrir framan útidyrahurðina. Þá
stóðum við Palli afi hjá og hristum
höfuðið yfir hamaganginum í henni.
Hún lá heldur ekki á skoðunum sín-
um um hlutina, hvort sem það var
bæjarpólitíkin eða saklaus spurn-
ing dótturdóttur hennar um það
hvers vegna amma borðaði aldrei
kjúkling (uppáhald undirritaðs). Þá
svaraði hún að hún borðaði ekki
skíthoppara, og þar með var það
mál útrætt.
En nú er amma aftur búin að
sameinast afa, systkinum sínum og
nágrönnum, sem hún öll lifði. Ég
yrði nú ekki hissa þó að allt væri
komið í sama farið á henni þar sem
hún er núna; sennilega rokin út í
heimsóknir. Ætli Sóley sé heima?
Elsku mamma mín, Hrönn, Palli
og Perla. Ég hugsa heim í Siglu-
fjarðarkirkju á laugardaginn héðan
frá New York og verð með ykkur í
huganum.
Guðný Erla Fanndal.
Arthúr Herbert, f.
1920, d. 1970. 4)
Stella Fanney, f.
1923. 5) Andrea, f.
1925. 6) Jón Ingi-
niar, f. 1928. 7) Aðal-
heiður, f. 1932. 8)
Ásta Minney, f. 1934.
9) Viktoría Kristín, f.
1936.
Kona Magnúsar var
Sonja F. Daníels-
dóttir frá Þvereyri í
Suðurey í Færeyj-
um. Hún lést árið
1981. Þeirra börn
eru: 1) Ingibjörg
Andrea; fædd 1958. Hennar
maki, Olafur V. Ingimundarson
úr Kópavogi. Þeirra börn: Ás-
dís, fædd 1981, Sonja, fædd
1986, og Valborg, fædd 1989. 2)
Guðmundur Daníel, fæddur
1960. Hann á eina dóttur, Sonju,
þinnar Sonju, sem löngu var farin á
undan þér, hafi verið framréttar þér
í móti ásamt öðrum vinum.
Við Magnús kynntumst þegai'
börnin okkar, Ólafur og Andrea,
felldu hugi saman fyrir tæplega
tuttugu árum. Það var að sjálfsögðu
vík á milli vina, því Maggi bjó í
Súðavík og við hjónin í Kópavogi.
En nokkur þakkarorð til horfins
vinar og heiðursmanns, sem var svo
grandvar og vandur að vh-ðingu
sinni, að frá mínum bæjardyrum
séð, verður hvorki greindur blettur
né hrukka á framgöngu hans.
Magnús Guðmundsson var þeirrar
gerðar, að líf hans verður vart á
annan hátt skilgreint en með því að
segja að hann hafi verið vammlaus
til orðs og æðis. Ljúfmannlegt við-
mót hans var hins vegar engin
ábending á meyrt skap eða skoð-
analeysi. Hann tók mjög ákveðna
SIGFUSINA
SIGURLAUG
SVEINSDÓTTIR
MAGNÚS GUÐBJÖRN
GUÐMUNDSSON
Hugljúfar minningar renna fram
í hugann frá gleðistundum liðinna
ára nú þegar langi'i ævi föðursystur
minnar Sigurlaugar Sveinsdóttur er
lokið. Silla lifði 88 ár og var síðust
eftirlifandi þeiraa systkina sem
kennd voru við Steinaflatir í Siglu-
firði.
Kynni okkar urðu auðvitað ekki
fyrr á efri árum hennar, hvort
tveggja var að ég er alinn upp fjarri
Siglufirði auk þess sem ég vegna at-
vinnu minnar kom sjaldan norður
fyrr en á seinni áram eftir að vegir
og ferðamöguleikar bötnuðu. Þeir
fundir voru sannarlega fagnaðar-
fundir, Silla tók mér og okkur hjón-
um sem konungborin værum með
gleði og góðum orðum hvar sem við
hittumst, enda hafði hún frá mörgu
skemmtilegu að segja af ævi sinni,
ættingjum og vinum frá liðinni tíð.
Fyi-ir utan ævistarf sitt frá blautu
barnsbeini í sjávarþorpi ræktaði
Silla þann eiginleika sem henni var í
blóð borinn, saumaskapinn. Hand-
verkið átti hug hennar og báru
mörg verkin henni gott vitni sem og
öðram ættingjum hennar, enda
sumir þeirra þjóðsagnarpersónur
fyrir verk sín jafnvel í lifandi lífi, á
þeim tíma þegar gott handverk var
mikils metið. Kynslóð Sillu, aldamó-
takynslóðin, var vinnusamt fólks em
bar uppi atvinnubyltinguna og sjálf-
stæði þjóðarinnar, fólkið sem bar
okkur að allsnægtaborðinu í dag.
Það ber að þakka.
Silla var mjög tilfinningarík
kona, það lagðist henni því nokkuð
þungt að sjá á eftir mörgum ást-
vinum sínum í gegnum tíðina, eig-
inmanni, foreldrum og systkinum,
sumum fyrir aldur fram og saknaði
hún þeirra sem á undan voru
gengnir. Nú heldur hún á þeirra
fund, því kveið hún í engu, þessari
jarðvist hennar er lokið og önnur
vist tekur við. Ég og fjölskylda
mín sendum Rannveigu dóttur
hennar og fjölskyldu samúðar-
kveðjur og biðjum öllum Guðs
blessunar.
Sveinn Geir Sigurjónsson.
fædd 1981. Hennar móðir er
Katrín Guðmundsdóttir. 3)
Einar Kristján, fæddur 1962.
Hans maki er Sussanna Budai
frá Ungverjalandi. Þeirra
börn Magnús Daníel, fæddur
1994, og Einar Gilbert, fædd-
ur 1998. Magnús kynntist
Sonju Friðborgu árið 1956 er
þau unnu saman á Suðureyri
við Súgandafjörð. Þau gengu í
hjónaband árið 1957. Fyrstu
búskaparárin bjuggu þau í
Reykjavík og í Mosfellssveit.
Árið 1960 flytja þau að Svart-
hamri í Álftafirði, en flytja til
Súðavíkur 1962. Magnús var
ýmist á sjó eða vann við beitn-
ingu og fiskvinnslu í landi, þar
til hann gerðist póstur í Súða-
vík 1984 og annaðist jafnframt
fraktflutninga milli Isafjarðar
og Súðavíkur. Jafnframt þessu
rak Magnús leigubifreið og
gegndi þessum störfum þar til
fyrir ári að hann varð að
hætta störfum vegna veikinda.
Magnús Guðbjörn verður
jarðsungin frá Súðavíkur-
kirkju nk. laugardag kl. 14.
skoðun til manna og málefna, fór
ekki geyst með skoðanir sínar, en
stóð á sínu, öllu því sem honum
þótti sannast og réttast.
Þetta eru kynni okkar af Magga á
Sólbakka. Síðustu ævidaga sína
dvaldist Maggi á heimili dóttur
sinnar, sem er mjög rýmilegt og fal-
legt. Einmitt þar átti hann sín síð-
ustu spor og þaðan lágu þau til ann-
ars heims, sem við viljum trúa að sé
mun betri heldur en sá sem við
þekkjum svo vel.
Maggi minn, far þú í friði, hafðu
þökk fyrir allt og allt, hittumst síð-
ar.
Pín spor verða rakin þau visa á almættisvegu
þau vísa á ífiðinn og kyrrðina guðdómlegu
þín minning ei gleymist hún vakir sem vörð-
ur oss yfir
og vekur til starfa allt sem í heiminum lifir
(I.G.)
Ásdís og Inginmndur.