Morgunblaðið - 09.10.1998, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
LISTIR
ÖÐRUVÍSI
SPENNA
Kristján Jóhannsson kemur fram á minn-
ingartónleikum um föður sinn, Jóhann
Konráðsson - Jóa Konn - á Akureyri annað
kvöld. Skapti Hallgrímsson hitti Kristján
og ræddi við hann um tónleikana og annað
sem framundan er hjá stórtenórnum.
KRISTJÁN er í símanum þeg-
ar mig ber að garði að heimili
tengdaforeldra hans í Kópa-
voginum í gær. Eg var ekki alveg
viss hvort um rétt hús væri að ræða,
en það fór ekki á milli mála þegar ég
nálgaðist útidyrnar! Honum liggur
hátt rómur, hlær og gerir að gamni
sínu. Enda í „fínu formi“ eins og
hann segir. „Eg hef lagt af, eins og
þú sérð. Er ég ekki flottur?“ segh-
stórtenórinn eftir að hafa heilsað
með virktum. Jú, það leynir sér
ekki. Hann segir sex kíló farin síðan
hann var hér um síðustu áramót.
Dóttirin Rannveig, sem nýlega er
orðin eins árs, er á vappi í stofunni
hjá ömmu og afa meðan viðtalið fer
fram, blandar sér einstaka sinnum í
umræðurnar, en lítið hægt að hafa
eftir henni strax...
Blaðamaður þykist einhvern tíma
hafa heyrt þá kenningu að gott væri
fyrir söngvara að vera svolítið bú-
stnir. Er ekki verra fyrir hann að
leggja svona af, eða er kenningin ef
til vill ósönn, eftir allt saman?
„Nei, það er bara plat að verra sé
að grennast. En maður verður að
hafa kassa,“ segir Kiddi og þenur
brjóstkassann. „Byggingin skiptir
máli og svo er gott að hafa svolítið
utan á sér, það gefur betri hljóm. En
það er slæmt fyrir söngvara, eins og
alla aðra, að vera of feitir."
Hann segist hafa komist að því í
fyrra að hann væri með ofnæmi,
meðal annars fyrir mjólkurvörum,
og hefði fundið fyrir vanlíðan vegna
þess. Meðal annars átt erfítt með
andardrátt. Sigurjóna Sverrisdóttir
eiginkona Rristjáns „dró“ söngvar-
ann - svo notað sé hans eigið orða-
lag og engu logið - til hómópata,
sem skoðaði hann. „Eftir það vissi
ég fyrir hverju ég hefði ofnæmi og
tók mig á. Það hefur reyndar gengið
svona upp og niður, stundum nenni
ég ekki að fara alveg eftir því sem
mér var sagt! Ég er til dæmis með
ofnæmi fyrir hvítvíni, en gott hvítvín
fínnst mér helvíti gott með físki og
læt mig stundum hafa það. Rauðvín
gerir mér hins vegar bara gott. En
ég borða til dæmis helst ekki nauta-
kjöt, nema í neyð!“
alandi um mat upplýsir Krist-
ján, að meðan hann var í Kína
um daginn - þar sem hann
söng aðalhlutverkið í Turandot í
Forboðnu borginni - hafí ekki allt
verið með felldu: „Ég var með niður-
gang í þrjár vikur. Maturinn þarna
fer ekki vel í mig.“ Það truflaði hann
þó ekki við sönginn, því Kristján
segist hafa verið í banastuði. „Þó
það sé lygilegt þá er ég farinn að
hugsa svolítið um mataræðið eftir
þetta í fyrra. Ég var áður eins og
gamall togarasjómaður; sagði að
svona lagað væri bara djöfulsins
kjaftæði og kerlingabækur, skilurðu.
Hlustaði ekki á þetta rugl. En
mataræði skiptir máli og ég ráðlegg
hverjum og einum að íhuga það. Við
vorum heppin, Jóna fann þennan
hómópat sem er líka læknir og veit
mjög vel hvað hún er að tala um.“
ristján segist ekki alltaf
nægilega einbeittur varðandi
það hvað hann má. „Ég er
nautnaseggur!" Kveðst þó hafa góða
„löggu“ sér við hlið, en mætti að
ósekju hlusta meira á Sigurjónu.
Hann segir að þegar þau Jóna séu
saman í einhvem tíma að heiman
reyni þau að fá sér íbúð svo þau geti
eldað sjálf. Þau voru t.d. í Múnchen í
þrjár vikur áður en þau komu til
landsins. „Þegar maður er einn
nennir maður ekki að elda. Það er
ekki hægt að elda eitthvað, jafnvel
mjög gott, og sitja svo einn eins og
hálfviti og borða! Það er hundleiðin-
legt og eins gott að fara bara út að
borða.“
Þá að konsertinum í íþróttahöll-
inni á Akureyri annað kvöld.
„Hann er til minningar um Jóa
Konn. Enginn hefur gert það og
mér fannst kominn tími til að sýna
honum tilhlýðilega virðingu, karlin-
um. Við ætluðum að gera þetta í
fyrra, þegar hann hefði orðið átt-
ræður en ekki varð af því. Ég sagði
reyndar á jóiatónleikunum í kirkj-
unni heima að þeir væra til heiðurs
pabba, en þessir verða opinberlega
til minningar um hann. Þetta er
stærra dæmi; Sinfóníuhljómsveit
Norðurlands leikur og hluti af Sin-
fóníuhljómsveit íslands kemur að
sunnan. Þetta verða eitthvað á sjö-
unda tug hljóðfæraleikara. Svo kem-
ur Diddú með mér, þessi elska. Hún
var líka með mér í KA-heimiiinu ‘95
eins og frægt varð. Þá var frábær
stemmning, yfii'fullt og ofsalega
gaman og verður það líka núna.“
En hvað skyldi verða boðið uppá á
tónleikunum? Kannski uppáhalds-
lögin hans Jóa Konn?
„Ja, uppáhaldssönginn hans, held
ég. Vegna þess að ég syng mjög
lýrískt þarna, ljóðrænt. Hann var
mjög ljóðrænn og unni mikið þannig
söng og tónlist. Eins og flestir Is-
lendingar reyndar gera. Ég hugsa
því að þetta prógram myndi falla
honum mjög vel í geð. Við verðum
með fallega ástardúetta, ég og
Diddú,“ segir Kristján og bætir við
að hún, Sigrún Hjálmtýsdóttir,
syngi einnig aríu úr óperanni Simon
Boccanegra eftir Verdi. Það er sama
óperan og Ki-istján var að ljúka við
að syngja í Munchen á þriðjudags-
kvöldið. „Diddú er í miklu uppáhaldi
hjá mér og elskuleg. Síðan ætlar
frænka mín, hún Jóna Fanney dóttir
hans Svavars, að syngja heila aríu
með hljómsveitinni. Það ætti að geta
orðið gaman fyrir hana og viss
reynsla."
Aðal píanisti Kristjáns,
Giovanni Andreoli, kom til
landsins í gær, leikur á píanó
á tónleikunum og stjórnar hljóm-
sveitinni. „Ég er svo heppinn að
hann býr í sama bæ og við á Italíu
þannig að ég tek bara skellinöðruna
og keyri til hans, þegar við ætlum að
æfa okkur. Það er ekki nema 10
mínútna keyrsla til hans. Sumir fara
klukkustundum saman í lestum og
jafnvel flugvélum til að hitta píanist-
ann sinn þannig að þetta er ofsalega
þægilegt fyrir mig.“ Andreoli þessi
er sá sem stjórnaði Ástardi-ykknum
hjá íslensku óperunni síðasta vetur.
„Helvíti góður strákur. Ég held því
að þetta verði mjög spennandi verk-
efni fyrir norðan.“
En Kristján dvelur ekki lengi
nyrðra. Heldur raunar suður á bóg-
inn strax á laugardagskvöld, fer út
morguninn eftir og á að vera mætt-
ur á æfíngu á mánudagsmorgun kl.
10 í Vín. Þar verður II Trovatore eft-
ir Verdi á dagskrá. „Seinna í vetur
verð ég svo með Óþelló í Vín. Ég er
með átta til tíu sýningar í Vín yfír
veturinn. Syng í fímm húsum í
þýskumælandi löndum, í Vín,
Munchen, Zúrich, og svo í báðum
leikhúsunum í Berlín, Deutsche
Opera og Staadtoper.“
Aftur að Akureyri. Er ekki alltaf
svolítið sérstakt að syngja í heima-
bænum?
„Jú, það er alltaf mjög sérstakt.
Mér fínnst ég hafa verið duglegur að
syngja þar, ég vil gera það reglulega
og þykir vænt um að geta það. Bæði
á Ákureyri og íslandi yfirleitt. En
óhjákvæmilega verða þessir tveir
punktar fyrir valinu; áður fyrr fór
maður jafnvel á Seyðisfjörð eða
Eskifjörð og Raufarhöfn. Én það er
orðið erfitt núna. Mér finnst það
stórmál að syngja á Akureyri; það
kemur alltaf öðruvísi spenna í belg-
inn á manni og Akureyringar era
líka mjög krítískir."
Þetta er líklega eini staðurinn í
heiminum þar sem Rristján þekkir
hugsanlega flesta áheyrendur í sjón.
Fylgist hann vel með fólkinu í saln-
um þegar hann syngur þar?
„Já, já. Ég hef alltaf verið perfor-
mer, og til þess að vera það verð ég
að ná sambandi við fólkið, án þess að
það verði þó of augljóst. En ég reyni
að upplifa stemmninguna í salnum
og færa þá stemmningu sem ég
kemst í til fólksins.
Það er varla hægt að skýra það,
en það er önnur tilfinning að syngja
á Ákureyri en annars staðar. Auð-
vitað þekki ég alltaf marga í áhorf-
endahópnum, en því miður eru þeir
að týna tölunni, karlarnir sem mað-
ur söng með og þekkti þarna í gamla
daga, Öli vindill, Sigmundur í Pyisu-
gerðinni og þessir gam-ar sem voru í
Geysi. Ég get grobbað mig af því að
vera einn fárra sem hafa sungið ein-
söng með Gígjunni, blandaða kórn-
um sem mamma var formaður í um
tíma, Karlakór Akureyi’ar og Geysi.
Og þeir verða ekki fleiri því nú er
búið að sameina karlakórana!
Fjölskylda mín er líka alltaf á tón-
leikunum fyrir norðan og er gagn-
rýnust af öllum! Þess vegna er það
kannski öðruvísi að syngja þar.“
Morgunblaðið/Kristinn