Morgunblaðið - 31.03.1999, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ
42 MIÐVIKUDAGUR 31. MARZ 1999
MINNINGAR
HULDA VALDIMARS-
DÓTTIR RITCHIE
+ Hulda Valdi-
marsdóttir
fæddist í Hnífsdal
við Isafjarðardjúp
22. desember 1917.
Hún lést á Landspít-
alanum 26. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Sigríð-
ur Elísabet Guð-
mundsdóttir frá
Fossum, f. 13.6.
1898, d. 20.5. 1985,
og Valdimar Bjöm
Valdimarsson, ætt-
fræðingur og kenn-
ari frá Hnífsdal, f.
12.9. 1888, d. 18.7. 1974. Sigríð-
ur Elísabet giftist 23.12. 1923
Ingimari Finnbjömssyni, út-
gerðarmanni í Hnífsdal, f. 4.1.
1897, d. 26.10. 1991. Systkini
Huldu, sammæðra, vom Hall-
dóra Inga Ingimarsdóttir, f.
12.7. 1924, d. 26.10. 1981, Guð-
mundur Ingimarsson, f. 11.12.
1926, d. 1928, Guðmundur Sturla
Ingimarsson, f. 24.7. 1928, d.
19.4. 1988, Hrefna Ingimarsdótt-
ir, f. 30.8.1931, Björa Elías Ingi-
marsson, f. 12.8. 1936, og Mar-
•a grét Ingimarsdóttir, f. 29.4.1941.
Hinn 12.3. 1941 giftist Hulda
Samúel Stewart Ritchie, f. 12.7.
1912, d. 13.8. 1985, frá Glasgow
í Skotlandi. Hann starfaði hjá
vélsmiðjunni Hamri og síðan
sem málari hjá SVR. Foreldrar
hans vora Jean L. Ritchie (fædd
Stewart), f. 8.11. 1880, d. 5.5.
1953, og James Ritchie, f. 1.12.
1880, d. 13.12. 1913. Börn Samú-
els og Huldu eru: 1) Valdimar
Samúelsson, flugvirki, f. 30.4.
1942, kvæntur Guðrúnu Björns-
dóttur, ritara í Selásskóla.
Þeirra dætur eru Hulda Guð-
rún, f. 1970, hjúkrunarfræðing-
ur, maki Ragnar Páll Bjarnas-
son, f. 1970, nemi í
kerfisfræði, Harpa,
f. 1972, sölufulltrúi
hjá _ Flugleiðum,
maki Omar Einars-
son, f. 1972, nemi í
stjórnmálafræði, og
Elfa Hrönn, f. 1977,
nemi, maki Freyr
Friðriksson, f. 1976,
nemi í véltækni-
fræði. 2) Carol Nan
Ritchie, f. 25.12.
1943, d. 28.12. sama
ár. 3) Norma E.
Samúelsdóttir, rit-
höfundur, hún var
gift Sigurði Jóni Ólafssyni,
bókasafnsfræðingi. Böm þeirra
eru Steinar Logi, f. 1971, jarð-
fræðingur, maki Halldóra
Narfadóttir, starfar hjá E.J.S.,
Rósa Huld, f. 1974, kynningar-
fulltrúi hjá Art.is, og Klara
Dögg, f. 1976, húsmóðir, maki
Óskar Kristinn Óskarsson, f.
1976, nemi í flugvélavirkjun í
Tulsa, dóttir þeirra er Lísbet
Stella, f. 26.10. 1997. Fyrir átti
Hulda Björn Matthías Tryggva-
son, f. 26.1. 1939, sem er vist-
maður á Minni-Grund í Reykja-
vík, með Tryggva Þorfinnssyni,
f.v. skólastjóra þjóna- og veit-
ingaskólans, f. 2.8. 1912, látinn.
Hulda stundaði barnaskóla-
nám í Hnífsdal, en gekk svo í
gagnfræðaskóla bæði á ísafirði
og í Ágústarskólanum í Reykja-
vík. Hún fór til Danmerkur og
vann þar í eitt ár og árið 1941
fluttist hún til Skotlands og bjó
þar í nær fimm ár. Hulda starf-
aði í 24 ár sem þýðandi og ritari
í bandaríska sendiráðinu í
Reykjavík.
Útför Huldu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku móðir. Þetta gerðist allt
svo snöggt. Þú varst full af krafti
og ljómaðir af ánægju strax daginn
eftir uppskurðinn og tilbúin að
takast á við lífið á ný þótt yfir átt-
rætt værir. Vildir fara að aka bfln-
um og jafnvel ferðast utan til að
hitta vini og ættingja.
Þú varst svo ung í anda og gast
leikið við hvern þinn fingur, hvort
sem það var píanó, munnharpa eða
þá sungið og jafnvel rappað, þá yfir
áttrætt. Hvflík móðir.
Þú varst lærdómsfús fram á síð-
asta dag og vildir alltaf fylgjast
með og varst vísindalega sinnuð.
Það kom enginn að tómum kofun-
um hjá þér, enda hugsuðum við oft
hvort væri móðurtölva, þú eða tölv-
an þín. Ég, sem skrifa þetta fyrir
hönd okkar, átti það til að kalla
tölvu þína móðurtölvu, sem hún var
með réttu, er ég sendi þér tölvu-
póst þegar ég var erlendis og ekki
stóð á svari, sem alltaf kom um
hæl.
Við dáðumst öll að þér fyrir
dugnað og áræði í öllu fram á síð-
asta dag og var það líkt þér hve
fljót þú varst að venda kvæði þínu í
_ kross þegar þú fannst að þú yrðir
að láta í minni pokann í veikindum
þínum og liðu vart tveir dagar þar
til þú kvaddir. Þú gafst okkur allt
sem móðir gat og betur en nú er
tíminn þinn kominn og ég veit að
þú notar hann vel í hinum nýju
víddum með öllum þínum ástvinum.
Börnin þín.
Elsku amma, það er komið að
kveðjustund. Við eigum erftitt með
að átta okkur á því að þú ert farin
frá okkur, að við getum ekki komið
aftur í heimsókn til þín og rætt um
lífið og tilveruna. Þú varst búin að
vera veik og sýndir mikið hugi-ekki
og styrk í þeim veikindum. Nú hef-
ur þú loksins hitt þinn ástkæra
Sam afa aftur, ætli þið séuð ekki
komin til Skotlands aftur?
Við eigum margar góðar minn-
ingar um þig. Þú varst alltaf svo
gjafmild og góð við okkur barna-
börnin. Alltaf laumaðir þú ein-
hveiju að okkur þegar við komum í
heimsókn til þín eða sendir okkur
út í búð að kaupa eitthvert góðgæti.
Það var gaman að sitja hjá þér og
heyra allar sögurnar sem þú hafðir
að segja af þér og afa þegar þið
voruð að kynnast og svo þegar þið
voruð í Skotlandi og Englandi. Þú
hafðir aldeilis upplifað margt á
þeim tíma.
Þú varst mikið fyrir tónlist og
spilaðir á píanó af mikilli snilld og
kenndir okkur öllum að spila á það,
en þó með misgóðum árangri.
Og einnig varstu einstaklega fé-
lagslynd, hafðir mjög gaman af því
að hitta fólk og syngja og dansa.
Kom það fyrir að þú á áttræðisaldri
kæmir heim úr veislu undir morgun
meðan yngri kynslóðin var löngu
gengin til náða.
Svona munum við minnast þín,
elsku amma, sem glaðlyndrar,
glæsilegrar og gjafmildrar konu
sem vildir öllum vel í kringum þig.
Þú munt lifa áfram í minningu
okkar og verða okkur fyrirmynd í
gegnum ævina.
Þínar sonardætur,
Hulda, Harpa og Elfa.
0 ÚTFARARÞJÓNUSTAN
Stofnað 1990
Persónuleg þjónusta
Sími: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is utfarir@itn.is
Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri útfararstjóri
Þegar ég kynntist Huldu Vald þá
skildi ég ómögulega hvers vegna
hún var ekki amma mín. Hún var jú
amma þeirra Huldu, Hörpu og Elfu
en þær eiga nánast sömu mömmu
og ég. Hulda var ekki amma mín og
við vorum ekki svo mikið sem skyld
sem var enn óskiljanlegra. En það
kom ekki að sök, við gerðum samn-
ing um að hún yrði hálfamma mín.
Betri samning hafa fáir gert og það
var gæfa að fá að kynnast þessari
skemmtilegu og lífsglöðu heims-
konu sem kenndi okkur að glamra
skoskar drykkjuvísur á píanóið í
Kleifarási á meðan hún söng: „What
do you do with a drunken sailor?“
Hefðum við spurt hvenær hún lærði
vísuna hefðum við eflaust heyrt fal-
lega sögu af ungri stúlku sem lét
haf og heimsstyrjöld ekki skilja sig
frá ástinni.
Það var sérstakur ljómi yfir
Huldu, tungutakið var sérstakt og
hláturinn líka. Hún hafði alltaf lif-
andi áhuga á því sem maður var að
fást, við og þegar ég sýndi henni
drenginn minn í fyrsta skipti þá var
það okkar fyrsta verk að framlengja
ömmusamninginn og gera hana að
aukalangömmu.
Ég held að það sé ekkert brot á
samningnum þótt maður sakni
hennar eins og um alvöru ömmu
hafi verið að ræða. En ég veit að
hún hlakkaði til að hitta Sam aftur,
á fallegum stað sem líkist væntan-
lega skoskum hálöndum.
Andri Snær Magnason.
Amma Hulda, þessi unglega og
skemmtilega drottning, hefur kvatt
okkur. Amma Hulda var okkur
systkinunum meira en amma.
Ég gleymi aldrei þegar mamma
okkar var veik, þá kom amma alltaf
hlaupandi eins og álfadís og fyllti
ísskápinn af alls kyns góðgæti. Svo
byrjaði hún að taka til og íbúðin var
eins og í höll, það varð alltaf allt svo
flott og gott það sem amma gerði.
Hún mun alltaf vera í huga mínum
og allra sem þekkja hana. Það er
aldrei hægt að gleyma svona yndis-
legri konu eins og ömmu og
langömmu Huldu.
Klara, Óskar og Lísbet Stella.
Þó sofnað hafi söngur þinn,
samt er hann dáinn eigi.
Vakinn mun hann, vinur minn,
vors á björtum degi.
Hugsa ég upp í himininn
og höfuð mitt ég beygi,
höfuð mitt í kveðjuskyni beygi.
(Olína Andrésdóttir.)
Það er hægt að kveðja á margan
hátt og þó að Stefán Þór geti ekki
fylgt Huldu móðursystur sinni til
grafar langar okkur hjónin að
minnast hennar með fáeinum orð-
um, enda þótti okkur báðum mjög
vænt um hana. Hulda á eftir að lifa
lengi í huga okkar, en alls ekki sem
gömul kona eða sjúklingur, heldur
þvert á móti sem einstaklega lifandi
og skemmtileg manneskja, með
vakandi áhuga á öllu sem gerðist í
kringum hana. Það er ekki nema
hálft ár síðan hún var hrókur alls
fagnaðar í afmæli Stefáns, söng og
trallaði og lék við hvern sinn fingur,
og mætti margur yngri öfunda
hana af lífsgleðinni og kætinni.
Þegar við hringdum í hana næsta
dag, til að spyrja hvort hún væri
ekki eftir sig, öldruð konan, hélt
hún nú síður. Hún var eins og end-
urnærð eftir gleðskapinn og strax
farin að hlakka til næstu veislu! En
það er varla við öðru að búast af
konu sem lét engan bilbug á sér
finna, þó að líkaminn væri farinn að
gefa sig, heldur skellti sér á spjall-
rásir á netinu og skiptist á tölvu-
pósti við fólk um allan heim. Mynd-
irriar úr veislunni fékk hún auðvit-
að sendar í tölvupósti og ef til vill
hefðu þær endað á heimasíðunni
sem hún var með í bígerð, þó að sú
síða hafi því miður aldrei komist á
netið. Eflaust hefði þar verið margt
skemmtilegt og fróðlegt að finna.
Eins og ég sagði að ofan á þetta
aðeins að vera örstutt kveðja en
ekki nein upptalning eða lýsing á
ævi Huldu, enda verða eflaust aðrir
til þess. En okkur Stefán og fjöl-
skyldu okkar langar að þakka
henni fyrir allar samverustundirn-
ar og samfylgdina í gegnum árin.
Hennar verður sárt saknað.
Og þó er það víst, eins og rós heitir rós,
að rósir á klettunum spretta,
og allt eins er víst, eins og ljósið er ljós,
að Ijós býr í myrkrinu þétta,
og að hönd Guðs mun hlut okkar rétta.
(M. Joch.)
Hönd Guðs leysti Huldu frá þján-
ingum og hönd Guðs mun sefa sorg
þeirra sem eiga um sárt að binda.
Við vottum fjölskyldu Huldu
frænku innilega samúð okkar.
Elva og Stefán Þór.
Ég hef ekki þekkt Huldu nema í
um það bil sex ár, en það er jafn-
langur tími og ég hef þekkt sonar-
dóttur hennar og nöfnu. En þessi
tími er miklu meira en nóg til að
komast að því hversu stórkostlegur
karakter Hulda var. Þegar Hulda
Guðrún fór fyrst með mig til ömmu
sinnar á Þórsgötuna man ég svo vel
að það fyrsta sem hún sagði var
ekki gaman sjá þig heldur: „Hann
er stærri en þú.“ Hún sagði það
sem henni datt í hug. Og hvað ætli
það séu margar ömmur sem eru
alltaf tilbúnar í kjúklingabita og
franskar með barnabörnunum eða
kaupi sér bfl með topplúgu; ég
þekki ekki margar. Mest fannst
mér þó til um það hvað hún var
sterk andlega, henni hafði í nokkur
ár liðið illa líkamlega og farið í að-
gerðir vegna þess en yfir þessu
kvartaði hún aldrei svo ég heyrði,
hélt áfram í púttinu og svo mörgu
öðru sem hún hafði komið sér upp
að gera. Hún var í rauninni yfir-
hlaðin af áhugamálum, en þannig
leið henni best. Alltaf nóg fyrir
stafni.
Það er talað um að fólk missi
mikið þegar það missir nákomna
ættingja og það er rétt og þeir sem
nú syrgja Huldu Valdimarsdóttur
hafa sannanlega misst, því fjöl-
skyldan er óvenju samheldin og öll
tækifæri notuð til að hittast og
styrkja tengslin en það gerir miss-
inn enn meiri.
Ég votta öllum ættingjum og vin-
um Huldu mína dýpstu samúð, en
þó sérstakleg barnabörnum hennar
sem hafa misst ömmu sem var
engri annarri lík.
Ragnar Páll Bjarnason.
Elskuleg frænka mín er látin.
Síðast þegar ég heimsótti hana á
spítalann sex dögum fyrir andlátið,
var hún hress og brosmild að vanda
og átti að útskrifast tveim dögum
síðar af spítalanum. Það var aðals-
merki Huldu að brosa og gera að
gamni sínu, sem kom hvað best í
ljós í veikindum hennar, þegar von
var á hverri stóraðgerðinni eftir
aðra. Ég talaði t.d. við hana í síma
kvöldið áður en hún fór í síðasta
uppskurðinn, en læknar gáfu henni
bara helmings von um að hún þyldi
þá aðgerð. Þrátt fyrir það var
Hulda létt og gerði að gamni sínu.
Hún sagðist vera að koma úr sótt-
hreinsunarbaði svo það gæti eflaust
ekkert grandað sér. Meira að segja
hefði hún þurft að þvo burt fínu
lagninguna sem Halldóra frænka
sín hefði sett í sig í dag. Hún sagði
samt blessunin: „Auðvitað er ég
kvíðin,“ en ekki orð meira um það.
Ég man fyrst eftir Huldu frænku
þegar hún kom vestur, frá hinum
stóra heimi í mínum augum, sem
hefðarkona í pels og tók eftir litlu
stelpunni, nokkmra ára gamalli, og
hafði orð á því hvað ég væri útitek-
in. Þetta var í þá daga þegar alltaf
var gott veður á sumrin og krakkar
léku sér úti, berlappa og berhand-
leggja, guðslangan daginn. Ég átti
nokkrar stórfrænkur sem voru dá-
lítið eldri en ég, sem ég leit mjög
upp til, en því miður eru horfnar
héðan fyrir utan tvær sem búa er-
lendis, svo ég sé mikið eftir þér,
elsku Hulda mín. Hulda naut sér-
fríðinda þar sem hún var eina
barnabam afa og ömmu sem ólst
upp hjá þeim. Ég sagði við Huldu
eitt sinn að ég öfundaði hana að
hafa kynnst ömmu og afa svona vel
þar sem amma var dáin þegar ég
fæddist og mér fannst ég sjá of lítið
til afa.
Hulda lifði viðburðaríku lífi, þar
sem skiptust á skin og skúrir eins
og gengur. Fyrstu hjúskaparár sín
dvaldi hún í Skotlandi á stríðsárun-
um, svo þar hefur nú reynt á sálar-
þrek hennar sem hún stóðst með
mikilli prýði. Ég man að á þessum
ámm vom foreldrar og ættingjar
mjög áhyggjufullir, þar sem engar
fréttir bárust svo mánuðum skipti.
Eiginmanni sínum, Samúel, kynnt-
ist Hulda í heimabæ sínum, Hnífs-
dal, og hugljúfar frásagnir úr dag-
bók eiginmanns hennar um tilhuga-
líf þeirra eram við búin að heyra á
öldum ljósvakans síðustu þrenn jól,
sem Finnbogi Heimannsson tók
saman. Sem betur fer fluttu Hulda
og Sam með börnin til Islands fljót-
lega eftir stríð og held ég að þau
hafí aldrei séð eftir því. Þeim var
tekið fagnandi af föður Huldu, þar
sem hún var hans einkabarn, og
elskulegri móðurfjölskyldu sinni,
en þar átti Hulda fimm hálfsystkini
og var mikill vinskapur og væntum-
þykja milli þeirra allra, sérstaklega
milli hennar og Hrefnu. Það var
líka ánægjulegt að sjá hvað fóstur-
faðir Huldu, Ingimar Finnbjörns-
son, var henni alltaf hlýr og góður.
Þegar bömin uxu úr grasi sótti
Hulda um vinnu í bandaríska sendi-
ráðinu og fékk þar vinnu og vann
þar í yfir tuttugu ár, eða þar til hún
komst á aldur, og naut þess að
vinna þar, þar sem hún var mjög fé-
lagslynd.
Ég og fjölskylda mín sendum
börnum Huldu og þeirra fjölskyld-
um innilegar samúðarkvðejur. Hvfl
í friði, kæra frænka.
Borghildur Jónsdóttir.
Þegar Hulda Valdimarsdóttir
kvaddi þennan heim á föstudaginn,
var sagan öll. Saga sem hófst vest-
ur í Hnífsdal vetuiinn 1940. Hulda
var enn ólofuð á æskuheimili sínu í
Heimabæ 23 ára gömul, þegar
skoskan hermann bar þar að garði
ásamt tveimur félögum sínum. Þeir
áttu að fylgjast með skipaferðum
um Isafjarðardjúp og voru kallaðir
strandverðir. Hulda var það for-
frömuð að hún talaði ensku, hafði
bæði verið í Gagnfræðaskólanum á
Isafirði, Agústarskólanum svo-
nefnda í Reykjavík og hafði auk
þess dvalið eitt ár í Danmörku.
Tókust kynni með Huldu og Skot-
anum, sem hét fullu nafni Samuel
Stewart Ritchie og var frá Glas-
gow. Samuel var elskur að ljóðum
og heillaði Huldu með ljóðalestri
uppi í refagirðingu, þar sem þau
hittust á kvöldin. Liðu nú jól og
áramót og auðvitað tóku Hnífsdæl-
ingar strákagreyjunum eins og
hverjum öðram munaðarleysingj-
um fjarri átthögum sínum. Litu
reyndar aldrei á þá sem hermenn
og gott ef dátarnir vora ekki farnir
að líta sig sömu augum. Samuel
Ritchie, þessi bókhneigði Skoti af
írskum ættum, hélt líklega ein-
stæða dagbók um vera sína í Hnífs-
dal þar sem hann lýsir ekki aðeins
samdrætti þeirra Huldu, heldur
einnig háttum heimamanna og ekki
síst veislum og kaffiboðum sem
þeir þáðu og Samuel gi’einir frá af
mikilli hlýju og góðu skopskyni.
Dagbókin er enn þá til og var uppi-
staðan í útvarpsþáttum sem undir-
ritaður setti saman og hétu Ham-
ingjujól í Hnífsdal. Tókust brátt
ástir með Huldu og Samuel og vora
þau pússuð saman í einum hvelli á
Isafirði áður en hann skyldi sendur
út á tundurduflaslæðara að fiska
skaðvænleg dufl upp úr sjónum. Þá
var komið fram í mars 1941. Atti að
fara á skipsfjöl strax eftir brullaup-
ið, en það varð brúðkaupsnóttinni
til happs, að dallurinn strandaði á
ísafirði og beið næsta flóðs. Blend-
in kveðjustund í Hnífsdal, þegar
eiginmaðurinn var kynntur fyrir
tengdaföður sínum Valdimar Birni,
nánast um leið og hann kvaddi. Allt
slétt og fellt á yfirborðinu og fjöl-
skyldualbúmin tekin fram, kannski
í táknrænum tilgangi í stað orða.
Bandaríkjamenn leystu Breta af
hólmi sumarið 1941 og fóru þá