Morgunblaðið - 24.04.1999, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 24. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
4
ARNISÆDAL
GEIRSSON
+ Árni Sædal
Geirsson fædd-
ist á Akranesi 22.
mars 1948. Hann
lést á heimili sínu
11. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Andrea Krist-
ín Kristmundsdótt-
ir, f. 13. okt. 1908 á
Blönduósi, d. 25.
nóv. 1992, og Geir
Jónsson vélstjóri, f.
8. apríl 1906 í
Reykjavík, _ d. 12.
júlí 1979. Árni var
yngstur hálfsystk-
ina frá móður þeirra: Dadda
Sigríður Árnadóttir, f. 14. sept.
1931; Kristmundur Ólafur
Árnason, f. 6. sept. 1932; Hall-
dóra Sigrún Árnadóttir, f. 17.
apríl 1936, d. 22. ágúst 1979.
Hálfbróðir Árna frá föður er
Sveinn Helgi Geirsson, f. 17.
apríl 1962.
Hinn 28. febrúar 1970 kvænt-
ist Árni Jónu Sigurlínu Pálma-
dóttur frá Flateyri, f. 19. mars
1949. Árni og Jóna eignuðust
þijú börn. Þau eru: 1) Pálmi
Ólafur, f. 2. júlí 1968, rafeinda-
virki. Sambýliskona hans er
Berglind Sveinsdóttir, f. 20.
apríl 1963. Börn þeirra eru
Jóna Sigurlína, f. 26. maí 1993,
og Sveinn Jóhann, f. 10. október
1997. Börn Berg-
lindar eru Kristrún
Sif Gunnarsdóttir, f.
2. febrúar 1983, og
Arent Pétur Egg-
ertsson, f. 28. febrú-
ar 1987. 2) Sigrún
María, f. 26. febrúar
1971, starfsmaður
leikskólans Eyra-
skjóls á ísafirði. 3)
Andri Geir, f. 23.
júní 1978, nemi.
Sambýliskona hans
er Sólveig Kristín
Guðnadóttir, f. 2.
júlí 1979.
Arni ólst upp á Akranesi hjá
móður sinni til 14 ára aldurs,
fór þá á fraktskip hjá Samband-
inu og var þar þangað til hann
hóf störf hjá Pósti og síma hinn
1. júní 1964 og starfaði þar sem
símsmiður og verkstjóri til árs-
ins 1994. f desember 1994 hóf
Árni starf sem flokksstjóri í
þjónustudeild hjá Póls rafeinda-
vörum og vann þar þangað til
hann lést. Hann gegndi ýmsum
stjórnunar- og trúnaðarstörfum
fyrir Isafjarðarbæ, svo og var
félagi í Kiwanisklúbbnum Bás-
um á fsafírði frá 1976 til dánar-
dægurs.
Utför Árna fer fram frá ísa-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Takk fyrir tímann sem með þér við áttum,
tímann sem veitti birtu og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir,
góða tíð yfir kveðjuna hér.
Þinn orðstír mun lifa um ókomna daga
indælar minningar hjarta okkar ber.
(PÓT)
Demanturinn fellur og brotnar,
umhverfíð breytist og geislar frá
ljósbroti varpa ekki lengur geislum
sínum um allt. Allt verður litlaust.
Þú ert farinn í ferðalagið langa og
fórst í skyndi. Einhvern veginn
fínnst okkur eins og þú komir aftur
eins og úr mörgum þeim ferðum sem
þú fórst þegar við vorum lítil. Svo
viðfórull maður sem þú varst kynnt-
ist þú mörgum í þínum ferðum og er
varla sá bær, borg eða staður þar
sem ekki einhver þekkir þig og
þakkar Guði fyrir að hafa kynnst
þér, því lífsgleði og orka geislaði frá
þér til allra. Þú varst mikill leiðtogi
og virðingu fékkst þú að launum alls
staðar. Hjá þér var hægt að leita
ráða og hjálpar hverjum og hvenær
sem var. Þú varst mikil félagsvera
og fékkst orku út úr félagsstarfi. All-
ir era jafnir og hjálpa þeim sem
þurfa, var þitt aðalsmerki, og að vera
svo ungur og nýjungagjarn ásamt
því að vera góður leiðtogi. Eins og
það hefði mátt halda að þú hafii' ver-
ið afi frá fyrstu tíð, þar sem þú
skemmtir þér svo vel og hafðir gam-
an af að leika við barnabömin. Eins
var með okkur börnin, tengdabömin
eða hvern þann sem í návist þinni
var. Því þú varðveittir svo vel barnið
í þér og gast svo auðveldlega verið
glaður og verið alvörugefinn í þeim
hlutverkum sem þurfti.
Við munum líma saman brotin
með kærleika og láta lífsljós lýsa á
demantinn sem þú ert, svo ljósbrot
litadýrðar þinnar lýsi upp umhverfið.
Með kærleiksþökk fyrir allt sem þú
gafst okkur. Guð blessi þig pabbi,
afi, tengdapabbi.
Börn, barnabörn
og tengdadætur.
Okkur langar með féinum orðum
að kveðja góðan vin okkar, hann
Ama Sædal Geirsson, í hinsta sinn.
Það er ekki auðvelt að hripa niður
minningarorð um svo góðan vin og
mætan mann sem hverfur frá okkur
svo snögglega og er það ægi sárt
ekki síst fyrir þær sakir að Árni er á
besta aldri er hann fellur frá.
Þrátt fyrir að orðin hér séu fátæk-
leg þá stöndum við eftir æði rík af
fjölda minninga um ljúfar og
skemmtilegar stundir. Hjörtu okkar
eru full þakklætis fyrir alla þá sam-
veru sem við nutum bæði í leik og
starfi og víst er að þær stundir munu
seint gleymast.
Við óskum þess að góður Guð
geymi þig, elsku Árni, cg veiti sömu-
leiðis ættingjum og vinum styrk í
sorg sinni. Elsku Jóna, Pálmi, Sig-
rún og Andri Geir, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Halldór, Steingerður
og fjölskylda.
Tempus fugit - tíminn líður. Eftir
því sem árunum fjölgai’ vh’ðist hann
líða hraðar og hraðar. Félagar, sam-
starfsmenn og vinir hverfa yfir móð-
una miklu. Sumir langt fyrh- aldur
fram.
Enn einn þeirra er nú horfinn
sjónum. Ami Sædal Geirsson, sam-
starfsmaður úr starfi jafnaðarmanna
á Vestfjörðum. Baráttufélagi úr
margri kosningabaráttu, nýtekinn
við ábyrgðarmiklu og annasömu
starfi kosningastjóra Samfylkingar-
innar á Vestfjörðum. Um hádegisbil-
ið sunnudaginn 11. apríl sl. andaðist
Ami Sædal á heimili sínu á Isafirði
aðeins 51 árs að aldri.
Andlátið bar að með skjótum
hætti. Þennan sama morgun kom
Árni heim með flugi frá Reykjavík
hress og kátur eftir að hafa setið
glæsilega kosningahátíð Samfylking-
aifnnar í Háskólabíói í Reykjavík og
samkomu frambjóðenda og kosn-
ingastjóra þá um kvöldið. Þar var
hann bæði kátur og glaður eins og
hann átti vanda til og hlakkaði mikið
til þess að takast á við sitt vanda-
sama starf. Við hittumst að máli
bæði fyrir og eftir kosningahátíðina
og ekki var á honum að finna eða
heyra að hann kenndi sér þá nokk-
urs meins, enda heilsuhraustur.
Þvert á móti var hann logandi af
áhuga, hafði á hraðbergi tillögur um
hvað þyrfti að gera, við hverja þyrfti
að tala og hvaða einstaklinga úr for-
ystusveit Samfylkingarinnar þyrfti
að fá til funda á Vestfjörðum til þess
að styrkja stöðu Samfylkingarinnar.
Árni átti mjög auðvelt með að blanda
geði við fólk, þekkti marga úr fram-
boðssveit Samfylkingarinnar víðs
vegar um land og var alls óhræddur
við að svífa á þá til þess að biðja um
liðveislu. Hafði árangur sem erfiði og
höfum við fyrir vestan þegar notið
þeirra verka hans. Ekki kom mér til
hugar þegar við kvöddumst þetta
kvöld, að eftir fáa klukkutíma yrði
hann allur. En örlögin gripu í
taumana. Morguninn eftir, þegar
Árni kom til ísafjarðar með vélinni
að sunnan var hann enn við fulla
heilsu, glaður og ánægður. Heim-
kominn fór hann að finna til ónota og
áður en læknir komst á staðinn var
hann allur. Svo snöggt beitti hinn
slyngi sláttumaður ljá sínum.
Árni Sædal Geirsson var mikið
ljúfmenni og hvers manns hugljúfi,
samviskusamur í störfum sínum,
duglegur og skipulagður við öll verk
og lét mjög vel að umgangast fólk.
Hann hafði yndi af félagsmálum, vai-
m.a. mjög virkur í starfi Kiwanis-
hreyfingarinnar, og sannur jafnaðar-
maður. Þau eru ótöld verkin, sem
hann vann bæði mér og öðrum félög-
um, sem verið hafa í framboðshlut-
verkum fyi’ir jafnaðarmenn á Vest-
fjörðum og ávallt var jafn gott að
leita til hans því hann vildi allra
manna vanda leysa. Árni var glaður
maður og góðgjarn og tók því nærri
sér órétti, sem hann var beittur í
starfi fyrir stofnun, sem hann hafði
unnið fyrir stóran hluta starfsævinn-
ar. Sá óréttur særði Árna Sædal
djúpt en hann varði sig árásum af
málafylgju og hafði fullan sigur. En
þó sárin grói, sem veitt voru, standa
örin eftir. Og eins og hann sagði,
skáldið frá Bólu, þá svíðui’ í gömlum
sárum. Þannig hefur því sjálfsagt
einnig verið varið um Árna Sædal,
EINAR
INGVARSSON
+ Einar Ingvars-
son fæddist í
Berjanesi í V-Land-
eyjum 14. ágúst
1922. Hann lést 13.
apríl siðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ingvar Sigurðsson,
f. 30. mars 1901 á
Nesi í Norðfirði, d.
11. janúar 1979, og
Hólmfríður Einars-
dóttir, f. 22. apríl
1896 í Berjanesi í V-
Landeyjum, d. 25.
ágúst 1979. Systkini
Einars eru: Sigurð-
ur, f. 1. nóvember 1914, Aðal-
heiður, f. 1916, dó 13 ára, Elín,
f. 17. september 1920, Guðlaug,
f. 16. október 1923, d. 29. októ-
ber 1979, Jólín, f. 1. nóvember
1924, Trausti, f. 15. júlí 1926, d.
9. júní 1977, Sigurður, f. 6. sept-
ember 1927, Ráðhildur, f. 25.
Við sitjum hér og rifjum upp
kynni okkar af bróður, mági og fé-
laga. Kemur þá fyrst í hugann hve
dagfarsprúður og hlýr Einar Ingv-
arsson var. Sem ungur maður varð
hann fyrir höfuðmeiðslum á togara
sem ollu eirðarleysi, þannig að hann
átti erfitt með að einbeita sér lengi í
senn að því sem hann tók sér fyrir
hendur. Einar var góður hand-
verksmaður og áhugasamur um allt
sem laut að vélum og framkvæmd-
um ýmiss konar og var þá oftar en
ekki hafist handa af mikilli atorku.
Má þar nefna bátasmíði og alls kon-
ar útfærslur á vélbúnaði sem oft
voru nokkuð framúrstefnulegar.
Þegar Einar dvaldi í sveitinni voru
smíðuð færibönd og sagir knúnar af
dráttarvélum, auk ýmissa lagfær-
inga á því sem aflaga fór við sveita-
störfin. Þegar Einar kom í heim-
sókn á heimili okkar í Hafnarfirði
var eins og lifnaði yfir umræðunni
því þar fór maður sem ævinlega
skýrði málin á sínum eigin forsend-
• um. Giltu þá oftar en ekki rök
brjóstvitsins. Einar minnti einna
maí 1929, Sigur-
gestur, f. 10. nóvem-
ber 1933, og Krist-
björg, f. 13. maí
1936. Sonur Einars
er: Kristmann Þór,
f. 5. janúar 1945,
móðir hans er Fjóla
Ágústsdóttir. Börn
Kristmanns eru:
Guðný Þórann,
Eh'sa, Halldór og
Fanney. Dóttir Ein-
ars er: G. Henný, f.
15. nóvember 1946,
móðir hennar er
Jónína H. Hansen.
Henný er gift Ólafi A. Gíslasyni,
f. 29. júní 1944, en börn þeirra
eru: Jóni'na Helga, Sigurborg
Anna og Sædís.
Utför Einars fer fram frá
Akureyjarkirkju í V-Landeyjum
í dag, og hefst athöfnin klukkan
14.
helst á ljósið á gamla tólgarkertinu
sem logaði með öðrum blæ en hið
staðlaða nútímakerti.
Við viljum þakka umhyggju og
velvilja þeirra sem Einar dvaldi hjá,
oft langtímum saman, og kemur þá
fyrst í hugann fólkið í Berjanesi,
Dufþekju, Álfhólum og Klauf. Síð-
ustu árin bjó hann að stórum hluta
hjá Elínu systur sinni, en heimili
hennar stóð honum ávallt opið.
Þótt við hefðum gjarnan viljað
hafa þig lengur á meðal okkar, Ein-
ar, þá vitum við að dauðinn var þér
hvíld. Við þökkum fyrir liðnar
stundir. Blessuð sé minning þín.
Fagra, dýra móðir mín,
minnar vöggu griðastaður,
þegar lífsins dagur dvín,
dýra kæra fóstra mín,
búðu’ um mig við brjóstin þín.
Bý ég var um eilífð glaður.
Fagra, dýra móðir mín,
minnar vöggu griðastaður.
(Sigurður Jónsson frá Arnarvatni.)
Sigurgestur, Sigrún
Áslaug og Frosti.
+ Björn Hafsteins-
son fæddist í
Reykjavík 7. maí
1948. Hann lést á
Landspítalanum 17.
april síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Áskirkju 23.
apríl.
Síminn hringir. Það
er Elsa mágkona.
Hún hefur ekki góðar
fréttir að færa í þetta
sinn. Hann Bjössi
bróðir er dáinn. Þögn.
Hvað er svo sem hægt að segja
þegar engin orð lýsa því sem um
hugann fer?
Bjössi (Björn) mágur minn var
fæddur 7. maí 1948, elstur átta
systkina. _ Tvær systur og sex
bræður. Eg var svo heppin að ná í
Steina og Sigrún svilkona krækti
um svipað leyti í hann Bjössa. Við
fjögur brölluðum ýmislegt saman.
Fórum í ferðalög bæði stutt og
löng. Efst er þó í huga mér setn-
ing sem æði oft hljómaði ef eitt-
hvað bjátaði á, „æ, hann Bjössi
bróðir bjargar þessu fyrir mig.“
Og oftast kom hann og bjargaði
málunum. Aila vega gaf ráð og
sagði sína meiningu afdráttar-
laust.
Elsku Sigrún, ég vildi svo
gjarnan geta gefið þér ráð núna
eða bjargað málunum en við
stöndum hnípin hjá.
Þetta fallega kvæði segir allt
sem við Steini meinum:
Dökkur skuggi á daginn fellur
dimmir yfir landsbyggðina.
Höldum hljómi klukkan gellur
kveðjustund er milli vina.
Fallinn dómur æðri anda
aðstandendur setur hljóða.
Kunningjamir klökkir standa
komið skarð í hópinn góða.
Gangan með þér æviárin
okkur líður seint úr minni.
Við sem þerrum tregatárin
trúum varla brottför þinni.
Þína leið til ljóssins bjarta
lýsi drottins verndarkraftur.
Með kærleiksorð í klökku
hjarta
kveðjum núna, sjáumst aftur.
(HA)
Elsku Sigrún og
fjölskyldur, megi góð-
ur guð gefa ykkur
styrk á þessum erfiðu
tímamótum. Við erum
með ykkur í hugan-
um.
Marsibil, Þor-
steinn og börn.
Krakkar mínir!! Þurfið þið
alltaf að vera að rífast? Við Bjössi
horfðum hvort á annað og skildum
ekki hvað var verið að tala um.
Við vorum alls ekki að rífast, við
rifumst aldrei. Aftur á móti rök-
ræddum við og skiptumst á skoð-
unum á þeim nótum sem nútíma
vísindi telja nauðsynlegar til að
byggja upp samskiptahæfni og
siðgæðiskennd barna. Kannske
vorum við bæði dálítið raddsterk
og ákveðin.
Hann Bjössi var fyrsti leikfé-
laginn minn. Við vorum jafngömul
og vinátta okkar hófst á því ævi-
skeiði þegar það telst kostur að
hafa næstum ekkert hár, eins og
ég, en ókostur að hafa mikið hár
eins og Bjössi. Sjálfsagt hef ég
notað mér það.
Þó að langt væri á milli okkar á
mælikvarða þess tíma samgangna
var alltaf jafn gaman að hittast og
leika sér saman. Á unglingsárum
áttum við skemmtilegar stundir
og endurnýjuðum góða og sterka
vináttu. Við nutum lífsins, stund-
uðum sveitaböll og sungum sam-
an. Samverustundirnar urðu stop-
ulli síðar, amstur daganna og ann-
ríki lífsins tók við.
Bjössi stofnaði ungur fjölskyldu
og eignaðist börn, mörg börn. Ég
stóð honum alltaf langt að baki í
þessum efnum. Og þegar ég var
að monta mig af þessu eina barna-
barni mínu þurfti hann að telja til
að segja mér hvað hann ætti
mörg.
Samverustundirnar urðu helst-
ar í tengslum við fjölskyldumótin.
Mér er það mjög minnisstætt
þegar við saman stóðum í því að
koma á fyrsta ættarmótinu í fjöl-
skyldunni. Elstu barnabörnin
skyldu sjá um undirbúning. Það
var skemmtilegt að starfa með
Bjössa og fleiri góðum frændum
að því. Bjössi, aðaldrifkrafturinn,
eins og venjulega. Osérhlífnin og
áhuginn óþrjótandi. Ekkert var
látið vaxa sér í augum: „Ekkert
mál, ég sé um það!“ var viðkvæð-
ið. Ég hef starfað í mörgum
nefndum, en engri þar sem allir
voru svo áhugasamir að heita
mátti að rifist væri um verkefnin.
Og svo stjórnaði Bjössi samkom-
unni og var hrókur alls fagnaðar
og eftirminnilegur, ekki síst börn-
unum.
Elsku Bjössi. Stóri, sterki
frændinn minn, nú ert þú farinn.
Hlýja hjartað þitt slær ekki lengur.
Ki’aftmikla, djúpa röddin þín
hljómar ekki framar, nema í minn-
ingunni. Við gefum okkur alltaf svo
lítinn tíma til að njóta lífsins og
samveru með góðum vinum. Og ár-
in æða áfram. Nú finnst mér að ég
hafi tapað af dýrmætum stundum
sem hefðu getað orðið. Andlát þitt
er svo óralangt frá því að vera
tímabært. Það minnir okkur jafn-
aldrana á fallvaltleik lífsins og það
að við gerum upp við okkur hver
hin raunverulegu auðæfi heimsins
eru. Og við, Bjössi, hefðum getað
haft það alveg ótrúlega skemmti-
legt á elliheimilinu. Kannske bíður
það betri tíma, hver veit.
Sigrún mín, við Omar sendum
þér og allri fjölskyldunni okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Ykk-
ar missir er mikill. Megi minning-
in um góðan mann styrkja ykkur
og styðja.
Sesselja frænka.
BJORN
HAFSTEINSSON