Morgunblaðið - 09.10.1998, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1998 49*
átt jafn einstakan afa og þú varst og
að bömin mín skyldu eiga jafn góð-
an langafa. Og þakklát fyrir að veik-
indi þín tóku ekki lengri tima en
raun varð - þú kunnir því illa að
liggja og láta hjúkra þér, því þú
varst vanur að sitja hinum megin
við borðið hjá svo mörgum.
Frá ömmu vékstu aldrei í hennar
erfiðu veikindum og ég veit að
mörgum vistmönnum á Skjóli léttir
þú lífið með þinni einstöku nærveru.
Þér leið vel á Skjóli og allt starfs-
fólk þar var þér afar gott.
Það er með miklu stolti sem ég
mun minnast þín í framtíðinni.
Með þakklæti í huga kveð ég þig
og ég veit að amma og Gulli bróðir
hafa tekið vel á móti þér.
Guð fylgi þér, elsku afi minn.
Þín
Edda Björg.
Það er alltaf sár stund þegar við
kveðjum hinsta sinni kærkominn
vin og ættingja.
Svo var einnig þegar ég frétti
andlát Viggós afa, en samt var ég
þakklát. Eg var þakklát almættinu
fyrir að uppfylla hinstu óskir yndis-
legs öldungs. Hann óskaði þess að
hann fengi að sofna svefninum
langa í rúminu sínu og að veikindin
drægjust ekki á langinn. Viggó fékk
svo sannarlega þessar óskir upp-
fylltar, því aðeins þremur vikum
eftir sjúkdómsgreiningu varð hann
allur í rúminu sínu á Skjóli við
Kleppsveg rétt tæplega 95 ára að
aldri.
Ég kynntist Viggó afa fyrir 26 ár-
um þegar leiðir mínar og elsta dótt-
ursonar hans Jóns Gunnlaugs Sig-
urðssonar lágu saman. Viggó afi og
Unnur amma eins og við kölluðum
þau hjónin á Reynimelnum tóku
mér strax eins og einu af sínum
bamabömum. Þau voru yndisleg
hjón. Falleg, góð, jákvæðar persón-
ur og alltaf glöð. Þau unnu fjöl-
skyldunni framar öllu og vora mjög
samhent. Þegar við Gulli eignuð-
umst börnin tvö, Sigurð Svein og
Astbjörgu Rut, voru þau augastein-
ar langa og löngu á Reynimel.
Seinna bættust fleiri augasteinar í
barnabarnahópinn og alltaf var næg
hiýja og rými fyrir alla einstaklinga
í hjörtum Viggós og Unnar.
Viggó var einstakur maður. Ég
hef ekki kynnst nokkurri mann-
eskju sem hafði slíkt lundarfar sem
hann. Hann var alltaf jákvæður,
geðgóður og umhyggjusamur.
Þegar bömin okkar Gulla vora
lítil, vora ýmis leikfóng tekin í sund-
ur eins og forvitið smáfólk vill gera.
En sjaldnast gátu litlir fingur sett
hlutina saman aftur. Þá var farið
með leikfongin til Viggós langa og
hann gat lagað allt. Viggó var mikill
hagleiksmaður. Hann var mjög
vandvirkur og hugmyndaríkur.
Þegar þau hjónin bjuggu ennþá á
Reynimelnum og vora á áttræðis-
aldri, bjó hann til lítið gufubað í
sturtukiefanum hjá þeim og festi
stól við vegginn, svo hægt væri að
láta fara vel um sig.
Eitt sinn þegar við voram í heim-
sókn á Reynimelnum á góðviðris-
degi, fór ég með Viggó og bömun-
um út í garð og hann var að sýna
okkur blómin sem þau hjónin voru
að rækta. Við fóram í leiki með
krökkunum, en Viggó var alltaf til í
smáglens. Þá vissum við ekki fyrr
en hann fór í handstöðu og lét sig
ekki muna um að ganga á höndum
eins og unglingur. Þá var maðurinn
kominn yfir 75 árin.
Viggó var íþróttakennari að
mennt. Hann sótti íþróttanámskeið
ÍSÍ 1924-1925 lærði í íþróttaskól-
anum í Ollerap í Danmörku
1927-1928 og sótti námskeið í
sjúkraleikfimi í Kaupmannahöfn
1928. Viggó kenndi vestur á Núpi
við Dýrafjörð og á Þingeyri, en
hann var Vestfirðingur að ætt. Árin
1945-1955 var Viggó starfsmaður
við Kvikmyndasafn Ríkisins í
Reykjavík. Hann tók oft kvikmynd-
ir við ýmis tækifæri en það var fá-
títt á þeim áram. Þegar Viggó flutti
að Skjóli við Kleppsveg, fékk hann
aðstöðu til að vinna að hugðarefnum
sínum og flutti gamlar kvikmyndir
inn á myndbandsspólur nútímans.
Þessi aðstaða var honum mjög mik-
ilvæg.
Viggó var alla tíð mikið fyrir
íþróttir og þá sérstaklega fyrir ís-
lenska glímu, en hann var virkur
þátttakandi í glímufélaginu á Þing-
eyri á þriðja áratugnum. Aðeins
viku fyrir andlátið, sagði hann mér
og fjölskyldu sinni frá kennurunum
á Þingeyri, gömlum vinum sínum og
glímufélaginu. Þá leiftraði hann af
áhuga yfir þessari göfugu og gömlu
þjóðaríþrótt íslendinga. Hann
hlakkaði einnig til það sama kvöld,
því hann hugðist horfa á þátt í sjón-
varpinu sem helgaður var glímunni
og það átti nú við hann.
Viggó var stöðugt að gleðja aðra.
Hann gaf endalaust af elsku sinni
og geðprýði og hver sem kynnist
þannig persónu á lífsleiðinni er rík-
ari en áður.
Elsku Viggó afi. Okkar bestu
þakkir fyrir allt. Við munum aldrei
gleyma þér.
Margi'ét Jóhannsdóttir og
fjölskylda, Háhóli.
Viggó bróir! Okkur Eddu systir
langar til að þakka þér fyrir allt
sem þú varst okkur í gegnum árin
öll frá fyrstu til hins síðasta. Þú
varst stolt heimilisins á Vertshúsinu
á Þingeyri, þú náðir því takmarki að
fá flesta Þingeyringa til að stunda
íþróttir, þú varst íþróttamaður af
lífi og sál, stundaðir ekki íþróttir til
keppni heldur til að öðlast betra líf.
94 ára á Skjóli vora íþróttimar þér
svo mikils virði að þú kenndir þær
sambýlingum þínum. Bróðir! Það er
svo margs að minnast þú hafðir
mörg áhugamál og fram á síðasta
dag vannst þú að kvikmyndunum
þínum en frá því ég man fyrst hafð-
ir þú yndi af myndum. Þú varst
alltaf maðurinn sem gaf. Jafnvel á
dánarstundu varst þú fyrirmyndin.
Við þökkum hjúkranarkonunni
henni Ingrid sem bjó þig undir
heimferðina og hjúkrunarheimilinu
Slqóli fyrir yndislega ummönnun.
Edda og Gústi Nathanaels.
Viggó Nathanaelsson verður okk-
ur starfsfólki að Hjúkranarheimil-
inu Skjóli lengi minnisstæður. Hann
kom hingað 1990 ásamt konu sinni,
Unni Kristinsdóttur, sem hafði
misst heilsuna. Það var aðdáunar-
vert hvemig Viggó hugsaði um
konu sína og vék vart frá henni
tímunum saman, en Unnur lést á
Skjóli 1994.
Lífshlaup Viggós var fyrir
margra hluta sakir mjög merkilegt.
Hann var meðal þeirra fyrstu sem
náði tökum á því að fara með kvik-
myndatökuvél og margir atburðir
hafa varðveist frá gleymsku vegna
þess að Viggó festi þá á filmu. Við í
Skjóli nutum þess því nú eigum við
minningar allt frá fyrstu dögum
heimilisins frá merkisatburðum og
samkomum okkar og ferðum.
Það var alltaf skemmtilegt að
ræða við Viggó og heyra hann segja
frá vera sinni í Danmörku og glímu-
dögum sínum. Hann var í glímu-
hópnum sem sýndi á Ólympíuleik-
unum 1936 og honum var einnig
boðin þátttaka í landsliði Dana í
fimleikum, en Danir vora mjög
framarlega í þeirri grein. En það
hvarflaði aldrei að Viggó að keppa
undir öðram fána en þeim íslenska
en þetta boð sýnir hve frábær
íþróttamaður Viggó var. Áhugi hans
á íþróttum hélst alla tíð og hér í
Skjóli stóð hann fyrir léttum leik-
fimisæfingum fyrir þá sem vildu.
Hann var einnig stoð og stytta
nokkurra einstæðinga og hjálpaði
þeim á alla lund.
Samband hans við dætur sínar og
fjölskyldur þeirra vai’ ákaflega náið.
Við hér í Skjóli voram meðal þeirra
fyrstu sem fréttu um úrslit leikja
þegar þýska liðið Wuppertal lék, því
þeir nafnar hringdust á eftir hvern
leik og greinilegt að hann var stolt-
ur af nafna sínum og fjölskyldu
hans. Ferðir Viggós til Þýskalands
voru honum mikill gleðigjafi og
hann hlakkaði mikið til þess að
heimsælqa nafna sinn í haust.
Viggó vildi veg Skjóls sem mestan
og fyrir tæpu ári afhenti hann að
gjöf vandað sjónvarp og segulband í
minningu konu sinnar og sagðist
vona að þessi tæki kæmu að góðum
notum í fræðslustarfi fyrir starfsfólk
og til skemmtunar fyrir heimilisfólk.
Daglega kom hann á skrifstofuna
til þess að aðgæta póstinn og rabba
við okkur starfsfólkið. Við eigum
eftir að sakna þessara stunda.
Fyrir tæpum mánuði var ljóst
hvert stefndi. Viggó lét sig þó ekki
frekar en fyrri daginn og talaði um
slen og sínu andlega þreki hélt hann
allt fram til þess síðasta.
Það á ekki að koma neinum á
óvart þegar tæplega 95 ára öldung-
ur hverfur af sjónarsviðinu.
Okkur er efst í huga það glaðlega
viðmót sem alltaf fylgdi honum og
við gleðjumst yfir því að veikinda-
stríðið var ekki langt.
Það var mannbætandi að um-
gangast Viggó Nathanaelsson. Um
leið og við kveðjum þennan heiðurs-
mann þá sendum við dætram hans
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðj ur.
F.h. starfsfólks Slqóls,
Rúnar Brynjólfsson.
Nokkra sérstöðu hafa kauptúnin
þrjú í Vestur-ísafjarðarsýslu í
íþróttasögu þjóðarinnar með því að
félögin sem þar vinna að íþróttum
einkennast með sérheiti sínu sem
íþróttafélag þótt þau séu stofnuð frá
1904 til 1933, þegar ungmennafélög
vora að stofnast. Þetta sýnir hve er-
lend áhrif á líkamsæfingar og
íþróttir vora sterk á þessum slóðum
þar sem erlendir athafnamenn sem
komu sjóleiðina settust að. Margir
þeirra stofnuðu til íþróttaæfínga
sem leiddu til félagsstofnana.
Á Þingeyri var á jólaföstu 1904
stofnað Iþróttafélagið Höfrungur,
sem enn starfar. Nafngiftin bendir
á hvaða atvinnu aðkomumennirnir
stunduðu. Undravert er hve íbúarn-
ir urðu áhugasamir um iðkun
íþrótta þá einkum leikfimi. Meira að
segja fjölhæfur afh-aunamaður kom
fram meðal þeiira. Inn í þetta
íþróttasinnaða þorpslíf fæddist
Viggó Nathanaelsson 1905. Hann
var ekki margra ára er hann var
stöðugur í handstöðu, þaut sem
þeytispjald á handahlaupi og réð við
algengustu leikfimistökk.
Við utanverðan Dýrafjörð norð-
vestanverðan, tók 1906 til starfa
lýðskóli að bænum Núpi. Hann varð
skjótt eftirsóttur að verðleikum og
markvert í fari hans, að líkamsæf-
ingar og íþróttir urðu fljótt í starfi
hins þröngsetna skóla.
Borðstofa var reist 1908, þar sem
opnaðist aðstaða til líkamsæfinga.
Undravert hve til skólans réðust
áhugasamir kunnáttumenn um
íþróttir. Til þessara manna sótti
Viggó áhrif og kunnáttu. íþrótta-
kennari er hann orðinn við Núps-
skóla 1931. Þá er þessi fátæki
sveitaskóli búinn að koma fyrir í
kjaUara rafhitaðri sundlaug, svo að
þessi 26 ára fjöUærði íþróttamaður
frá Þingeyri hefur aðstöðu fyrir
námsgreinar sínar í 8x6 m laug og á
álíka stóram gólffleti í borðstofu.
Ötulleiki kennarans yfirsteig
þrengslin.
Þekkt og áhrifaríkt var íþrótta-
námskeið ÍR 1922 með kennslu
norsks og íslenskra íþróttakennara,
sem vestfirskir skólamenn sóttu,
því varð sókn á námskeið ÍSÍ 1925
góð, þar sem Jón Þorsteinsson var
aðalkennari. Námskeiðið sótti
Viggó. Þá er Jón að undirbúa
glímuför UMFÍ til Noregs og valdi
Viggó í glímumannaflokk sem sýndi
glímu á 19 stöðum. Sumarið 1926
ferðaðist Jón á eigin vegum með
glímumenn um Danmörku, en naut
trausts stuðnings Nielsar Bukhs
skólastjóra í íþróttalýðskólanum í
Ollerap á Fjóni. Nemandi í skóla N.
Bukhs var Viggó í tvo vetur og
frækni hans í leikfimi var það frá-
bær, að Niels valdi hann í sýninga-
flokk, sem hann ferðaðist með er-
lendis. Slíkt val þótti mikil sæmd.
Einn annar íslendingur náði svona
langt, það var Haraldur Svein-
björnsson (bróðir Valdimars).
Enn var Jón Þorsteinsson á far-
aldsfæti með flokk sem sýndi leik-
fimi og glímu. Að baki ferðarinnar
stóð félagið Germanía. Sýningar
urðu í 29 borgum Þýskalands. Einn
í flokknum var Viggó. Fæmi hans í
leikfimi fékk að njóta sín vel og fékk
hann oft að heyra viðurkenningar-
klapp. Lipurð, styrkur og stökk-
færni á dýnu og áhöldum skipuðu
Viggó á bekk alþjóða kappa.
Eitt skemmtiatriði á alþingishátíð
1930 var bændaglíma. Var Viggó
bóndi annarrar sveitarinnar.
Að Miðbæjarskólanum í Reykja-
vik réðst Viggó 1940. Afleiðing veik-
inda orsakaði að hann felldi niður
íþróttakennslu og réðst til Fræðslu-
málaskrifstofunnar til að annast af-
greiðslu fræðslumynda og sýninga-
tækja. Einnig sá hann um fyrir-
greiðslu útvegunarbeiðna skóla á
landsbyggðinni. Greiðvikni hans
naut viðurkenningar. Starfsmaður
umferðarmálanefndar Reykjavikur
var hann 1959 - 1963 og þá til 1968
annaðist Viggó myndmótasafn
Morgunblaðsins.
Meðan Viggó var kennari að
Núpi, fór hann að sumarlagi til
sundkennslu. Sundstaðirnir vora:
Reykjanes við Djúp (3 sumur); Súg-
andafjarðarlaug (4 sumur). For-
maður íþróttafél. Höfrungs var
Viggó 1927 - 1931 og umf. Mýrarhr.
1934 - 1939 og Dýrfirðingafél. í
Reykjavík 1950 - 1954. Velvirkur
var Viggó í félögunum og hlaut því
að verða heiðursfélagi þeirra.
Hérðassamband V-ísafjarðar-
sýslu sæmdi hann heiðursskildi
1977.
Uppúr 1940 tók Viggó að taka
kvikmyndir. Hann náði á þessari
iðn góðum tökum. Eftir hann liggja
t.d. tvær myndir frá sýningaferðum
Jóns Þorsteinssonar.
Viggó var góður félagi. Þann 5.
september síðastliðinn sótti hann
ráðstefnu Glímusamb. Islands. Góð-
um félaga skulu þakkaðar margar
sameiginlegar iðkunar- og sýninga-
stundir, - og sú fyrirmynd sem
margir áttu í honum.
Samúð skal vottuð dætram og
öðram ættingjum þessa mæta fé-
laga og íþróttamanns.
Þorsteinn Einarsson.
T'
Öðlingur er látinn, Viggó Natr
hanaelsson, nær 95 ára gamall. Ég
kynntist Viggó fyrst í Miðbæjar-
bamaskólanum þar sem hann
kenndi leikfimi. Þar var sannai-lega
réttur maður á réttum stað. Við-
mótið við drengina bæði alúðlegt og
hvetjandi þótt ekki dygði það öllum
til íþróttaafreka. Síðustu tímana
fyiir jól var beðið með eftirvænt-
ingu en þá breytti Viggó leik-
fimisalnum í leiktækjaframskóg,
þar sem Tarzan og Gúmmí-Tarzan^.
léku sér hlið við hlið undir vökulum ‘
augum stjórnandans. Ógleymanleg-
ar stundir, enda geta þeir sem era
góðir við böm vænst ævilangs
þakklætis.
Áratugum síðar urðum við Viggó
næstu nágrannar vestast á Reyni-
melnum. Maðurinn var hinn sami.
Sama ljúfa viðmótið og hjálpsemin.
Vantaði eitthvað til lagfæringa var
sjaldgæft að rétta verkfærið fyndist
ekki í bílskúmum hjá Viggó og
hann hafði verksvit þúsundþjala- *
smiðsins, sem sýndi sig í viðhaldi
hans á húsi og bfl.
Móðir mín náði einnig góðu sam-
bandi við Viggó og Unni konu hans
og systur hennar á efri hæðinM*
Síðan naut fjölskylda mín sama við-
móts á Reynimel 63. Góðir grannar
eru gulli betri.
Þegar Viggó flutti í Skjól eftir að
Unnur missti heilsuna varð hann
jafn vinsæll þar og í barnaskólanum
forðum. Nú fékk hann gamla fólkið
til að hreyfa sig og stjómaði æfing-
um þess við góðar undirtektir.
Þannig liðu síðustu ár þessa síunga
öldungs sem hélt uppi merki góð-
vildar og manngæsku í hartnær
heila öld.
Valdimar Kristinsson.
+
ÍRIS EGGERTSDÓTTIR,
Heiðarholti 12,
Keflavik,
sem lést mánudaginn 5. október, verður
jarðsungin frá Keflavíkurkirkju, á morgun, laug-
ardaginn 10. október, kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
Krabbameinsfélag íslands.
Sigurður J. Guðmundsson,
Einar Már Sigurðsson,
Eggert B. Sigurðsson,
Eygló Björg Óladóttir, Kristinn Þorsteinsson,
bróðir, tengdaforeldrar
og aðrir aðstandendur.
+
Ástkær bróðir okkar og frændi,
BJARNI SIGURÐSSON
bóndi,
Vigdísarstöðum,
sem lést á Sjúkrahúsi Hvammstanga verður
jarðsunginn frá Melstað, á morgun, laugar-
daginn 10. október, kl. 14.00.
Margrét Sigurðardóttir,
Hólmfríður Sigurðardóttir,
Sigurlaug Sigurðardóttir,
Sigurgeir Magnússon,
Sigurður Magnússon,
Helga Magnúsdóttir.
+
Faðir okkar,
ÞORGRÍMUR STARRI BJÖRGVINSSON
bóndi í Garði,
Mývatnssveit,
verður jarðsunginn frá Skútustaðakirkju mánudaginn 12. október
kl. 14.00
Fyrir hönd aðstandenda,
börn hins látna.