Morgunblaðið - 09.10.1998, Síða 44

44 FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HERBERT
GÍSLASON
+ Herbert Gísla-
son, fæddist í
Neskaupstað 28.
desember 1927.
Hann varð bráð-
kvaddur mánudag-
inn 21. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Gísli Gissurarson, f.
1.7. 1897, d. 15.8.
1972 og Stefanía Ei-
ríksdóttir, f. 27.12.
1892, d. 16.6. 1974.
Herbert var
ókvæntur, hann
vann almenna
verkamannavinnu í Hafnarfirði,
lengst af hjá Hafnarfjarðarbæ.
Herbert byggði húsið Grænak-
inn 19 í Hafnarfirði og bjó þar
til dauðadags.
Utför Herberts fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Á göngu minni um Áslandið dag-
inn fyrir andlát Herberts bar fund-
um okkar síðast saman. Hann var
þá staddur í kartöflugarði sínum,
ánægður með uppskeruna og hress
~'P. bragði. Þó þótti honum miður að fá
ekki framar notið garðsins, þar sem
taka ætti landið á næstunni undir
íbúðabyggð.
Þama hafði Herbert um 40 ára
skeið stundað kartöflurækt af alúð
og áhuga og þar sagðist hann hafa
átt sínar bestu stundir, þótt víða um
heim hafi leiðir hans legið. Það er
því táknrænt, að hann kvaddi jarð-
neska lífið í þessum garði, sem hon-
um var svo kær, en þar varð hann
bráðkvaddur.
0.. Með Herberti er genginn um
margt sérstæður mannkostamaður.
Hann var einkar hógvær og heiðar-
legur, reglusamur og góðlyndur.
Við hann var gott að ræða og mann-
bætandi önnur sam-
skipti. Hann ávann sér
hlýhug þeirra, sem
honum kynntust og var
traustur vinur.
Nær alla starfsævi
eða um 50 ára skeið
var Herbert verkamað-
ur hjá Hafnarfjarðar-
bæ, lengi við vatnsbíl-
inn, en síðustu starfs-
árin í áhaldahúsi bæj-
arins. Hafði hann ætíð
traust yfirboðara og
velvilja starfsfélaga,
enda óáreitinn og
vandaður í öllu dagfari
með trúmennsku í fyrirrúmi.
Á síðari árum ævinnar naut hann
þess ríkulega að kynnast framandi
þjóðum og fór þá oft í ferðir til út-
landa. Það var 1974 eftir fráfall
móður hans, sem Herbert hóf þess-
ar ferðir, íyrst til Grænlands og
Færeyja. Síðan lá leiðin til margra
landa í Evrópu, m.a. til Grikklands,
Italíu og í skíðaferðir til Austurríkis
eftir að hafa á sextugs aldri verið á
skíðanámskeiðum í Kerlingarfjöll-
um. Einnig fór hann til Afríku,
Bandaríkjanna og víðar. En ferð til
Kína varð honum þó eftirminnileg-
ust, en þangað fór hann 1979 eftir
flug til Moskvu og sjö sólarhringa í
járnbrautarlest um Síberíu og
Mongólíu.
Frá Kínaferðinni sagði Herbert í
mjög fróðlegu viðtali í Borgaranum
í ársbyrjun 1980. Þar kemur glöggt
fram, hversu opinn hugur hans var
fyrir öllu, sem ferðin bauð. Tók
hann m.a. fram í viðtalinu, „hve
fólkið í Kína var ánægt og gladdist
yfir litlu“. Vék hann í því sambandi
að orðum Einars Benediktssonar,
þegar skáldið sagði: „Gleðin er
heilust og dýpst við það smáa“. Og
það hygg ég, að Herbert hafi og
fundið í eigin lífi.
Allt tildur og óhóf var honum
fjarri, en ráðdeild í heiðri höfð. Ein-
falt líf, löngun til að auka á víðsýni
sína og láta gott af sér leiða var
honum uppspretta gleðinnar.
Eftir ferðina til Kína hélt Her-
bert áfram utanlandsferðum. Há-
punktur þeirra ferða var heimsókn
hans til frændfólksins í Ástralíu.
Var fróðlegt að heyra hann segja
frá þeirri ferð. Þegar litið er til
þess, að Herbert hafði ekki vald á
neinu erlendu tungumáli, var lofs-
vert það áræði hans að hafa ferðast
svo oft og vítt um heim.
Þótt ferðalöngun Hebba, eins og
hann var oft kallaður, hafi verið
mikil, var honum þó eigið land
kærast eins og fram kemur í eftir-
farandi orðum hans í framan-
gi-eindu viðtali: „Ég held, að við
eigum eitthvert jafnfegursta og
besta land í heimi og ég held, að
fólki líði í raun og veru hvergi bet-
ur en hér, þegar öllu er á botninn
hvolft."
Herbert var hinn besti ferðafé-
lagi. Það fékk ég að reyna um langt
skeið í árlegum sumarferðum Fé-
lags óháðra borgara, sem hann tók
oftast þátt í. Síðustu árin fór hann
oft ferðir um landið með vinum sín-
um Guðjóni Gíslasyni og Kristni
Sigurðssyni í bifreið Kristins. Veit
ég, að þeir félagar nutu vel þeirra
samvista. Einig ferðaðist Hebbi
mikið fyrr á árum með góðvini sín-
um, Magnúsi Björnssyni, sem lést
sl. vor.
Herbert var hrifnæmur, kunni að
gleðjast á heilbrigðan hátt og rækt-
aði sjálfan sig. Þannig stundaði
hann reglulega sund, fór í göngu- og
skíðaferðir og hafði jákvætt lífsgildi
að leiðarljósi. - Hæst í minningunni
um Herbert er þó látleysi hans og
sönn einlægni. Hann varðveitti
barnið í sálu sinni í bestu merkingu,
var trúrækinn og hafði kristilegar
dyggðir í hávegum.
Góður vinur og fermingarbróðir
er kvaddur með þakklæti fyrir vin-
áttuna og lærdómsrík kynni.
Guð blessi minningu hans.
Árni Gunnlaugsson.
RAGNHEIÐUR
BJARNADÓTTIR
FÆRGEMAN
+ Ragnheiður
Bjarnadóttir
Færgeman fæddist
á Þingeyri við
Dýrafjörð 2. nóv-
ember 1912. Hún
lést á Fjóni í Dan-
mörku 1. október
1998. Foreldrar
hennar voru Bjarni
Pétursson fæddur
1873, dáinn 1923,
og Margrét Egils-
dóttir, fædd 1875,
dáin 1932. Systkini
hennar voru Pétur,
Ásgeir, Magnús,
Olína, Kristín og Einar. Ragn-
heiður giftist Robert Fær-
geman í Reykjavík 2. júlí 1938.
Börn þeirra eru: 1) Margrét, f.
31.12. 1938. 2) Per, f.
24.9.1941, kvæntur Lis Hansen.
Þeirra sonur er Anders f.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringínn. www.utfararstofa.ehf.is/
30.11. 1970, 3)
Nanna, f. 7.6. 1948.
Hennar börn eru:
Susan, f. 18.3. 1970,
Mai-tin, f. 22.5.
1973, Carol, f. 3.11.
1974 og Stine, f.
8.3. 1985. 4) Soya, f.
15.7. 1950, gift
Flemming Anton
Nielsen. Þeirra
börn eru: Ann Mar-
lene, f. 22.9. 1968,
Camilla, f. 12.4.
1971 og Maria, f.
27.3. 1983.
Ragnheiður var
yngst systkina sinna og ólst
upp á Þingeyri og í Reykjavík.
Hún lærði hárgreiðslu og starf-
aði á hárgreiðslustofunni Car-
men við Laugaveg. Eftir að
hún giftist Robert Færgeman
og eignaðist börn var hún hús-
móðir. Heimili þeirra var í
Danmörku 1939- 1946, á ís-
landi 1946-1950 og frá 1950 í
Danmörku.
Utför Ragnheiðar fer fram í
Ringe á Fjóni í dag.
M inningars j óður
m Skióls
sími 568 8500
Kleppsvegi 64
Ragnheiður Færgeman eða
Ragna frænka eins og við kölluðum
hana alltaf var ömmusystir okkar.
Strax sem böm heyrðum við mikið
talað um Rögnu frænku í Dan-
mörku. Eftir að við urðum fullorðn-
ar tókst með okkur góður vinskapur
þó að aldursmunurinn væri hátt í 50
ár. Ragna var einstaklega glöð
manneskja með stórt hjarta. Hún
átti létt með að umgangast fólk og
alltaf voru allir velkomnir til hennar
í Tværgade. Þar var oft margt um
manninn og glatt á hjalla. Þrátt iyr-
ir að hún byggi í Danmörku var
alltaf talað um hana eins og hún
væri í næsta húsi. Hún heimsótti Is-
land nokkrum sinnum og við heim-
sóttum hana líka og var lengi lifað á
hverri heimsókn. I hugann koma
upp margar heimsóknir og mörg at-
vik er gerðust í heimsóknum þess-
um. Það helsta sem einkennir þær
er hlátur, gleði og ómissandi þáttur
sem var langt borðhald að dönskum
sið. Þá var oft spjallað saman langt
fram á nótt og var Ragna oftast
hrókur alls fagnaðar.
Eftir að Ragna varð ekkja fækk-
aði ferðum hennar til íslands. Fyrir
rúmu ári kom hún til íslands ásamt
Soyu dóttur sinni og var það henn-
ar síðasta ferð heim. Börnum henn-
ar, barnabörnum og langömmu-
börnum sendum við okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Ingunn og Anna Margrét
Wernersdætur.
13Iámcibú5i
m
^arðskom
v/ Possvo0skipkji4g«pipð
Sfmi: 554 0500
www.mbl.is
LOVÍSA
INGIMUNDARDÓTTIR
+ Lovísa Ingi-
mundardóttir
fæddist á Karls-
stöðum við Beru-
fjörð hinn 5. maí
1910. Hún lést á
Hrafnistu 20. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Anna María
Lúðvíksdóttir frá
Berufirði og Ingi-
mundur Sveinsson
trésmiður frá
Skeiðflöt í Mýrdal.
Þau bjuggu allan
sinn búskap á Hammersminni
á Djúpavogi, eða þar til hann
féll frá 1923. Eiginmaður
Nýlátin er á Hrafnistu í Reykja-
vík Lovísa Ingimundardóttir frá
Hjarðarholti á Stöðvarfirði. Mig
langar að minnast hennar að leiðar-
lokum. Hún er síðust fjögurra
systkina er fluttu sunnan frá
Berufirði, bræðurnir allir látnir en
þeir settust að á Stöðvarfirði og
bjuggu þar til æviloka. Að vísu kom
Lovísa fyrr en þeir eða strax eftir
lát fóður síns, en hún var þá þrett-
án ára, fór í fóstur eða sem kaupa-
kona að Heyklifi til Önnu Carls-
dóttur frænku sinnar er þar bjó
ásamt manni sínum, Jóhanni Páls-
syni. Þar var mjög fjölmennt, mikil
umsvif, bæði búskapur og útgerð,
svo það þurfti mikinn vinnukraft
því ekki var tækninni fyrir að fara í
þá daga. Það hefur verið gott fyrir
heimilið að fá lipra og myndarlega
stúlku, hún sagðist hafa lært þar
margt, því Anna var vel menntuð
og afbragðs húsmóðir. Móðir henn-
ar, Anna Lúðvíksdóttir var þar líka,
síðar með yngsta son sinn, er hún
hafði alltaf með sér eftir að hún
varð ekkja. Hin bömin höfðu farið í
fóstur á ýmsa staði. Bræðumir
Sveinn og Sverrir höfðu verið á
Berunesi á Berafjarðarströnd, þeir
flytja einnig á Stöðvarfjörð, svo þá
era fjögur systkinin öll fullorðið
fólk, komin þangað. Dagný, systir
Lovísu, fór til Vestmannaeyja og er
þar enn, nú ein á lífi þeirra systk-
ina, en Rannveig, systir hennar, til
Reykjavíkur til frændfólks síns,
hún er látin íyrir nokki-u.
Þegar hér er komið sögu hefur
orðið breyting á högum Lovísu.
Eftir að hún komst til fullorðinsára
fer hún til náms í Reykjavík og
lærir kjóla- og annan fatasaum,
sem kom bæði henni og öðram að
góðu haldi, því auk þess að sauma
allt fyrir sitt heimili, var hún boðin
og búin að rétta fólki hjálparhönd
ef á þurfti að halda, með stórt og
smátt. Eftir að hún kemur heim frá
námi, gengur hún í hjónaband með
Albert Biynjólfssyni, er var að
mestu alinn upp hjá Álfheiði og
Páli á Heyklifi, föður Jóhanns, þau
leigðu sér íbúð á Hóli. Til þeirra
kom Anna móðir hennar og Nenni.
Þau og bræðumii- allir byggja sér
stærðar hús er þeir nefndu
Bræðraborg. Nú var fjölskyldan
aftur sameinuð og undi vel hag sín-
um. Síðan smíðuðu þeir sér bát er
þeir nefndu Venus og gerðu hann
út og var mikið látið af hve vel
þeim gekk, enda spöruðu þeir
hvorki krafta né vinnu. Systkinun-
um öllum var hagleikurinn, hjálp-
semin og greiðviknin í blóð borin.
Ég held að varla hafi það heimili
eða fyrirtæki verið til á Stöðvar-
firði, sem þeir mágar hafi ekki ver-
ið kallaðir til ef eitthvað bilaði eða
þurfti að smíða, hvort sem var tré
eða járn, gert fljótt og vel og oftast
lítið spurt um tíma sem fór í slíkt.
Þeir voru mikill stuðningur við eig-
inmann minn sem oft leitaði til
þeirra fyrir kaupfélagið.
Eftir að bræðurnir kvænast,
byggja þeir sér hús annars staðar í
þorpinu, sem enn standa og er búið
í þeim öllum. Jón settist að í Sunnu-
hlíð með eiginkonu sinni Petra
Sveinsdóttur ásamt móður sinni og
Lovísu var Albert
Brynjólfsson frá
Heyklifi í Stöðvar-
firði. Hann andað-
ist fyrir nokki-um
árum. Lovísa og
Albert eignuðust
tvö börn: 1) Anna,
er gift Benedikt
Þorsteinssyni, sjó-
manni og eiga þau
þrjár dætur. 2)
Birgir, er kvæntur
Ingibjörgu Eyþórs-
dóttur, fóstru og
eiga þau þrjú börn.
Utför hennar fór fram frá
Fossvogskirkju 25. septem-
ber.
var hún þar til æviloka. Þar er hið
mikla steinasafn, sem frægt er orð-
ið víða um heim. Sveinn nefndi sinn
bæ Kirkjuhvol. Þar býr seinni kona
hans Guðlaug Sigbergsdóttir. Hann
var áður giftur Þóreyju Jónsdóttur,
ljósmóður frá Steinaborg, á Bera-
fjarðarströnd. Húsið er smekklegt
og öllu haganlega íýrir komið og
ber vandvirkni hans fagurt vitni.
Albert og Lovísa byggðu Hjarð-
arholt utarlega í þorpinu, fallegt
hús og þægilegt. Þar var allt þakið
fegurstu blómum bæði úti og inni.
Það var ekki til sú jurt, hversu smá
og veikbyggð hún var, að hún þrif-
ist ekld í höndum Lovísu. Hún var
oft búin að gleðja fólk með því að
færa því blóm. Færði hún tengda-
móður minni bæði græðlinga og af-
skorin blóm, sem gladdi hana mjög
mikið.
Meðan ég bjó á Stöðvarfirði var
ég formaður í nýstofnuðu kvenfé-
lagi á staðnum. Okkur datt í hug að
biðja Lovísu um að kenna á nám-
skeiði sem okkur langaði að halda.
Tók hún því mjög vel og stóð sig
með prýði, lagði mikla áherslu á
vandvirkni. Flestallar félagskonur
voru með og mikið var unnið og
mikil ánægja ríkti á námskeiðinu.
Að lokum höfðum við sýningu sem
fékk mjög góða dóma. Mig minnir
að Lovísa hafi lítið eða ekkert tekið
fyrir alla kennsluna.
Ég og fjölskylda mín fluttum
norður á Siglufjörð, skipið sem við
ætluðum með kom um hánótt, en
þetta var fógur júnínótt. Við vorum
öll að kveðja með döprum huga, þá
er Lovísa þar mætt með fangið
fullt af blómum. Þetta atvik hefur
hlýjað mér um hjartarætur, alltaf
er mér dettur það í hug. Ef kosið
hefði verið um fegursta gluggann í
þorpinu, hefði það áreiðanlega ver-
ið gluggi í Hjarðarholti sem fékk
verðlaunin, það var unun að ganga
þar framhjá.
Sverrir varð eftir í Bræraborg
og bjó þar með eiginkonu sinni
Ljósbjörgu Guðlaugsdóttur, mestu
dugnaðar- og ágætiskonu, hún
sýndi það best hve vel hún reyndist
honum í veikindum hans. Það kom
sér vel að húsið var stórt, því börn-
in urðu sjö.
Börn Lovísu og Alberts og
barnabörn eru öll glæsileg og góð-
ar manneskjur sem hún var stolt
af. Fyrir nokkrum árum flytja
Lovísa og Albert til Reykjavíkur
og fengu íbúð við Jökulgrunn,
skammt frá DAS. Það var sama
viðmótið á því heimili sem áður.
Eftir að Albert féll frá, vildi hún
heldur fá dvalarstað á Hrafnistu.
Þangað heimsóttum við Eysteinn
sonur minn hana á afmælisdaginn
hennar 5. maí sl. Hún var glöð og
ljúf eins og alltaf og við áttum sam-
an góða stund. Þessi elskulegu
hjón vora einstakar gæðamann-
eskjur, lífið á Stöðvarfirði hefði
orðið snauðara án þeirra. Ég kveð
Lovísu vinkonu mína með virðingu
og þökk. Hún hélt mikið upp á
hvítt blóm er hún nefndi betlehem-
stjörnu, kannske vísar hún henni
veginn áfram.
I Guðs friði.
Þorbjörg Einarsdóttir.