Morgunblaðið - 06.01.1999, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 6. JANÚAR 1999 41
sem ég taldi vera frímúrara. Ég
virti hann því mikils að vera svo
góðan að múra frítt fyrir fólk, fólk
sem var líklegast auralítið og átti
bágt. Nú er ég talsvert eldri en veit
að Guðmundur hefur múrað frítt
annars staðar en á fundum. Þar var
um auðugan garð að gresja. Auk
þess að gefa vinnu og ráðleggingar
gaf hann óspart uppskeruna úr
garði sínum, aldrei fór ég svo í
heimsókn að ég væri ekki a.m.k.
leyst út með heimaræktuðum rós-
um. Það var alltaf eitthvað til að
gefa og ekki gaf hann síst af sjálf-
um sér. íslensk tunga mótaði
kjarnyrtan mann sem var með af-
brigðum vel máli farinn. Einnig gat
hann leikið vel á raddbönd sín, því
frábær eftirherma var hann, eins
og allir vita sem til hans heyrðu.
Ættglöggur var hann einnig svo að
ótrúlegt mátti teljast. Það liðu ekki
nema örfáar mínútur frá því að
hann hitti fólk fyrst þar til hann var
búinn að rekja ættir þess miklu
lengra aftur og mun víðar en það
hafði sjálft þekkingu á. Kveðskap-
urinn var síðast en ekki síst ávallt
innan seilingar svo að af framan-
sögðu má ráða að þau voru lífleg og
skemmtileg boðin sem við sátum
saman. Ekki er annað hægt en að
laumast í annað sinn í hirslur Háva-
mála, sem lýsa þessu best.
Heill er sá er kvað
heill er sá er kann
njóti sá er nam
heilir þeir er hlýddu.
Vinkona mín ein, sem er prestur,
hlustaði hljóð þegar ég sagði henni
andlát Guðmundar og hversu af-
gerandi og dýrmæt vinátta hans
hefði verið mér. Svo sagði hún:
„Inga mín, hann var til staðar þeg-
ar þú þurftir mest á honum að
halda. Hann kom þér til hjálpar
eins og engill." Það eru orð að
sönnu og fyrir slíkt verður aldrei
fullþakkað, en þakklætið er mikið.
Kvæðið Forlögin eftir Káinn verða
lokaorð að sinni.
Sú kynning okkar kær mér varð
á koldimmum lífsins vegi,
en nú er fyrir skildi skarð
það skarð sem fyllist eigi.
Inga Björk Dagfínnsdóttir.
Það var aðfangadagur og jólin
rétt að ganga í garð þegar mér bár-
ust þær fréttir að Mundi frændi
væri dáinn. Það var huggun harmi
gegn að vita að hann væri á hátíð
ljóss og friðar kominn í faðm
horfínna ástvina í stað þess að
liggja veikur á sjúkrahúsi. Munda
frænda eins og við systkinabörn
hans kölluðum hann alltaf varð ekki
barna auðið en var ákaflega mikil
barnagæla og fór ég ekki varhluta
af því frekar en systkini mín og
frændsystkini. Ég var bara agnar-
lítill stelpuhnokki þegar ég fór að
koma fyrst í pössun hjá þeim
Munda og Guðlaugu heitinni fyrr-
verandi konu hans. Það var alltaf
sérstök tilhlökkun að koma í heim-
sókn og fá að kúra á milli og vera
umvafin ástúð og umhyggju þeirra.
Svo fannst okkur systkinunum ekki
verra að þegar við komum til
Munda frænda fengum við undan-
tekningarlaust kók og lítið prins
póló og ef það var ekki til í skápn-
um þá skaust frændi í sjoppuna til
að bregðast ekki föstum liði í heim-
sókn blessaðra barnanna. Þannig
var hann Mundi, ef við komum í
heimsókn varð hann alltaf að gefa
okkur eitthvað gott. Á seinni árum
voru það ófáu fallegu rósirnar úr
garðhúsinu hans sem ilmuðu svo
vel og prýddu stofuna mína. Það
voru svo seinna strákarnir mínir
sem kynntust barnagæsku Munda
frænda. Hann sýndi þeim sömu ást-
úð og umhyggju og ég hafði upplif-
að sem barn. Þeim þótti alltaf jafn
gaman að heimsækja frænda,
spjalla saman og jafnvel ferðast
saman landshornanna á milli. Öll
eigum við svo góðar minningar um
þennan góða frænda okkar. Við
kveðjum þig um sinn, elsku Mundi
frændi.
Hvíl þú í friði.
Kristín Ólafsdóttir.
Látinn er heiðursmaður og vinur
minn Guðmundur Erlendsson, sem
ætíð var kallaður Mundi frændi á
okkar heimili. Kynni okkar hófust
fyrir um 35 árum er ég kynntist
eiginmanni mínum. Oft sátum við
og spjölluðum saman og kom þá
berlega í ljós hve skemmtilega mál-
gefinn og fastheldinn hann var á
skoðunum sínum. Oftlega lét hann í
ljós hve Sveinn væri sér kær og
bóngóður frændi, en hann fylgdist
vel með öllum systkinabörnum sín-
um. Það var mér mikil gleði þegar
ég gaf honum nafna og „yngdi“
hann upp. Þeir voru ávallt góðir fé-
lagar og þar sem hann var mikill
hestamaður fékk Guðmundur yngri
oft að fara með Munda upp í hest-
hús. I framhaldi af því kviknaði
mikill áhugi á hestamennsku hjá
allri fjölskyldunni.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir aUt og allt.
Gekkst þú með Guði.
Guðþérnúíylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Að lokum vil ég þakka þér allar
fallegu rósirnar sem þú færðir mér.
Við Sveinn, Ásta Björk, Kristján og
Guðmundur kveðjum þig með sökn-
uði og biðjum Guð að varðveita þig,
far í friði.
Ingibjörg.
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og hest
og hleyptu á brott undir loftsins þök.
(Einar Ben.)
Á aðfangadag jóla söðlaði góðvin-
ur fjölskyldunnar; hestamaðurinn
mikli Guðmundur Erlendsson, fák
sálarinnar, kvaddi sitt jarðlíf sem
nú var bundið sjúkrahúsi og hleypti
á skeið á Skaparans fund. Hann
hafði nokkrum dögum áður fengið
óvænt áfall og ljóst var að heilsa
hans yrði aldrei söm. Guðmundur
sem var mikill aðdáandi fornra
kappa hefði síst sætt sig við að lifa
sem hálfur maður, helst hefði það
verið honum að skapi að deyja
standandi, kveðandi drápu, líkt og
Þormóður Kolbrúnarskáld. Guð-
mundur á heilmikinn þátt í
æskuminningum okkar bræðra og
því viljum við minnast hans í dag
með nokkrum orðum, þó samveru-
stundirnar hafi verið færri hin síð-
ari ár, þá var alltaf jafn innilegt að
hittast og við systkinin blessuð og
umvafin í árnaðaróskum. Okkur er
minnisstæður múrarinn sem kom
inn á æskuheimilið á Lindar-
hvammi sem starfsmaður pabba og
kostgangari í hádegismatinn,
hvemig hann lofaði matseld
mömmu og lagði okkur lífsreglurn-
ar á magnaðan hátt. Þannig vorum
við furðu lostnir þegar hann sagðist
geta borðað soðna ýsu 14 sinnum í
viku, og þó við væram sjö ára ekki
sterkir í reikningi, brá okkur við að
skilja að maðurinn var ekki bara
tilbúinn til að borða soðningu
tvisvar á dag, heldur líka á sunnu-
dögum og við það fylltumst við
undrun og lotningu. Á unglingsár-
um kynntumst við hestamanninum
Guðmundi, hleypandi á gæðingum
og segjandi sögur þar sem stansað
var, ki-ydduðum húmor og hlátra-
sköllum. Þannig var Guðmundur
gleðigjafi, hvar sem hann kom og
aldrei heyrðum við hann leggja
nema gott til manna og málefna, þó
athugasemdir gætu verið ísmeygi-
legar og bent á kostulegar hliðar
tilverunnar. Guðmundur var ótrú-
lega minnugur, kunni ógrynni af
kvæðum, sögum og gömlum frá-
sögnum, sem fáir kunna í dag. Var
á sinn hátt einstakur fulltrúi sögu-
kynslóðar, fólks sem tengdist göml-
um siðum þjóðarinnar, súrmatur og
þorrafæði var hans uppáhald og
kvað hann oft rímur að fornum sið.
Ái-leg skötuveisla hjá fóður okkar
var honum tilhlökkunarefni, sem
okkur hinum, lykt skötunnar,
brennivínsstaup og ískrandi hlátur
Guðmundar og glettni blandast í
minningunni í stórkostlega sinfóníu
og eru slíkar stundir ógleymanleg-
ar, þó vinir hverfi á braut. Ein vísa
var Guðmundi tömust á tungu og
kenndi hann okkur bræðrum hana
ungum við eldhúsborðið, svo við
höfum kunnað síðan. Endurspeglar
hún að okkar mati lífsspeki Guð-
mundar um karlmennsku, æðru-
leysi og dauðann og með þessari
vísu viljum við kveðja vin okkar
með þökk og ósk um gleði og gæði
á Guðs vegum.
Upp skalt á kjöl klífa,
köld es sjávar drífa,
kostaðu hug þinn herða
hér muntu lífit verða.
Skafl beygjattu, skalli,
þótt skúr á þik falli,
ást hafðir þú meyja,
eitt sinn skal hverr deyja.
(Þórir jökull)
Ingi og Guðmundur
Gunnlaugssynir.
Að leiðarlokum er það verðugt að
við systur minnumst Guðmundar
Erlendssonar með þakklæti. Guð-
mundur var einn af elstu vinum
föður okkar og fjölskylduvinur í
húsum foreldra okkar frá fyrstu tíð.
Hann var tíður gestur þeirra og
síðar átti hann einatt leið á heimili
okkar systranna. Einatt mundi
hann eftir afmælisdögum okkar,
fylgdist með börnunum okkar og
mökum. I minningunni stendur þó
það efst þegar Guðmundur bauð
okkur systrunum ásamt einum fjöl-
skylduvini í heimboð til sín að Heið-
vangi fyrir rúmu ári. Þar var margt
spjallað og rifjaðar upp gamlar
minningar. Að lokum heimsóknar-
innar leysti hann okkur út með
blómum. Okkur var ekki fyrr kunn-
ugt um aðdragandann að kynnum
Guðmundar og pabba auk hinna
systkinanna frá Ketu. Fumlaust
sagði Guðmundur okkur frá því
þegar faðir hans drukknaði og móð-
ir hans stóð eftir með tvö ung börn
og ófrísk að því þriðja. Þá bauð
móðurafi hans þeim að koma til sín
norður að Hamri í Hegranesi. Þetta
var lífgjöf að mati Guðmundar.
Eins og hann sagði sjálfur „hann
leyfði mér og systkinum mínum að
njóta móðurástarinnar". Ekki
gleymdi Guðmundur þessum vinar-
greiða. Þegar móðir Guðmundar
flutti út á Skaga ásamt seinni
manni sínum hófust kynni þessara
fjölskyldna.
Þegar þeir pabbi voru báðir flutt-
ir hingað suður lifði Skaginn og
Skagafjörðurinn í hugum þeirra og
einn veturinn upp úr 1950 hétu þeir
sér þess að fara nú norður og ríða í
kringum Tindastól. Sumarið leið
fram undir haust, þá lögðu þeir af
stað. Þeir gistu á bæjunum á Skag-
anum, fengu hvarvetna gæðinga að
láni og hafa örugglega verið
aufúsugestir á hverjum bæ,
skemmtilegir og frásagnaglaðir.
Kunnu ókjör af vísum og kvæðum.
Kannske peli í hnakktöskunni, hver
veit. Sögurnar um þessa ferð voru
eins og ævintýri í hugum okkar
systranna þegar við heyrðum þær
aftur og aftur alla bemskuna og
fram á fullorðinsár.
Guðmundur var lipur hestamað-
ur og átti oft góða reiðhesta. Ekki
er ólíklegt að hann hafi rifjað upp
ferðina góðu kringum Tindastól
þegar hann sumarið 1997 fór norð-
ur Kjöl í hópi samferðamanna,
stoppaði svo í Skagafirðinum, heim-
sótti vini og frændfólk, og reið síð-
an síðan suður þjóðveginn með sína
tvo hesta. „Ég tók þessu bara ró-
lega,“ sagði hann og hló við þegar
við undruðumst þetta ævintýralega
ferðalag tæplega áttræðs manns.
Fyrir hönd foreldra okkar, Svan-
laugar Gunnlaugs og Ragnars Á.
Magnússonar frá Ketu þökkum við
Guðmundi fyrir vinskapinn og
trygglyndið.
Sigurbjörg, Marta, Hrafnhildur
og Ragnheiður Ragnarsdætur.
• Flciri minningnrgrcinar um Guð-
mund Erlendsson bíða birtingar og
munu birtast t blaðinu næstu daga.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
JÓN HERMANNSSON
fyrrverandi loftskeytamaður,
Hlíðarvegi 46,
ísafirði,
lést á Landspítalanum, mánudaginn 4. janúar.
Inga Ruth Olsen,
Magný Kristín Jónsdóttir, Reynir Sigurðsson,
Hermann Símon Jónsson, Merete Strom,
Guðbjörg Lind Jónsdóttir, Hjörtur Marteinsson
og barnabörn.
t
Elskuleg eiginkona mín og móðir okkar,
GUÐRÚN GUÐLAUGSDÓTTIR,
er látin.
Útförin auglýst síðar.
Helgi Þorsteinsson,
Elín Helgadóttir,
Guðlaugur Már Helgason.
t
Maðurinn minn,
ÞORSTEINN ÞORSTEINSSON,
Engjavegi 77,
Selfossi,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands sunnudaginn 3.
janúar. Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sjöfn Halldóra Jónsdóttir.
t
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
ÁSTA FJELDSTED,
Jökulgrunni 3,
Reykjavík,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 23. desem-
ber.
Útförin fer fram frá Áskirkju í dag, miðviku-
daginn 6. janúar, kl. 13.30.
Sigríður Sveinsdóttir,
Margrét Price,
Sveinn Sveinsson,
Sighvatur Sveinsson,
Ingvar Sveinsson,
John Price,
Ragnhildur Þóroddsdóttir,
Erna Jónsdóttir,
Arna Borg Snorradóttir,
Kristín Lárusdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
NEIL F. DUNN,
fæddur 25. maf 1929,
til heimilis á
802 East Main Street,
lést laugardaginn 2. janúar á Connecticut Hospice, Branford.
Bálför hans verður gerð frá Arlington National Cemetery Columbarium í
Washington, DC.
Ingibjörg (Ólafsdóttir) Dunn,
Kristín A. Dunn, Lorraine D. Bennett,
Charles O. Dunn, Lawrence C. Dunn, Thomas T. Dunn
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn,
GUÐNI KRISTINSSON
bóndi,
sem andaðist föstudaginn 25. desember sl.,
verður jarðsunginn frá Skarðskirkju í Landsveit
laugardaginn 9. janúar kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á fegr-
unarsjóð Skarðskirkjugarðs.
Rútuferð verður frá BSÍ kl. 11.30.
Sigríður Theodóra Sæmundsdóttir
og fjölskylda.